hunhan forever รักร้ายของนายจอมโหด(nc+) the end

'เซฮุน' ร่างบางสะอึกไปนิดนึง เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ร่างบางจ้องมองร่างนั้นอยู่เนิ่นนานจนเจ้าตัวรู้สึก และหัน
กลับมาสบตา
---------
เซฮุน
 
ผมไม่คิดเลยว่าคนที่เค้าเคยทำเจ็บปวดจะมาอยู่ตรงหน้าผม ผมอุตส่าห์ย้ายที่เรียนมาเพื่อจะมาเจออะไรใหม่ๆ แต่กลับ
 
มาเจอคนที่ทำให้ผมเจ็บช้ำ แต่ก็ดีเพราะการแก้แค้นกำลังจะกลับมา
----------
 
 
 
"ลู่ฮานนนนน"
 
 
 
"............."
 
 
 
 
 
"ลู่ฮ๊านนนนน"เสียงแปดหลอดของไอเพื่อนบ้าทำให้ผมสะดุ้งและหลุดออกมาจากภวังค์
 
 
 
 
"ห๊ะะ อะไรๆ แกจะตะโกนทำไมเนี๊ยย"ผมกำลังตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า ก็มีเสียงของไอเพื่อนบ้าดังเข้ามาใน
 โสตประสาท - -'
 
 
 
 
"นั่นอ่ะๆ เด็กใหม่อ่ะ ชั้นว่ามันหน้าคุ้นๆนะ ใช่คนที่แกอักหกเค้าเล่น แล้วแกก็พาฉันย้ายโรงเรียนมาเลยป้ะ"เสียงที่
 
 
 
 
 
ดังเท่าโทรโข่งของไอเพื่อนบ้าทำให้ทุกคนในห้องหันมามองผม ( '( '( ' ')( ' ' )('  ' )' )' )
 
 
 
 
 
 
"เห้ย จะตะโกนทำไมว้ะ"ผมปรามเพื่อนรักที่กำลังทำหน้าด้วยความสงสัยอย่างหนัก
 
 
 
 
 
 
 
"เอ้าๆๆ นักเรียน นั่งที่ๆ อ๊ะ เด็กใหม่ใช่ไม๊มาแนะนำตัวเร็วๆ"ครูประจำชั้นเดินเข้ามาด้วยความเร่งรีบและหันไปถามเด็กใหม่
 
 
 
 
 
 
"ดี ผมชื่อเซฮุน ฝากเนื้อฝากตัวด้วย"คำพูดห้วนๆสั้นๆ แต่ทำให้ทั้งห้องกรี๊ดเป็นปรอทแตกเพราะความเท่และหล่อ
 นั่น แต่ทำไมลู่ฮานถึงรู้สึกแปลกๆกับสายตาที่เซฮุนมองมา มันน่ากลัวแบบประหลาดๆ
 
 
 
 
 
"เสร็จแล้วใช่ไม๊ ไปนั่งที่ อยากนั่งตรงไหนก็เชิญ"ครูประจำชั้นบอกแกมไล่ และเดินไปนั่งที่เก้าอี้
 
 
 
 
 
 
 
"ผมจะนั่งตรงนี้ครับ"เซฮุนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม และชี้โต๊ะตัวข้างๆที่เป็นที่ประจำของเพื่อนสนิทผม
 
 
 
 
 
 
 
"เอ่ออ...เชิญตามสบาย"ไอเพื่อนบ้าไม่พูดรำทำเพลงอะไร รีบลุกออกจากโต๊ะทันที
 
 
 
 
 
 
แล้วผมหล่ะ ไอเพื่อนนบ้าา ให้มานั่งแบบนี้ผมก็อึดอัดตายห่า
 
 
 
 
 
 
"งั้นฉันไปนั่งกับเพื่อนนะ"ผมหันไปบอกเซฮุนที่กำลังนั่งหน้านิ่งๆใส่ผมอยู่
 
 
 
 
 
"ไม่ต้อง นั่งด้วยกันนี่แหละ พอดีอยากรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆหน่อย"เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเรียบๆทำเอาคนฟังถึงกับ
ขนลุก
 
 
 
