hunhan forever รักร้ายของนายจอมโหด(nc+) the end

'เซฮุน' ร่างบางสะอึกไปนิดนึง เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ร่างบางจ้องมองร่างนั้นอยู่เนิ่นนานจนเจ้าตัวรู้สึก และหัน

กลับมาสบตา

---------

เซฮุน

 

ผมไม่คิดเลยว่าคนที่เค้าเคยทำเจ็บปวดจะมาอยู่ตรงหน้าผม ผมอุตส่าห์ย้ายที่เรียนมาเพื่อจะมาเจออะไรใหม่ๆ แต่กลับ

 

มาเจอคนที่ทำให้ผมเจ็บช้ำ แต่ก็ดีเพราะการแก้แค้นกำลังจะกลับมา

----------

 

 

 

"ลู่ฮานนนนน"

 

 

 

"............."

 

 

 

 

 

"ลู่ฮ๊านนนนน"เสียงแปดหลอดของไอเพื่อนบ้าทำให้ผมสะดุ้งและหลุดออกมาจากภวังค์

 

 

 

 

"ห๊ะะ อะไรๆ แกจะตะโกนทำไมเนี๊ยย"ผมกำลังตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า ก็มีเสียงของไอเพื่อนบ้าดังเข้ามาใน

 โสตประสาท - -'

 

 

 

 

"นั่นอ่ะๆ เด็กใหม่อ่ะ ชั้นว่ามันหน้าคุ้นๆนะ ใช่คนที่แกอักหกเค้าเล่น แล้วแกก็พาฉันย้ายโรงเรียนมาเลยป้ะ"เสียงที่

 

 

 

 

 

ดังเท่าโทรโข่งของไอเพื่อนบ้าทำให้ทุกคนในห้องหันมามองผม ( '( '( ' ')( ' ' )('  ' )' )' )

 

 

 

 

 

 

"เห้ย จะตะโกนทำไมว้ะ"ผมปรามเพื่อนรักที่กำลังทำหน้าด้วยความสงสัยอย่างหนัก

 

 

 

 

 

 

 

"เอ้าๆๆ นักเรียน นั่งที่ๆ อ๊ะ เด็กใหม่ใช่ไม๊มาแนะนำตัวเร็วๆ"ครูประจำชั้นเดินเข้ามาด้วยความเร่งรีบและหันไปถามเด็กใหม่

 

 

 

 

 

 

"ดี ผมชื่อเซฮุน ฝากเนื้อฝากตัวด้วย"คำพูดห้วนๆสั้นๆ แต่ทำให้ทั้งห้องกรี๊ดเป็นปรอทแตกเพราะความเท่และหล่อ

 นั่น แต่ทำไมลู่ฮานถึงรู้สึกแปลกๆกับสายตาที่เซฮุนมองมา มันน่ากลัวแบบประหลาดๆ

 

 

 

 

 

"เสร็จแล้วใช่ไม๊ ไปนั่งที่ อยากนั่งตรงไหนก็เชิญ"ครูประจำชั้นบอกแกมไล่ และเดินไปนั่งที่เก้าอี้

 

 

 

 

 

 

 

"ผมจะนั่งตรงนี้ครับ"เซฮุนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม และชี้โต๊ะตัวข้างๆที่เป็นที่ประจำของเพื่อนสนิทผม

 

 

 

 

 

 

 

"เอ่ออ...เชิญตามสบาย"ไอเพื่อนบ้าไม่พูดรำทำเพลงอะไร รีบลุกออกจากโต๊ะทันที

 

 

 

 

 

 

แล้วผมหล่ะ ไอเพื่อนนบ้าา ให้มานั่งแบบนี้ผมก็อึดอัดตายห่า

 

 

 

 

 

 

"งั้นฉันไปนั่งกับเพื่อนนะ"ผมหันไปบอกเซฮุนที่กำลังนั่งหน้านิ่งๆใส่ผมอยู่

 

 

 

 

 

"ไม่ต้อง นั่งด้วยกันนี่แหละ พอดีอยากรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆหน่อย"เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเรียบๆทำเอาคนฟังถึงกับ

ขนลุก

 

