สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
“มะ หมายความว่าไงน่ะ”ฟางอึ้ง
 
“เธอเป็นใคร มาทำอะไรที่บ้านชั้น”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งทำเอาฟางอึ้งเข้าไปอีก
 
“นี่นายไม่ตลกนะ นายจำชั้นไม่ได้หรอ”ฟางไม่เชื่อ
 
“เธอเป็นใคร ชั้นไม่รู้จัก มาอยู่ในบ้านกับชั้นแบบนี้หรือว่าเธอเป็นเมียชั้น หรือว่าไม่ใช่ นี่เธอต้องเป็นโจรแน่ๆ เธอจะมาขโมยของบ้านชั้นใช่มั้ย ช่วยด้วย มีโจรขึ้นบ้านผมครับช่วยด้วยๆ”ป๊อปปี้ถามฟางก่อนจะแกล้งร้องโวยวายจนฟางตกใจ รีบเอามืออุดปาก
 
“นี่เธอจะมาปล้นบ้านชั้นไม่พอคิดจะทำร้ายชั้นอีกหรอ ช่วยด้วยๆ”ป๊อปปี้ดิ้นไม่หยุดรีบร้องโวยวาย
 
“เงียบนะ เออ ชั้นเป็นเมียนายนะ ชั้นไม่ใช่ขโมย”ฟางตอบ ป๊อปปี้อมยิ้มนิดนึงก่อนจะแกล้งทำหน้าตกใจ
 
“ห้ะ เมียหรอ ไม่น่าใช่ล่ะ ชั้นไม่เห็นจะคุ้นเลย อย่ามาโกหก เธอน่ะต้องเป็นโจรแน่ๆ”ป๊อปปี้แกล้งไม่เชื่อแล้วรีบโวยวาย
 
 
จุ๊บ
 
 
“ทีนี้เชื่อรึยัง จะได้หยุดบ้าซักที”ฟางถอนจูบออกมาจากป๊อปปี้แล้วพูดก่อนจะเดินนำออกไป ป๊อปปี้อึ้งปนหน้าแดง ยัยนี่กล้าเหมือนกันแฮะ
 
“เอ่อ ล่ะเมียเชื่ออะไรหรอ แล้วชั้นล่ะ ชั้นชื่ออะไร ขอโทษนะ ชั้นจำไม่ได้จริงๆ”ป๊อปปี้เดินตามฟางต้อยๆละถามต่อ
 
“ชั้นชื่อฟาง ส่วนนายชื่อป๊อปปี้นะ จำได้รึยัง”ฟางถาม ป๊อปปี้ส่ายหน้า
 
“เมียหรอ เธอเป็นเมียชั้นแน่นะ แต่เมื่อกี้ชั้นว่า ใครๆก็ทำได้นะ ไม่ใช่แฟนกันยังทำได้เลย”ป๊อปปี้บอก
 
“เรามีลูกด้วยกัน2คน เป็นฝาแฝดชื่อฟินกับเฟรมนายจำไม่ได้หรอ ส่วนที่ชั้นจูบไปน่ะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนเค้าจะยอมจูบกับผู้ชายแปลกหน้าหรอกนะถ้าเค้าไม่ใช่สามีตัวเอง”ฟางรีบพูดจบแล้วเดินไปตักข้าวต้มที่ทำไว้ให้ป๊อปปี้แก้เขิน ป๊อปปี้แอบขำเมื่อสังเกตเห็นแก้มฟางแดง
 
“แล้วเป็นเมียชั้นแล้วรักชั้นรึเปล่าล่ะ”ป๊อปปี้แกล้งถาม
 
“เมียที่ไหนเค้าไม่รักสามีตัวเองล่ะ พูดมาก รีบๆกินซะจะได้อาบน้ำแล้วกินยา”ฟางรีบบอกก่อนจะรีบเข้าไปในห้องเพื่อจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้อึ้ง นี่เธอบอกรักชั้นทางอ้อมรึเปล่าเนี่ย ฟาง
 
“เอ่อ เมียจะไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้อาบน้ำเสร็จก็งงเมื่อเห็นฟางอุ้มหมอนกับผ้าห่มจะออกไปด้านนอก
 
“เอ่อ นายไม่สบายอยู่ นอนบนเตียงเถอะ ชั้นนอนข้างล่างเอง”ฟางบอก
 
“ไม่เอานะ คนเป็นผัวเป็นเมียกันไม่นอนเตียงเดียวกันมันก็ไม่ใช่ผัวเมียกันจริงๆน่ะสิ อย่าบอกนะว่าเธอแต่งเรื่องมาโกหกชั้นน่ะ เธอคือโจรใช่มั้ย เธอจะปล้นชั้นแล้วข่มขืนชัเนแล้วฆ้าหมกป่าแน่ๆ”ป๊อปปี้แกล้งโวยวาย
 
