you and me เพื่อนกันตลอดไป

         ปิดเทอมหน้าร้อนเนี่ย ใครๆก็คิดว่าเป็นสิ่งที่ดีทั้งนั้น ผมก็เช่นกัน แสงอาทิตย์ในฤดูร้อนนั้นถือว่าเป็นสิ่งที่พิเศษเลยทีเดียว แล้วก็สายลมอ่อนๆที่พัดกระทบหน้าของผมประจำนั้น นับเป็นความรู้สึกที่หาได้ยากซะจริงๆเลย แต่ก็นะ มันก็ยังมีอีกพวกที่ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้สักเท่าไหร่นัก กระทั่งตัวผมเองก็ยังไม่เข้าใจพวกนั้นเช่นกัน จะว่าไปแล้ว บรรยากาศดีแบบนี้ มั่วแต่อุดอู้แต่ในบ้านแบบนั้น คงจะแปลกพิลึกนะครับ 

                                                                         ...... เคนตะ ......

 

                                    บ้านโทโมะ  

   ท่างกลางแสงแดดอันร้อนระอุ และสายลมที่ดูจะไม่เย็นเท่าไำหร่นัก ได้พัดผ่านชายหนุ่มร่างหนึ่ง ที่ดูเหมือนเขากำลังมาที่นี้นานมากแล้ว เขาไม่ได้มาคนเดียว แต่กลับพาชายร่างบางมาด้วยคนนึง ใบหน้าที่คล้ายกับตะพาบน้ำ ไม่สิ ต้องเรียกว่าเขียดตะหาก เฮ้ยไม่ใช่ มันต้องคางคกสิ .. เอาเป็นว่า เขามีรูปร่างหน้าตาเกี่ยวข้องกับพวกครึ่งบกครึ่งน้ำก็แล้วกัน 

  " ไอ้โทโมะ ไอ้โทโมะเว้ย อยู่หรือป่าววะ ? " หนุ่มหน้าลิงตะโกนเรียกเสียงดัง พร้อมกับกดกิ่งหน้าบ้านอย่างหงุดหงิด 

 

  " มันจะอยู่หรือป่าววะไอ้เคนตะ ไม่มีวี่แววว่ามันจะออกมาเลยนะเฟ้ย " หนุ่มอีกคนกล่าวขึ้น เมื่อไม่เห็นหัวของคนที่อยู่ในตัวบ้าน

 

  " งั้นก็บุกเข้าไปเลยสิวะ " พอได้ไอเดีย เคนตะจึงนำเขื่อนเข้าไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของหนุ่มที่ตามมาเลยสักนิด 

 

                                  ห้องรับแขก บ้านโทโมะ 

 

  " นี่พวกนาย บ้านฉันไม่ใช่โรงแรมหรอกนะ " ชายหนุ่มเจ้าของบ้านบ่นใส่แขกไม่ได้รับเชิญอย่างหัวเสีย ในขณะที่เขากำลังนั่งดูทีวีเพลินๆ 

 

  " เอาแต่นั่งเพ้ออยู่ในบ้าน ไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ ? " เคนตะเอ่ยถามเจ้าหนุ่มนั่นทันที เพราะดูเหมือนเขาคนนั้นจะไม่สนใจพวกเขาเลยสักนิด 

 

  " มันร้อนน่ะ " โทโมะตอบสั้นๆ เขายังคงจ้องมองทีวีนั่นต่อไป และดูเหมือนจะเป็นรายการเกี่ยวกับน้ำอัดลมซะด้วย 

 

  " ชั่งเถอะไอ้เคนตะ กะจะพาไปร้านขายน้ำอัดลมข้างๆเมืองแล้วแท้ๆ " เขื่อนเดินออกไปอย่างไม่สนใจ แต่ในวินาทีนั้นเอง ก็มีมือนึงมาจับที่ไหล่ของเขื่อน แต่เขาดูจะไม่ตกใจเลยสักนิด และเหมือนเขาจะรู้อยู่แล้วว่ามันจะเกิดขึ้นแบบนี้ 

 

  " ดะเดี่ยวก่อน " โทโมะที่ยังคงจับไหล่ของเขื่อนอยู่ จู่ๆเขาก็เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น 

 

  " ว่าไงล่ะ นายน่ะ ? " เขื่อนเอ่ยถามเขาอีกครั้งหนึ่ง 

 

  " ไปด้วยคนสิ " โทโมะตอบสั้นๆ 

 

  " ต้องอย่างนี้สิวะ ไปโลดดดดด " เคนตะเข้ามากอดโทโมะ ก่อนที่ทั้งสามจะมุ่งไปที่จุดหมายต่อไป 

 

              

                                     บ้านป๊อปปี้ 

 

    และต่อด้วยเหตุการณ์ต่อเนื่อง หนุ่มร่างบางผู้ร่าเริงกำลังง่วนอยู่กับวัตถุดิบที่เขาอุตส่าหามาทั้งชีวิต แป้งสาลีสีขาวสดใส ช๊อกโกแล๊ตสีน้ำตาลแกมดำ พร้อมของหวานนานาชนิด เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่นะ .. 

