เรื่องสั้น ความพยาม ..ที่ไร้ค่า [TK]

 
 
ความพยาม....ที่ว่างเปล่า TK [THE END]
 
  
 
@ งานเลี้ยงสังสรรค์การจบ ม.6 ของโรงเรียนเเห่งหนึ่ง
 
 
"สวัสดีคร้าบเพื่อนๆทุกคนผมชื่อโทโมะนะคร้าบผมเป็นตัวเเทนของห้อง A2ที่จะมาร้องเพลงปิดท้ายงาน
 
 
เลี้ยง
 
 
การจบ ม.6 รุ่น 49 นะครับ ซึ่งเพลงที่ผมเลือกมาร้องปิดท้ายงานเลี้ยงสังสรรค์ของพวกเรา ม.6มันอาจจะ
 
 
 
เป็นเพลงเศร้าๆกับความรักที่ผิดหวังซึ่งเพลงนี้ผมขอร้องให้กับเพื่อนผมคนหนึ่งซึ่งผม "ไม่ไดคิดกับเธอเเค่
 
 
เพื่อน"เเต่น่าเเปลกนะครับผมพยามตื้อเธอมาตั้ง " 3ปี "  เธอก็ยังไม่ยอมใจอ่อนสักทีจนตอนนี้คน
 
 
อย่างผมก็"ท้อเต็มที่เเล้ว"...เเต่ถึงยังไงผมก็อยากจะขอบคุณเธอมากๆที่ทำให้ผมรู้จักกับความรัก เเละ
 
 
ความเจ็บปวดกับความรักที่ไม่สมหวัง ..เเต่ที่ผมพูดอย่างนี้ ผมไม่ได้ต้องการจะบอกว่าผมโกรธเธอ เเค่ผม
 
 
อยากบอกเธอว่า...." ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ทำกับเธอ ...ไม่ว่าจะเซ้าซี้เธอ ทำตัววุ่นวายเเละทำ
 
 
ให้เธอลำบากใจมาตลอด" สุดท้ายเเล้วผมเเค่อยากจะบอกเธอว่า..ต่อไปนี้เธอคงจะไม่ได้ยินคำถามที่ทำ
 
 
ให้เธอลำบากใจจากผมมาตลอดเเล้วว่า..."เมื่อไหร่จะรัก"
 
 
เมื่อพูดจบผมก็เริ่มบรรเลงเพลง พร้อมหยิบกีตาร์ขึ้นมาประกอบเป็นเสียงดนตรี
 
 
 
คำว่ารักที่ฉันเฝ้ารอเเละขอเธอ
 
ก็เหมือนต้องรอเก้อ เมื่อเธอไม่ซึ้งใจฉัน
 
ฉันคงต้องยอมถอดใจ หากว่ารักมันถึงทางตัน
 
เป็นสัญญาณที่ฉันต้องฝันเรื่องไป
 
คำว่ารักจะขอใช้มันเพื่อร่ำลา
 
คนไม่มีค่า สบตาสักครั้งได้ไหม
 
น้ำตาที่มันหลั่งรินอยากให้รู้ฉันนั้นเสียใจ
 
ที่รอเธอไม่ไหว อดทนไม่ได้นาน
 
 
*** เมื่อไหร่เธอรัก เธอคงไม่คิดหาคำตอบ
 
เมื่อเธอไม่อยากชอบ จะดื้อด้านอยู่ไปเพื่ออะไร
 
เมื่อไหร่เธอรัก จากนี้จะไม่ถามเธอให้ลำบากหัวใจ
 
ขอโทษที่วุ่นวาย รักเธอจนหมดหัวใจเเล้วยังไม่ดีพอ
 
 
เมื่อผมบรรเลงเพลงจบผู้คนในหอประชุมต่างพากันปรบมือ ..เเต่น่าเเปลกมันไม่ได้ทำให้ผมมีความสุขเลย
 
เเม้เเต่นิดเดียว จะมีก็เพียงเเต่ความสุขที่ผมได้มาจาก "การที่ได้รักเธอ" ถึงมันจะ"เจ็บปวด"ไปด้วยก็
 