“อ่ะๆ นอนบนนี้ก็ได้ๆ เลิกโวยวายได้แล้ว กินเยอะจนเพ้อเจ้อนะนาย”ฟางกลับมานั่งที่เตียงตามเดิม
 
 
"เดี๋ยวถ้ามีอาการปวดหัวก็บอกชั้นนะป๊อป เดี๋ยวชั้นจะจับรถพานายไปให้หมอตรวจ"ฟางพูดด้วยความเป็นห่วงป๊อปปี้จริงๆทำให้ช่ยหนุ่มอดคิดถึงอดีตไม่ได้ที่ฟางปากร้ายและไม่เคยเป็นห่วงเขาแบบนี้เลย
 
 
ฟอด
 
 
 
“เมียน่ารักที่สุดเลย”ป๊อปปี้หอมแก้มฟางก่อนจะนอนหนุนตักฟาง
 
“ขอหนุนตักเมียตัวเองหน่อยได้มั้ยครับ”ป๊อปปี้อ้อนก่อนจะเอามือฟางมาจูบอย่างอ่อนโยน ทำให้ฟางคิดถึงตอนที่เธอกับป๊อปปี้ยังรักกันดีๆ ภาพที่ป๊อปปี้ดีกับเธอนักหนา แต่เธอกลับมามันว่าน่ารำคาญมาตลอดผุดชึ้นมาในหัว
 
“ฟาง ร้องไห้ทำไม”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเพราะเอะใจว่าจู่ๆมีหยดน้ำจากไหน หยดลงที่หน้าเขา
 
“ปะ เปล่า ช่างเถอะ”ฟางรีบปาดน้ำตา ป๊อปปี้เห็นก็รีบลุกขึ้นมานั่งประชิดตัวฟาง
 
“บอกป๊อปมานะ ฟางเป็นอะไรใครทำฟาง”ป๊อปปี้ถามอีกครั้ง
 
“ช่าง เถอะ ไม่มีอะไร ชั้นก็แค่คิดถึงอดีตน่ะ”ฟางยิ้มแล้วปาดน้ำตาก่อนจะพลิกตัวเตรียมจะนอน แต่ป๊อปปี้รั้งตัวไว้ไม่ให้ฟางไปไหน
 
“อดีต อดีตมีอะไรหรอ มันร้ายแรงจนทำฟางร้องไห้มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ บอกป๊อปมาเถอะ”ป๊อปปี้รู้ทันทีว่าฟางนึกถึงอะไร แต่เขาก็ไม่อยากรื้อฟื้นมันเท่าไหร่ แต่ก็แกล้งถามเอาไว้
 
“เอ่อ คือ”ฟางอึกอัก
 
“คนรักกันมีอะไรไม่ปิดกันไม่ใช่หรอ พูดมาเถอะ”ป๊อปปี้เค้นฟาง
 
“เมื่อก่อนฟางกับป๊อปปี้เรารักกันมาก ไม่สิ ป๊อปน่ะรักฟางมากแต่ตอนนั้นฟางเองที่ไม่ดี มองข้ามความรักของป๊อปที่มีให้กลับทำร้ายป๊อปทั้งตัวและก็ใจ”ฟางพูดแล้วไม่สบตาป๊อปปี้หลบหน้าหนี จนป๊อปปี้ต้องเชยคางฟางขึ้นมาสบตากัน
 
“แล้วตอนนี้ล่ะยังจะทำร้ายป๊อปอยู่รึเปล่า”ป๊อปปี้แกล้งถาม
 
“ฮือ ฟางผิดไปแล้ว ฮือ ฟางขอโทษป๊อป จะให้ฟางขอโทษเป็นร้อยเป็นล้านครั้งเท่าไหร่ฟางก็ยอม ฟางรู้ว่าสิ่งที่ฟางทำไปไม่น่าให้อภัยเท่าไหร่ ฟางผิดไปแล้วจริงๆ”ฟางปล่อยโฮร้องไห้ออกมา ป๊อปปี้มองฟางที่ร้องไห้กับเรื่องตัวเขาเอง ตอนนี้เขาเห็นเธอร้องไห้เขากลับไม่รู้สึกสะใจเลยสักนิด ทำไมนะ
 
“เช็ดน้ำตาเถอะ ป๊อปไม่ถามอะไรอีกแล้ว นอนซะนะครับคนดี”ป๊อปปี้ปลอบฟางแล้วค่อยให้ฟางนอนโดยตัวเองจุมพิศที่หน้าผากฟางอย่างแผ่วเบาแล้วกอดฟางไว้ไม่ไปไหน
 
 
 
