hunhan forever รักร้ายของนายจอมโหด(nc+) the end

ในบ้าน..
 
"นี่ปล่อยนะ เจ็บ"ลู่ฮานดิ้นไปดิ้นมาอย่ากับถูกน้ำร้อนลวกหาง โถ่ว ดิ้นทำห่าอะไรเล่า
 
พลั่กกก ผมผลักพี่ลู่ฮานจนก้นกระแทกพื้นอย่างแรงด้วยความโมโหที่คนตรงหน้าดิ้นไปมาไม่หยุด
 
"ฮึก..เจ็บ"คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บ
 
"หึ อย่ามาสำออยไปหน่อยเลยโดนกระแทกแค่นี้เอง อีกเดี๋ยวพี่โดนผมกระแทกแรงกว่านี้แน่"ผมบอกและกระชากพี่
 
ลู่อย่างไม่ปราณี ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงโกรธได้ขนาดนี้ ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับพี่ลู่
 
ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน(แต่เคยมีอะไรกันหลายรอบแล้วเนี๊ยนะะ)ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ลู่ตอนนี้มันเป็นยังไง
 
กันแน่นะผมเริ่มจะไม่แน่ใจ- -*
 
แต่ไม่ทันที่จะคิดอะไรได้มาก ผมก็ลากคนตัวเล็กขึ้นมาบนห้องและผลักลงบนเตียงทันที
 
"อื้อ..เจ็บ...เซฮุนหรอ"คนตัวเล็กพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
 
"นี่ยังไม่รู้อีกหรอว่าใครเป็นคนพามา ถ้าเป็นคนอื่นจับไปจะรู้เรื่องบ้างไม๊เนี๊ยโถ่วเว้ย"ผมบอกอย่างหัวเสียและเดิน
 
ไปที่พี่ลู่ที่พยายามจะลุกขึ้นมา
 
"อื้อออ"คนตัวเล็กครางออกมาเมื่ออยู่ดีๆ ริมฝีปากอุ่นๆของคนตรงหน้าประกบเข้ามาอย่างรุนแรง
 
"อื้อ....ปล่อยนะ"คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักเมื่อรู้สึกว่าเริ่มจะโดนคร่อมอีกแล้ว
 
"อย่างหวังเลย"ร่างสูงถอนจูบและกระซิบข้างๆหนูของร่างบางจนเสียววูบไปทั้งตัว
 
ร่างสูงค่อยใช้มือปลดเสื้อผ้าของร่างบางจนเปลือยเปล่าและเริ่มจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองจนเรียบร้อย และใช้มือ
 
ซุกไซ้ไปทั่วร่าง จนมาถึงแกนกายของร่างบาง ร่างบางสะดุ้งและพยายามจะลุกหนี
 
" อะ อย่า ปล่อยๆ"ร่างบางเริ่มดิ้นเพราะร่างสูงเริ่มบีบมันแรงขึ้น
 
"ก็อย่าดิ้นสิครับ ไม่งั้นผมจะบีบมันให้เละคามือเลย"ร่างสูงขู่ และใช้ลิ้นหยอกล้อกับเม็ดไตของร่างบางอย่างสนุก
 
สนานส่วนมือก็ขยับส่วนที่อ่อนไหวของร่างบางอย่างช้าๆ
 
"ซะ เซฮุน พอเถอะ"ร่างบางพูดเสียงสั่น จู่ๆน้ำตาก้ไหลเผาะแผะลงมา ร่างสูงชงักและมองร่างบางอย่างไม่เข้าใจ
 
"เป็นอะไรไป"เซฮุนพูดและลุกขึ้นมานั่งขอบๆเตียง
 
"ไม่รู้"ลู่ฮานพูดแค่นั้น และนั่งก้มหน้า
 
"สร่างเมาหรือยัง"เซฮุนพูดและประครองหน้าลู่ฮานขึ้นมา
 
"อื้อ"ลู่ฮานพยักหน้านิดๆ และพยายามจะขยับตัวเพื่อจะนอน เซฮุนจึงเข้าไปประครองและห่มผ้าให้
 
เซฮุนมองลู่ฮานแบบแปลกๆ ว่าทำไมแค่คนตัวเล็กร้องไห้ถึงยอมหยุดการกระทำนั้นอย่างง่ายๆ ทำไมถึงต้องแคร์
 
ความรู้สึกคนตรงหน้าด้วย ทำไมอยู่ๆถึงกับมาเป็นปกติ ทำไมถึงเป็นห่วง ทำไมถึงไม่ปล้ำคนตัวเล็กเพื่อระบาย
 
อารมณ์โกรธของตัวไปซะเพราะอะไร คำถามมากมายพลั่งพลูเข้ามาในสมองของร่างสูงอย่างไม่หยุดหย่อน ร่าง
 
สูงสะบัดคำถามพวกนั้นออกจากหัวและเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ ก่อนที่จะขยับตัวเข้าไปในผ้าห่มและกอดตัวเล็ก
 
อย่างเบามือ
 
"ผมอยากจะขอโทษซักพันครั้งที่ผมทำให้พี่ต้องเจ็บตัว"
 
 
ผมกระซิบอย่างแผวเบาและหลับตาลงนอนอย่างอ่อนเพลีย