Change to love ?? เปลี่ยนเป็นรักได้รึเปล่า ??

                               26

                              รูป ?

"ฟางๆ แกเห็นผู้หญิงคนนั้นป้ะ?" เฟย์ถามสาวหวานอย่างฟาง พลางชี้ไปที่ผู้หญิงที่พึ่งเดินออกไปจากร้าน

 

"อ่าฮะๆ ทำไมอ่ะ"

 

"นั่นพิมรึเปล่า"

 

"ไม่รู้สิ ถ้าเป็นพิมแล้วทำไมอ่ะ แกอย่าคิดมากดิ กินต่อเลยไป" พูดปัดๆ กับประโยคของเพื่อนของตนเอง

 

เธอรู้ดีว่าเฟย์จะพูดอะไรออกมา เพราะยัยแก้วกับยัยเฟย์ ทั้งสองคนนี้เตือนเธอเรื่องนี้มาบ่อยมาก

 

แต่เธอไม่คิดหรอกว่ามันจะเกิดจริงๆ พิมคงจะไม่ตีท้ายครัวเธอหรอกใช่มั้ย?

 

ส่วนเฟย์ก็ได้แต่หันไปมองหน้าเขื่อนด้วยหน้าเอือมๆ เพราะเมื่อกี้ทั้งคู่ดันเหลือบไปเห็นพิมถือโทรศัพท์ขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง

 

แต่ตามที่ทั้งคู่คิด ก็คงเอาขึ้นมาถ่ายรูปส่งให้ป็อปปี้อย่างแน่นอน

 

แต่ฟางดันไม่ยอมฟังต่อล่ะสิ๊ แบบนี้จะทำไงดีล่ะ?

 

 

 

 

 

กิ๊งก่อง~!!

 

เสียงกริ่งหน้าประตูของคอนโดของป็อปปี้ดังขึ้น ในขณะที่เขากำลังนั่งดูทีวีอย่างเบื่อๆ เมื่อคนตัวเล็กของเขาไม่อยู่

 

เมื่อเขาได้ยินจึงลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปทางประตูก่อนจะเปิดประตูให้แขกที่มาหาเขาเข้ามาในห้อง อย่างเชื่องช้า

 

"อ้าว พิม!! เข้ามาสิ" เรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ ก่อนที่จะเชิญให้เข้ามาในห้องตามมารยาท

 

"จ้าๆ เอ...แล้วฟางไม่อยู่หรอกหรอเนี่ย?" พิมถามคนตรงหน้าอย่างใสซื่อ

 

ทั้งๆ ที่ในใจของเธอรู้ดีว่าในความเป็นจริง 'นังฟาง' ไปอยู่ที่ไหน แต่จะให้สมบทบาทก็ต้องทำใสซื่อแบบนี้ต่อไปนี่แหละ

 

"อื้มๆ เห็นว่าจะไปเยี่ยมแม่น่ะ" ป็อปปี้พูดพลางรินน้ำที่นำออกมาจากตู้้ย็น รินใส่แก้วสองใบ

 

ก่อนที่จะเดินถือแก้วมาวางเอาไว้ที่โต๊ะ ตรงหน้าของพิม

 

"เอ้อ แล้วนี่พิมมาทำไมหรอ?"

 

"แค่เบื่อๆ อ่ะ เพื่อนหายหมดเลย ตอนแรกกะจะมาเล่นกับนัง...เอ๊ย! ฟางด้วย มันดันไม่อยู่ แต่มีป็อปก็หายเหงาแล้วแหละ แหะๆ" พูดพลางยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อหลบสายตาที่มองมาราวกับกำลังจับผิดอยู่

 

เพียงเพราะสรรพนามที่เธอดันหลุดออกไป...

 

'เอ๊ะ! เมื่อกี้เราหูเพี้ยนรึเปล่าว่ะ ทำไมถึงได้ยินคำว่า....'

 

ป็อปปี้คิดในใจอย่างสับสน ก่อนที่จะสะบัดหัวไล่ความคิดจนพิมต้องถามขึ้นมา

 

"ป็อป นายเป็นอะไรรึเปล่า?"

 

"เปล่าๆ เดี๋ยวมานะ" พูดจบ เขาก็รีบเดินหายเข้าไปในห้องนอนทันที

 

เมื่อเขาปล่อยโอกาสให้พิมได้อยู่คนเดียว เธอจึงสามารถทำตามแผนที่เธอคิดเอาไว้ได้

 

ก่อนที่เธอจะรีบหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องหนึ่งขึ้นมา ซึ่งมันเป็นเครื่องที่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเบอร์ของเธอ เพราะส่วนใหญ่เธอจะใช้อีกเครื่อง

 

เพื่อจะส่งรูปที่ถ่ายที่ร้านอาหารที่เธอพึ่งจะออกมา ซึ่งเป็นรูปท่่ีสามารถทำให้เกมพลิกได้

 

สามารถทำให้ทั้งคู่เลิกกันได้...

