สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
 
“เงียบแบบนี้สงสัยหลับไปแล้วมั้ง”ป๊อปปี้พูดขึ้นหลังจากที่ออกไปซื้อข้าวของที่จำเป็นมากตลาด และหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของฟางที่เขาแอบจัดตอนฟางไม่อยู่บ้านออกมาด้วย
 
แอ้ดด
 
 
ปึก
 
 
 
“โอ๊ยย”ป๊อปปี้ร้องเมื่อเปิดประตูเข้าห้องมาก็เจอกับฟางฟาดโคมไฟไปเต็มแรง ป๊อปปี้ถึงกับปล่อยของ ทรุดลงกับพื้นกุมหัว
 
“แฮ่กๆ”ฟางวิ่งออกมาได้ซักพัก ก็นึกถึงป๊อปปี้ ไม่นะ แล้วหมอนั่นล่ะ เราเองก็ฟาดไปเต็มแรงด้วยนิ แต่ถ้าเราไม่หนี เราก็ไปจากชีวิตป๊อปปี้กับแก้วไม่ได้ซักที ฟางฉุกคิดซักพักก็วิ่งกลับเข้าไปที่บ้านตามเดิม
 
 
 
 
“ปะ ป๊อปปี้”ฟางกลับมาที่เดิมต้องเริ่มใจเสียเมื่อเห็นป๊อปปี้นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นที่เดิมไม่กระดิก ฟางค่อยๆเดินไปเรียก ไม่มีการตอบรับจากป๊อปปี้ ฟางใจไม่ดี จัดการพลิกตัวป๊อปปี้ขึ้นมาต้องตกใจเมื่อเห็นเลือดที่หน้าผากป๊อปปี้
 
“ป๊อปปี้ ตื่นสิ ป๊อปปี้ ตื่น”ฟางเขย่าตัวเรียกป๊อปปี้เมื่อไม่เห็นว่าป๊อปปี้ฟื้นขึ้นมา ก็จัดการลากป๊อปปี้ขึ้นมาบนเตียงแล้วทำแผลให้
 
“ชั้นขอโทษ ที่ทำอะไรไปตามอารมณ์ ทำให้นายเจ็บตัวอีกแล้ว ชั้นขอโทษ”ฟางทำแผลเสร็จก็จัดแจงให้ป๊อปปี้นอนดีๆ ก่อนจะพูดอย่างอ่อนโยนแล้วก้มลงจูบที่แผลป๊อปปี้อย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆลุกไปดูข้าวของที่ป๊อปปี้ถือมาเมื่อกี้นี้ ก่อนจะจัดการเอาของใช้และเสบียงไปเก็บที่ห้องครัวก่อนจะมองไปรอบๆบ้านที่รก ก็จัดการทำความสะอาดบ้านให้ แล้วฟางก็กลับมาที่ห้องพบว่ามีกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเอง เย็นป่านนี้ละด้วยสิ รีบไปอาบน้ำดีกว่า แล้วค่อยตักน้ำมาให้ป๊อปปี้อาบในห้องน้ำ แบบนั้นมีหวังได้ตกน้ำตกไปแน่ๆ ว่าแล้วฟางก็ลุกไปอาบน้ำที่น้ำตก
 
 
ปัง
 
 
ทันทีที่ฟางปิดประตูห้องไป ป๊อปปี้รีบเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงทันที
 
“อูยย ฟาดมาได้มือหนักชะมัด”ป๊อปปี้ลูบหัวตัวเองด้วยความเจ็บ นี่ตอนแรกเขาก็จะลุกไปตามยัยตัวแสบอยู่แล้ว แต่ยัยนั่นดันกลับมาเลยแกล้งสลบเพื่อดูว่ายัยนั่นจะทำอะไร ป๊อปปี้จับที่แผลแล้วนึกถึงฟางที่ทำแผลและจูบหน้าผากตัวเองแล้วอมยิ้มกับการกระทำของฟาง
 
“ยัยตัวแสบ เล่นงี้ใช่มั้ย หึๆ”ป๊อปปี้พูดถึงฟางก่อนจะคิดแผนเอาคืนฟาง
 
 
 
