[Beast] feeling fic [short fic]

 

Story/The day closes

Mate/Dongwoon &Yosoeb

Writer/D.S.MAILL

Rating/G

 

 

one day

 

 

ท่ามกลางผู้คนมากมายในเมืองใหญ่ผมคงเป็นเพียงชายหนุ่มที่ได้แต่ไล่ตามความฝันที่หายไปและไม่รู้ว่าเมื่อไรจะเจอมันอีกครั้งตอนนี้ผมคงได้แต่เงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วคงพูดได้แค่ว่า

 

 

“พี่ครับผมเหนื่อยจังเมื่อ...”

 

 

แต่พอผมพูดยังไม่ทันจบชายหนุ่มคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาชนผมอย่างจังจนผมต้องคว้าร่างเล็กนั้นๆไว้กลัวว่าเขาจะล้มไป

 

 

“โอ๊ะ! ขอโทษครับ”

 

 

ชายร่างเล็กในอ้อมกอดผมเอ่ยขึ้น

 

 

“ไม่เป็นไรนายละเจ็บตรงไหนหรือป่าว?”

 

 

ผมส่งคำถามไปเพื่อไม่เสียมารยาทพร้อมกับปล่อยตัวเขาให้เป็นอิสระ

 

 

“ไม่ละขอบใจที่ช่วยนะ นาย...?”

 

 

“ผมซนดงอุนครับ แล้ว...?”

 

 

“ฉันยังโยซอบยินดีที่ได้รู้จัก ถ้าไม่รังเกียจไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อไหม”

 

 

“เอ่อ...”

 

เอ่อคือว่า...ผมยังไม่ทันได้ตอบรับอะไรหลังจากที่แนะนำตัวกันผู้ชายร่างเล็กที่ชื่อยังโยซอบก็ลากผมพาเข้ามาในร้านอาหารที่ผมไม่คิดว่าจะเยียบย่างเข้าไปเพราะราคาอาหารที่แพงแสนแพงแถวย่านนี้

 

 

“อยากกินอะไรเอาสิเลือกเลยฉันเลี้ยง”

 

 

“เอ่อ แต่เราพึ่งรู้จักกัน แล้ว...”

 

 

“ไม่ต้องเกรงใจ งั้นฉันสั่งให้ละกัน”

 

 

ไม่ต้องเกรงใจ? อะไรกันละนี้ผู้ชายคนนี้มาแปลกแหะมันเหมือนกับ...

 

 

“คิดว่าฉันเป็นพี่ชายของนายคนหนึ่งก็ได้”

 

 

“อะ อ่า ครับๆ”

 

 

ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมความรู้สึกที่เหมือนได้เจอกับเหตุการ์ณเดจาวูแบบนี้ เพราะครั้งหนึ่งผมก็เคยเจอกับใครคนหนึ่งที่เข้ามาทำให้ผมมีความสุขรวมไปถึงมีความฝันทุกอย่างร่วมกันแต่แล้วเขาก็จากผมไปปล่อยทิ้งผมให้อยู่กับความว่างเปล่าที่ผมต้องเผชิญอยู่คนเดียวทุกวันนี้แต่มันก็นานมาแล้ว นานจนผมจำหน้าคนๆนั้นไม่ได้แล้วละ...

 

 

“คิดอะไรอยู่น่ะ ไม่กินเหรอไงเดียวเย็นแล้วมันจะไม่อร่อยนะ”

 

 

“ครับๆ”

 

 

ผมหันกับมาตอบรับร่างเล็กที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างรนๆเพราะเมื่อกี้ดันนั่งเหม่อไม่สนใจเขาเลย

 

 

“ไม่สบายเหรอเห็นนั่งเหม่อ เรียกกี่ที่ก็ไม่หัน?”

 

 

“เปล่าครับ คิดอะไรเรื่อยไปนะครับ”

 

 

ผมยิ้มบางๆให้กับร่างเล็กพร้อมกับตักพาสต้าเข้าปากอย่างไม่ค่อยอยากกินเท่าไร

 

 

“ไม่อร่อยเหรอ”

 

 

“อร่อยครับ”

 

 

ผมตอบแค่นั้นก่อนจะละเลียมันเข้าไปจนหมดแต่ท่าทางนั้นคงทำให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามไม่พอใจสักเท่าไรเพราะเขาจ้องผมเขม่งเลย

 

 

“มีอะไรติดหน้าผมอย่างงั้นเหรอ”

 

 

“ยังไงนายก็ยังเป็นนายไม่เคยเปลี่ยน เฮออ”

 

 

อีกแล้วนะ ทำไมเขาถึงทำเหมือนรู้จักกับผมละ?