 

ก่อนที่เธอจะกดส่งข้อความ แล้วเก็บโทรศัพท์เครื่องนั้นทันที ก่อนจะหยิบอีกเครื่องขึ้นมาเล่นเพื่อความสมจริง

 

แล้วอยู่ๆ เธอก็แสยะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

 

ตุบ!!!

 

เสียงสิ่งของหนักๆ หล่นลงมากระทบลงบนพื้นห้องอย่างจัง ดังออกมาจากในห้องนอน

 

'ป็อปเห็นรูปนั้นแล้วสินะ หึ...'

 

พิมคิดในใจพลางแสยะยิ้มออกมา ก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้าเป็นคนใสซื่ออีกครั้ง ราวกับเปลี่ยนหน้ากากกันเลยทีเดียว

 

แล้วเธอก็รีบวิ่งเข้าไปดูป็อปปี้ที่ยืนกำหมัดแน่น โมโหจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา และเห็นว่าโทรศัพท์ของเขาดันอยู่ที่พื้นซะแล้ว

 

"ป็อปเป็นอะไร!!!" เธอปรับน้ำเสียงให้ดูเป็นห่วง แถมหน้าตาก็ราวกับเห็นใครจะเป็นจะตายอยู่ตรงหน้า

 

"กลับไปก่อน" พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไล่พิมให้กลับไปก่อนที่อารมณ์เดือดๆ ของเขาจะไปทำร้ายเธอเข้า

 

"ป็อปบอกพิมมานะวะ...นี่มัน!!!" เธอทำเป็นจะเข้าไปแตะเนื้อต้องตัวเขา แต่ก็แสดงละครตบตาเขาไว้อย่างดี

 

โดยการทำเป็นเผลอไปเห็นรูปในโทรศัพท์ของเขาโดยบังเอิญ?

 

"ที่แท้แล้วฟางเป็นคนอย่างนี้หรอเนี่ย!"

 

"กลับไป..." 

 

"ฉันว่านายเป็นแค่ของตายของฟางแน่ๆ ตัวจริงของเค้าคงจะเป็นผู้ชายคนนี้ล่ะ..." พูดไม่ทันจบก็โดนป็อปปี้ตะคอกกลับ

 

"ฉันบอกให้เธอกลับไป!!!"

 

พิมถึงกับสะดุ้ง แต่ก็แอบแสยะยิ้มอย่สงสะใจกับการกระทำของเขาที่ดูเหมือนไม่ใช่ป็อปปี้

 

จากป็อปปี้หนุ่มอารมณ์ดี อารมณ์เย็น กลายเป๋นซาตานร้ายไปแล้วล่ะ หึ

 

ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องของเขาอย่างง่ายดาย เมื่อแผนที่วางเอาไว้สำเร็จ

 

ส่วนป็อปปี้ที่ยืนกำหมัดแน่น ก็มองไปที่รูปอีกครั้งด้วยสายตาเฉยชา

 

'นี่สินะ ที่เธอไม่อยากปลุกฉัน ให้ฉันไปเยี่ยมแม่ของเธอด้วย คงไปเยี่ยมแม่กันสนุกเลยล่ะสิ หึ'

 

 

 

 

 

แอ๊ดดด...

 

เธอเปิดประตูเข้ามาช้าๆ เมื่อเธอกดกริ่งหลายครั้งแล้ว แต่ไม่มีทีท่าว่าจะมีใครมาเปิดประตูให้บ้างเลย

 

 

แต่ในห้องดันมืดสนิท ว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่สักคนเดียว

 

ความรู้สึกอุ่นๆ ของห้องที่ไม่มีไอเย็นจากลมแอร์เลย ทำให้รู้ว่า เจ้าของห้องออกไปนานแล้ว

 

'นี่มันก็จะทุ่มนึงแล้ว หายไปไหนของเค้านะ'

 

คิดในใจด้วยความกังวล

 

ก่อนที่จะเดินเข้าไปเปิดแอร์ เปิดไฟทั่วห้อง เก็บของของตนเอง ทำธุระส่วนตัวของตนเองจนเสร็จ 

 

ในขณะที่เธอออกมาจากห้องพร้อมกับเสื้อนอนของตนเอง เวลานั้นก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มครึ่งแล้ว

 

ก่อนที่เธอจะสะบัดหัวไล่ความคิดของตนเองอแกไป ก่อนจะมานั่งรอเขาที่โซฟา แล้วเปิดทีวีดู

 

แต่หารู้ไม่ เธอไม่ได้จดจ่ออยู่กับทีวีที่เปิดดูเลย จิตใจของเธอดันคิดไปไกล เป็นห่วงคนที่กายไปไหนก็ไม่รู้...

 

---

ป็อปปี้หายไปไหนนะ ฟางเป็นห่วง

ยัยป้าพิมนิสัยไม่ดีเนอะรีดเดอร์ทั้งหลาย :'(

แหม่ๆ คราวนี้อัพสองวันต่อกันด้วย เขิลจัง ฮ่าๆๆ (เพื่อ??)

เจอกันตอนหน้าจ้า อิอิ