hunhan forever รักร้ายของนายจอมโหด(nc+) the end

 
 "โอ้ยย"ผมร้องโอดโอยต้องเป็นเพราะเมื่อคืนแน่ๆผมถึงปวดสะโพกขนาดนี้TT เพราะไอเด็กบ้านั่นแหละ
 
 
 
 
"นั่นไงผมบอกแล้วว่าพี่ต้องไม่ไหว"เซฮุนงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะแค่นยิ้มสมน้ำหน้าผม
 
 
 
 
 
"มันก็เพราะนายไม่ใช่หรือไง"ผมมองตาขวาง
 
 
 
 
 
 
จ๊วบ
 
 
 
 
 
"นี่....ไอบ้ามาจูบฉันทำไม"ผมบอกและเอามือตีไปที่แขนของเซฮุน
 
 
 
 
 
"มอนิ่งคิสไงครับ ไม่เอาน่าตื่นมาก็จะทะเลาะกันเลยหรอ"เซฮุนบอกและลูบหัวผมเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
"ชิส์"ผมเบะหน้าก่อนจะลุกขึ้น "โอ้ยยย"แล้วก็ต้องร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง ให้ตายสิ!มันทรมารเป็นบ้า แล้วมาปวดอะไรครั้งนี้เนี้ย ก่อนหน้านั้นก็หลายครั้งทำไมไม่ปวด? ไอสะโพกบ้า
 
 
 
 
 
 
"ฮ่ะๆ มานี่มาผมช่วย"เซฮุนบอกพร้อมกับเดินมาประครองผมทั้งๆที่ร่างกายไม่มีอะไรปิดเลย...เฮ้ย...ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าก่อนหล่ะเนี้ย
 
 
 
 
 
 
"นี่ไปใส่เสื้อผ้าก่อนไป"ผมบอกเสียงตะกุกตะกักหน้าเริ่มร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ
 
 
 
 
 
 
 
"ทำไมอ่า..เคยก็เคยเห็นแล้ว"เซฮุนพูดเสียงปนขำนิดๆ แกล้งกันใช่ม้ายยยยยย
 
 
 
 
 
 
 
"ไอ.ไอบ้า"ผมบอกและตีไหล่คนตัวสูงไปทีนึง
 
 
 
 
 
 
 
"ฮ่ะๆ เออนี่...แล้วตอนนี้พี่อยู่กับใคร"เซฮุนถามระหว่างที่พาผมเดินเข้าห้องน้ำ แหม่ไม่อยากจะบอกนะครัชเปลือยทั้งคู่แอบฟินนิดๆนะบอกโรยยยย
 
 
 
 
 
 
 
"ก็เช่าห้องอยู่น่ะ หรือไม่บางทีก็ไปนอนที่ห้องซิ่วหมิน"ผมบอก
 
 
 
 
 
 
 
"แล้วญาติๆพี่หล่ะ สรุปมันยังไง?"เซฮุนถามหลังจากที่เดินมาถึงห้องน้ำแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันอาบน้ำก่อนนะเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง"ผมบอก เซฮุนพยักหน้านิดๆก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
หลังจากอาบน้ำเสร็จ
 
 
 
 
 
"สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราก็มาอยู่กันที่รายการเศราฐีพันล้านนะค้ะ.."เสียงจากทางโทรทัศน์เรียกความสนใจของผมให้หันไปดูรายการนี้จะเป็นรายการที่เอาพวกคนรวยๆมาอัพเดทว่าชีวิตเป็นอย่างไรบ้างน่ะครับ
 
 
 
 
 
 
"เซฮุนน ฉันหิวข้างง่า"ผมบอกเสียงอ้อนและเดินไปนั่งโซฟาข้างๆเซฮุน
 
 
 
 
 
"แปปนะครับ ผมขอดูรายการนี้ก่อนว่าคนไหนจะมาอัพเดท"ผมหันไปทางทีวีอีกครั้ง นั่นสิปกติถ้าว่างๆผมก็ชอบดูรายการนี้เหมือนกันเพราะถามเจาะลึกเรื่องที่เราไม่รู้ดีเหมือนกัน
 
 
 
 
 
 
"กลับมาอีกครั้งนะค้ะ วันนี้จะเป็นใครเอ่ย?เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาขอเชิญคุณหญิงแย้ม รัตนราษบริรักษ์เลยค่าา"นามสกุลนี้...มันนามสกุลแม่ของผมนี่ แล้วนั่นมันยาย..
 