 

 

“เอาเถอะๆงั้นเราไปเดินเล่นกัน เช็คบิลด้วยครับ”

 

 

ผมได้แต่นั่งงงในหัวมีแต่คำถามว่าเขาเป็นใคร?มาจากไหน?แล้วอะไรมากมายที่ลอยคว้างอยู่ในหัว แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป

 

 

“อ่า อันนี้ๆสวยจังเลยเหมาะกับนายมากเลยนะดงอุน”

 

 

ผมเดินออกมาจากร้านอาหารสไตล์อิตาลีโดยที่ข้างๆมีคนร่างเล็กเดินอยู่ด้วยพอเราเดินตรงออกมาจากร้านก็เจอทางสี่แยกที่มีของขายเต็มไปหมดส่วนผมก็ได้แต่เดินตามเพราะมือของผมนั้นถูกคนร่างเล็กจับไว้อยู่พร้อมกับลากไปผมลากมาผมเข้าร้านนู่นออกร้านนี้ไปเรื่อยจนตอนนี้ก็เลยเข้ามาช่วงบ่ายแต่คนข้างๆผมยังคงสาละวนกับการเลือกสร้อยคอให้ผมอยู่มาเป็นชั่วโมงแล้ว

 

 

“อืมม มันก็สวยดีนะครับแต่ราคา...”

 

 

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเลี้ยงเอง ถือเป็นการไถ่บาปกับเรื่องที่ฉันเคยทำไว้กับนายไงละ”

 

 

“เราเคยรู้จักกันมาก่อนเหรอครับ”

 

 

ในที่สุดผมก็ถามมันออกไปแต่คำตอบที่ได้กับเป็นรอยยิ้มจางๆที่แป๊บเดียวมันก็หายไป

 

 

“อืม! เราไปร้านนั้นกันดีกว่า”

 

 

ว่าแล้วผมก็โดนลากไปอีกร้านหนึ่งโดยที่ไม่ได้รับคำตอบอะไรจากร่างเล็กนี้อีก

 

 

“เฮอออ เหนื่อยจังเลย แต่ก็คุ้มนะฉันซื้อของให้นายได้ตั้งเยอะแหนะ”

 

 

ผมก้มลงมองถุงใส่ของมากมายที่คนข้างๆซื้อให้อย่างลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะโค้งให้เขาอย่างขอบคุณ

 

 

“ขอบคุณนะครับที่ซื้อของให้ผมซะเยอะขนาดนี้ทั้งที่พึ่งเคยเจอกันแท้ๆ”

 

 

“เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอก”

 

 

เอาอีกแล้วรอยยิ้มเศร้าๆนั้น

 

 

“ผมถามจริงๆนะครับเราเคยรู้จักกันใช่ไหม”

 

 

“อืมม ฉันรู้จักนายแต่นายคงลืมฉันไปแล้วละ มันก็สมควรแล้วละเพราะฉันมันเป็นคนบาป”

 

 

“เอ๊ะ?”

 

 

เขารู้จักผมแต่ทำไมผมกลับจำไม่ได้หรือว่าเขาจะเป็น...

 

 

“พี่ขอโทษดงอุนที่ทิ้งนายไว้คนเดียว ขอโทษที่ปล่อยนายทิ้งไว้ให้สู้คนเดียว คำโกหกเหล่านั้น

คำสัญญาอะไรนั้นมันไม่เป็นจริงเพราะพี่เองยกโทษให้พี่นะ”

 

 

แล้วในที่สุดผมก็ได้รู้แล้วว่าเขาเป็นใครแต่ผมก็ทำใจให้เชื่อไม่ได้อยู่ดีก็ในเมื่อ...