ตาม..ผมคิดในใจก่อนจะยิ้มบางๆเพื่อเป็นเชิงปลอบใจตัวเอง เเล้วเดินลงจากเวทีไปพร้อมกีตาร์ตัวโปรดที่
 
อยู่ในมือผม .. เเต่จากที่ผมเดินอยู่ดีๆต้องกับกลายมาเป็น "วิ่ง" เพราะน้ำตาของผมมันกำลังจะเอ่อล้น
 
จากดวงตาของผมเเล้ว เเต่ก็ต้องเป็นอันชะลอฝีเท้าขอผมลงเหมือนรู้สึกว่ามีคนตามผมมา..
 
"โทโมะ อึก รอเเก้วก่อน" อ่ามีคนตามผมมาจริงๆด้วย เเละ ที่สำคัญยังเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอน่าตอน
 
นี้ซะด้วย
 
"อะ อ้าว เเก้วเองเหรอ ทะ ทำไหมถึงร้องไห้อย่างนี้ล่ะ หึ..?" ผมหันหลังไปเผลิญน่ากับคนที่วิ่งตามผม
 
มาผมเเทบใจหายเมื่อเห็นหยดน้ำใสๆจากด้วยตาเธอมัน เปรอะเปื้อนใบน่าสวย
 
"ฮือ  เเก้วขอโทษ ขอโทษจริงนะโทโมะ" คนตรงน่าผมร้องไห้อย่างหนักก่อนจะถลาเข้ามากอดผม
 
เฮ้อ ยิ่งเธอทำอย่างนี้มันก็ยิ่งทำให้ผมเจ็บปวดใจ ที่ผมได้เป็นเเค่เพียงคนที่ได้ใกล้ชิดเธอ สัมผัสเธอได้
 
เเต่ผมกับไม่เคยได้ หัวใจของเธอเลย สุดท้ายผมคงได้เเค่อยู่ "ข้างๆหัวใจ" ของเธอ
 
 
ห้ามไม่ให้คิดนั้นลำบากหากยังใกล้ชิดกัน เธอรู้บ้างไหมว่าใจของฉันสับสนมากเหลือเกิน
 
 เเล้วฉันน่ะสำคัญเเค่ไหน คิดฝันไปได้ไกลเท่าไหร่
 
 
" มีโอกาสได้ยืนในหัวใจเธอบ้างไหม "
 
 
ถอดตัวเเละถอดใจไม่ทัน เเม้เธอจะมองกันเช่นไร--
 
" หากเธอไม่ได้รักเลย " เเค่ขอข้างๆหัวใจให้ฉันได้ยืนต่อไปเพื่อรักเธอ--
 
 
 
"เเก้วขอโทษ โทโมะเรื่องอะไร หึ ^^ " ผมเเสร้งยิ้มไปให้เธอ ก่อนจะค่อยๆยกมืออันสั่นเทาของผม
 
ไปเช็ดหยดน้ำตาที่เปื้อนใบน้ำสวยของเธอ
 
"หากเเต่เธอก็ไม่ได้ต่างอะไรกับผมมากมาย เพราะตอนนี้หัวใจของผมมันก็ร้องไห้อยู่เหมือนกัน-"
 
"เเก้วขอโทษโทโมะ ที่ เเก้ว ระ รัก โทโมะมากกว่าเพื่อนไม่ไง อึก !!" เเก้วสะอื้นตัวโยกก่อนจะหันหลัง
 
หนีผม เอ่อ...สรุปเเล้วใครผิดเนี่ย ติ๊งต๊องจริงๆเลยยัยบ๊องนี่ สรุปผมต้องเป็นฝ่ายง้อเธอเองซะนี่ ผมยกมี
 
เกาหัวตัวเองเป็นเชิง งงๆ กับเหตุการณ์ที่พลิกพลันก่อนจะหยิบกีตาร์ขึ้นมาบรรเลงเพลง
 
 
"คนผิคคือฉันไม่ใช่เธอ อย่าร้อง อย่าร้องไห้เลยเธอ หันน่ามาคุยกันก่อนได้ไหม"
"ต้องทำยังไงเธอถึงจะยอมหายโกรธ ต้องทำยังไงเธอจึงจะยกโทษให้ฉัน อย่าทรมาณด้วยการ
 
