[Beast] feeling fic [short fic]

 

Story/Another man

Mate/ Junhyung&Yoseob

Writer/D.S.MAILL

 

 

Secret

 

 

ความลับชื่อก็บอกว่ามันคือสิ่งที่แอบซ่อนเอาไว้ไม่ให้ใครรู้แต่ถ้ามันเป็นเรื่องของความรักด้วยแล้วมันคงต้องปิดเอาไว้ให้มิดไม่งั้นมันอาจจะทำให้เราต้องเสียใจทีหลัง...

 

 

“โยซอบนายจะยังรักเจ้านั้นไปถึงเมื่อไร ทั้งที่เจ้านั้นมันก็ไม่ได้รักนายเลยสักนิดแถมเจ้านั้นยังจะ...”

 

 

“ยังจะ? ยังจะอะไร? จุนฮยองนายไม่รู้อะไรก็เงียบไปเลย เขาออกจะดีกับฉันนายก็เห็นอย่ามาใส่ร้ายเขาหน่อยเลยจะได้ไหม”

 

 

บทสนทนาที่ออกจะตรึงเครียดนี้มันเริ่มมาได้สักพักแล้วละหลังจากการพบเจอกันอีกครั้งของคนทั้งคู่ที่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไร

 

 

“แต่ว่าหมอนั้นมันมีคนอื่นนะฉันเห็นมากับตา”

 

 

“หยุดใส่ร้ายฮยอนซึงของฉันสักทีจุนฮยอง ที่นายพูดมาน่ะมันก็แค่เรื่องโกหก”

 

 

“เฮอออ ยังนายก็ไม่เคยฟังฉัน พูดเท่าไรนายก็ไม่เคยฟัง”

 

 

“นายเรียกฉันมาเจอแค่เรื่องพวกนี้ใช่ไหม งั้นฉันกลับละ”

 

 

และดูเหมือนว่าบทสนทนาที่ยืดยาวจะจบลงเร็วกว่าที่คาดเมื่อร่างเล็กๆของชายหนุ่มอีกคนลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากร้านอาหารที่ตกแต่งสไตล์สดใสขัดกับหน้าตาที่บูดบึ้งของคนที่เดินออกมาซะเหลือเกิน

 

ยามเช้าอากาศชั่งแสนดีเหมาะสมกับการนอนกอดกับคนรักบนเตียงนุ่มเป็นที่สุดและหนึ่งในคู่รักที่ดูจะหวานแหวอีกคู่ก็กำลังทำแบบนั้นเช่นกัน

 

 

“โยซอบอ่า ฉันรักนายที่สุดของที่สุดเลยรู้ไหม อย่าไปเชื่อเลยนะฉันไม่ได้มีใครจริงๆ”

 

 

ร่างสมส่วนของชายหนุ่มคนหนึ่งพูดพร้อมกับโอบกอดร่างที่ไร้อาภรปกปิดอย่างแนบแน่นแถมหยอดคำหวานที่คนฟังถึงกับละลายกันเลยที่เดียวไหนจะคำแก้ตัวที่ดูจะจริงใจหลังจากที่เหตุการณ์บาดหมางที่เกิดขึ้นเมื่อคืนถูกเคลียร์ลงแล้วมาจบลงที่เตียงนุ่ม

 

 

“อืมม แต่ฉันรักนายมากกว่านะ”

 

 

 

สายตาหวานออดอ้อนสื่อได้ดีถึงความต้องการและมันก็ทำให้เกิดความเลยเถิดอีกจนได้สุดท้ายแล้วมันก็ไปจบลงตรงเสียงหวานๆที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของร่างเล็กที่ตกเป็นรอง

 

 

“สัญญานะว่าจะมีแต่ฉันคนเดียว”

 

 

“ฉันรับปากเลยว่าจะมีแต่นายคนเดียว”

 

 

รอยยิ้มถูกส่งให้กันอีกครั้งพร้อมกับจุมพิตเบาๆที่แลกเปลี่ยนลมหายใจซึ่งกันและกัน

 

 

ในขณะเดียวกันนั้น

 

 