 

 

“อะไรกันปะ...เป็นไปไม่ได้พี่ชายคนนั้นตายไปแล้ว นายอย่ามาโกหกกันนะ”

 

 

“พี่ไม่ได้โกหกดงอุน นี้คือพี่จริงๆพี่ไปขอร้องกับพระเจ้าเพราะพี่ทนเห็นนายที่ต้องเจ็บปวดอย่างนี้ไม่ไหวเพราะมันเป็นความผิดของพี่ที่ทำให้นายต้องทรมานอย่างนี้ ถ้าไม่เชื่อนายก็ไปดูที่ป้ายหลุมศพที่นายไปทุกวันที่14กุมพาฯดูสิ”

 

 

ผมก้าวถอยหลังออกไปอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่อีกคนพูดก่อนจะหันหลังแล้ววิ่งออกมจากตรงนั้นอย่างไม่คิดชีวิตจนในที่สุดก็มาถึงหน้าสุสานที่ผมมักจะมาทุกวันวาเลนไทน์และผมก็เดินมาหยุดตรงหน้าป้ายหลุมศพของใครคนนั้นแล้วน้ำตาของผมก็ไหลออกมาช้าๆเพราะเมื่อสายตาของผมกวาดมองไปเห็นชื่อที่สลักไว้บนหน้าหลุมศพมันก็เป็นชื่อ...

 

 

YANG YOSEOB

LAND TO REST

NO MOURNING PLAESE AT HIS REQUSE

 

 

“เป็นจริงเหรอ ไม่ ผมไม่เชื่ออ...อ๊ากก”

 

ผมเดินกลับมาหลังจากไปสงบสติอารมณ์อยู่คนเดียวและพอเดินกลับมาผมก็เห็นร่างเล็กของคนที่ผมมักนึกถึงแต่จำหน้าเขาไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมทั้งที่ตอนนี้มันใกล้จะเย็นแล้ว

 

 

“ยังอยู่อีกเหรอครับ”

 

 

“รอนายกลับมาน่ะ อีกไม่นานวันนี้ของพี่ก็จะจบลงอีกครั้งแล้วมันเร็วจังเลยนะว่าไหม”

 

 

ผมเดินมาหยุดตรงหน้าร่างเล็กพร้อมคำถามและคำตอบที่ได้กลับมาก็เป็นรอยยิ้มกับคำพูดเสแสร้งแกล้งยิ้มว่าตัวเองมีความสุข

 

 

“พี่เลิกโกหกผมสักที่ได้ไหม ผมอยากฟังแล้วนะ”

 

 

“พี่ขอโทษนะดงอุน แต่...”

 

 

ผมไม่รอให้ร่างเล็กของคนตรงหน้าพูดอะไรออกมาอีกผมรั้งร่างทั้งร่างนั้นเข้ามากอดเอาไว้แนบอกพร้อมกับลูบผมอ่อนนุ่มนั้นเบาๆ

 

 

“ถ้าเวลาของพี่ใกล้จะจบลงผมขอกอดพี่ไว้แทนที่จะฟังพี่พูดอะไรอย่างนั้นดีกว่า ขอบคุณนะครับที่กลับมาหาผมขอโทษที่ทำตัวไม่ได้เรื่องต่อไปนี้ผมจะเข้มแข็งครับพี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงผมอีกไงครับ”

 

 

ผมกอดร่างเล็กที่ยืนนิ่งเอาไว้แน่นเหมือนกับหัวใจของผมที่กำลังจะแตกสลายอีกครั้ง

 

 

ผมกำลังจะเสียเขาไปอีกแล้วสินะ พระเจ้าผมขอให้เวลาในวันนี้หยุดลงได้ไหม...

ผมได้แต่คิดในใจเพราะถึงจะขอไปยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นจริงขึ้นมาได้

 

 

“สร้อยนี้พี่ซื้อให้นายนะ สวมไหวแล้วมันจะเหมือนมีพี่ข้างๆเสมอ พี่ไปนะดูแลตัวเองแล้วหัดกินของดีด้วย”

 

 

“พี่ก็เหมือนกันนะครับ”

 

 

“อืม หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ...”

 

 

ผมยืนมองร่างเล็กที่ค่อยๆเดินหายไปภายในใจผมหนักอึ้งก่อนจะตะโกนคำพูดหนึ่งออกไปโดยที่ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินมันหรือป่าว...

 

 

“แล้วเจอกันนะครับพี่...”

 

 

end