 

  " ป๊อปปี้ " และแล้ว เจ้าตัวปัญหาก็มาถึงที่หมาย เคนตะผู้กล้าหาญเข้าไปทักทายเพื่อนฝูงอย่างสนิทสนม และดูเหมือนเป้าหมายก็ตอบรับด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรกลับมาเช่นกัน 

 

  " ทำอะไรอยู่น่ะป๊อปปี้ ท่าทางสนุกเชียว " เมื่อเห็นของพวกนั้น เขื่อนจึงอดไม่ได้ที่จะไถ่ถามเขา 

 

  " อ่อ ฉันกำลังหัดทำขนมน่ะ ว่าแต่พวกนายเถอะ มาทำอะไรที่นี้ล่ะ แล้วก็ โทโมะก็มาด้วยเหรอ ? " ป๊อปปี้บอกถึงกิจกรรมยามว่างของเขา และไม่ลืมที่ถามถึงจุดประสงค์ของเพื่อนๆ

 

  " ก็แค่จะชวนนายไปเที่ยวน่ะ " เคนตะบอกกับหนุ่มหน้าใส

 

  " ว่าแต่ ขนมน่ากินจังเลยนะ " โทโมะพูดขึ้น ในขณะที่เขาจ้องขนมพวกนั้นตาเป็นมัน

 

  " เอ๋ !? จริงเรอะ เพิ่งมีนายเป็นคนแรกเลยนะที่เห็นขนมของฉันน่ากินน่ะ ถ้าไม่รังเกียจ ก็กินเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ "  ป๊อปปี้ยิ้มให้กับเจ้าคนขี้สงสัย

 

  " พลาดแล้ววว ไอ้โทโมะ " เขื่อนบ่นกับตัวเองอย่างตื่นกลัว ดูเหมือนเขาจะเดาสถานการณ์ออก

 

  " งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ " ว่าแล้วโทโมะก็หยิบขนมเข้าปาก พอเคี้ยวไปสักพักก็ทำให้เขารู้สึกว่า รสชาติที่ให้ มันเป็นเช่นไร

 

  " ไม่เห็นจะอะ ... " ในขณะที่โทโมะจะบอกถึงรสชาติอยู่นั้น เคนตะก็เข้ามาอุดปากไว้ก่อน และก็พาโทโมะออกห่างจากป๊อปปี้ทันที ทำเอาหนุ่มหน้าหวานแปลกใจยิ่งนัก

 

  " นายกำลังจะทำอะไรห่ะ ขืนไปบอกแบบนั้นล่ะก็ ... " เคนตะดุโทโมะใหญ่ เพราะเขากำลังจะทำผิดพลาดเกี่ยวกับเรื่องนึง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร

 

  " ก็มันไม่อร่อยนี่นา " โทโมะตอบตามที่ตนได้รับรู้มา และแล้วเราก็รู้ว่า ขนมหวานสุดแสนจะน่ารักของป๊อปปี้นั้น รสชาติท่าทางจะยอดแย่น่าดู

 

  " มีเรื่องอะไรเหรอ ? " เมื่อเห็นทั้งสองคนปรึกษาอยู่นานจนผิดสังเกตุ ป๊อปปี้จึงตะโกนถามทันที และนั่นก็ทำเอาทั้งสองหนุ่มตกใจเป็นอย่างมาก

 

  " มะ-ไม่มีอะไร " เคนตะโกนกลับมา ทำเอาป๊อปปี้โล่งใจอยู่นิดๆ เพราะว่าเพื่อนของเขาไม่ได้เมินคำพูดของเขาเลย

 

  " ว่าแต่นายทำขนมเสร็จหรือยังล่ะ จะได้ไปเที่ยวกัน " เขื่อนรีบเร่งป๊อปปี้ทันที เพราะเสียเวลาตรงนี้มามากแล้ว

 

  " แป๊บนะ เดี๋ยวฉันหาถุงก่อน " ว่าแล้วป๊อปปี้ก็ก้มหาถุงที่ว่านั่นทันที

 

  " นี่ป๊อปปี้ จะเอาถุงไปทำไมกันล่ะ ? " เคนตะเอ่ยถามอย่างสงสัย

 

 " ก็ว่าจะเอาขนมที่ทำไปฝากจองเบกับแก้วหน่อยน่ะ เห็นพวกนั้นบ่นประจำ " ป๊อปปี้ตอบกลับไป พร้อมกับหาถุงของเขาไปด้วย

 

  " แบบนั้นได้ขาดใจตายกันพอดี " เคนตะดันเผลอพูดเรื่องไม่เข้าท่าออกไป

 

