you and me เพื่อนกันตลอดไป

    การละเล่นของเด็กๆนั้น หลายคนคิดว่ามันคงจะไร้สาระหน้าดู แต่ก็มีอีกมากที่รู้สึกสนุกกับการละเล่นเหล่านั้น แต่ไม่ว่าคุณจะมีอายุเท่าใด หรือจะผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมานานแค่ไหน มันก็ไม่สำคัญหรอกนะ ถ้าคุณไม่ทำให้ตัวให้สนุกไปกับการละเล่นเหล่านั้น 

                                                              ..... เขื่อน ..... 

                         บ้านจองเบ jongbae house 

  " ว่าแต่ จะเล่นจริงๆเหรอวะ ไอ้ซ่อนแอบอะไรเนี่ย ? " เขื่อนเอ่ยถามอย่างสงสัย 

  " ก็จริงดิวะ เอาล่ะไอ้จองเบ นายเป็นยักษ์นะ " เคนตะขี้ไปที่หน้าของหนุ่มแว่น ที่กำลังมองหน้าของเขาอย่างเอาเรื่อง 

  " ทำไมฉันต้องเป็นยักษ์ด้วยฟระไอ้ลิง " จองเบโวยใส่อย่างโมโห 

  " ก็นายหน้าบูดเหมือนยักษ์นี่นา " เคนตะบอกกับจองเบ ด้วยสีหน้ากวยโอ้ย 

  " เอาล่ะ รีบๆเล่นกันซักทีเหอะ " แก้วที่เงียบอยู่นาน ก็บ่นขึ้นอย่างอารมณ์ไม่ดี 

  " เออๆ ก็ได้วะ 1 ... 2 ... 3 ... 4 ... 5 " จองเบยอมเป็นยักษ์อย่างว่าง่าย และก็เริ่มนับทันที และเมื่อเขาเริ่มนับเลข พวกเพื่อนๆของเขาก็กระจัดกระจายกัน เพื่อหาที่ซ่อนของแต่ละคน 

  " ไอ้โทโมะ ไปหลบที่อื่นไม่ได้เหรอวะ นายก็รู้ว่ามันแคบน่ะ " แก้วที่หลบอยู่ในตู้เสื้อผ้า และเธอก็ต้องตกใจทันที เมื่อโทโมะดันเข้ามาแอบกับเธอด้วย ซึ่งภายในตู้นั่น นับว่าแคบมากๆ แต่เขาทั้งสองก็ยังคงเบียดกันอยู่แบบนั้น 

  " ก็ .. ไม่มีที่จะหลบแล้วนี่นา " โทโมะตอบหน้าตาย 

  " เอาเถอะ ไม่อยากจะฟังคำแก้ตัวแล้ว " แก้วบ่นใส่อย่างเซงๆ 

  " ไม่ได้แก้ตัวหรอกนะ ที่ฉันมาหลบน่ะ .. " โทโมะกำลังจะบอกบางอย่าง 

  " เออๆ รู้แล้วล่ะนะ นายก็อยู่เงียบๆก็แล้วกัน " แก้วตัดคำพูดนั่นออกไป ก่อนจะขยับออกห่างจากโทโมะ เพื่อไม่ให้ตัวของเธอติดกับเขามากนัก 

  " เจ้าพวกนั้น หายหัวไปไหนกันวะเนี่ย " หนุ่มแว่นอารมณ์ร้อนบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิด เขาควนหาไปทั่วบริเวณ แต่ก็ยังไม่พบตัวเพื่อนรักเลยสักนิด 

                                     ห้องน้ำ ชั้นล่าง

  " ไอ้เขื่อน นึกอะไรถึงมาหลบที่นี่วะ ? " เขื่อนเอ่ยถามหนุ่มหนา้ลิงอย่างสงสัย เขาแปลกใจเป้นอย่างมาก เพราะเจ้าเพื่อนตัวแสบของเขาดัน หาที่ซ่อนเป็นห้องน้ำ ซึ่งมันเป็นที่ๆสะดุดตาที่สุดเลยก็ว่าได้ 