 
 
 
 
"เป็นอะไรไปหรือป่าวครับพี่"เซฮุนที่นั่งข้างๆผมถามขึ้นมาเมื่อเห็นผมนั่งตัวแข็งไป
 
 
 
 
 
"ป..ป่าว"ผมตอบสายตาจ้องไปที่ทีวีอย่างไม่กระพริบ แม้จะเจอกันแบบนับครั้งได้ แต่ผมก็จำหน้ายายได้อยู่ท่านยังสวยเหมือนเดิมเลยจริงๆ
 
 
 
 
 
 
"อ่าค่าาาวันนี้ก็ต้องขออนุญาติถามแบบเจาะลึกประวัติของคุณหญิงแย้มหน่อยนะค้ะ"พิธีกรพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง
 
 
 
 
 
"เชิญค่ะ"คุณยายพูดพร้อมกับยิ้มแบบมีมารยาท
 
 
 
 
 
 
 
"คำถามที่1นะค้ะ..บลาๆๆๆๆๆๆ"พิธีกรถามเสียงเจื้อยแจ้วและคุณยายก็ตอบไปยิ้มไป จนมาถึงคำถามสุดท้าย
 
 
 
 
 
 
"เวลาผ่านไปเร็วจังนะค้ะ แหม่ยังถามได้ไม่จุใจเลยเอาหล่ะค่ะมาคำถามสุดท้ายดีกว่าคุณหญิงมีอะไรที่อยากจะบอกไหมค้ะ เอาเป็นแบบที่อยากจะพูดจริงๆเลยกับใครสักคนหรือจะบอกคนทั้งหมดก็ได้ เชิญเลยค่ะ"กล้องที่หันไปถามพิธีกรตัดมาที่หน้าของคุณยาย
 
 
 
 
 
 
"ฉันมีเรื่องอยากจะพูดหน่อยน่ะค่ะค่อนข้างจะยาวมากเลยทีเดียวแต่ฉันจะพูดแบบสั้นๆย่อๆล้ะกันนะค้ะ"คุณยายพูดพร้อมกับยิ้มให้พิธีกร
 
 
 
 
 
 
"เชิญเลยค่ะ พูดยาวๆก็ได้นะค้ะฮ่าๆๆ"คุณยายยิ้มตอบไปก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันมีเรื่องอยากจะบอกเด็กคนนึงค่ะ ฉันรู้สึกผิดมาตลอดเวลาตั้งแต่ลูกฉันเสียไป....."ใจผมกระตุกวูบเมื่อคุณยายกล่าวถึงแม่ของผม 
 
 
 
 
 
"เด็กคนนั้นก็คือหลานแท้ๆของฉัน ฉันพยายามตามหาหลานของฉัน ใช้เส้นใช้สายแล้วแต่ก็หาไม่เจอ ซึ่งความจริงมันไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะตามหาใครสักคน แต่เหมือนกับมีบางสิ่งที่ทำให้ฉันไม่พบกับหลานของฉัน ฉันอยากขอโทษตลอดเวลาที่ผ่านที่มาที่ฉันทำไม่ดีกับพ่อของเขา กีดกัดทุกทางเพื่อไม่ให้มายุ่งกับลูกของฉัน"ผมน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาเมื่อยายพูดแบบนั้น
 
 
 
 
 
"จนวันนึงที่ฉันรู้ว่าครอบครัวลูกของฉันเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต....เหลือหลานของคนเดียวที่รอด แต่เพราะความไม่กล้าที่จะสู้หน้าหลานของตัวเองฉันเลยปล่อยเขาไป..ไม่ได้ไปดูแลเหมือนที่ยายคนนึงควรจะทำ ถ้าตอนนี้หลานของฉันกำลังดูฉันอยู่ตอนนี้ฉันอยากจะบอกกับเค้าว่า....ยายขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะลูก ขอโทษที่ต้องทิ้งหนูไว้คนเดียว กลับมานะยายนะ"น้ำใสๆไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ แล้วก็ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆเซฮุนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
 
 
 
 
 
