Change to love ?? เปลี่ยนเป็นรักได้รึเปล่า ??

                              3
                         หายโกรธนะ
แล้วเขาก็วางสายลงเมื่อคุยเสร็จ พลางเอาโทรศัพท์ในมือไปวางไว้ที่เดิม ก่อนจะมองถนนข้างหน้าต่อ
 
"ป็อป แล้วแฟนนายไม่โกรธนายหรอ ที่นายมารับฉันอ่ะ"
 
"ไม่หรอกน่า พิมเค้าเข้าใจว่า ฉันกับเธอเป็น 'เพื่อนสนิท' กัน ^^" พูดออกมาอย่างอารมณ์ดี โดยไม่รู้เลยว่าคนข้างๆ เจ็บเพราะคำพูดอันเล็กน้อยของเขา
 
'ยังไงฉันก็เป็นได้แค่เพื่อนสำหรับเขาใช่มั้ย...'
 
คิดในใจอย่างเศร้า สายตาหม่นหมองมองไปนอกกระจก...
 
"อืม" ขานรับสั้นๆ เพราะตอนนี้เธอแทบจะไม่เหลือแรงจะทำอะไรเสียแล้ว มันรู้สึกเจ็บ เจ็บไปหมด เจ็บจนไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่นิดเดียว...
 
ส่วนป็อปปี้ เขาก็ได้แต่มองฟางอย่างงงๆ ก็เมื่อกี้ยังอยู่ดีๆ เลย แล้วทำไมคำพูดเมื่อกี้มันดูเศร้าแปลกๆ นะ...
 
'เมื่อกี้เขาพูดอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย?!'
 
 
 
"ฟางงงงงงงงง~" เรียกชื่อเพื่อนสาวอย่างอ้อนๆ เพราะตั้งแต่ในรถแล้วที่เธอเงียบ พอถามเธอบอกว่าเปล่า อต่พอถึงมหา'ลัยแล้ว เธอยังไม่ยอมคุยอะไรกับเขาอีก นี่เขารู้สึกไม่ดีนะเนี่ย!
 
รู้สึกไม่ดีที่เห็นเพื่อนสาวเมินเฉย มันรู้สึกแปลกๆ... 
 
...สงสัยฟางคงจะเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด เพื่อนที่สำคัญที่สุด เป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้มากที่สุด ขนาดความลับของเขาทุกอย่าง เขายังบอกเธอไม่เว้น แต่เขาไม่เคยเข้าใจความคิดของเธอบ้างเลย
 
ถึงแม่ว่าจะไม่รู้ว่าเธอโกรธเขาเรื่องอะไร แต่เขาก็จะง้อ ง้อให้เธอกลับมาเหมือนเดิม!
 
"ป็อป!!" เสียงหวานดังมาทางด้านหลังของป็อปปี้ ในขณะที่เขาเดินตามฟางอยู่
 
"พิม?"
 
"จ่ะ พิมเอง พิมจะบอกว่าพิมคิด..." สาวตาโตยังไม่ทันจะพูดจบประโยค ป็อปปี้ก็รีบห้ามทันที ด้วยความรีบร้อน
 
"เอ่อ...พิม ตอนนี้ป็อปไม่ว่างน่ะ จะพูดอะไรค่อยก่อนนะ ป็อปไปก่อน" พูดแค่นั้นแล้วรีบเดินออกไปทันที ทิ้งให้พิมยืนมองด้วยความเคียดแค้น
 
ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าป็อปปี้มีจะไปทำอะไร เขาจะไปง้อยัยกองฟางหน้าด้านนั่นไงล่ะ
 
แต่ทำไมเขาต้องรีบขนาดนั้นด้วย หรือว่า...
 
'ไม่จริงหรอก นายนั่นหลงเธอจะตาย จะไปรักยัยนั่นได้ไง เฮอะ!'
 
คิดในใจอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะกระทืบเท้าตึงตังออกไป...
 
