โครงการแลกเปลี่ยนรัก กับนายจอมโหด

2
โรงเรียนเซนเทล
นี่คือสถานแห่งบ้านทรายทองที่ฉันปองมาสู่
ซะที่ไหนฟะ =_=!!
ยูนิฟอร์มของฉันช่างดูโดดเด่นมากเมื่อต้องมาเดินท่ามกลางยูนิฟอร์มเหลืองอื้อของโรงเรียนเซนเทล
“เด็กแลกเปลี่ยนหรอ”
“น่าจะใช่ นั่นมันชุดของอคาว่านี่”
“เอ๊ะ! ยัยนั่นคือยัยหมวยที่เปิดบ้านเช่าอยู่หลังโรงเรียนเรานี่”
ใช่!! ฉันคือยัยหมวยที่เปิดบ้านเช่าอยู่หลังโรงเรียนเซนเทล
บ้นของฉันอยู่หลังโรงเรียนก็จริงแต่ฉันก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามาในโรงเรียนนี้เลยสักครั้ง ก็เพราะ..
หนึ่ง...ยัยพวกผู้หญิงหน้าขาวเมื่อกี้ชอบไปนั่งรอ(อ่อย)ผู้ชายแถวๆหน้าบ้านฉัน แล้วพวกผู้ชายของยัยพวกนั้นชอบหันมามองฉัน แล้วยัยพวกนั่นก็เขม่นฉันน่ะสิ ตามจริงฉันไม่กลัวหรอกถ้าไม่ใช่... (ไปข้อสอง)
สอง...พวกผู้หญิงหน้าขาวนั่นเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีพลังมหาศาลมาก การตบตีกันของนักเรียนหญิงเป็นเรื่องธรรมดา เพราะฉะนั้นฉันคิดว่าอย่ามีเรื่องเลยจะดีกว่า
สาม...พวกนักเรียนชายมีนิสัยแย่ที่สุด
สี่...ฉันเกลียดเด็กโรงเรียนนี้
ไม่มีนักเรียนคนไหนจากทรีนิเติ้ลหรืออคาว่ากล้ามาที่นี่โครงการแลกเปลี่ยนนักเรียนเริ่มขึ้นเพราะโรงเรียนเซนเทลถูกอีกสองโรงเรียนมองเสียๆหายๆคณะกรรมการของทั้งสามโรงเรียนจึงเริ่มโครงการนี้ขึ้นเพื่อให้ทั้งสองโรงเรียนได้มาสัมผัสความเป็นเซนเทลจริงๆ  ฉันยังจำบาดแผลของรุ่นพี่ที่มาแลกเปลี่ยนที่นี่เมื่อปีที่แล้วได้เลย สยองชะมัด -0-
          ฉันเดินเข้ามาในห้องพักครูเพื่อนรับตารางสอน แล้วพบกับอาจารย์ท่าทางดุๆคนหนึ่ง
“แล้วนักเรียนจากทรีนิเติ้ลล่ะ”อาจารย์ถาม
“ไม่ทราบค่ะ” ฉันตอบตามความจิรง ฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะ เพิ่งเดินเข้ามาเมื่อกี้เอง -*-
“บ้าชะมัด  มาอยู่โรงเรียนอื่นแล้วยังไม่รู้จักทำตัวให้ตรงต่อเวลาอีก”
          อาจารย์เอาตารางสอนและหนังสือแนะนำโรงเรียนให้ฉันก่อนจะไล่ไปที่ห้องเรียนด้วยเสียงดังเมื่อออกมาจาดห้องพักครู ฉันก็พลิกดูตารางสอนที่เพิ่งได้มา
           อืม...ฉันต้องไปเรียนห้อง 5/8 ฉันเอาหนังสือแนะนำขึ้นมาและเปิดไปหน้าสุดท้ายซึ่งเป็นแผนที่โรงเรียน ก่อนจะเริ่มค้นหาห้องประจำของฉัน
              สายตามองแผนที่ ขาเดินไป เมื่อมาถึงอาคารสามฉันก็เก็บแผนที่ไว้ในกระเป๋าและเดินขึ้นบันได  แต่ขณะนั้นเองเสียงจ้อกแจ้กๆ ของพวกนักเรียนทั้งหลายแหล่ที่กำลังเมาส์กันอย่างมันส์ ก็เงียบลงอย่างพร้อมเพรียงราวกับนัดกันไว้
                ความเงียบทำให้ฉันตัดสินใจไม่ก้าวขึ้นบันไดต่อและหันกลับไปมองข้างหลัง
        ตึกๆ ตึกๆ
        เสียงฝีเท้าของนักเรียนชายสองคนกำลังเดินมาทางบันไดที่ฉันหยุดนิ่งขณะนี้ เมื่อเห็นพวกเขา ความสงสัยที่ว่าทำไมทุกคนถึงเงียบก็มลายหายไปทันที่
           ผมสีน้ำตาลประกายทอง  นัยน์ตาสีดำสนิท ใบหน้าเรียบเฉยที่ดูเหมือนเย็นชาอยู่ทุกเวลานั่น ใช่เลยล่ะ....ใช่เขาแน่
           โทโมะ....
             หมอนี่แต่งตัวไม่เรียบร้อยสุด ไม่ยัดเสื้อเข้าไปในกางเกง แถมยังใส่เสื้อเชิ้ตปลดกระดุมออกสามเม็ด(จะนับทำไม) เผยให้เห็นโซ่เส้นเบ้อเร่อ ในจะแหวนอีกที่ แสดงถึงรสนิยมป่าเถื่อนเขาไม่ผูกเนคไทและเจาะหูอีกเพียบ -*-
              นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเห็นพวกเขา ฉันเคยเห็นโทโมะในระยะใกล้ที่สุดประมาณห้าเมตรในร้านอาหารญี่ปุ่น นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ฉันได้อยู่ใกล้พวกเขาขนาดนี้ เพราะพวกเขากำลังเดินมาทางบันไดที่ฉันยืนอยู่
         นายเขื่อนจะบอกโทโมะเรื่องฉันรึยังนะ เขาต้องบอกสิ...เขื่อนไม่อยากเลิกกับยัยเฟย์อยู่แล้ว
                 ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆเหมือนกำลังเตรียมใจจะทำอะไรบ้าบิ่น
    ตึกๆ ตึกๆ
          สองคนนั่นกำลังขึ้นบันไดมา ฉันจ้องโทโมะเขม็ง  แต่เขาไม่ได้มองมาที่ฉัน
 
     ตึกๆ ตึกๆ
      ฉันไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องลุ้นขนาดนี้ด้วย ฉันไม้ได้กำลังจะโดดบันจี้จัมพ์ซะหน่อย ฉันกำลังตื่นเต้น...ทำไมถึงตื่นเต้นก็ไม่รู้ ต้องไม่ได้เป็นเพราะใบหน้าอันหล่อเหลาของหมอนั่นแน่ๆตอนอยู่ใกล้ป็อปปี้ หนุ่มหล่อ(แฟนยัยฟาง) ฉันยังไม่เคยมีอาการแบบนี้เลย
     ตึกๆตึกๆ
      พวกเขาใกล้เข้ามาแล้ว ฉันได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ จากโทโมะมันทำรู้สึกดีอย่างประหลาด เขากำลังจะเดินสวนฉันไปแล้ว เอาล่ะ....จังหวะนี้แหละ!
      ฉันยื่นมือออกไป  แต่....
       หมับ !!
        ข้อมืออันขาวจั๊วะของฉันโดนมือใหญ่ของโทโมะกำไว้แน่น ฉันเบ้หน้าเพราะรู้สึกเจ็บนิดหน่อย
“เธอจะทำอะไร!” โทโมะถามด้วยเสียงเรียบๆ แต่มันฟังดูเอาเรื่องเหมือนกัน =_= ให้ตายสิ! ทำไมฉันต้องรู้สึกกลัวหมอนี่ด้วย แต่คงไม่เป็ํนไรหรอกมั้ง ฉันเป็นเพื่อนของยัยเฟย์ แฟนของเพื่อนเขานี่ เขาคงไม่ทำอะไรฉัน (หรอกมั้ง =_=)
           ฉันค่อยๆละสายตาจากข้อมือที่โดนกำไว้แน่นขึ้นไปมองหน้าเขาแทน แล้วฉันรู้สึกว่าตัวเองผงะเมื่อสบตาเขา ไอ้บ้านี่จะทำหน้าดุไปเพื่ออะไร  ทำหน้าอย่างกับฉันเพิ่งไปฆ่าภรรยาของนายมาอย่างนั้นแหละ T^T ฉันยังไม่ได้แตะต้องตัวนายด้วยซ้ำ 
“เธอมีปัญหาอะไรกับฉัน”
“คะ....คือ...” ฉันเปล่งเสียงออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
“มีปัญหาอะไร!!”
