LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย

9.4

เขียนโดย yingyoy

วันที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.10 น.

  29 ตอน
  82 วิจารณ์
  58.14K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
"เฮ้ยยย!! หอเราไม่ได้น้ำท่วมนะ จะซื้ออะไรเยอะเเยะเนี่ย"
 
"นายจะตะโกนทำไมเนี่ย ก็ไม่ดีรึไง จะได้ไม่ต้องออกมาซื้อบ่อยๆไง"
 
"เเล้วอีกอย่าง ฉันให้นายเรียกฉันว่าอะไรห๊ะ"
 
"ครับ คุณฟาง ผมขอโทษครับ"
 
 'เฮ๊อะ นึกว่าจะเเน่ ฮิฮิ'
 
หลังจากจ่ายเงินเสร็จเราสองคนก็ช่วยกันเเบกของมาที่รถ
 
"ของเยอะเป็นบ้า จะเปิดเซเว่นได้อยู่เเล้วเนี่ย" ป๊อปปี้บ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ
 
"นี่ บ่นอะไรของนายหน่ะ"
 
"ป่าวๆ ไม่ได้พูดอะไรเล๊ยยย เอาของไปเก็บเเล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ ผมหิวเเล้ว"
 
"นายเลี้ยงนะ"
 
"ครับๆ คุณผู้หญิง" 
 
 เเล้วพวกเราก็เดินเข้ามาในห้างอีกครั้ง เราเถียงกันว่าจะกินอะไรอยู่ซักพัก เเต่สุดท้ายเขาก็ต้องตามใจฉัน ฮ่าฮ่า มีความสุขจริงๆ เเต่เมื่อเรากำลังจะเดินเข้าไปในร้านนั้น ก็เจอกับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่ร่างบางคุ้นเคย เดินออกมากับเเฟนสาวหรือยัยเพื่อนทรยศของฉัน ร่างบางเห็นจึงก้มหน้าลงต่ำ เดินเชื่องช้าตามป๊อปปี้ไป เเต่...
 
"ฟาง" ทำไมนายทำเป็นมองไม่เห็นฉันไม่ได้รึไงนะ พิช
 
"ป๊อป เอ่อ มากับฟาง จะไปไหนกันหรอ" พิมถามขึ้นเมื่อเห็นพวกเรา
 
"คือป๊อปพาฟางมาหาอะไรกินหน่ะ" ป๊อปปี้หันไปพูดกับ พิม อดีตคู่ควงของเขาที่คบกันชั่ววันชั่วคืนเท่านั้น
 
"เอ่อ ป๊อปกับฟางคบกันหรอ"พิมถามขึ้น  ทำไมถ้านายนี่เป็นเเฟนฉันจะมาเเย่งรึไง หึ
 
"ใช่ เราเพิ่งคบกัน เเล้ววันนี้ป๊อปก็ชวนฟางมาออกเดทครั้งเเรกด้วย" ป๊อปปี้พูดไปหน้าตาเฉย เเละฉันก็เเอบเห็นพิมมองป๊อปเเบบเสียดายด้วยนะ สองคนนี้เคยคบกันรึป่าวเนี่ย
 
"จริงหรอฟาง" พิชถามขึ้นด้วยสายตาเศร้าๆ เเล้วมองเข้าไปที่เเววตาของฟางอย่างหาคำตอบ
 
 ฟางยืนก้มหน้า ตัวเริ่มสั่นเทา น้ำตาที่กลั้นเอาไว้เริ่มคลอเบ้า  ป๊อปปี้สังเกตเห็นว่าฟางคงจะไม่สามารถทบกับสถานการณ์ตอนนี้ได้นาน
 
"ก็ฉันบอกเเล้วไง ป่ะที่รักเราไปกินข้าวกันเถอะ ป๊อปหิวเเล้วน้าา" ร่างบางตกใจเล็กน้อยเมื่อมือของป๊อปปี้มากุมมือเธอไว้ ก่อนที่จะจูงเข้าไปยังร้านอาหาร ที่พวกเขาตั้งใจจะมา
 
ภายในร้านอาหาร
 
 ให้ตายสิทำไมฉันต้องมานั่งร้องไห้ ต่อหน้านายนี่ด้วยนะ เขาก็ไม่ยอมพูดอะไร เอาเเต่มองหน้าฉัน เเล้วยื่นกระดาษทอชชู่มาให้ ไอน้ำตาบ้านี่ ยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหล 
 
"นี่สั่งอะไรหน่อยสิ ป๊อปสั่งไปเเล้วนะ มีเเต่ฟาง เอ้ย คุณหน่ะที่ไม่สั่งซะที กินก็ไม่กิน" เขาพูดเเล้วยื่นเมนูมาให้
 
"นายกินเหอะ ฉันไม่หิว"
 
