hunhan forever รักร้ายของนายจอมโหด(nc+) the end

หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นเซฮุนก็ไม่คุยกับนังแพคอีกเลย วันนี้ก็ถึงวันกลับบ้านแล้ว- -/ แต่ผมรู้สึกใจหายยัง
 
 
ไม่รู้ที่ไม่ได้นอนกับเซฮุนแล้ว เอ่อ...ผมหมายถึงแบบอยู่ด้วยกันนะ ไม่ได้เรื่องแบบนั้น แค่คิดก็ตั้งล้ะ-..- นั่นไงๆ
 
ผมเห็นนังแพคเดินหน้าละห้อยคอตกเป็นปลาตะเพียนขาดน้ำมาทางนี้แล้ว ระหว่างทางมีแต่เสียงซุบซิบนินทราจน
 
ผมรู้สึกสงสารขึ้นมาน้อยนิด ขอย้ำ!ว่าน้อยนิด เพราะมันจะฆ่าผม มานจะฆ่าผมมมม คิดๆแล้วแค้นสุดขีดสุดฤทธิ์
 
สุดเดชแล้วนี่ผมยืนพล่ามอะไรครับแหม่!สงสัยจมน้ำจนเอ๋อสมองได้รับความกระทบอย่างรุนแรงแต่ไม่ถึงปานกลาง
 
เอ๊ะยังไง- -*(พอเถอะ)ตอนนี้ครูตัวเล้กก็เช็คชื่อจนครบและให้พวกผมทยอยขึ้นรถของตัวเอง วันนี้ที่รักของผม
 
(เซฮุน)บอกว่าจะอาสาไปส่งเพราะกว่าจะถึงก็ดึก กลัวผมจะไปจับใครเค้าปล้ำเอา โถ่ววว อยากจะเอาฝาหม้อตีหัว
 
แตกเหลือเกินครับ ใช้เวลานานเป็นโครตตตก็ถึงหน้าโรงเรียน เซฮุนเดินนำผมไปที่รถตัวเองกรุณาอย่าถามครับว่า
 
เอารถมาจากไหน ผมจะแถลงไขให้ฟัง เพราะว่าที่รักผมขับมาจอดไว้ก่อนไปเข้าค่ายเพราะว่าตอนกลับจะได้ไม่
 
ต้องลำบาก เพระาไม่งั้นผมคงต้องถือกระเป๋าสองสามใบหอบขึ้นรถเมล์เป็นอีบ้าหอบฟางแน่ๆ ถ้าเป็นงั้นจริงมันโค
 
รตจะอุบาดเลย-0- หลังจากที่วางกระเป๋าเรียบร้อยแล้วรถก้เคลื่อนไปข้างหน้า ระหว่างทางผมกับเซฮุนก็ไม่ได้คุย
 
อะไรกันเลย มันน่าอึดอัดดีนะ ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง มองวิวไปเรื่อยๆตอนนี้ก็เป็นเวลาสองทุ่มสี่สิบสามจุด
 
ศูนย์ศูนย์ ผมค่อยหลับตาลงเบาๆเพราะอากาศในรถนี่เย็นฉ่ำเหมาะแก่การนอนจริงๆ ระหว่างที่เปลือกตาของผมกำลังจะกระทบกันนั้นก็มีเสียงของคนข้างๆพูดขึ้นมาว่า..
 
 
 
"พี่ครับ"เซฮุนเรียกคนข้างๆอยู่ดีๆก็รู้สึกอยากพูดคุยกับคนตัวเล็ก..อยากคุยในเรื่องที่ผ่านมา
 
"ว่าไงเซฮุน"
 
"ตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่พี่ไม่มีผมพี่คิดถึงผมบ้างไหม"เซฮุนเอ่ยพร้อมกับหักพวงมาลัยรถช้าๆเพื่อจอดข้างทาง 
 
 
"จอดรถทำไม"
 
"ผมอยากมองหน้าพี่เวลาตอบคำถามผม"
 
 
คนตัวเล็กชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะคิดในใจว่า'มาไม้ไหนของมันวะะะ'
 
"กลับบ้านกัน"ลู่ฮานไม่ตอบและหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง
 
"พี่ยังไม่ตอบผมเลยนะครับ"เซฮุนพูดพร้อมกับยื่นมือไปเกยคางให้ลู่ฮานหันมาสบตา
 
 
"ทำไมนายชอบมาบังคับชั้นให้มาทำอะไรแบบนี้เนี้ย......ก็คิดถึงสิคิดถึงมากด้วย พอใจยัง"ลู่ฮานพูดรัวๆออกมาก่อนจะเขินหนาแดง พูดเองเขินเองไมอ่ะนักเลงพอ
 
"ก็แค่นั้นผมก็คิดถึงลู่ฮานมากๆครับ"
 
"คำว่าพี่หายไปไหน"ลู่ฮานมองค้อนถึงชั้นจะเรียนซ้ำชั้นแต่ก็อายุมากกว่านะเว่ย
 
"เราอยู่ชั้นเดียวกันนะครับ..อีกอย่างเราเป็นอย่างอื่นแล้วไม่น่าจะใช่พี่น้องนะ"
 
"นี่!"ลู่ฮานฟาดป้าปไปที่ท่อนแขนทีนึงก่อนจะบุ้ยหน้าใส่
 
"ตีหรอต้องโดนเอาคืนนะ"เซฮุนทำเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะคว้าเอวคนตัวเล็กมานั่งคร่อมบนตักของตัวเอง
 
 
"ทำไรของนายเนี้ย ปล่อยนะเซฮุน"คนตัวเล็กดิ้นพยายามจะลง แต่หารู้ไม่การทำแบบนั้นยิ่งทำให้คนตัวสูงมีอารมณ์
 
 
"ปล่อยไปง่ายๆก็ไม่ใช่ผมสิครับ..คนเก่ง"เซฮุนจ้องตาคนตรงหน้าอย่างหยอกย้อก่อนจะเครื่องใบหน้าไปใกล้ๆ และเริ่มบรรเลงบทรักอันเร่าร้อนภายในรถหรู......
 
 
เชิญจินตนาการ...