LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย

"พิชนึกว่าเเกจะไม่มาเเล้วหว่ะ" จีโฮหัวหน้าชมรมพูดขึ้น นั่นไงถึงว่าพี่เค้าหน้าคุ้นๆ พี่เค้าอยู่ห้องเดียวกับพิชนิ
 
"งั้นมาซ้อมบทกันเลย คราวนี้ก็เหลือเเค่บทตัวร้าย"
 
"ฟาง"
 
"พิชทำไมนายถึง.."
 
"นี่ฟังที่ฉันพูดหน่อยครับคุณพระเอก นางเอก"เมื่อพิชชี่ได้ยิน ชายหนุ่มก็มองหน้าร่างบางพร้อมยิ้มนิดๆอย่างพึง
พอใจ ส่วนฟางก็ได้เเต่สับสนท่าทีของชายหนุ่มเท่านั้น
 
"เอาล่ะๆ งั้นระหว่างรอตัวร้าย ซ้อมกันไปก่อนเเล้วกัน ตามบทที่เเจกไปนั่นเเหละ งานครบรอบ50ปีของโรงเรียน
ก็จะถึงเเล้ว ขอให้ทุกคนตั้งใจกันหน่อยนะ"พี่มายด์ เป็นรองประธานชมรมพูดขึ้น
 
"คร๊าบบบบ/ค่าาาา"
 
"มายด์ ตัวร้ายมาเเล้ว!!"  
      
     เฮ้ยยยยยย นั่่นมันป๊อปปี้นี่ O_o
 
"นี่พี่มายด์ คงไม่ว่าอะไรนะถ้าป๊อปขอเเสดงด้วยหน่ะ" ป๊อปปี้พูดเเล้วยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูของมายด์รุ่นพี่
ชมรมคนสวยจนเธอเเทบละลายไปกับพื้นเเล้ว
 
"ยินดีมากค่ะ น้องป๊อป" นายนี่เเสดงละครเป็นด้วยหรอ เเล้วฟางก็ดึงมือป๊อปปี้ออกมาหน้าห้องชมรมอย่างฉุนๆ
 
"มาทำอะไรย่ะ"
 
"นี่ หูหนวกหรือไง เมื่อกี้ไม่ได้ยินหรอ ก็จะมาเป็นตัวร้ายไง"
 
"รู้เเล้วว้รื่องนั้นน่ะ เเต่คิดจะทำอะไรกันเเน่ ท่าทางไม่น่าไว้ใจชะมัด"
 
"ไม่มีอะไรหรอกน่า  เเล้วเธอจะปล่อยมือฉันได้รึยัง" เอ๊ะ มือ ฉันไปจับมือเค้าตอนไหนว่ะเนี่ย
 
"ไปข้างในกันเถอะ" ร่างบางหันตัวกลับจะเข้าไปข้างใน เเต่ทว่าขาเธอไปขัดกัน จึงเสียการทรงตัว
 
"ว้ายยยยยยยยยยยยยยยย" 
 
ร่างสูงเอื้อมมือไปรับร่างของร่างบางเอาไว้เเล้วนั้นทำให้ทั้งสองเหมือนอยู่ในท่าจบของการเต้นรำ หน้าของทั้งคู่
อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ...จ้องตากันสักพัก จึงรีบผละออกจากอ้อมเเขนนั้น
ร่างสูงมองหน้าร่างบางที่ยืนนิ่งด้วยความสงสัย
 
''นี่เป็นอะไรไม่สบายหรอ ทำไมหน้าเเดง"
 
"ปะ ป่าวซะหน่อย" ร่างสูงยื่นหน้าเข้าหาร่างบางก่อนจะ...
 
"อืม ไม่เป็นไรจิงๆด้วย งั้นไปกันเถอะ" ป๊อปปี้เอาหน้าผากตัวเองไปเเตะที่หน้าผากของฟางเพื่อวัดไข้
 
 อ๊ากกกกก ไอบ้าทำไมต้องมาวัดไข้เเบบนี้ด้วยเนี่ย 
 
เเล้วป๊อปปี้ก็จูงมือฟางเดินเข้าไปในชมรม
 
  3 ชั่วโมงผ่านไป
 
"เฮ็อออ เหนื่อยกว่าที่คิดเเฮะ ซ้อมละครเนีย" ป๊อปปี้บ่นพร้อมขึ้นมานอนเตียงเดียวกับฟาง
 
"นี่ ไปนอนเตียงตัวเองเลยไป อย่ามาเนียน"
 
"อย่าเรียกว่าเตียงเลย มันเเค่โซฟา" ป๊อปปี้พูดเเล้วลุกขึ้นเดินออกไป
 
     ชิ ไอบ้า กวนประสาทอยู่เรื่อย   
 
"เดี๋ยวอย่าเพิ่งนอนนะ นี่ๆๆ ตื่นสิ"
 
"อะไรอีกเล่า!!"
 
"วันนี้คือวันซักผ้านะ"
 
"เธอจำผิดวันรึป่าว ไม่ใช่มั้ง"
 
"ไม่ผิดเเน่ นี่ไงฉันจดไว้ เร็วๆด้วยนะ ไหนว่าจะตอบเเทนไง ทำไม่ได้รึไง"
 
"ก็ได้ๆ ผู้มีพระคุณณณณณณณณณณณณ" ป๊อปปี้พูดพรางยื่นหน้ามาหาฟางอย่างหมั่นไส้
 
"ไอบ้า ไปได้เเล้ว เร็วๆเลย"
 
  ภายในห้องนอน
 
ฟางนอนหันซ้ายขวาคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนซ้อมละคร... ต้องซ้อมบทกับพิชอยู่หลายครั้ง ต้องใกล้ชิดกันทรู้
สึกสั่นเเละประหม่าเหลือเกิน นี่คงเป็นสิ่งยืนยันได้อยู่สินะว่าเรายังคงรักพิชอยู่ เเล้วเหตุการณ์ในตอนนั้นหล่ะ ที่
เราเซล้มลงไปเเล้วป๊อปรับไว้ ตอนนั้นทำไมเราต้องหลบตาไอบ้านั่นด้วยนะ
 
 
 
หวังว่า เราคงไม่...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
มาอัพเเล้วน้าาา ขอโทษที่หายไปนาน สนุกไม่สนุกบอกกันด้วยน้าาา