 
"เอ่อ...ก็ได้"ผมบอกและนั่งลงที่เดิม
 
 
 
 
 
 
เริ่มเรียนไปสักพัก ผมก็เริ่มบทสนทนากับคนข้างๆ
 
 
 
 
 
"หวัดดีว่าไง นายสบายดีไม๊"ผมถามด้วยความประม่านิดๆ
 
 
 
 
 
 
"........."คนข้างไม่ตอบ และนั่งมองกระดานต่อไป
 
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ....แล้ววลืมฉันไปหรือยัง"ผมถามด้วยความประม่าอีกรอบ
 
 
 
 
 
 
"............."แต่คำตอบที่ได้มามีแต่เงียบและเงียบ ทำให้ผมเหมือนคนบ้านั่งคุยคนเดียว
 
 
 
 
 
"เอ่ออแล้ว..."
 
 
 
 
 
 
"ถามไรนักหนา รำคาญ"คำถามต่อมากำลังจะหลุดออกมาจาปากผมถูกกลืนลงคอไปทันทีเซฮุนเหลือบตามองด้วย
 สายตาดุๆ และหันกับไปมองกระดานอีกตามเคย
 
 
 
 
 
 
ฟู่ๆ น่ากลัวเป็นบ้า ผมถอนหายใจเบาๆ และเริ่มสนใจกับกระดานใหม่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนข้างๆกำลังมองผมด้วย
 สายตาที่คาดเดาไม่ออกอยู่
 
 
 
 
 
พักกลางวัน
 
 
 
 
 
"ลู่ฮานนเป็นไงบ้างนั่งกับคนรักเก่ามีโอกาสถ่านไฟเก่าจะประทุขึ้นมาอีกรอบปร้าาาาา"ซิ่วหมินถามไปพลางเดินออกจาก
ตึกเพื่อไปโรงอาหาร
 
 
 
 
 
 
"ปากอย่างแกนี่น่าจะโดนฉันตบสักวันนะ"ผมหันไปค้อนและเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ
 
 
 
 
 
 
 
"เออ แล้วแกไม่ชวนคนรักเก่ามากินข้าวด้วยหรอ"ซิ่วหมินทำหน้าทำตาล้อเลียนอีกระรอก
 
 
 
 
 
 
"ไม่อ่ะ ขนาดนั้นฉันคุยด้วยนะไม่ตอบสักคำเลย ถึงไปชวนนี่ไม่โดนด่าแสกหน้ากับมาหรอ"ฉันบอกพร้อมกับทำหน้ามุ่ย
 
 
 
 
 
 
"ไม่ลองจะรู้หรอ แกทำเค้าเจ็บไว้เยอะนี่นา มันก็ต้องมีบ้างที่จะแบบยังโกรธอยู่อ่ะแก"ซิ่วหมินยุลู่ฮาน
 
 
 
 
 
 
"เลิกพูดเหอะ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า"ผมตอบแบบตัดบทไป และลากเพื่อนสนิทไปมาร์เก็ต
 
 
 
 
 
พลั่ก ตุ้บ
 
 
 
 
 
"โอ๊ะ"ผมเซล้มลงไปนั่งก้นจ่ำเบ้าอยู่ที่พื้นเพราะมีไอหน้าปลาดุกที่ไหนไม่รู้เดินมาชนอย่างแรงโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ
 
 
 
 
 
"โอ้ยย ขอโทดนะย้ะ พอดีไม่ได้ตั้งใจน่ะ"อีนังแพคฮยอนนั่งเอง 
 
 
 
 
พลั่ก ตุ้บ
 
 
 
 
 
"กรี๊ดดดดด นี่แก แกแกล้งฉันใช่ไม๊อีบ้า"พอลุกขึ้นเสร็จผมก็ทำเป็นเดินเซและกระแทกนางแพคฮยอนล้มอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยย ขอโทดทีไม่ได้ตั้งใจน่ะ เมื่อกี้มันเซ"ฉันทำหน้าตาใสซื่อและลากเพื่อนสนิทออกจากตรงนั้นทันที
 
 
 
 
 
 
"กรี๊ดดดดดดด แกฝากไว้ก่อนเหอะ"หลังจากที่เดินออกมาจากตรงนั้นแล้ว นังแพคฮยอนก็ลงไปดิ้นเร่าๆตรงพื้นและกรี๊ดอย่างคนเสียสติ 
 
 
 
 
 
ฉันไม่ใช่ธนาคารไม่รับฝาก!!!!
 