 

 

 

"เอ่อ...ก็ได้"ผมบอกและนั่งลงที่เดิม

 

 

 

 

 

 

เริ่มเรียนไปสักพัก ผมก็เริ่มบทสนทนากับคนข้างๆ

 

 

 

 

 

"หวัดดีว่าไง นายสบายดีไม๊"ผมถามด้วยความประม่านิดๆ

 

 

 

 

 

 

"........."คนข้างไม่ตอบ และนั่งมองกระดานต่อไป

 

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ....แล้ววลืมฉันไปหรือยัง"ผมถามด้วยความประม่าอีกรอบ

 

 

 

 

 

 

"............."แต่คำตอบที่ได้มามีแต่เงียบและเงียบ ทำให้ผมเหมือนคนบ้านั่งคุยคนเดียว

 

 

 

 

 

"เอ่ออแล้ว..."

 

 

 

 

 

 

"ถามไรนักหนา รำคาญ"คำถามต่อมากำลังจะหลุดออกมาจาปากผมถูกกลืนลงคอไปทันทีเซฮุนเหลือบตามองด้วย

 สายตาดุๆ และหันกับไปมองกระดานอีกตามเคย

 

 

 

 

 

 

ฟู่ๆ น่ากลัวเป็นบ้า ผมถอนหายใจเบาๆ และเริ่มสนใจกับกระดานใหม่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนข้างๆกำลังมองผมด้วย

 สายตาที่คาดเดาไม่ออกอยู่

 

 

 

 

 

พักกลางวัน

 

 

 

 

 

"ลู่ฮานนเป็นไงบ้างนั่งกับคนรักเก่ามีโอกาสถ่านไฟเก่าจะประทุขึ้นมาอีกรอบปร้าาาาา"ซิ่วหมินถามไปพลางเดินออกจาก

ตึกเพื่อไปโรงอาหาร

 

 

 

 

 

 

"ปากอย่างแกนี่น่าจะโดนฉันตบสักวันนะ"ผมหันไปค้อนและเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ

 

 

 

 

 

 

 

"เออ แล้วแกไม่ชวนคนรักเก่ามากินข้าวด้วยหรอ"ซิ่วหมินทำหน้าทำตาล้อเลียนอีกระรอก

 

 

 

 

 

 

"ไม่อ่ะ ขนาดนั้นฉันคุยด้วยนะไม่ตอบสักคำเลย ถึงไปชวนนี่ไม่โดนด่าแสกหน้ากับมาหรอ"ฉันบอกพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

 

 

 

 

 

 

"ไม่ลองจะรู้หรอ แกทำเค้าเจ็บไว้เยอะนี่นา มันก็ต้องมีบ้างที่จะแบบยังโกรธอยู่อ่ะแก"ซิ่วหมินยุลู่ฮาน

 

 

 

 

 

 

"เลิกพูดเหอะ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า"ผมตอบแบบตัดบทไป และลากเพื่อนสนิทไปมาร์เก็ต

 

 

 

 

 

พลั่ก ตุ้บ

 

 

 

 

 

"โอ๊ะ"ผมเซล้มลงไปนั่งก้นจ่ำเบ้าอยู่ที่พื้นเพราะมีไอหน้าปลาดุกที่ไหนไม่รู้เดินมาชนอย่างแรงโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ

 

 

 

 

 

"โอ้ยย ขอโทดนะย้ะ พอดีไม่ได้ตั้งใจน่ะ"อีนังแพคฮยอนนั่งเอง 

 

 

 

 

พลั่ก ตุ้บ

 

 

 

 

 

"กรี๊ดดดดด นี่แก แกแกล้งฉันใช่ไม๊อีบ้า"พอลุกขึ้นเสร็จผมก็ทำเป็นเดินเซและกระแทกนางแพคฮยอนล้มอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

"โอ้ยย ขอโทดทีไม่ได้ตั้งใจน่ะ เมื่อกี้มันเซ"ฉันทำหน้าตาใสซื่อและลากเพื่อนสนิทออกจากตรงนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

"กรี๊ดดดดดดด แกฝากไว้ก่อนเหอะ"หลังจากที่เดินออกมาจากตรงนั้นแล้ว นังแพคฮยอนก็ลงไปดิ้นเร่าๆตรงพื้นและกรี๊ดอย่างคนเสียสติ 

 

 

 

 

 

ฉันไม่ใช่ธนาคารไม่รับฝาก!!!!