  " ไอ้จองเบมันคงไม่เข้ามาหรอกน่า เชื่อฉันดิ " เคนตะบอกกับเขื่อนอย่างมั่นใจ พร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อยเป็นเชิงให้รู้ว่า ที่ซ่อนของเขาสมบูรณ์แบบขนาดไหน 

  " ไงไอ้ลิง ไอ้เขื่อน กำลังนินทาใครอยู่มิทราบ " จู่ๆจองเบก็ปรากฏตัวออกมา และนั่นก็ทำให้รู้ว่า ที่ซ่อนสุดล้ำเลิศของหนุ่มหน้าลิง ท่าจะพังไปซะแล้ว 

                                      ห้องครัว ชั้นล่าง

  " โห มีวัตถุดิบมากมายขนาดนี้เลยหรอ " ป๊อปปี้เข้ามาหลบในห้องครัวอยู่นาน และเมื่อเหลือบไปเห็นข้าวของต่างๆที่ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบอยู่เบื้องหน้า มันทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก แต่ด้วยตนยังคงอยู่ในเกมซ่อนแอบ เขาจึงต้องอดใจเอาไว้ แต่หาจุดซ่อนตัวอย่างเหมาะสมที่สุด

  " ป๊อปปี้ เจอตัวจนได้นะ " ทันใดนั้น จองเบก็เข้ามาพบป๊อปปี้จนได้

  " นาย .. รู้ตัวหรอ ? " ป๊อปปี้ถามหนุ่มแว่นอย่างแปลกใจ

  " ก็ .. เดาเอาน่ะ " จองเบบอกกับป๊อปปี้

  " ง่ายจะตายไป ท่าเป็นป๊อปปี้ล่ะก็ ต้องอยู่ในห้องครัวแน่ๆ เนาะไอ้เขื่อน " เคนตะบอกทั้งสอง

  " นั่นสินะ " เขื่อนพูดขึ้น

  " ว่าแต่ สองคนนั่นไปไหนล่ะ " เมื่อเห็นว่า สมาชิกไม่ครบ ป๊อปปี้จึงไถ่ถามถึงแก้วกับโทโมะ ซึ่งดูเหมือน จองเบจะยังไม่พบตัวของพวกเขา 

  " นั่นสินะ พวกนั้นไปแอบอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย " จองเบบ่นอย่างปวดหัว 

                                 ตู้เสื้อผ้า ชั้นบน

   บรรยากาศในตู้ไม้โบราณ และสถานทีี่่มืดๆนั้น นับว่าเป็นความกดดันอย่างหนึ่ง สำหรับผู้ที่อยู่ในนั้น อากาศที่ร้อนอบอ้าว พร้อมกับกลิ่นอายของเจ้าของตู้ตัวนั้น ทำเอาหญิงสาว รู้สึกเวียนหัวอย่างบอกไม่ถูก

  " ไอ้โทโมะ เราออกไปกันเถอะ ฉันไม่ไหวแล้วนะ " แก้วที่ดูเหมือนจะทนในสภาพแบบนั้นไม่ไหว เธอจึงเอ่ยปากบอกกับหนุ่มมาดขรึมที่อยู่ข้างๆ 

  " ถ้าเกิดถูกจับได้ล่ะ ? " โทโมะยังคงอินกับเกมนี้ เขาพยายามเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ และนั่นก็หมายความว่า เขาไม่ได้สนใจความรู้สึกของหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเลยแม้แต่น้อย 

  " เอ๊ะ !? กลิ่นอะไรแปลกๆเนี่ย " เมื่อได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ โทโมะ ก็รีบหาต้นตอกลิ่นนั้นทันที 

  " มีอะไรเหรอ ไอ้โทโมะ " แก้วเอ่ยถามอย่างแปลกใจ 

  " คือว่า .. ฉันได้กลิ่นแปลกๆน่ะ เหมือนกับกลิ่นกางเกงในยังไงก็ไม่รู้ " โทโมะยังคงเสาะหาต้นเหตุของกลิ่นนั่นต่อไป 

