Change to love ?? เปลี่ยนเป็นรักได้รึเปล่า ??

                             20

                         ความฝัน??

"นี่จะไม่ให้ฟางพักเลยจริงๆ หรือไง อื้อออออออ~" พูดอย่างติดรำคาญเมื่อป็อปปี้พามาถึงคอนโดของเขา แล้วรีบบดเบียดริมฝีปากหนาเข้าหาเพื่อนชิมความหวานจากริมฝีปากบาง

 

แต่ก็ต้องหยุดการกระทำลงเมื่อเจ้าตัวเริ่มที่จะแสดงอาการหงุดหงิดออกมาจริงๆ เขาจึงต้องลุกขึ้นจากที่คร่อมเธอลงบนเตียงอย่างเซ็งๆ

 

เมื่อเริ่มรู้ถึงสายตาของเธอที่มองมาอย่างหงุดหงิด ราวกับถ้าเขาไม่หยุด เขาอาจจะต้องอดไปเป็นเดือน

 

และหากเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาก็จะแตะเนื้อต้องตัวร่างนุ่มนิ่มแสนหวานนั้นไม่ได้เลย แค่คิดก็อยู่ไม่ได้แล้ว TOT

 

ส่วนฟางเมื่อเขาหยุดการกระทำลง เธอก็หลับตาพริ้มลงอย่างสบายใจ ก่อนที่จะหันไปอีกด้านหนึ่ง โดยที่มีคนมองเธออย่างเสียดาย

 

แต่สุดท้าย ป็อปปี้ก็ค่อยๆ ล้มตัวลงนอน แล้วกระชับอ้อมแขนนอนกอดเธอ แล้วก็ค่อยเข้าสู่ห่วงนิทรากันไปตามๆ กันไป...

 

 

 

 

 

 

"เฮือก!!!" หญิงสาวหน้าหวานถึงกับสะดุ้งเฮือกขึ้นมาจากเตียงทันที จนคนข้างกายที่นอนกอดเธออยู่ถึงกับสะดุ้งตื่นตาม

 

"ฟางๆๆ เป็นอะไรหรอ?"

 

"ปะ เปล่าๆ แค่ฝันร้ายน่ะ แหะๆ นี่ฟางทำป็อปตื่นหรอ นอนๆ นอนต่อก็ได้ เดี๋ยวฟางไปเตรียมอาหารเช้าให้" พยายามเฉไฉไปเรื่องอื่น และกลบเกลื่อด้วยรอยยิ้มเฝื่อนๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

 

โดยมีใครอีกคนมองตามอย่างสงสัย ก็นี่มันพึ่งจะตีสี่ครึ่งเองนี่นา

 

'ฟางเป็นอะไรไปนะ?'

 

ด้านในครัว...

 

ทำไมเรื่องราวที่ฝันมันดูชัดซะขนาดนั้นนะ...

 

แถมคนที่เข้ามาเกี่ยวด้วยในเรื่อง ก็เป็น 'พิม' อีกต่างหาก

 

คนที่เธอไม่ค่อยมั่นใจว่าจะดีหรือจะร้ายกับเธอกันแน่ ยิ่งหากพิมคิดดีกับเธอจริงๆ มันก็ไม่มีอะไรน่าห่วง แต่หากพิมคิดไม่ดีกับเธอละก็...

 

มันก็ยิ่งทำให้เธอเริ่มรู้สึกกลัว กลัวว่ามันจะเกิดเหตุการณ์ขึ้นเหมือนในฝัน

 

และถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ...

 

"โอ๊ยยยย!!" เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อมีดบาดเข้าที่นิ้วของเธอ

 

'นี่เราเหม่อขนาดนี้้ลยหรอเนี่ย!'

