LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย
เขียนโดย 
yingyoy
วันที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.10 น.
แก้ไขเมื่อ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
23)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฟางทำแผลให้เขาอีกครั้ง ป๊อปปี้ร้องโอดโอยตลอดเวลาเพราะเธอไม่ได้เบามือเลย
“โอ้ยยยยย ฟางป๊อปทำเองดีกว่ามั้งเนี่ย” ป๊อปปี้ร้องท้วงเมื่อฟางเช็ดแผลให้เขาอย่างแรง
“ทำไมถึงชอบมีแผลอยู่เรื่อยเลยนะ ตั้งแต่ฟางรู้จักกับป๊อปมา ก็เห็นป๊อปต้องเจ็บตัวตลอด” เธอบ่นแต่ก็ยังทำ
แผลให้เขาต่อไป
“นั่นสินะ แต่มันก็คุ้มนะถ้ามีคนคอยห่วงเราขนาดนี้หน่ะ” เขาพูดแล้วมองเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ผิดกับฟางที่
ทำตัวไม่ถูกและพยายามหลบตา
“ใครเป็นห่วงกัน พูดให้มันดีๆนะ”
“ไม่รู้สิ ก็คนแถวนี้มั้ง เพราะถ้าเค้าไม่ห่วงเค้าคงไม่หยุดเกมส์แล้วพาป๊อปมาทำแผลหรอก จิงมั้ย”
“อะไรอย่ามามั่วนะ ฟางก็แค่ไม่อยากเห็นใครเป็นอะไรไป ก็เล่นกันโหดขนาดนั้น”
“สำหรับฟางมันอาจเป็นเรื่องที่โหดร้าย แต่สำหรับป๊อป ในเมื่อพิชมันมาท้า ฟางจะให้ป๊อปไม่รับได้ไง ถึงจะแพ้
ก็ดีกว่าไม่ได้สู้กับมัน ต่อให้โดนกระแทกล้มลงไปกี่ครั้งป๊อปก็จะลุกขึ้นมาอีก…”
“ทำไปเพื่ออะไรกัน”
“ที่ป๊อปทำไปก็เพื่อฟางนะ”
“ไปเรียนเถอะ ป๊อปไม่เป็นไรแล้ว” ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกจากห้องพยาบาลไป ก็เจอกับพวกเพื่อนเขาที่รออยู่
หน้าห้องด้วยใจจดใจจ่อ
ส่วนเพื่อนๆของฟางก็เดินสวนกับพวกของป๊อปปี้ พวกเธอหันมามองพวกนั้นแวบนึงก่อนจะเชิดต่ออย่างไม่สนใจ
“พี่ฟางง มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”
“อย่าเพิ่งถามฉันเลย ตอนนี้ฉันสับสนไปหมดแล้ว” ฟางพูดพร้อมเดินนำออกไปยังห้องเรียน
ตอนเย็น
ป๊อปปี้เก็บกวาดห้องและจัดเตรียมอาหารไว้อย่างดี แม้จะเจ็บแผลที่ได้รับจากวันนี้แต่ก็ขืนตัวเองทำอะไรหลายๆ
อย่างเพื่อร่างบาง เขามองไปยังนาฬิกาที่ข้างฝาด้วยความว้าวุ่นก่อนจะไปหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาร่างบาง
“ฟางอยู่ไหน กลับมาได้แล้ว”
(โอ้ยยย จะโวยวายทำไมอยู่แถวนี้แหละ)
“แล้วอยู่ไหน นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมยังไม่กลับ”
(ถ้าป๊อปยังพูดแบบนี้อีก ฟางจะย้ายออกจากห้องนั้นนะ ฟางจะกลับตอนไหนมันก็เรื่องของฟาง)
มือเล็กกดตัดสายไปอย่างไม่สบอารมณ์
“ทะเลาะกันอีกแล้วหรอเนี่ย พี่ฟางอ่าจะร้ายกับป๊อปปี้ไปถึงไหนกัน”
“เรื่องของฉันน่า” ร้ายงั้นหรอสิ่งที่เราทำมันโหดร้ายได้เสี้ยวนึงที่เค้าเคยทำกับเรารึป่าวหล่ะ
“แหมม ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ฟางก็กลับเก็บของไปหาป๊อปปี้ล่ะสิ” แก้วที่เห็นท่าทีของฟางก็แซวขึ้นทันที
“ใครบอกเล่า ฉันจะไปเดินเล่นต่างหาก เบื่อที่จะอยู่กับพวกแกแล้ว” ฟางพูดแล้วเดินออกไป
“สองคนนี้แปลกเนอะ”
“นั่นสิ ต้องมีเรื่องอะไรที่เราไม่รู้แน่ๆ แต่ถามไปฟางก็คงไม่บอกหรอก”
“เฮ้ออ ช่างเหอะ พี่ฟางหน่ะปากแข็งจะตายยยย”
ฟางเดินตามทางมาเรื่อยๆเพื่อจะกลับเข้าหอ และคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีมือมาแตะที่ไหล่
เธอ
“พิช ตกใจหมดเลย มาทำไมเงียบๆเนี่ย”
“ขอโทดนะ คือ…พิชมาหาฟางหน่ะ คือพิชขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“มีอะไรหรอพิช”
“ที่ฟางพูดวันนี้ เรื่องที่ป๊อปจะยอมทำตามฟางทุกอย่าง มันหมายความว่าไง ฟางกับป๊อปคบกันจริงๆหรอ?”
