Sorry,Sorry ขอโทษทีพอดีผมซาดิสท์

"ครับ พี่สัญญาว่าต่อไปพีจะไม่ลืมอีกแล้ว"เด็กพูดพร้อมยกนิ้วก้อยขึ้นมา

"จริงๆนะค่ะ"เด็กหญิงยกนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเด็กชาย

"อ้าว! เด็กๆไปเตรียมตัวได้แล้ว เดี๋ยวตกเครื่องอาจะไม่ช่วยน่ะ"พ่อของโทโมะบอกด้วยความหวังดี

"ครับ/ค่ะ" เด็กทั้งสองคนพูดพร้อมกับและรีบวิ่งไปลากกระเป๋าของตัวเองไปยังรถเก๋ง

     อีกด้านหนึ่ง

"ยัยเบลล์ แกจำไว้น่ะ ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องแย่งไอ้โทโมะมาจากยัยแก้วให้ได้" หญิงสาววัยกลางคนบอกกับลูกสาวของเธอ

"ทำไมล่ะค่ะแม่ เบลล์ไม่เข้าใจ" เด็กที่ชื่อเบลล์ถามด้วยความใสซื่อ

"ก็เพราะว่ายัยแก้วกับแม่ของมันคือคนที่ทำให้แกไม่มีพ่อยังไงล่ะ" พูดเสร็จ เด็กหญิงก็มีแววตาโกธรแค้นสองแม่ลูกอย่างมาก

"ค่ะแม่ ไม่ว่ายังไงเบลล์ก็ต้อแย่งพี่โมะมาจากยัยแก้วให้ได้" 

"เก่งมากลูกแม่"

     บนเครื่องบิน

"แก้วครับ มาทานข้าวกัน"โทโมะบอกกับแก้วที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ

"ไม่อ่ะ พี่โมะแก้วไม่หิว"

"นิดหนึ่งก็ยังดี" ไม่ทันที่เด็กหญิงจะได้พูดอะไรก็มีเสียงดังหนึ่งขึ้น

 -วี๊ดดดดด หวอออๆๆ-

(ของให้ผู้โดยสารทุกท่านคาดเข็มขัดนิรภัยและนั่งอยู่กับที่ ขณะนี้เครื่องบินลำนี้ได้มีเหตุขัดข้อง ขอความกรุณาอยู่ในความสงบค่ะ) สิ้นเสียงแอร์โฮสเตส ก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้น

"แก้วไม่ต้องกลัวน่ะมีโมะอยู่ตรงนี้ทั้งคน"เด็กชายพูดขึ้นเมื่อเห็นแก้วมีทางท่าหวาดกลัว

....."ปัง .....ครืดด......ปังๆๆๆ" ไม่ทันได้ยินคำตอบจากแก้วเครื่องบินก็ตกลงอย่างกะทันหัน ลงที่กลางป่าแถวเชียงใหม่ประเทศไทย จากเหตุการณ์นี้ทำให้แกวเสียความทรงจำถาวร โทโมะก็สลบไป ส่วนพ่อแม่ของเด็กทั้งสองก็เสียชีวิตทันที และมีเพียงคุณพ่อของป๊อปปี้ที่ไปด้วยรอดชีวิตกลับมา

   3เดือนผ่านไป

"พ่อคับแม่คับ แก้วฟื้นแล้ว"ป๊อปปี้พูดขึ้นทำให้พ่อแม่ที่นั่งเฝ้าโทโมะอยู่หันมาสนใจแก้วทันที

"แก้วฟื้นแล้วเหรอลูกเป็นยังไงบ้าง"

"พี่แก้วหลับนานจัง กัสเป็นห่วง"

"ปวดหัวหรือเจ็บตรงไหนบ้าง" หลายคำถามถูกรัวถามแก้วอย่างรวดเร็ว ไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดี 

"........พะ พวกคุณเป็นใครค่ะ" แก้วถามด้วยแววตางงๆ 

"เอ่อ...แก้วจำน้าไม่ได้เหรอจ๊ะ"

"หนูชื่อแก้วเหรอค่ะ ทำไมหนูจำอะไรไม่ได้เลย"

     หลังออกจากโรงพยาบาลได้1เดือน(บ้านป๊อปปี้)

"นี่แก้วยังจำเด็กผู้ชายที่นอนอยู่ห้องเดียวกับแก้วได้มั้ย"แม่ของป๊อปปี้ถาม

"ค่ะ ทำำไมเหรอค่ะ"

"คือน้าอยากรู้ว่าแก้วอยากเจอพี่เขามั้ย"

"ไม่ค่ะ เพราะแก้วไม่รู้ว่าแก้วจะเจอเขาไปทำไม" แก้วพูดออกไปแบบนั้นแต่หารู้ไม่ว่าโทโมะได้ยืนฟังอยู่ด้านหลัง น้ำตาลูกผู้ชายได้ไหลออกมาเป็นสายนั่นสิน่ะ โดนผู้หญิงที่รักมาตั้งนานพูดแบบนั้น ทไมน่ะ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว

"โอ๊ย!"สิ้นเสียง ร่างไร้สติของโทโมะก็ร่วงลงกับพื้น หมอได้บอกว่าโทโมะได้มีเนืองอกในสมอง เนื้องอกตัวนี้ถ้าเกิดไม่ผ่าตัดจะทำให้เกิดการเสียชีวิตได้ แต่ถ้าเกิดผ่าตัดจำทรงจำก็จะถูกลบทิ้งไปด้วย ไม่นานโทโมะก็ถูกส่งตัวไปอเมริกาเพื่อไปผ่าตัด โดยผู้เชีี่ยวชาญด้านสมองพร้อมกับเฟย์และฟาง ทั้งสามคนไปอยู่ที่บ้านของพี่แม่โทโมะที่อเมริกา

   ปัจจุบัน

"ไม่จริง ใช่มั้ยค่ะคุณน้า"ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าที่คุณน้าพูดจะเป็นเรื่องจริง นายโทโมะเองก็ยังคงอึ้ง! เหมือนกัน ใครได้้ฟังก็คงต้องตกใจ ฉันไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ฉันกับนายนี้้เนี่ยน่ะเคยกุ๊กกิ๊กกันตอนเด็กๆ 

"จริงจ๊ะแก้ว"แม่ของไอ่ป๊อปพูด

"คุณน้าโกหก"ใช่!คุณน้าตองอำฉันแน่ๆ

"แล้วน้าจะโกหกไปเพื่ออะไรล่ะ" นั่นสิ ไม่อยากเชื่อ(แต่ก็ตองเชื่อ)

"แต่นั่นมันแค่อดีตไม่มีผลต่อปัจจุบันหรอกครับ" โทโมะพูดขึ้น แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูกน่ะ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

---------------------------------------------100%-----------------------------

เสร็จไปอีกแย้วหนึ่งตอน แล้วจะมาอัพเรื่อยน่ะค่ะ^____^พืมผิดพิมตกขอโทษ รับรองว่าตอนหน้าเราจะเห็นโทโมะในมาดโหดแน่นอนค่ะ ก่อนอื่น ขอสักเม้นเถอะ พรีส!!!!!