  " ว่าไงนะ เคนตะ " ป๊อปปี้เอ่ยถามเคนตะทันที เพราะเขาได้ยินเสียงของหมอนั่นอยู่แว่วๆ

 

  " ปะป่าว " เคนตะบอกกับป๊อปปี้ ทำเอาเขารอดตัวไปได้

 

                   

                                         ห้องนอน บ้านจองเบ

 

  " ท่าไม้ตายแล้วสินะ ซุปเปอร์ซูเพล็ก !! " สิ้นสุดเสียงกล่าวขานอันหนักแน่น หญิงสาวร่างบางก็ทุ่มเจ้าบ้าฟาดไปกับเตียงทันที ก่อนที่เธอจะกระโดดทับตามอย่างรวดเร็ว ประกอบกับประตูห้องของชายหนุ่ม ถูกใครบางคนเปิดเข้ามาพอดี 

 

  " ทะ-ทำอะไรน่ะ ? " เขื่อนที่เขามาเป็นคนแรก เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่ว่านั่น เขาก็เอ่ยขึ้นอย่างตกใจ 

 

  " เฮ้ยไอ้เขื่อน เข้ามาทำซากอะไรฟะ ? " หนุ่มแว่นผู้เร้าร้อนเอ่ยถามเขื่อนทันที ในขณะที่เขายังคงถูกร่างของหญิงสาวทับอยู่ 

 

  " ถ้าไม่มา จะได้เห็นช๊อตเด็ดหรอวะ " เขื่อนย้อมถามกลับไป และหญิงสาวคนดังกล่าวก็ผละออกจากตัวของชายหนุ่มทันที เพราะทุกคนกำลังจ้องมองเธออย่างสงสัย 

 

  " พวกนาย ? " หญิงสาวพูดขึ้น พร้อมกับมองไปที่พวกหนุ่มๆ

 

  " เล่นอะไรกันอยู่วะ ไอ้จองเบ " เคนตะไม่พลาดที่จะถามถึงการละเล่นค่าเวลาของทั้งสอง

 

  " ก็ยัยบ้านี่อ่ะดิ ดันเอาแว่นของฉันไป แถมยังบอกอีกว่า ถ้าเอาชนะไม่ได้ก็จะไม่ยอมคืนแว่นให้ " จองเบบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิด

 

 

  " ก็เลย .. ใช้มวยปล้ำเนี่ยนะ ถึงฉันจะบ้าๆบอๆก็เถอะ แต่ก็ไม่เคยใช้วิธีนี้เลยนะโว้ย " เคนตะหัวเราะใส่การตัดสินสุดปัญญาอ่อนของจองเบ และทุกๆคนก็พร้อมใจกันหัวเราะเยาะใส่อีกต่างหาก

 

  " แบบนี้สินะ ที่เรียกว่าเพื่อนสมัยเด็ก " ดูเหมือนโทโมะจะตีความหมายผิดไป

 

  " ไปกันใหญ่ล่ะ ไอ้น้ำคาร์บอน ฉันกับไอ้แว่นปัญญาอ่อนนี่ ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย " แก้วชี้ไปที่หน้าจองเบทันที ก่อนจะชี้กลับมาที่ตัวเอง

 

  " พูดแบบนั้น มันหาเรื่องกันนี่หว่า ? " ดูเหมือนคำพูดเมื่อสักครู่ จะกลายเป็นคำหลอกด่าหนุ่มแว่นเต็มๆ

 

  " จะลองอีกครั้งเหรอวะ ไอ้แว่นทิ่ม " แก้วมองหน้าหนุ่มแว่นอารมณ์ร้อนอย่างเอาเรื่อง

 

  " เอาน่าๆ ไหนๆก็มารวมตัวกันที่นี้แล้ว เอามาหาเรื่องอะไรทำสนุกๆกันดีกว่า " เคนตะเจ้าไอเดีย เมื่อหัวของเขาแล่นปุ๊บ ก็พยายามจะเสนอความคิดแปลกๆออกมาทันที

 

  " คิดจะทำอะไรฟะไอ้ลิง " จองเบถามหมอนั่นอย่างสงสัย

 

  " ก็เล่นซ่อนแอบไง " เคนตะบอกกับทุกคน

 

  " ว่าไงนะ คิดจะเล่นซ่อนแอบในบ้านฉันยังงั้นเหรอ ? " จองเบเริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง

 

  " ใช่ " ทุกคนตอบพร้อมกัน ทำเอาเจ้าแว่นของเราหง๋อยไปในทันที

 

  " จะพูดอะไรไป เจ้าพวกนี้ก็คงไม่ฟังสินะ " จองเบบ่นกับตัวเองอย่างเซงๆ

 

             ขอโทษที่หายไปนานน้าาาา ยังไงก็ติดตามกันด้วยล่ะ บ๊ายบายคร้าบบบบบ