  " คงจะเป็น .. ไอ้นี่ล่ะมั้ง " และแล้วโทโมะก็ได้รู้ว่า กลิ่นนั่นมันมากจากไหน เมื่อแก้วหยิบนางเกงในตัวนึงขึ้นมา 

  " แหวะ ! อย่า-อย่าเอามาใกล้ฉันนะ " เพียงแค่เห็นเท่านั้น ทำเอาหนุ่มมาดนิ่งถึงกับอ้วก

  " นี่นาย แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วหรอวะ ฮ่าๆๆๆ นี่ดู " ว่าแล้วแก้วก็หยิบกางเกงในชิ้นนั้นขึ้นมาคลุมหัวให้โทโมะดู เพื่อให้เขารู้ว่า เธอแน่มากแค่ไหน แต่ในขณะนั้นเองประตูตู้เสื้อผ้าก็ถูกเปิดออก

  " ยัยบ้า เล่นอะไรของเธอน่ะ เอาของคนอื่นไปทำแบบนั้นทำไม ? " จองเบโวยใส่หญิงสาวทันที เพราะเธอดันเอากางเกงในของเขาออกมาเล่นซะงั้น

  " แถมกลิ่นยังตุๆด้วย " เขื่อนบอกกับทุกคน ก่อนที่เข้าจะเอามือมาอุดจมูกของตัวเอง

  " ไอ้เขื่อน เมื่อกี้แกว่ายังไงห่ะ " จองเบเริ่มไม่พอใจ เขาหันไปโวยใส่เขื่อนด้วยความโมโห

  " เออๆ เลิกก็ได้วะ แค่นี้ทำเป็นห่วงไปได้ " แก้วที่กำลังจะลุกออกจากตู้เสื้อผ้า ทันใดนั้นเอง โทโมะก็อ้วกออกมา โดยไม่ได้นัดหมาย

  " ทำบ้าอะไรของนายห่ะ ไอ้โทโมะ " แก้วบ่นใส่โทโมะอย่างหงุดหงิด เพราะเขาดันอ้วยใส่เสื้อของเธอ และนั่นก็ทำให้อกเล็กๆเปียกปอนไปด้วย 

  " นั่นไงห่ะ โทษฐานที่เอาของคนอื่นมาเล่น " ดูเหมือนจองเบจะชอบใจเป็นอย่างมาก 

  " แก้ว เธอรีบไปเปลี่ยนเสื้อซะเถอะ " ป๊อปปี้รีบพาแก้วไปห้องน้ำอย่างไว 

  " ดีนะที่มีป๊อปปี้อยู่ด้วย " เขื่อนอมยิ้ม พร้อมกับพูดออกมา 

  " ว่าแต่ เธอเป็นผู้หญิงไม่ใช่หรือไง ? " โทโมะบอกกับทุกคน และนั่นก็ทำให้พวกเขานึกขึ้นได้ว่า ยังมีผู้หญิงอยู่ในกลุ่ม แล้วตอนนี้ เสื้อยังเปื้อนอ้วกอีก นั่นก็หมายความว่า เธอจะต้องเปลี่ยนเสื้ออย่างแน่นอน 

  " แย่ล่ะสิ ไปเร็วไอ้เขื่อน " จากนั้นเคนตะก็รีบลากเขื่อนตามพวกป๊อปปี้ที่ห้องน้ำอย่างไว 

  " ไม่ไหวเลยจริงๆ " จองเบบ่นอย่างปลงๆ 

  " นี่นาย ไม่เป็นไรนะ ท่าทางไม่ดีเลยนี่ " จองเบหันไปดูอาการของโทโมะบ้าง

  " ไม่มีอะไรหรอก รีบไปดูพวกนั้นกันเถอะ " ว่าแล้วทั้งสองคนก็ตามพวกเขื่อนไปอย่างกระชันชิด 

                                 ฝากติดตามตอนหน้าด้วยนะครับ