 
"เห้ยพี่ร้องไห้ทำไมอ่ะ"เซฮุนบอกพร้อมกับจับไหล่ผมและดันเข้าหาตัวเองก่อนจะกอดปลอบ
 
 
 
 
 
"เซฮุน..ฮึก...พาฉัน..ฮือ...ไปหายายที"ผมบอกและสะอึกสะอื้นเซฮุนตกใจมากๆก่อนสมองจะค่อยๆประมวลผล..... หลานของเศรษฐีคนนั้นก็คือพี่ลู่ฮานนี่เอง
.
.
.
.
.
.
ณ หน้าบ้าน รัตนราษบริรักษ์
 
 
ผมจำทางมาบ้านยายได้รางๆ ไม่น่าเชื่อว่าผ่านมาตั้งกี่ปีแล้วผมยังจำได้อยู่สมองดีเหมือนกันนะเนี้ยเรา
 
 
ออดดดดดดดดดดดด
 
 
 
 
ผมกดออดหน้าบ้านหลังใหญ่โตนี่ก่อนที่จะมียามเดินออกมาจากป้อมหน้าบ้าน
 
 
 
 
"มาหาใครน่ะไอหนู"ยามหน้าตาใจดีถาม
 
 
 
 
"มาหาคุณหญิงแย้มครับ"ผมบอกและยิ้มแบบน่ารักๆไปให้
 
 
 
 
 
"นี่"เซฮุนสะกิดผมและมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
 
 
 
 
 
"อะไร"ผมมองแบบงงๆ
 
 
 
 
 
"รอยยิ้มแบบนั้นน่ะพี่ยิ้มให้ผมได้แค่คนเดียวเท่านั้น"ผมหัวเราะออกมาเบาๆกับความไร้สาระของเด็กนี่
 
 
 
 
 
"นี่นายบ้าหรือป่าวเนี้ย"ผมบอกและตีไหล่ไปเบาๆ
 
 
 
 
 
"ย๊าาาาก็ผมหวงของผมนี่"เซฮุนบอกพร้อมกับกอดผมจากด้านหลังและยกส่ายไปส่ายมา
 
 
 
 
"นี่ปล่อยนะ เราไม่ได้อยู่กันแค่สองคนนะไอเด้กบ้า หัดเกรงใจคนอื่นบ้าง"เซฮุนชะงักกึก ก่อนจะปล่อยผมลงแล้วหันไปยิ้มแห้งๆให้ยาม
 
 
 
 
 
"ขอโทษครับ"เซฮุนบอกและก้มหัวให้นิดๆ
 
 
 
 
 
"ฮ่าๆๆๆๆน่ารักดีๆ เออแล้วนี่ไอหนูมีธุระอะไรกับคุณหญิงท่านหรือป่าว นัดไว้หรือป่าวขอโทษทีที่ลุงถามมากแต่ลุงต้องรักษาความปลอดภัย"ลุงพูดออกมาแบบเกรงใจนิดๆ ผมแค่ยิ้มน้อยๆให้ก่อนจะพูดต่อ
 
 
 
 
 
"ไม่เป็นไรครับ คือผมไม่ได้นัดไว้ครับแต่ผมอยากเจอคุณหญิงแย้มจริงๆไม่มีอาวุธครับ ค้นตัวได้ให้ผมเข้าไปเถอะนะครับ"ผมยิ้มอ้อนๆ
 
 
 
 
 
 
"นี่"เซฮุนสะกิดผมก่อนจะกระซิบเบาๆ
 
 
 
 
 
"ยิ้มอีกแล้วนะ ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นให้ลุงนั่นด้วย"เซฮุนทำหน้านิงๆใส่ผม
 
 
 
 
 
"นี่นายหึงแม้กระทั่งคนแก่เนี้ยนะ ประสาทเถอะ"ผมกระซิบข้างๆหูให้เบาที่สุด
 
 
 
 
"โว้ยยยอารมณ์เสียว่ะ กลับบ้านไปจับกดแม่งง"เซฮุนตะโกนก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง ลุงที่ยืนอยู่ในรั้วตาโตเป็นไข่ห่านจับกด?
 