 
“อืมม”แก้วค่อยๆตื่นขึ้นมาตอนเย็นหลังจากพิษไข้ค่อยยังชั่วแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่นอนกอดตัวเองเป็นโทโมะ แก้วมองเจลลดไข้ที่โทโมะเอาแปะหัวตัวเอง ก่อนจะมองเสื้อผ้าที่โทโมะจัดการใส่ให้ตัวเองไว้อย่างไม่น่าเชื่อ
 
“คนใจร้ายอย่างนายเป็นคนดูแลชั้นตลอดเลยหรอเนี่ย”แก้วมองอย่างทึ่งๆ ก่อนจะค่อยๆขยับตัว ทำให้โทโมะลืมตาขึ้น
 
“ตื่นละหรอ”โทโมะพูดขึ้นพลางมองแก้วที่นั่งจ้องหน้าเขาอยู่
 
“อืม นายเป็นคนดูแลชั้นจนไข้ลดเลยหรอ”แก้วถาม
 
“ก็แค่ไม่อยากให้ใครมาตายในบ้านชั้นล่ะน่า ถ้าไข้ลดก็จัดการตัวเองให้เรียบร้อยซะ หิวชะมัด โดนยัยบ้าแถวนี้ล็อคตัวทั้งวันเลย”โทโมะรีบลุกออกจากห้องนอนแก้วไป แก้วมองตามอย่างไม่เข้าใจ แล้วตัวเองค่อยๆลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการกับตัวเองอีกครั้งนึง
 
 
แอ้ด
 
 
“นายมาค้นอะไรกับของชั้นเนี่ย”แก้วที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำออกมาต้องแทบกรี้ด เมื่อเห็นโทโมะที่กินข้าวเสร็จแล้วมานั่งค้นของตัวเองในห้อง
 
“นี่ของใครหรอ”โทโมะชูหน้ากากยักษ์ญี่ปุ่นสีแดงกับดาบไม้ขึ้น
 
“ของคุณป๊อปปี้”แก้วตอบ โทโมะทำหน้าเหวอ
 
“ห้ะ ของพี่ป๊อปปี้? ละเอ่อ ทำไมถึงคิดว่าเป็นของพี่ชั้นล่ะ”โทโมะเหวอ แต่ก็จะปรับสีหน้าเป็นปกติแล้วถามแก้วต่อ
 
“ก็นายจำไม่ได้หรอไง ตอนเด็กๆที่ชั้นหลงป่าหลังฟาร์มนี้จนตกน้ำตกเกือบจะโดนน้ำพัดไป ก็คุณป๊อปปี้เนี่ยล่ะที่ใส่หน้ากากนี้แล้วมาช่วยชั้น ถ้าไม่ได้เค้าวันนั้น ชั้นคงตายไปนานแล้วล่ะ เค้าคือฮีโร่ของชั้น”แก้วพูดแล้วยิ้มนึกถึงอดีตที่เธอเกือบตายแต่ก็รอดมาได้ โทโมะมองแล้วอึ้ง
 
“เพ้อเจ้า”โทโมะรีบพูดเพื่อเห็นหน้าแก้วกำลังเพ้อฝันถึงพี่ชายเขาอยู่
 
“เพ้อเจ้ออะไรยะ อย่างน้อยเค้าก็เป็นรักแรกชั้นนะ นายน่ะมัวไปอยู่ไหนห้ะ นี่ถ้าชั้นตายตั้งแต่ตอนนั้น นายคงจะสะใจมากสินะ”แก้วพูดอย่างไม่พอใจ
 
“ใช่ สะใจมาก”โทโมะพูดใส่แก้ว
 
“งั้นก็ออกไปจากห้องชั้นเลย ไป๊”แก้วพูดจบก็ไล่โทโมะออกจากห้องแล้วรีบปิดประตูใส่หน้า ร้ายกาจ ร้ายตั้งแต่เด็กยันโตเลย คนบ้า
 
 
 
 
“คนอะไร ขี้งอนชะมัด”โทโมะมองหน้ากากยักษ์ที่ติดมือมาด้วยก่อนจะเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป แล้วเปิดกล่องของตัวเองที่มีกระบองของยักษ์ที่คู่กับหน้ากากนี้ ก่อนจะหยิบกำไลกระดิ่งสีทองอันหนึ่งออกมา
 
 
 