“เรื่องนั้น…ฟางไม่อยากพูดถึงมัน พิชกลับไปก่อนเถอะ ฟางจะเข้าหอแล้ว” พูดจบเธอก็หันหลังจะเดินเข้าหอ
ทันที เพราะเธอไม่พร้อมที่จะตอบคำถามอะไรทั้งนั้น
“เดี๋ยวก่อนฟาง” พิชชี่รั้งเธอเอาไว้
“……”
“ฟาง พิชรักฟางนะ รักมาตลอด พิชเคยทิ้งฟางไปก็จริง แต่พิชไม่เคยเลิกรักฟางเลยนะ ขอร้องหล่ะ ให้โอ
กาสพิชอีกสักครั้งได้มั้ยฟาง” พิชพูดพร้อมดึงฟางเข้ามากอด
“จบไปได้มั้ยพิช อย่ารื้อฟื้นมันอีกเลยนะ ฟางไม่พร้อมที่จะคบกับใครทั้งนั้นหล่ะตอนนี้”
“ขอเถอะนะวันนี้ กลับไปก่อนได้มั้ย”
หน้าประตูทางเข้าหอ ป๊อปปี้ที่ลงมายืนรอฟาง ยืนมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ ถึงแม้จะไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไร
กัน แต่สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก เขามองภาพนั้นด้วยแววตาเจ็บปวด และเลือกที่จะหันหลัง
เดินกลับขึ้นห้องไป
ฟางที่เดินเข้ามาในห้องก็เห็นป๊อปปี้นอนดูทีวีอยู่ที่โซฟา ป๊อปปี้เมื่อเห็นว่าฟางเดินเข้ามา เขาก็รีบเดินไปนั่งที่
โต๊ะกินข้าวทันที
“มากินข้าวกัน”
“อืม”
“มีแต่ของที่ฟางชอบทั้งนั้นเลยนะ”
“อืม ขอบใจนะ” ฟางพูดแล้วเดินมานั่งตรงข้ามกับเขา ป๊อปปี้อึ้งเล็กน้อยที่ได้ยินคำนี้ออกมาจากปากเธอ
ตลอดเวลาที่ทานข้าวกัน ก็มีแต่ความเงียบเท่านั้น
เมื่อทานข้าวเสร็จ ป๊อปปี้ก็เก็บจานทั้งหมดไปล้าง ฟางที่เห็นป๊อปปี้เป็นอย่างนี้ก็รู้สึกหงุดหงิดใจ
‘ คนอะไร เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวเงียบ เดี๋ยวพูดมาก ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ’
“เป็นอะไรเนี่ย”
“ป่าว”
“โมโหที่ฟางกลับมาผิดเวลาหรอ หรือว่าที่ฟางพูดใส่ในโทรศัพท์ตอนนั้น”
“ไม่มีอะไรหรอก อย่าใส่ใจเลย” ป๊อปปี้ล้างมือ แล้วเดินออกไปทิ้งให้ฟางยืนงงกับท่าทีของเขา
ป๊อปปี้เข้าไปอาบน้ำ และไม่นานก็ออกมาด้วยหน้าตาที่เฉยชา แล้วเดินออกมายังห้องครัว เขาเดินไปเทน้ำแล้ว
เดินถือเข้ามาในห้อง โดยไม่สนใจร่างบางเลยสักนิด
“นี่มีอะไรก็บอกมาสิ นายเป็นอะไรของนายเนี่ย” ฟางที่ทนไม่ไหว เลยเดินมาแย่งแก้วน้ำแล้วคุยกับเขาให้รู้เรื่อง
“นี่เอานะ” เกิดการยื้อแย่งแก้วน้ำกัน จนทำให้น้ำที่อยู่ในแก้วหกใส่ชุดนีกเรียนของฟางเต็มๆ
“ป๊อปปี้!!” เธอโวยวายเสียงดังเมื่อเห็นผลงานของเขาและเธอ
“นายทำฉันเปียกหมดแล้วเนี่ย”
“เอ้า ซะงั้น แล้วเนี่ยขอใส่เสื้อผ้าก่อนได้มั้ยมันหนาวนะ จะดูรึไง”
“ไม่ต้องใส่มัน ถ้าไม่บอก”
“งั้นหรอฟาง ป๊อปเริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ” ป๊อปปี้พูดพร้อมเดินต้อนฟาจนไปชิดกำแพง
“จะทำอะไรหน่ะ”
“ไม่นี่ ^^”
“ไหนว่าหงุดหงิดไง แล้วยิ้มทำไม”
