เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 
 
 
“ไม่นะป๊อป ถ้าป๊อปจะอยู่กับจินนี่แล้วฟางล่ะ ฟางจะอยู่กับใคร”จินนี่พูดขึ้นมาอย่างตกใจ
 
“แล้ว เอ่อ จินนี่ไม่เสียใจหรอที่ตอนนี้ป๊อปเลือกฟาง”ป๊อปปี้ถามแฟนสาว จินนี่ยิ้มก่อนจะเอานิ้วชี้แตะที่ปากป๊อปปี้
 
“จินนี่บอกแล้วไงว่าจินนี่ดีใจที่คนทิ่จินนี่รักทั้งคู่รักกัน ป๊อปน่ะแม้จะดูแลจินนี่ไม่ได้แล้วแต่ป๊อปก็ดูแลฟางได้นิ ดูแลฟางด้วยนะเพราะฟางเค้ารักป๊อปมากนะ ต่อไปนี้ก็ไม่มีอะไรมาทำลายความรักของป๊อปกับฟางแล้วนะ”จินนี่จับมือป๊อปปี้แล้วพูด
 
“แล้งจินนี่ล่ะ จินนี่ต้องอยู่คนเดียวที่นี่งั้นหรอป๊อปไม่ยอมนะ ที่นี่ทั้งเงียบทั้งเหงาแบบนี้น่ะ”ป๊อปปี้โวยวายจนจินนี่แอบขำไม่ได้
 
“อีกไม่นานหรอกป๊อป อีกไม่นานเราก็จะได้เจอกัน กลับไปหาฟางเถอะ ฟางเค้ารอป๊อปอยู่นะ”จินนี่ยิ้มให้ป๊อปปี้
 
‘เอ่อ แล้วป๊อปจะไปยังไงล่ะ ป๊อปอยู่คนละโลกกับฟางแล้วนะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
‘เอาล่ะ หลับตาลง เดี๋ยวจินนี่จะไปส่ง”จินนี่สั่งแฟนหนุ่ม เมื่อป๊อปปี้หลับตาลง จินนี่ก็จูบที่หน้าผากป๊อปปี้อย่างอ่อนโยน
 
‘แล้วเจอกันนะป๊อป”จินนี่กระซิบข้างหูป๊อปปี้แผ่วเบา ป๊อปปี้ยิ้มรับฟัง ก่อนที่ทุกอย่างจะขาวโพลนไปหมดอีกครั้งนึง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ห้ะ”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มมองบรรยากาศรอบๆตัวเองไม่คุ้นตา ที่นี่ที่ไหนอีกล่ะเนี่ย ป๊อปปี้มองไปรอบๆตัวก็สะดุดกับร่างบางที่ฟุบหลับอยู่ข้างตัวเค้า
 
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้ยิ้ม นี่เขากลับมาแล้วจริงๆ เขาไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ฟาง ฟางตัวเป็นๆ
 
“อืม”ฟางขยับตัว ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มคนตัวเล็กที่กำลังหลับอยู่ ฟางกระตุกตัวเล็กน้อย ห้ะ ฟางกำลังจะตื่น ตายล่ะ ถ้าตื่นมาละเจอเขาฟื้นแบบนี้ไวไปมั้ง เซอไพร์ดีกว่าๆ
 
“เห้อ ฟางนึกว่าคุณฟื้นขึ้นมาซะอีก คุณป๊อปคะ คุณรู้มั้ยตั้งแต่วันนั้น คุณหลับไปนานแค่ไหน 3วันที่คุณหลับไปแบบนี้มันเหมือนกับ3ปีเลย”ฟางพูดเศร้าๆ ห้ะ นี่เค้าหลับไป3วันเลยหรอเนี่ยนานชะมัด
 
“ฟาง กลับไปพักก่อนก็ได้นะเดี๋ยวแก้วดูพี่ป๊อปต่อเอง”แก้วที่เดินอุ้ยอ้ายเข้ามาในห้อง
 
“ไม่ป็นไรค่ะ คุณแก้วนั่นล่ะต้องพักผ่อนเยอะๆนะคะ ใกล้จะคลอดแล้วด้วย”ฟางเดินเข้าไปช่วยพยุงแก้วมานั่ง
 
“แต่ชั้นสงสารฟางนิ ไม่ค่อยได้พัก ไหนจะต้องไปเช็คงานแทนพี่ป๊อป ไหนจะต้องมาดูแลเฝ้าพี่ป๊อปอีก แล้วจะเหลือเวลาพักผ่อนที่ไหนเนี่ย”แก้วบอก ป๊อปปี้ที่แกล้งหลับอยู่ก็คิดตาม นี่เธอทำขนาดนี้เลยหรอ ทำไมไม่รู้จักพักผ่อนบ้างเนี่ย น่าจับมาหอมแก้มชะมัด
 
“เอ่อ แล้วคุณแพทเป็นยังไงบ้างล่ะคะ”ฟางถามถึงแพท
 
“ก็หลังจากฝังศพแคทเสร็จก็เอาแต่ซึมใหญ่เลย รู้สึกตอนนี้กวินจะดูแลอยู่นะ”แก้วบอก
 
“สงสารคุณแคทจังเลยนะคะ เค้าแอบรักคุณป๊อปมาตลอด แต่ไม่น่าจะทำอะไรแบบนี้เลย”ฟางอดสงสารแคทไม่ได้
 