"ไม่ได้ คุณต้องกินน กินของที่ผมสั่งให้ก็ได้นะ เอ้านี่" ป๊อปปี้ใช้ตะเกียบคบขนมจีบมาที่ปากฉัน อ๊ากกกก พอมาใกล้ปากเเล้ว มันน่ากินจริงๆ
 
"อยากกินใช่มะ กินซิ อ้าาา"เรื่องอะไรจะยอมเสียฟอร์มเล่า
 
"นี่ ฟาง เอ้ย คุณ เฮ้อ เรียกยากชะมัด" เขานั่งถอนหายใจ เเล้วเหมือนตำหนิตัวเองเล็กน้อย
 
"กินเถอะนะ กินคนเดียวมันวังเวงยังไงไม่รู้"
 
"เฮ้อ กินก็ได้ ที่กินนี่เพราะนายขอร้องให้ฉันกินหรอกนะ" ต้องวางฟอร์มไว้ก่อน อิอิ
 
"เฮอะ" เขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ เเต่ฉันก็ไม่สน ถ้ากินเเล้วมีความสุข ก็ควรจะกิน พุงจ๋าขอโทษนะ วันนี้เเม่เครียด พุงอย่าเพิ่งโย้วนะลูก
 
ร่างบางยัดนู้นยัดนี่เข้าไปทีเดียว อาหารที่เต็มปาก ถูกเคี้ยวอย่างอร่อย เเละสั่งนู้นสั่งนี่เพิ่มเรื่อยๆ กินอย่างไม่หวาดไม่ไหว ป๊อปปี้มองฟางกินด้วยสีหน้าตกใจเเละขยาดนิดๆ ตัวเล็กนิดเดียวกินเข้าไปได้ไงเนี่ย เเละเขาก็ค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมานิดๆ กับความตลกของร่างบาง
 
"ฮึ ตระกละไม่มีใครเกิน"
 
"อ้วนเป็นหมีเเน่ๆ"
 เขานี่ทั้งหน้าตาดี หล่อ รวย เเต่ปากนี่สิน่าเอารองเท้ายัดชะมัด
 
หลังจากที่เรากินกันเสร็จเเล้ว ฉันก็ชวนเขาไปเดินย่อยอาหารที่สวนน้ำเเถวนั้น เราเดินไปกันรอบๆ เเล้วก็นั่งพักที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนตัวนึง
 
"นี่ ขอถามอะไรอย่างได้มั้ย" เขาหันมาถามฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย
 
"ขอไม่เรียกคุณได้มั้ย"
 
"ก็ได้ ฉันว่า นายคงลำบากน่าดู"
 
"เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย"
 
"เธฮเนี่ยนะ ทำไมถึงไม่โวยวายอะไรออกไปเลยนะ" หืม นี่เขาหมายถึงเรื่องอะไรเนี่ย เรื่องเมื่อกี้หรอ
 
"ก็ไม่รู้จะโวยวายไปทำไม เขาไม่ใช่เเฟนฉันเเล้ว ทำอะไรไปก็เท่านั้น"
 
"เอาอีกเเล้ว พูดเเค่นี้ น้ำตาเเตกอีกเเล้ว นี่เลิกร้องเถอะหน่า นะ "
 
"ทำไม นายรำคาญฉันรึไง ฮึก "
 
"เอ้า โอเคๆ งั้นร้องออกมาเถอะนะ" 
 
หลังจากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย พวกเรานั่งด้วยกันเงียบๆ เราพึ่งเจอกันเเค่ไม่นานเอง เเต่ฉันกลับมาร้องไห้ต่อหน้าเค้าครั้งที่สองเเล้ว ทำไมกัน ฉันถึงไว้ใจเค้าขนาดนี้
 
ป๊อปปี้มองฟางร้องไห้ไปเรื่อยๆ เเล้วเขาก็ค่อยๆ ดึงตัวฟางเข้ามาในอ้อมกอดอย่างช้าๆ
 
"ร้องออกมาให้หมดนะ เเล้วทีหลังอย่าร้องไห้เรื่องของเเฟนเก่าต่อหน้าเเฟนใหม่อย่างนี้อีก เข้าใจนะ ครั้งหน้าถ้ายังร้องอีกฉันไม่ยอมเเน่"
 
เขาพูดพลางลูบหัวฉัน เราสองคนกอดกันเนิ่นนาน ที่จริงฉันไม่ควรจะมากอดกับเขาเเบบนี้ เเต่อย่าบอกใครนะ ตอนนี้ฉันอยากอยู่อย่างนี้นานๆ อยากได้ความอบอุ่น อยากได้ที่พักพิงอีกสักพัก เเล้วหลังจากนั้นฉันจะกลับมาเข้มเเข็ง กลับมาเป็นฟางคนเดิมให้ได้
----------------------------------------------------------------------------------------------
 
อัพเเล้วน้าา อิอิ เป็นไง หวานมั้ยล่ะ สนุกไม่สนุก บอกกันได้น้าาา เเล้วจะพยายามมาอัพให้ทุกวันนะ
 
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา