น้องสาวสุดที่รัก กับ คุณพี่ชายสุดหล่อ

 
........
 
ณ คฤหาสน์สุดหรูหราที่เต็มไปด้วยธรรมชาติและดอกไม้ต่างๆ
ส่งกลิ่นหอม...
แต่ใครจะรู้ละว่ามีคนกำลังทุกข์อยู่ในคฤหาสน์อันหรูหราแห่งนี้
ข้างในปรากฏร่างเด็กหญิงอายุราวๆ 5 ขวบกับผู้ชายวัยกลางคน
และผู้หญิงวัยกลางคนที่ดูสง่าในยามหลับใหลบนเตียงหรูหรา...!
เด็กหญิง
 
ร้องไห้อย่างไม่คิดชีวิตพร้อมกุมมือมารดาที่หลับใหลบนเตียง
หรูหราเด็กคนนั้นบ่นแต่ว่า
 
“ไม่นะ...ม้ายยยยแม่อย่าทิ้งหนูไปสิ ม้ายย ฮึก ฮือ T^T” เด็ก
หญิงคนนั้นพูดขึ้นพร้อมน้ำตาไหลอาบ
 
แก้มไม่ทันที่เด็กหญิงจะได้ร้องต่อก็มีมือใหญ่หยาบๆมาอุ้มเด็ก
คนนั้นไว้
 
“กรี๊ด! ปล่อยหนูนะ ปล่อย ฮือๆๆ ปล่อยนะ กรี๊ด!” เด็กคนนั้นมิ
อาจทำอะไรได้นอกจากมองมารดาที่
 
หลับใหลอยู่บนเตียงหรูหราที่ค่อยๆลางหายไป...
 
 ณ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
 
“กรี๊ด ปล่อยหนู ปล่อยแม่ค่ะแม่ ฮือๆๆ” เด็กหญิงบ่นถึงมารดาที่
หลับใหลไปตลอดกาล
 
“มาแล้วครับ” เสียงหนุ่มวัยกลางคนที่อุ้มเด็กหญิงมาที่สถาน
เลี้ยงเด็กกำพร้า -*-
 
“ค่ะ เชิญด้านในก่อนนะค่ะ” ผู้ดูแลสาวกล่าวขึ้นพลางเดินนำ
หน้าไปในห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยเด็กหญิง
เด็กชายแน่นอนว่าเป็นเด็กกำพร้า (แต่หน้าตาสวยๆหล่อๆทั้ง
นั้น)
 
“กรี๊ด ปล่อยนะ หนูจะไปหาแม่ ปล่อยหนู” เด็กสาวยังคงโวยวาย
พลางสะบัดตัวกะว่าจะให้หลุดแต่มือนั้น
ยังคงอุ้มเด็กสาวไว้แน่น
 
...
 
“เอาละต้นเธอดูแลเด็กคนนี้ให้ดีๆด้วยนะ” ผู้ดูแลพูดขึ้นพลางหัน
หน้าไปมองเด็กชายหน้าตาดีคนหนึ่ง
 
“ครับ” เด็กชายที่ชื่อ ‘ต้น’ ขาน ผู้ดูแลก็เดินออกจากห้องที่มีแต่
เด็กๆมองเด็กหญิงที่พึ่งมาใหม่
 
“เธอชื่ออะไรหรอ” ต้นเด็กชายตามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลาง
ส่งยิ้มบริสุทธิ์ให้เด็กสาวผู้มาใหม่ที่ตอนนี้
กำลังซุกหน้ากับเข่า
 
“...”
 