“ก็ฟางตอนนี้หน่ะ น่ารักเซ๊กซี่หน่ะสิ จะยั่วกันใช่มั้ย ป๊อปก็มีขีดจำกัดนะฟาง” เขาพูดพร้อมมองไล่ต่ำลงไปที่
บริเวณหน้าอกของฟางที่เปียกโชกไปด้วยน้ำ ทำให้เห็นชุดชั้นในชัดเจน
“อ๊ะ ไอบ้า ห้ามมองนะ” ฟางรีบเอามือมาปกปิดส่วนนั้นทันที
“ฮ่าๆๆ ไม่ทันแล้วหล่ะ”
“แล้วตกลงงอนอะไร”
“เลิกพูดเถอะน่า ไปนอนแล้วนะ ฝันดีครับ” พูดจบแล้วเดินออกมาจากห้องแล้วปิดประตู ก่อนจะยิ้มให้ตัวเอง
‘นี่ป๊อปไม่ได้คิดไปเองมั้ย ว่าฟางแคร์ป๊อป ป๊อปยังมีหวังอยู่ใช่มั้ยฟาง’
เขานอนยิ้มอย่างมีความสุขบนโซฟา แต่ก็ต้องทนหนาวเพราะฟางไม่ได้ให้ผ้าห่มกับเขา และเขาก็ไม่อยากจะ
ไปปลุกกวนใจเธอ เขาจึงได้เต่นอนขดคู้อยู่อย่างนั้น
ส่วนฟางก็นอนคิดถึงเรื่องวันนี้ เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทั้งที่เธอเกลียดเขา แต่พอเอาเข้าจริงกลับใจอ่อน
และเป็นห่วงเค้ายิ่งกว่าอะไร
ขาเล็กตัดสินใจเดินมาหน้าประตู เธอแง้มประตูเบาๆ และเห็นป๊อปปี้นอนคดขู้อยู่ เธอตกใจและรีบไปหยิบ
ผ้าห่มออกไปให้เขาทันทีก่อนจะค่อยๆย่องเข้าไปใกล้เขาเรื่อยๆ และห่มผ้าให้เขาอย่างเบามือ
“หนาวก็ไม่ยอมไปเรียกเอาผ้าห่ม ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วยนะ คนบ้าถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำไง”
เธฮบ่นเขาก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง แต่ก็มืมือมารั้งไว้ก่อน พอหันไปก็เจอป๊อปปี้ลืมตานอนอมยิ้มให้เธอแล้ว
“ห่วงป๊อปหรอฟาง” ป๊อปปี้ถามพลางดึงเธอให้มาอยูบนตัวเขา
“ว้ายยย ปล่อยนะ ไอ้หื่น”
“หื่นที่ไหนกัน” เขาพร้อมยื่นหน้าเข้าไปหาฟางเรื่อยๆ
“ปล่อยนะ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน”
“ได้ ปล่อยก็ได้” เขาพูดแต่หน้ากลับยื่นเข้าไปเรื่อยๆ
“อ๊ากกก ไอบ้า นี่แหนะๆ หื่นนัก” ฟางพูดพร้อมรัวฝ่ามือใส่เขาไม่ยั้ง
“โอ้ยยๆๆ เจ็บนะ” ป๊อปปี้ปล่อยฟางทันที เมื่อเธอตีเข้าที่แผล
“จำไว้ถ้าทำอย่างนี้อีก ได้ตายแน่” ฟางพูดแล้วชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษ แล้วเดินถีบเท้าเสียงดังอย่าง
หงุดหงิดเข้าห้องไป
ป๊อปปี้ได้แต่ยิ้มขำกับท่าทีของฟางแล้วล้มตัวลงนอนต่อ
‘คนอะไรขนาดด่ายังน่ารักเลย….ให้ตายเถอะคืนนี้ป๊อปต้องฝันดีแน่ๆ’
อีกด้านของคนที่อย่ภายในห้อง มือเล็กเลื่อนขึ้นมาทาบบริเวณหน้าอกข้างซ้าย ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ
‘อ๊ายยยย หัวใจบ้าจะเต้นทำไม ฉันเกลียดเค้า ฉันจะต้องไม่หวั่นไหวกับคารมของเต้าเด็ดขาด เรากำลังแก้
แค้นเค้าอยู่นะฟางง!!’
===========================================================
มาอัพเเล้วน้าาาา เม้นๆๆ + โหวตตๆๆๆ เรื่องนี้กันด้วยน้าาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