 
“ขอบคุณค่ะป้าที่ดูแลความเรียบร้อยในฟาร์มแทนคุณป๊อปเดี๋ยวไปพักก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแก้วตรวจความเรียบร้อยต่อเอง”แก้วยิ้มกับคนงานขณะมาตรวจดูแลความเรียบร้อยในฟาร์มแทนป๊อปปี้
 
“แหม คุณป๊อปปี้นี่ดีนะคะได้หนูแก้วมาดูแลแทนช่วงที่คุณป๊อปไม่อยู่ แบบนี้รีบๆแต่งงานกันเร็วๆนะคะ จะได้มีเด็กๆมาวิ่งเล่นที่นี่”คนงานพูดแซวก่อนจะเดินไปทำงานก่อนแก้วชะงักเมื่อได้ยินคำนั้น แต่งงานไปงั้นหรอ แต่งได้แต่ตัว แต่หัวใจไม่เธอไม่เคยได้ไปเลย
 
 
"เอ่อ แก้วว่าให้มันเป็นเรื่องของอนาคตของแก้วกับคุณป๊อปเถอะนะคะเย็นมากแล้ว รีบกลับกันเถอะค่ะ"แก้วพูดพลางโบกมือให้กับคนงานที่กลับไป
 
 
“คงยากล่ะนะ เพราะตอนนี้พี่ชั้นไม่อยู่ให้เธอจับตอนนี้”โทโมะเดินมาจากด้านหลังแก้วก็แขวะแก้วทันทีเพราะเขาแอบได้ยินที่คนงานกับแก้วคุยกัน
 
“นี่ ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่านายเป็นใบ้หรอกนะ”แก้วว่าแล้วเดินหนีโทโมะอ้อมมาดักข้างหน้า
 
“เอ้า จะไปไหนล่ะ งานคุณนายของฟาร์มก็ไม่มีอะไรแล้ว หาอะไรสนุกๆทำดีแก้เบื่อระหว่างที่พี่ชั้นไม่อยู่ เอามั้ย”โทโมะแกล้งแหย่เล่น
 
 
“ไม่ ชั้นไม่ว่างมาทำอะไรไร้สาระหรอกน่า”แก้วผลักโทโมะแล้วเดินหนีแต่โทโมะรีบรั้ง
 
“เธอไม่อยากแต่ชั้นอยาก มานี่”โทโมะพูดจบก็กระชากแก้วขึ้นรถไปทันที
 
 
“นี่ จะไปไหนน่ะ ชั้นไม่ไปนะ”แก้วโวยวาย
 
 
“ไม่ไปชั้นปล้ำเธอแน่ เอ รึว่าจะไม่ไปดี ที่บ้านยิ่งมีแค่เราสองคนด้วยสิช่วงนี้ คิดถรสรักของชั้นและเธอในคืนนั้นจริงๆ”โทโมะพูดยั่วแก้ว ทำให้แก้วหน้าแดงจัดเมื่อคิดถึงเรื่องเธอกับเขาที่เกิดขึ้นในวันก่อน
 
 
“งั้นขับรถไป อย่ามาไร้สาระ”แก้วพูดจบก็คาดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะเชิดหน้าใส่โทโมะ โทโมะมองหมั่นไส้ก่อนะขับรถออกไปด้วยความเร็วจนแก้วต้องร้องกรี้ดลั่นรถ
 
 
เอี้ยดด
 
 
ทันทีที่รถมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่งที่ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นอยู่ห่างจากฟาร์มที่โทโมะพาออกมา20กว่ากิโล และตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายกว่าๆแล้ว
 
“เอ้า จะนั่งเป็นคุณนายนานมั้ย ลงรถสิ”โทโมะหันมาดุแก้วที่ไม่ยอมลงรถ
 
“ขาชั้นชาไปหมดพักก่อนได้มั้ย จะเป็นลม”แก้วพูดเพราะเธอไม่ชอบความเร็วและตลอดทางโทโมะขับรถเร็วมากจนแก้วจิกเล็บลงบนหน้าตักตัวเองเกร็งตลอดทาง
 
“มานี่”โทโมะพูดจบก็อุ้มแก้วขึ้นแล้วเปิดประตูบ้านก่อนจะโยนแก้วลงกับเตียง
 
“นี่ นายะทำอะไรน่ะ นายพาชั้นมาที่นี่ทำไม ที่นี่ที่ไหน ชั้นจะกลับบ้าน”แก้วถามยาวเหยียด
 
“ถามมาก ที่นี่บ้านชั้นเอง ชั้นซื้อไว้ตั้งนานแล้ว เอาไว้เวลาเบื่อคนบางคนที่ฟาร์มก็หนีมานอนที่นี่ไงเล่า”โทโมะตัดบทก็เดินไปเปิดไฟในห้องและริมระเบียง แก้วมองไปรอบๆ สวยมากก่อนจะลุกเดินตามโทโมะไปแล้วมองรอบๆบ้าน ว้าว มีสระน้ำในบ้านด้วย
 