       น้ำเสียงของเขาเริ่มฉายแววรำคาญ แต่เอาเถอะ เขื่อนคงจะบอกเรื่องฉันให้เขารู้แล้ว ตอนนี้เขาอาจจะยังจำฉันไม่ได้แต่บางที....กับผู้ชายที่ดูโหดๆอย่างนี้ ฉันควรพูดด้วยตัวเองมากกว่า
       ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่จะพูดประโยคข้อร้องที่ฉันเคยคิดว่าตัวเองจะไม่พูดกับใครนอกจากคนรักของฉันออกไปว่า...
“ช่วย...ช่วยดูแลฉันด้วย”
“...”
“...”
“...”
         เมื่อกี้ที่ว่าเงียบแล้ว  ตอนนี้ยังเงียบกว่าอีก โทโมะจ้องฉันด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา ครู่ต่อมาเขาก็ปล่อยมือที่กำข้อมือของฉันออก
“ทำไมฉันต้องดูแลเธอ”
         เขามองฉันด้วยสายตาดูถูกเล็กน้อย  ความกลัวของฉันโดนความโกรธกลบไปจนหมดเลย หนอย ไอ้หมอนี่ >O<  ฉันอุตสาห์ฝากชีวิตของฉันไว้กับนาย แล้วนายตอบมาอย่างนี้เหรอ ถ้าไม่เป็นว่าเป็นนักสู้อันดัยหนึ่งของโรงเรียน ฉันด่าไฟแลบแล้ว
“เขื่อนไม่ได้บอกอะไรนายเลยเหรอ”
“เธอเป็นใคร รู้จักมันได้ยังไง”
จะซักไซ้ฉันไปเพื่ออะไรเนี่ย หรือ หมอนี่จะคิดว่าฉันเป็นแก้วตัวปลอม
“ฉันเป็นเพื่อนของแฟนเขื่อน  รู้จักเขาเพราะเขาเป็นแฟนเพื่อนฉัน -O-”
   อันที่จริงฉันก็ไม่ได้รู้จักเขื่อนอะไรมากมายหรอก ไม่อยากจะบอกว่าเมื่อวานที่โทรไปนั่นเป็นครั้งแรก
“แล้วไง”
“ก็...ฉันเป็นเพื่อนของแฟนเพื่อนนาย แล้วฉันก็เพิ่งมาแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนเซนเทลที่แสนอันตราย นายไม่คิดจะดูแลฉันหน่อยเหรอ”ฉันพูดเร็วปรื๋อ
“เธอปัญญาอ่อนเหรอไงฮะ เพื่อนของแฟนเพื่อนแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน”
         โทโมะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆแล้วก้าวขึ้นบันไดไปเร็วๆฉันเลยตะโกนตามหลังเขาไปว่า
“ถ้านายไม่ทำตามที่ฉันขอร้อง ฉันจะยุให้เพื่อนฉันเลิกกับเพื่อนนายนายอยากเห็นเพื่อนนายเสียใจเหรอไง”
      กึก...
       ได้ผล  โทโมะหยุดเดินทันที เขาหันหลังกลับมาที่ฉันก่อนจะพูดว่า
“ตาใใจ ถ้าอยากเห็นเพื่อนเธอเสียใจก็ทำสิ”
“=_=”
         เมื่อฉันไม่สามารถโต้อะไรกับไปได้ โทโมะก็ยิ้มมุมปากออกมานิดหน่อยก่อนจะเดินขึ้นบันไดหายไป
...................................................................................................................................................................