อีกด้านหนึ่งของฝั่งกำแพงห้องนั้นมีสายตาคู่หนึ่งกำลังนั่งมองผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ฉายให้เห็นภาพคนทั้งสองที่กำลังกอดก่ายกันอยู่ด้วยอารมณ์ที่เดาได้อยาก

 

 

“มีความสุขกันเข้าไปเถอะ สักวันฉันจะไปแทนที่นายให้ได้เลย ฮยอนซึง หึ”

 

 

ริมฝีปากหนาเอ่ยขึ้นอย่างมาดร้ายก่อนจะปิดจอภาพนั้นลงก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรหาใครสักคน

 

 

“ยอบอเซโย! ดงอุนเหรอนี้ฉันเองจุนฮยอง แผนที่เตรียมไว้พร้อมแล้วใช่ไหม? งั้นก็เริ่มได้”

 

 

บทสนทนาสั่นๆจบลงอย่างง่ายดายพร้อมปิดท้ายด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของร่างสูงที่พึ่งกดปิดโทรศัพท์ลงไป

 

หลังจากกิจกรรมรักหวานแหวจบลงร่างเล็กก็ได้แต่นอนกอดหมอนอยู่คนเดียวพร้อมกับมองร่องรอยของผ้าปูที่นอนที่ยับข้างๆตัวอย่างหงอยๆเพราะใครอีกคนที่ได้กอดกันอยู่เมื่อกี้นี้ไม่อยู่ซะแล้วแถมยังทิ้งเพียงแค่โน๊ตแผ่นเล็กๆไว้ให้ดูต่างหน้าอีกต่างหาก

 

 

ถึงยังโยน้อย

ตอนนี้นายคงตื่นแล้วพอดีฉันมีธุระด่วนแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ รักนายที่สุด

เชื่อใจกันนะ

                                                                       ฮยอนซึงxxx

 

 

“เฮออ อีกแล้วนะฮยอนซึง”

 

 

ร่างเล็กนอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆทั้งที่เชื่อใจคนที่รักนะแต่ทำไมใจมันหวิวๆทุกครั้งที่ใครอีกคนหายไปแบบนี้สงสัยเป็นเพราะเรื่องที่ได้ฟังมาจากจุนฮยองเมื่อวานแน่ๆเลย

 

 

แต่แล้วความคิดก็หยุดลงเพราะเสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์

 

 

~~ปิ๊บ ปิ๊บ~~

 

 

เจอกันที่ผับxxคืนนี้แล้วนายจะเห็นว่าคนที่นายรักมันได้เป็นอย่างที่นายคิด

ปล.รีบๆมาละ

 

 

ร่างเล็กกระเด้งตัวขึ้นจากเตียงนอนก่อนจะรีบกดดูที่มือถือมาว่าใครเป็นคนส่งแต่กลับไม่มีหมายเลขใดปรากฏ

 

 

“ใครกันนะ?”

 

ที่ผับXX

 

 

ร่างสองร่างกำลังนั่งดริงค์กันอยู่อย่างสนุกสนานทั้งสายตาทั้งรอยยิ้มที่ถูกส่งให้กันมันชั่งดูจะเข้ากับบรรยากาศและเสียงเพลงเป็นอย่างดี

 

 

“ฉันน่าจะเจอนายให้เร็วกว่านี้นะ ดงอุนเพราะนายฉันถึงรู้สึกว่าสิ่งที่ขาดไปได้เติมเต็มในที่สุด”

 

 

“ผมก็เช่นกัน เวลาที่ได้อยู่กับพี่ผมรู้สึกดีมากกว่าเวลาอยู่กับใครๆเลยครับ”

 

 

ร่างสูงเอนหัวสบพิงไหล่ร่างสมส่วนที่อยู่ข้างๆดูแล้วชั่งมีความสุขกันเหลือเกิน

 

 

อีกทางฟากหนึ่งของผับ

 

 