 

 

 

เรียนคาบบ่าย

 

 

 

 

ผมกับเพื่อนเดินเข้ามาในห้องกับเพื่อนสนิท ก็พบกับสายตาของเพื่อนๆที่มองมาแบบแปลกๆ

 

 

 

 

"นี่แก ได้ข่าวว่าร่านไว้เยอะหรอ ที่โรงเรียนเก่าน่ะเสร็จแกทุกคนแล้วหรอ คิกคิก"แพคฮยอนกับกลุ่มเพื่อนเดิน

 หัวเราะคิกคักและมองด้วยสายตาดูถูกและเดินมาอย่างหาเรื่อง

 

 

 

 

 

"ถ้าเป็นอย่างงั้นแล้วจะทำไมหรอ"ผมถามกลับอย่างไม่เกรงกลัว

 

 

 

 

"กล้าพูดนะย้ะ แกน่ะมันแรดร่านและหน้าด้าน คติพจน์ประจำตัวของแกไง "แพคฮยอนพูดด้วยสีหน้าอย่างผู้ชนะ

 

 

 

 

 

"เฮ้ออออ น่าเบื่อเนาะ ทำไมหล่ะ ถ้ารู้ว่าไม่มีปัญญาหาผัวเยอะได้เท่าฉันก็อย่ามาพูด"

 

 

 

 

 

"แก..."

 

 

 

 

 

 

"แล้วอีกอย่างนะ ถ้ารู้ว่าแรดไม่ได้ร่านไม่เท่าก็อย่ามาสะเออะพูดอีก จบน้ะ"ผมพูดด้วยสีหน้าเหยียดหยามก่อนจะกระแทกไหล่และเดินผ่านมันไป

 

 

 

 

"แก แก กรี๊ดดดดด ฝากไว้ก่อนเถอะ กรี๊ดดด ยืนอยู่ทำไมหล่ะ กับที่สิ"แพคฮยอนมองค้อนแปดตลบใส่ผมและหันไปตะคอกกับเพื่อนตัวเอง

 

 

 

 

 

เอ..แล้วเซฮุนไปไหนนะ ผมเดินไปเรื่อยๆลงบรรไดไปเรื่อยๆ เพราะเซฮุนเพิ่งเข้ามาใหม่ อาจจะหลงทางอยู่ก้ได้

.

.

.

.

 

แล้วภาพที่เห็นตรงหน้า...เซฮุนกำลังจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม วินาทีแรกผมรู้สึเจ็บจี๊ดมาก ไม่รู้สิ ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นได้ไง ผมอยากให้คนๆนั้นเป็นผม ไม่ใช่คนอื่น แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ยืนมองภาพนั้นทั้งๆที่ใจโหวงๆ

เจ็บ:(

--------------------------

คือแบบ ไรเตอร์ยังไม่รู้เลยง่ามันจะยาวไปถึงไหนอ่ะ 555+ ตอนแรกไรเตอร์ว่าจะย้ายไปเป็นนิยายด้วยซ้ำ 55+ แต่ว่า ขี้เกียดอ่ะเจรงง กิกิ ก้อติดตามด้วยนะ เนื้อเรื่องอาจจะยาวมากหรือแค่ไหนไม่รู้ ไรเตอร์แต่งสดน่ะ ไม่มีการวางแผนไว้ก่อน กิกิ 555+ แต่ถ้าแบบเรื่องมันยาวอ่ะ ก็ช่วยอ่าน โหวตติดตามกันหน่อยก้อดีนะ แต่งอ่ะมันไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอก แต่เสียความรู้สึก อย่าอ่านันอย่างเดียวเส่ะ วิจารณืหน่อย้อดี ถ้าแบบอ่านกันอย่างเดียว ไม่วิจารนี่ไรเตอรืไม่แต่งต่อแล้วนะ:( โป้งงง