"ยัยพิม! แกไปหงุดหงิดอะไรมาอ่ะ" หวายถามเพื่อนสาวคนสนิทของตนเอง ที่เดินกระทืบเท้า สีหน้าบึ้งตึงมา
 
"ไม่อยากพูดอ่ะแก มันกระดากปาก!" พูดพลางกระแทกก้นนั่งลงมา
 
"เรื่องฟางอีกล่ะสิ?" หวายตั้งข้อสันนิษฐาน ซึ่งทพให้พิมหันหน้ามาขวับทันที
 
"อย่าพูดถึงชื่อนังนั่น ฉันไม่อยากได้ยิน!" พูดกระแทกใส่หวาย พลางหันหน้าไปมองทางอื่น
 
โดยที่หวายได้แต่มองพิม พลางส่ายหน้าให้อย่างเอือมๆ
 
 
 
"ฟางงงงงงงงง โกรธเก๊าหรอ?" ถามเสียงหวาน พลางเดินตามฟางไปติดๆ เมื่อได้โอกาสจึงรีบคว้าเอวเธอเอาไว้
 
"ก็บอกว่าเปล่าๆๆๆ ไง! ว๊ายย!!" ฟางตอบกลับอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อเขารวบเอวของเธอมาไว้ในอ้อมกอด "ไอบ้า ปล่อยนะ!"
 
"ไม่ปล่อย ถ้าฟางไม่หายโกรธ ฉันก็ไม่ปล่อย" เขาขู่เอาไว้ ก่อนที่จะยืนอยู่เฉยๆ จริงๆ
 
จนกระทั่งฟางทนไม่ไหว กับการกระทำของเขา และ สายตาล้อเลียนของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา
 
"หายก็ได้ เฮอะ!" ในที่สุดเธอยอมพูดออกมาจนได้ แต่ต้องหันไปตะโกนใส่หูของเขาอีกรอบ เมื่อเขาไม่ยอมปล่อยตัวเธอ "ฉัน-บอก-ว่า-หาย-โกรธ-แล้ว!!!"
 
"เฮ้ย! ไม่ต้องตะโกนก็ได้ ฉันได้ยินแล้วๆ"
 
"ก็ปล่อยสิ" พูดออกมาเมื่อไม่เห็นเพื่อนหนุ่มของตัวเองจะปล่อยเธอสักที
 
"ฮะ? อะ อื้อๆ" ป็อปปี้ครางในลำคอ พลางปล่อยตัวฟางให้เป็นอิสระ จนเธอต้องแซวออกมาเล่นๆ
 
"กอดซะนานเลยนะ ติดใจหรือไง?" พูดแดมล้อเลียนเมื่อถูกปล่อยเป็นอิสระ
 
"ก็ติดนะ อยากเอาเธอไปนอนกอดแทนหมอนข้างที้บ้าน ตัวเธอมันนิ่ม...นิ่มมากกก~" เขาตอบกลับอย่างไม่คิด พลางเดินออกไปทันที
 
แต่ในความเป็นจริง เขาอยากทำอย่างที่พูดมากเลยล่ะ...
 
"หา? ไอบ้า! ไอลามก! ไอ้ ไอ้ ไอ้...ฮึ่ย!" เอ่ยปากด่าป็อปปี้จนคิดคำไท่ออกได้แต่กระทืบเท้าตึงตัง เดินออกไป
 
อัพมาหวานๆ กันสักหน่อย ฮ่าๆๆๆ
ที่จริงแต่งไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ แต่...
บ้านเราไฟดับ!!! ดับตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนถึงห้าทุ่ม! ก็เลยมาอัพให้ไม่ได้เลย แง้ๆ
วันนี้ก็เลยรีบอัพ ก่อนทำการบ้าน
ฝาก...ฝ๊าก...ฝากเรื่องนี้เช่นเดิม
เจอกันตอนหน้าจ้า ^^ 
#see u agian next chapters...