hunhan forever รักร้ายของนายจอมโหด(nc+) the end

 
 
ผมนั่งอึ้งหลังจากที่เซฮุนพูดจบ ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยนั่นมันสั่นไหวและดูเจ็บปวดมากก่อนกลับมาแข็งกร้าวเหมือนเดิม
 
 
 
"เซฮุน"ผมทำได้แค่เรียกชื่อนั้นออกไปแบบเบาๆ ตอนนี้ความรู้สึกสับสนแล่นเข้ามาในหัวเต็มไปหมด
 
 
".........."เซฮุนเงียบก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
 
 
 
 
 
"แล้ว...เอ่อ...ตอนนี้ความรู้สึกของนายยังเหมือนเดิมอยู่ไหม"ผมถามออกไปทั้งที่ใจเต้นรัวผมกลัว กลัวคำตอบจะไม่เป็นเหมือนที่ผมคิดไว้
 
 
 
 
 
 
"ความรู้สึกแบบไหน......รักหรือเกลียด"น้ำเสียงนิ่งๆพูดออกมาทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
 
 
 
 
 
"รักสิ"ผมตอบไปสั้นๆ ทำให้ร่างสูงที่นั่งหลับตาอยู่ลืมตาขึ้นมาสบตาผมด้วยแววตาเฉยชาจนผมรู้สึกหวั่นๆ
 
 
 
 
 
"หึ.....ความรู้สึกนั้นมันตายไปจากผมตั้งนานแล้วหล่ะ"ใจผมกระตุกวูบทันทีที่ได้ยินเซฮุนพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น
 
 
 
 
"แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร"ผมถามออกไปด้วยความสงสัย ที่ผ่านมามันไม่ได้เรียกว่าความรักหรอความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันเรียกว่าความรักไม่ใช่หรอ...ไม่ใช่สิที่ผ่านมาผมคิดไปเองคนเดียวทั้งนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
"ผมก็ทำเหมือนที่พี่เคยทำกับผมไง"เซฮุนตอบสั้นๆก่อนจะกระตุกยิ้มนิดๆ
 
 
 
 
 
"นี่นาย!!"ผมตะโกนออกไปอย่างห้ามไม่ได้ตอนนี้มันทั้งโกรธและเจ็บ
 
 
 
"ทำไมครับ เรียกผมทำไม"ร่างสูงพูดก่อนจะเดินตรวมาทางผมที่ตอนนี้ยืนกำมือแน่นข่มอารมณ์โกรธที่กำลังพุ่งพ่านอยู่
 
 
 
 
 
"ทำไมนายทำแบบนี้เรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดนายแค่เสแสร้งแกล้งทำมันขึ้นมาสินะ"ผมพูดก่อนจะปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเรื่อยๆ
 
 
 
 
 
"เฮ้อออ....ร้องไห้ทำไมครับความรู้สึกพี่ตอนนี้มันยังไม่เท่าความรู้สึกผมในตอนนั้นเลยนะ"เซฮุนถอนหายใจออกมาก่อนจะมองผมด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้
 
 
 
 
"........"ผมเงียบพูดไม่ออกเลยสักคำทำได้แค่เอามือปิดหน้าก่อนจะสะอื้นจนไหล่สองข้างของผมสั่น
 
 
 
 
 
"พี่ครับ..เข้าใจความรู้สึกของผมตอนนั้นหรือยัง"พูดจบก็คลี่ยิ้มบางๆ
 
 
 
 
 
"ไม่......ฉันไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นนายจะบอกว่านายเจ็บคนเดียวงั้นหรอ ที่ผ่านมานายจะบอกเจ็บคนเดียวร้องไห้คนเดียวงั้นหรอ"ผมตะคอกใส่หน้าเซฮุนเพราะตอนนี้ผมกลั้นอารมณ์โกรธไม่ไหวแล้ว
 
 
 
ที่ผ่านมาเซฮุนคิดว่าตัวเองเจ็บเป็นคนเดียวหรือไง ไม่คิดเลยหรือไงว่าผมก็เจ็บไม่ต่างจากเซฮุนเท่าไหร่หรือบางทีมันอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ
 
 
 
 
แววตาของคนตัวสูงกระตุกวูบก่อนจะทำสีหน้าไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
"ใช่สินายมันจะไปเข้าใจอะไร นายเอาแต่คิดว่าฉันทำนายเสียใจโทษฉันที่ทิ้งนายไปโดยที่นายไม่เคยรู้เรื่องอะไรแม้แต่นิดเดียวว่าฉันก็เสียใจไม่ต่างจากนายเลยนะ.....เซฮุน"ผมปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเรื่อยๆไม่แน่การร้องไห้อาจจะทำให้ความรู้สึกเจ็บของผมตอนนี้ลดลงไปก็ได้
 
 
 
 
ผมพยายามแล้วพยายามที่จะเก็บเรื่องทุกอย่างไว้คนเดียว เพราะผมไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องเครียดหรือคิดมากไปด้วย ผมต้องทนต่อสายตาของคนในครอบครัวที่เปลี่ยนไป ต้องทนแบกรับอารมณ์ร้ายๆของทุกๆคนในบ้านเพียงเพราะผมไม่ได้เป็นแบบที่ทุกคนหวัง ต้องตีตัวออกห่างจากคนที่ผมรักทั้งๆที่ผมไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าจะทำแบบนั้น ต้องทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งที่เจ็บจนแทบยืนไม่ไหว
 
 
 
 
 
ผมปล่อยโฮออกมาอย่างหน้าไม่อายเมื่อคิดไปถึงความรู้สึกที่ผมเก็บมันไว้คนเดียว ร่างสูงชะงักไปนิดนึงก่อนจะมองผมไปด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ..
 
 
 
 
 
ผมว่ามันสมควรแล้วไม่ใช่หรอ เมื่อคนที่ผมเคยทำเค้าเจ็บจะกลับมาแก้แค้นผม มันสมควรแล้วไม่ใช่หรอที่คนที่ผมรักจะเกลียดผมโกรธผม มันสมควรแล้วหล่ะ....เซฮุน
 
 
 
----------------------------
อ่ะเฮื้อออ จะพยายามมาอัพเร็วๆนะจ๊ะ 555555 วิจารณ์ด้วยดิ ไม่มีคำวิจารณ์เลย แอดเสียใจนะ อ่านกันอย่างเดียวไม่มีกำลังใจเลยT^T