“แล้วนายพาชั้นมาที่นี่ทำไมไม่ทราบ”แก้วถาม
 
“เอามาแกล้ง พอดีว่าแกล้งที่ฟาร์มมีแต่คนคอยช่วยเธอแน่ๆ พามานี่ไม่มีคนช่วยสนุกกว่าเยอะ”โทโมะพูดอย่างสะใจจนแก้วเดินไปผลักโทโมะทีนึง
 
“สมองคิดได้แต่เรื่องแกล้งชั้น นิสัยไม่ดี เลว นี่บ้านหลังนี้เนี่ยคงจะพาสาวๆมานอนกกบ่อยล่ะสิ”แก้วแขวะ
 
“ไม่ กับเธอ คนแรก”โทโมะตอบแล้วเดินหนีไป แก้วอึ้ง แล้วทำไมชั้นต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย บ้าไปละ
 
“ย่ะ คาสโนว่าอย่างนาย เชื่อตายล่ะ”แก้วเบะปากใส่โทโมะที่เดินหายเข้าไปในครัวก่อนจะเดินดูรอบๆบ้าน หมอนี่ก็มีรสนิยมเหมือนกันแฮะ แก้วเดินมองรูปที่ห้องรับแขก ไล่ตั้งแต่รูปครอบครัวของเค้า รูปคู่กับป๊อปปี้ รูปกับก๊วนเพื่อนๆ รูปเขาที่ไปเที่ยวในที่ต่างๆ หมอนี่บ้ากล้องอยู่เหมือนกันแฮะ
 
 
เอ๊ะ
 
 
แก้วสังเกตกรอบรูปที่ซ้อนอยู่หลังสุดดูท่าทางแล้วถ้าคนไม่สังเกตดีๆเค้าจะไม่เห็นเลยว่ามีอยู่ แก้วค่อยๆหยิบมันออกมาดู นี่มันรูปชั้นนิ รูปที่ตัวเองถ่ายสมัยเด็กๆกับป๊อปปี้และโทโมะนิ แต่น่าเสียดายรูปนี้ป๊อปปี้ไม่ได้มองกล้องมัวแต่เล่นเกมส์บอยในมืออยู่ ซึ่งโทโมะเอามือกอดคอแก้วไว้ เห้อ ตอนนั้นนายกับชั้นเรายังไม่เกลียดกันขนาดนี้นินามันเพราะอะไรกันนะ แต่เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ นี่มันสร้อยข้อมือกระดิ่งอันนั้นที่คุณป๊อปปี้ใส่มาช่วยเธอในคืนนั้นนิ ทำไมโทโมะถึงใส่มันเอาไว้ได้ล่ะ
 
 
“นี่ จะขโมยของบ้านชั้นรึไง”โทโมะโผล่พรวดมาจากห้องครัวถามขึ้นทำให้แก้วตกใจเผลอปัดกรอบรูปบนชั้นวางร่วงหล่นมา
 
 
เพล้ง
 
 
“เธอนี่มันจอมทำลายข้าวของของชั้นจริงๆเลย”โทโมะหงุดหงิดแล้วก้มลงเก็บเศษกระจกของกรอบรูป
 
 
“นี่ ชั้นไม่ใช่จอมทำลายข้าวของนะ มันก็แค่อุบัติเหตุน่า”แก้วรีบบอก
 
“รื้อข้าวของของชั้นออกมาไม่พอ ทำลายอีก ไปไกลๆเลยป่ะ”โทโมะไล่แก้ว
 
“ละใครพาชั้นมาที่นี่เล่า เชอะ ชั้นก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่กับนายนักหรอก”แก้วหงุดหงิดแล้วเดินหนีแต่ก้าวไวไปหน่อยทำให้สะดุดขาตัวเองล้มลงไป
 
 
ฉึก
 
 
“โอ๊ยยย”แก้วต้องร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะตัวเองดันล้มทับเศษกระจกของกรอบรูปที่หล่นเมื่อกี้นี้
 
 
“เห้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า”โทโมะตกใจรีบเข้าไปดูอาการของแก้วพอพลิกดูต้องตกใจเมื่อเห็นแก้วที่นอกจะเหยียบเศษกระจกแล้วยังมีแผลทางยาวตรงบริเวณน่องที่แก้วนั่งทับไปเมื่อกี้
 
 
“เจ็บบ ฮืออ”แก้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บ
 
“เห้ย อย่าพึ่งร้องดิเห้ย”โทโมะตกใจรีบอุ้มฟางขึ้นไปทำแผลที่โซฟาทันที
 
อัฟแล้วนะจ้ะอย่าลืมเม้นกับโหวตให้ให้เราด้วยน้า เรื่องอื่ๆนด้วย