“นี้เธอชื่ออะไรหรอ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ” ต้นถามอีกครั้งเมื่อเห็น
เด็กสาวยังคงก้มหน้าซุกเข่าเงียบไม่
ปริปากพูดสักคำ
 
“...” เด็กหญิงยังคงเงียบไม่พูดอะไร
 
“นี้ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ พวกเราเป็นมิตรกับเธอ” เด็กชายอีกคน
เดินมาพลางส่งยิ้มให้เด็กสาวผู้มาใหม่
 
แต่เด็กสาวยังคงเงียบไม่พูดไม่จาอะไร
 
แต่แล้วทุกคนก็ต้องมองไปที่ประตูเป็นตาเดียวเมื่อปรากฏร่าง
ชายวัยกลางคนหน้าตาดีกับผู้หญิงวัย
กลางคนน่าจะเป็นสามีกับภรรยากัน!#
 
“เอ๊ะ เด็กใหม่หรอหน้าตาหน้ารักดีจัง” ผู้หญิงวัยกลางคนพูดขึ้น
เมื่อเหลือบมาเห็นเด็กสาวที่มีคาบน้ำตา
กับลอยช้ำแดงผุดไห้หินผ่านจากการร้องไห้มาอย่างหนัก
 
“อ๊ะ งมาเมื่อกี้เองครับแต่ไม่ยอมพูดอะไรสักคำเลย” ต้นพูด
ขึ้น...
 
“อ้อ เอาละวันนี้พวกเราเอาพิซซ่ามาแจกนะครับ มาม้ะ” ชายวัย
กลางคนพูดขึ้นก่อนจะแจกพิซซ่าให้
เด็กๆรวมถึงเด็กหญิงผู้มาใหม่ด้วย
 
“เอานี้จ้ะ” ผู้หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นก่อนจะยื่นพิซซ๋ษหอมๆมา
ให้เด็กสาวแต่...
 
เด็กสาวยังคงนิ่งไม่พูด ไม่รับพิซซ่า -*-
 
“ทำไมไม่เอาละจ้ะ” หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเด็กหญิงคนนั้นยังคง
เงียบ
 
“นี้หนูไปกับฉันมั้ย” หญิงสาวพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้เด็กสาว
 
เด็กสาวผู้นั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้น
 
“ต่อไปนี้ฉันคือแม่ของหนูนะ” หญิงสาวพูดขึ้นก่อนจะอุ้มเด็กสาว
พลางหันไปมองชายวัยกลางคนที่มา
ด้วยกัน
 
“ได้สิ” ชายวัยกลางคนพูดขึ้นเมื่อหญิงสาวมองหน้า -*- หญิง
สาวอุ้มเด็กหญิงก่อนจะเดินไปยังห้อง
ของผอ.ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้หญิงสาวพูดคุยกันอยู่
นานจนออกมาพร้อมยิ้มให้สามี (:
 
“แจกเสร็จแล้วหรอค่ะ” หญิงสาวถามขึ้น
 
“ครับ”
 

“ไปกันเถอะลูกแม่” หญิงสาวหันหน้ามามองเด็กหญิงก่อนจะอุ้ม
ไปที่รถและแล่นออกไป....

 
“น้องสาวหรอ อืม ก็ได้ครับผมอยากได้น้องสาวมานานแล้ว”
เด็กชายหน้าตาหล่อเหลาพูดขึ้นเมื่อพ่อ
อธิบาย
 
“แล้วเธอชื่ออะไรหรอพี่อธิพงษ์ พิพัตรมิกุล เรียกัณต์ก็ได้นะ”
 
“...” เด็กหญิงยังคงเงียบ
 
“พ่อครับแม่ครับเขาพูดไม่ได้หรอ”เด็กชายถามด้วยความสงสัย
เมื่อเด็กหญิงยังไม่ปริปากพูดสักคำ -*-
 
“จะบ้าหรอ! หนูจะหนูไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะบ้านนี้ก็คือบ้านของ
หนูเองพ่อกับแม่ก็คือพวกเราส่วนนี้พี่
ชายหนูไม่ต้องกลัวอไรแล้วนะจ้ะ” หญิงสาววัยกลางคนหรือ
‘แม่’ พูดขึ้นเด็กหญิงค่อยๆเงยหน้าขึ้น...
 
“คริสตัล”