 
 
เรียนคาบบ่าย
 
 
 
 
ผมกับเพื่อนเดินเข้ามาในห้องกับเพื่อนสนิท ก็พบกับสายตาของเพื่อนๆที่มองมาแบบแปลกๆ
 
 
 
 
"นี่แก ได้ข่าวว่าร่านไว้เยอะหรอ ที่โรงเรียนเก่าน่ะเสร็จแกทุกคนแล้วหรอ คิกคิก"แพคฮยอนกับกลุ่มเพื่อนเดิน
 หัวเราะคิกคักและมองด้วยสายตาดูถูกและเดินมาอย่างหาเรื่อง
 
 
 
 
 
"ถ้าเป็นอย่างงั้นแล้วจะทำไมหรอ"ผมถามกลับอย่างไม่เกรงกลัว
 
 
 
 
"กล้าพูดนะย้ะ แกน่ะมันแรดร่านและหน้าด้าน คติพจน์ประจำตัวของแกไง "แพคฮยอนพูดด้วยสีหน้าอย่างผู้ชนะ
 
 
 
 
 
"เฮ้ออออ น่าเบื่อเนาะ ทำไมหล่ะ ถ้ารู้ว่าไม่มีปัญญาหาผัวเยอะได้เท่าฉันก็อย่ามาพูด"
 
 
 
 
 
"แก..."
 
 
 
 
 
 
"แล้วอีกอย่างนะ ถ้ารู้ว่าแรดไม่ได้ร่านไม่เท่าก็อย่ามาสะเออะพูดอีก จบน้ะ"ผมพูดด้วยสีหน้าเหยียดหยามก่อนจะกระแทกไหล่และเดินผ่านมันไป
 
 
 
 
"แก แก กรี๊ดดดดด ฝากไว้ก่อนเถอะ กรี๊ดดด ยืนอยู่ทำไมหล่ะ กับที่สิ"แพคฮยอนมองค้อนแปดตลบใส่ผมและหันไปตะคอกกับเพื่อนตัวเอง
 
 
 
 
 
เอ..แล้วเซฮุนไปไหนนะ ผมเดินไปเรื่อยๆลงบรรไดไปเรื่อยๆ เพราะเซฮุนเพิ่งเข้ามาใหม่ อาจจะหลงทางอยู่ก้ได้
.
.
.
.
 
แล้วภาพที่เห็นตรงหน้า...เซฮุนกำลังจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม วินาทีแรกผมรู้สึเจ็บจี๊ดมาก ไม่รู้สิ ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นได้ไง ผมอยากให้คนๆนั้นเป็นผม ไม่ใช่คนอื่น แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ยืนมองภาพนั้นทั้งๆที่ใจโหวงๆ
เจ็บ:(
--------------------------
คือแบบ ไรเตอร์ยังไม่รู้เลยง่ามันจะยาวไปถึงไหนอ่ะ 555+ ตอนแรกไรเตอร์ว่าจะย้ายไปเป็นนิยายด้วยซ้ำ 55+ แต่ว่า ขี้เกียดอ่ะเจรงง กิกิ ก้อติดตามด้วยนะ เนื้อเรื่องอาจจะยาวมากหรือแค่ไหนไม่รู้ ไรเตอร์แต่งสดน่ะ ไม่มีการวางแผนไว้ก่อน กิกิ 555+ แต่ถ้าแบบเรื่องมันยาวอ่ะ ก็ช่วยอ่าน โหวตติดตามกันหน่อยก้อดีนะ แต่งอ่ะมันไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอก แต่เสียความรู้สึก อย่าอ่านันอย่างเดียวเส่ะ วิจารณืหน่อย้อดี ถ้าแบบอ่านกันอย่างเดียว ไม่วิจารนี่ไรเตอรืไม่แต่งต่อแล้วนะ:( โป้งงง