 
 
 
ไอเด็กโรคจิตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
 
 
 
 
 
ผมตะโกนในใจและตีป้าบไปที่แขนขาวๆนั่นอย่างแรงและมองตาขวาง
 
 
 
 
 
"ฮ่าๆๆๆ น่ารักกันจังเลยนะคู่นี้ เดี๋ยวนะเดี๋ยวลุงขอโทรไปบอกคุณหญิงก่อน"ลุงพูดจบก็เดินกับไปป้อมยาม
 
 
 
 
 
"ทำไมพี่ไม่บอกไปหล่ะว่าเป็นหลานน่ะ"เซฮุนถามลูบแขนตัวเองป้อยๆ
 
 
 
 
 
 
"บอกไปแล้วเขาจะเชื่อหรอ หลักฐานอะไรก็ไม่มีจู่ๆเดินมาแล้วมาบอกว่าเป็นหลานคุณยายเนี้ยนะใครเค้าจะเชื่อ"ผมบอกและมองตาขวางไม่หาย ใครใช้ให้ตะโกนแบบนั้นเล่าผมอายเป็นนะ
 
 
 
 
 
"ง่าาา พี่ยังไมหายงอลผมอีกหรอ"เซฮุนบอกและก้มหัวลงมาถูกับไหล่ผม
 
 
 
 
 
"นายมันบ้าพูดแบบั้นออกมาได้ยังไงฉันอายเป็นนะ"ผมพูด
 
 
 
 
 
 
"ไม่อาววววอ่ะพี่อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิ"เซฮุนบอกพร้อมกับเดินมาประชิดตัวและกอดผมไว้ทางด้านหน้า
 
 
 
 
 
"เห้ยย มากอดอะไรตรงนี้ปล่อยนะเซฮุน"ผมพยาพยามดันอกกว้างนี่ออกไปแต่ไม่เป็นผลเพราะเซฮุนกอดแน่นกว่าเดิมซะอีก
 
 
 
 
 
"ผมไม่ปล่อยจนกว่าพี่จะหายงอลอ่ะ"ร่างสูงพูดจบก็โน้มหน้าลงมาหอมคนตัวเล็ก
 
 
 
 
 
 
"ไอบ้าาา นายทำแบบนี้ฉันโกรธยิ่งกว่าเดิมนะ"ผมแทบจะมุดหน้าลงดิน คือแบบเข้าใจป้ะว่าบ้านหลังนี้มันไม่ตั้งอยู่บ้านเดียวอ่ะ แล้วคนเดินผ่านไปผ่านมาเยอะแยะอ่ะ โอ้ยคนสวยอยากจะบ้า
 
 
 
 
 
 
"ไม่หายผมจูบนะ"เซฮุนพูดจบก้มก็ก้มหน้าลงมาอย่างรวดเร็ว นายไม่อายคนอื่นแต่ฉันอายนะ
 
 
 
 
 
 
"ก..ก็ได้ๆ ฉันหายแล้ว"เซฮุนหัวเราะก่อนจะปล่อยผมออกจากอ้อมกอด ผมตีไหล่คนตัวสูงไปเบาๆก่อนจะหันไปตามเสียงของลุงยาม
 
 
 
 
 
 
"เชิญเข้ามาๆ"คุณลุงวิ่งยิ้มมาแต่ไกลก่อนที่จะเปิดประตูให้   "คุณหญิงรออยู่ชั้นล่างที่ห้องโถงใหญ่นะ" ลุงพูดจบก็เดินกลับไปป้อมยามตัวเอง
 
 
 
 
 
 
"ขอบคุณนะครับคุณลุง"ผมก้มหัวให้คุณลุงเล็กน้อยพอเป็นมารยาทก่อนจะค่อยๆเดินไปตามทางเดินที่ยาวๆมากๆๆๆๆด้วยใจที่เต้นไม่ค่อยตรงจังหวะ..
 
 
 
 
 
...ในวันนั้นที่พ่อพาผมมาหาคุณยายผมกับพ่อโดนไล่ตะเพิดและด่าไล่หลังจนหาทางกลับบ้านไม่เจอ ไม่คิดเลยจริงๆว่าวันนี้ผมจะกลับเข้ามาอีก
 
----------------------------------------
 
ตอนนี้มาอัพแบบเต็มๆเลยนะจ๊ะนะจ๊ะ เรื่องหน้าอาจจะเป็นแนวระทึกขวัญหรือตลกไม่รู้55555555 วิจารณ์มห้หน่อยก้ดีนะ ถ้าอยากให้อัพเร็วๆง่ะ