ร่างสูงของจุนฮยองกำลังนั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาเดาได้ยากจนในที่สุดตัวเอกของเรื่องก็เดินเข้ามาถึงสายตาที่เดาได้ยากก็เปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อร่างเล็กๆของคนที่ตัวเองเรียกให้มานั้นเดินตรงเข้าไปยังคนทั้งคู่ที่กำลังนั่งซบกันอยู่พร้อมกันกับที่ฝ่ามือเล็กนั้นจะกระชากให้ทั้งสองคนนั้นแยกออกจากกันแล้วเมื่อร่างสมส่วนเห็นว่าเป็นใครดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจแต่ก่อนที่ร่างสมส่วนจะทันได้พูดอะไรฝ่ามือเล็กนั้นก็ประทับเข้ากับแก้มใสของตัวเองแล้วร่างเล็กนั้นก็วิ่งหนีออกไปแต่พอร่างสมส่วนจะวิ่งตามไป

 

 

“อย่าไปเลยนะครับอยู่กับผมก่อนนะ”

 

 

ร่างโปร่งข้างๆก็ยื้อแขนเอาไว้พร้อมส่งสายตาอ้อนวอนมาให้จนร่างสมส่วนต้องยอมอยู่ต่อทั้งทีใจหนึ่งก็อยากไปง้อคนร่างเล็กที่จากไป

 

 

“สุดท้ายแกก็ไม่เลือกโยซอบ หึ งั้นฉันขอแล้วกันนะ”

หลังจากที่ร่างเล็กวิ่งออกมาสองขาเล็กนั้นก็พาร่างที่แทบจะหมดแรงเดินเข้าไปในร้านเหล้าที่อยู่ไม่ไกลจากผับนั้นสักเท่าไร

 

 

“ฮึก ฮึก ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้ฮยอนซึง ฮืออๆ”

 

 

และพอก้าวเข้ามาภายในร้านร่างเล็กก็ได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นใหญ่พร้อมกระดกเครื่องดื่มสีอำพันเข้าไปจนนับไม่ถ้วนยิ่งกินก็ยิ่งร้องยิ่งร้องก็ยิ่งกินแต่พอจะยกอีกแก้วเข้าปากมือหนาของใครอีกคนก็เข้ามาคว้าไว้ก่อนพร้อมกับค่อยๆทรุดตัวลงนั่งข้างร่างเล็ก

 

 

“ทำอย่างนี้ไปหมอนั้นมันก็ไม่กลับมาหานายหรอกนะโย”

 

 

“นายมาที่นี้ได้ไง”

 

 

เมื่อร่างสูงของคนคุ้นเคยนั่งลงข้างร่างเล็กก็เอ่ยปากถามขึ้นพร้อมกับสะบัดมือที่ถูกจับอยู่ออกก่อนจะกรอกเครื่องดื่มสีอำพันเข้าไปอย่างไม่สนใจคำพูดของอีกคนแต่เป็นคนถามขึ้นมาเองแทน

 

 

“ฉันก็ขับรถมานะสิถามได้ และก็บังเอิญไปเห็นว่าหมอนั้นมันทำร้ายจิตใจนาย  เจ็บมากไหมให้ฉันช่วยปลอบได้นะ”

 

 

ร่างสูงของผู้มาใหม่ค่อยๆยกมือลูบผมนุ่มของคนข้างเบาๆ

 

 

“นายไม่ต้องมาเยาะเยยฉันเลย สมใจนายละสิที่ฉันเป็นแบบนี้”

 

 

“ไม่เลยโยฉันเจ็บแทนนายจริงๆนะ มองเข้ามาในตาฉันสิแล้วนายจะรู้”

 

 

“นายไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย จะไปไหนก็ไป! ฮืออๆ”

 

 

ร่างเล็กบอกปัดความหวังดีของร่างสูงที่ส่งให้พร้อมกับเอ่ยบอกไล่อย่างไม่ใยดีมือเล็กก็กระดกแก้วที่ใส่เครื่องดื่มสีอำพันเข้าไปอีกทางด้านร่างสูงก็ได้แต่นั่งมองการกระทำนั้นด้วยสายตาที่อ่านยากเหมือนเช่นเคย

 

 

เวลาผ่านไปพักใหญ่ร่างเล็กที่ตอนแรกทำเป็นอวดดีก็สิ้นฤทธิ์ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างก็ได้นั่งลูบผมอีกคนเบาๆอย่างชอบใจ

 

 

มันคงจะจบลงได้สวยกว่านี้ถ้านายรักฉันแต่แรกโยซอบ

 

 

END