ไม่มองหน้ากัน
 
" นึกว่าสงสารคนรักกัน ฉันขอโทษ "
 
 
ผมถือโอกาสตอนร้องเพลงเดินไปตรงข้างหน้าเธอ "ดูสิ ยัยลิงเผือกจอมขี้เเง"ของผมยังไม่หยุดร้องไห้
 
เลย
 
" โอ๋ๆ หยุดร้องไห้ได้เเล้วยัยลิงเผือก^^" ผมเอื้อมมือไปยีผมเธอ ก่อนจะโยกหัวเธอไปมาเเล้วส่งยิ้มให้
 
เธอเป็นเชิงว่า "ไม่เป็นไรจริงๆ"เเละมันก็ได้ผลเเก้วยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเองเเล้วหยุดร้องไห้ เเส้รงเธอ
 
 
ก็เอ่อถามคำถามบางอย่างที่ทำเอาผม เเทบจะจุกอก
 
 
"เรายังเป็นเพื่อนกันได้อยู่ใช่ไหม"
 
 
"...................................."
 
 
T___________________T
 
 
"อะ อื้ม เราจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่..จากนี้เเละตลอดไป ^^" ผมกลั้นใจพูดคำโกหกคำโตออกไป เเก้วจะรู้
 
 
บ้าง
 
 
ไหมว่าผมเจ็บเเค่ไหนที่ต้องพูดสิ่งที่ตรงข้ามกันข้ามกับหัวใจหัวเอง เเต่ถ้ามันเป็นการพูดโกหกที่ทำให้คน
 
 
ฟังอย่างคนที่ผมรัก สบายใจ ผมก็พร้อมที่จะทำมันได้ถึงเเม้ผมจะเจ็บก็ตาม
 
 
"โย่ !ดีใจจังที่เรายังกลับมาเป็นเพื่อนกันได้ ..งั้นเเก้วไปก่อนนะพอดีว่ามีธุระน่ะ" เเก้วยิ้มออกมาด้วยคง
 
 
จริงใจก่อนจะโผเข้ากอดผม เเล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
 
 
 
"เฮ้อ สุดท้ายผมคงสำคัญกับเธอเพียงเเค่นี้สินะ เเค่คนที่อยู่ข้างๆหัวใจเธอมาตลอด"
 
 
ผมมองภาพเธอที่วิ่งไปโดยไม่คิดที่จะหันกลับมาหาผมเเม้เเต่น้อยจนลับตาไป เเล้วจึงหันหลังให้กับเธอ
 
 
พร้อมกับหยดน้ำตาที่ผมพยามเก็บกลั้นมันมาตลอดเวลาที่ตอนนี้มันถูกปลดปล่อย พร้อมกับ หัวใจที่เเตก
 
 
สลายของผมที่ต่อให้ใช้เวลาทั้งชีวิตก็ยากที่จะเยียวยา
 
 
 
----------------[THE END]-------------------
 
 
 
สวัสดีผู้อ่านทุกคนน้า ^O^ ฟิดเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น ที่ค่อนข้างจะคล้ายกับฟิคในบางเรื่องที่จะนำ
 
เพลงมาประกอบอ่ะนะเเต่ที่ไรเตอร์เเต่งเป็นเรื่องสั้นนี้เพราะไรเตอร์เครียดเรื่องกับการเรื่องอ่า เเค่
 
เปิดเรื่องมา 4วันไรเตอร์คิดว่า เรียนมา 4 ปี การบ้านเยอะมาอาจารยก็ยิ่งโหดเเถมยังชอบสุ่มเ
 
รียกเลขที่อีก ไรเตอร์ก็ยิ่งโง่ๆมันเลยทำให้เครียดก็เลยกะว่าจะมา "เเต่งฟิค"เพื่อเพิ่มกำลังใจให้
 
ตัวเอง ดังนั้น ผู้อ่านก็ต้อง
 
 
"ช่วยอ่าน ช่วยเม้น ช่วยโหวต"
 
 
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์หน่อย จิ-
 
 
----------------------------------------------------------