“ฮือๆ คุณท่านทำยังไงดี นี่ก็เย็นป่านนี้แล้ว ยัยแก้วยังไม่มาอีก ทำยังไงดี”แม่แก้วยืนร้องไห้อยู่กับแม่และพ่อของเขาและป๊อปปี้ โดยมีพ่อแก้วกอดปลอบอยู่ โทโมะที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ผ่านมาได้ยิน อะไรนะ ยัยนั่นยังไม่กลับมาอีกหรอ
 
“เอาไงดีพี่”โทโมะหันไปถามป๊อปปี้ที่แอบฟังอยู่กับตัวเอง
 
“นายไปหาที่น้ำตกหลังฟาร์มเรา ส่วนชั้นไปหาตรงแถวแอ่งน้ำหน้าฟาร์มเอง”ป๊อปปี้เสนอก่อนจะแยกย้ายกับน้องชายไปหา โทโมะรับกับก่อนจะสวมหน้ากากยักษ์สีแดงที่ตัวเองชอบไป
 
“ฮืออ ช่วยด้วย”แก้วตะโกนร้องออกมาจากหลังก้อนหินก้อนใหญ่ โทโมะที่ถือดาบไม้กับกับไฟฉายส่องตามหาแก้วได้ยินเข้าก้รีบวิ่งไป แล้วพบว่าแก้วกำลังถูกน้ำพัดไปแล้วก็รีบไปจับแก้วไว้ ก่อนจะเอาแก้วขี่หลังมาจนถึงบ้าน
 
“พี่ป๊อปปี้ ช่วยหน่อย”โทโมะเห็นป๊อปปี้ที่เดินกลับมาก็ตะโกนเรียกป๊อปปี้มาช่วยแก้วที่สลบไปแล้วนอนคอพับ โทโมะกับป๊อปปี้รีบช่วยกันพยุงขึ้นไปบนห้อง จากนั้นแม่บ้านกับแม่ของสองหนุ่มและแก้วก็รีบเข้าไปดูอาการแก้ว
 
 
 
“ขอบใจนายมากนะที่ช่วยชีวิตแก้วไว้”ป๊อปปี้เดินมาหาโทโมะที่นั่งตรงริมระเบียงก่อนจะหยิบหน้ากากยักษ์ที่โทโมะชอบใส่มาใส่บ้างแล้วหยิบดาบไม้ไปเล่น
 
 
“ร้อนชะมัดใส่ไปได้ไงเนี่ย”ป๊อปปี้บ่นกับหน้ากากโทโมะที่เขาหยิบมาก่อนจะถอดหน้ากากออกมา จังหวะเดียวกับแก้วเดินออกมาจากห้อง แก้วอึ้ง ป๊อปปี้คือคนเดียวที่ช่วยชีวิตเธอ
 
“ขอบคุณมากนะคะ ฮือ”แก้ววิ่งไปสวมกอดป๊อปปี้ที่ยืนงงอยู่ ป๊อปปี้กอดตอบอย่างไม่เข้าใจ
 
“หึ ยัยคางคกขึ้นวอ ปล่อยพี่ชั้นนะ”โทโมะเข้ามาเห็นก็โมโหทันที
 
 
 
“นี่เธอชอบพี่ชั้นก็เพราะเรื่องแบบนี้น่ะหรอ ยัยบ้าเอ้ย”โทโมะมองหน้ากากแล้วบ่นพึมพำกับแก้ว ก่อนจะมองกำไลกระดิ่งอันนั้น
 
 
 
“เห้อ กว่าจะเสร็จ”ฟางจัดการเทน้ำลงใส่ตุ่มครั้งสุดท้ายจนเต็ม พลางปาดเหงื่อ เล่นเอาที่อาบน้ำไปนี่ไม่มีประโยชน์เลยแฮะ
 
“ว้าย”ฟางหันหลังเดินออกมาต้องตกใจเมื่อชนกับป๊อปปี้
 
“นี่นาย ตื่นขึ้นมาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียงแบบนี้ชั้นตกใจแย่เลยนะ”ฟางร้อง ป๊อปปี้มองฟางนิ่งๆไม่พูดจาอะไรจนฟางเอะใจ
 
“นี่ นาย ป๊อปปี้”ฟางเรียกชื่อป๊อปปี้
 
“เธอเป็นใคร มาทำอะไรที่บ้านชั้น”ป๊อปปี้ตอบทำเอาฟางเหวอไปทันที
 
 
อัฟละนะจ้ะๆ เม้นกะโหวตเราหน่อยน้า