 

คิดในใจอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะสะบัดหัวไล่ความคิดเดิมออกไปทันที

 

"ฟาง!!! เป็นอะไรรึเปล่า!" เสียงเรียกเธออย่างเป็นห่วง เมื่อได้ยินเสียงร้องออกมา เขาจึงรีบวิ่งออกมาจากห้องนอนตรงมาทางห้องครัวทันที

 

แถมรีบมาจับมือของเธอมองดูนิ้วมือที่มีบาดแผล ก่อนจะพาเธอมานั่งที่โซฟา ส่วนตัวเขาก็รีบหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทันที

 

"นี่ป็อป ฟางไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย ก็แค่มีดบาดเอง"

 

"ฮะ!! มีดบาด! มีดบาดของฟางมันหมายถึงไม่เป็นอะไรมากหรอ ไม่ได้ๆๆ ต้องฉีดยาบาทยักมั้ยก็ไม่รู้ ดูสิๆ"

 

"นี่!! อย่าเวอร์สิ! แค่ทำแผลก็พอ เดี๋ยวก็ทำเองซะเลย ชิ" พูดพลางชักมือกลับ แต่เขาก็ยื้อมือของเธอเอาไว้

 

"อ่ะจ่ะๆๆ ให้ป็อปทำแผลให้นะ *_*" ป็อปปี้ถามคนข้างกายพลางทำสายตาระยิบระยับส่งไปให้ กาอนที่เธอจะพยักหน้า เขาจึงทำแผลจนเสร็จ

 

"ขอบคุณนะ ไอ้เด็กขี้อ้อน อิอิ"

 

"ใครเป็นเด็กฮะ!?!" รั้งคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักทันทีที่ได้ยินสรรพนามที่เรียกเขา

 

"ก็ใครล่ะ ที่ชอบทำตัวเป็นเด็กอ่ะ" พูดพลางเอามือขึ้นมาวางไว้ที่อกแกร่งของเขาเมื่อเขากอดร่างเล็กจนแนบกายแกร่ง

 

"แล้วเด็กทำแบบป็อปได้ด้วยหรอ?" พูดพลางมองเธออย่างเจ้าเล่ห์

 

"หืม? อ๊ะ!" ครางอย่างสงสัย ก่อนที่จะอุทานออกมาเมื่อมือของเขาถูกย้ายขึ้นมากุมทรวงอกของเธอ แล้วเคล้นคลึงมันจนสติของเธอแทบจะหายไปหมดเพราะอาการเคลิ้ม

 

"อยากให้ป็อปเป็นเด็กจริงๆ มั้ยล่ะ ป็อปหิวนมแล้วนะ" กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของเธอ ก่อนที่เขาค่อยๆ ที่จะรั้งเสื้อตัวบางออก 

 

แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะคำพูดของเขาที่ทำให้สติของเธอกลับมา

 

"ฮึ่ย! คิดจะเอาเปรียบฟางหรอ นี่แน่ะ! นี่แน่ะๆๆๆ!" เมื่อสติของฟางกลับมา เธอก็รีบรั้งเสื้อลงมาให้เหมือนเดิมก่อนที่จะคว้าหมอนมาทุบเขาแบบไม่ยั้ง

 

"ทำร้ายร่างกายป็อปหรอ อย่างนี้ต้องเจอดี เมื่อคืนอุตส่าห์ยอมไม่ทำอะไรแล้ว หึ" พูดพลางยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะอุ้มเธอเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว

 

"กรี๊ดดดดดดดด!!! ไอ้หมีหื่น! >O<"

 

---

กระโดดหลบรองเท้าของรีดเดอร์ :3

ใครสั่งฆ่าข้าพเจ้าโปรดระงับการปฏิบัติการชั่วคราว เพราะข้ากลับมาอัพแล้ว วะฮะฮ่า~

อย่าพึ่งฆ่ากันตอนนี้ ค่อยสั่งฆ่าตอนที่ข้าพเจ้าไม่อัพเป็นปี (เฮ้ยย??)

เจอกันตอนหน้า แต่วันไหนเราก็ไม่รู้นะ เพราะพุธนี้เราสอบ ฮ่าๆๆๆ