“เอาน่า เรื่องความรักมันไม่เข้าใครออกใครหรอก มันห้ามหัวใจไม่ได้”แก้วยิ้ม
 
“แล้วคุณแก้วล่ะคะ เรื่องหัวใจตอนนี้เป็นยังไง”ฟางแซว
 
“เรื่องอะไร หู้ว นี่พี่ป๊อปยังไม่ฟื้นใช่ม้ะ งั้นฟางไปอาบน้ำเลย แก้วเตรียมเสื้อผ้ามาให้ละ เดี๋ยวหลับรอ ง่วงๆ”แก้วเปลี่ยนเรื่องคุยทำเป็นแกล้งหลับฟางส่ายหน้าข้าๆก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ
 
 
 
 
 
 
“สวัสดีครับคุณลุง ผมมาหาแพทครับ”กวินสวัสดีลุงของแพทแล้วเดินขึ้นไปหาแพทที่ห้อง แล้วต้องเห็นหญิงสาวนั่งเปิดอัลบั้มรูปในห้องนอนของแคทแล้วร้องไห้ เห้อ ร้องไห้อีกแล้วสินะ
 
“พี่แคท แด๊ดดี้ หม่ามี้ ทุกคนทิ้งแพทไปหมดเลย ทุกคนใจร้าย แล้วแพทจะอยู่กับใคร”แพทร้องไห้ขณะดูรูปครอบครัวที่ถ่ายด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา กวินมองแล้วสงสารแพทมาก แม่ต้องมาเสียเพราะโรคประจำตัว พ่อต้องมาเสียเพราะอุบัติเหตุ ไหนจะแคทอีก ยิ่งแพทเป็นคนขี้แยแบบนี้ด้วย
 
“ก็อยู่กับชั้นไง”กวินพูดทำเอาแพทอึ้งหันขวับไปหากวินทันที
 
“พี่กวิน แล้วพี่จะให้ชั้นอยู่ในฐานะอะไร”แพทถามเพื่อให้แน่ใจ
 
“ก็ชั้นบอกแล้วไงว่าเมียชั้นๆ เธอจะถามทำไมอีกหลายรอบเนี่ย”กวินเกาหัว
 
“แล้วชั้นถามอีกครั้ง ที่พี่ทำไปเพราะพี่สงสารแพทใช่มั้ย เพราะแค่แพทท้องกับพี่ พี่เลยแค่อยากจะรับผิดชอบเพราะสงสาร พอชั้นไม่เหลือใคร นายก็สงสารชั้นเลยจะเอาไปอยู่ด้วยมั้ย ฮืออ”แพทถามไปร้องไห้ไป ยิ่งทำให้กวินส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้าไปหาแพทที่นั่งร้องไห้ที่เตียง
 
‘อื้อออ”แพทตกใจเมื่อกวินคว้าตัวเธอมาจูบอย่างอ่อนโยน
 
“แต่ก่อนพี่อาจจะเป็นคนไม่ดี ดีแต่ทำร้ายจิตแพทตลอด มันไม่ใช่เพราะว่าพี่อยากรับผิดชอบเธอ มันไม่ใช่เพราะชั้นสงสาร ชั้นหวงเธอทุกครั้งที่ใกล้โทโมะ ชั้นรู้สึกโกรธตัวเองทุกครั้งที่ทำเธอร้องไห้ จนชั้นอาย ไม่กล้าที่จะบอกว่าชั้นรักเธอ”กวินบอกตามความจริงากก้นบึ้งหัวใของเขา
 
“นะ นาย เอ่อ พี่ไม่ได้โกหกให้แพทดีใจเล่นๆใช่มั้ยคะ”แพทอึ้ง
 
 
“จะหลอกอีกทำไมละยัยต๊อง ถ้าพี่ไม่รักเมียตัวเองละพี่จะรักใครเล่า”กวินพูดยิ้มๆ
 
“พี่กวิน แพทก็รักพี่กวินนะคะ”แพทดีใจจนร้องไห้อีกรอบก่อนจะสวมกอดกวินทันที กวินลูบหัวแพทอย่างอ่อนโยนก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากคนรักตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“อ้ะ นายมาได้ไงเนี่ย”แก้วตื่นมาต้องตกใจเพราะคนที่นั่งข้างเธอคือโทโมะ
 
“ฟางอาบน้ำอยู่ ออกไปคุยกันหน่อยสิ”โทโมะบอกก่อนจะเดินนำแก้วไปที่สวนหย่อมของโรงพยาบาลเพื่อคุยกัน
 
“นายมีอะไรว่ามา”แก้วถามขึ้นเมื่อมาถึงสวนหย่อม
 
“ชั้นแค่อยากจะถามคำเดิม แต่งงานกันเถอะเธอจะรับชั้นให้ชั้นได้ดูแลเธอจะได้มั้ย”โทโมะบอก
 
“ชั้นยืนยันคำเดิมคือ ไม่ ลูกชั้นชั้นดูแลได้”แก้วเชิดใส่โทโมะ
 
“ทำไมล่ะแก้ว ชั้นต้องทำยังไงเธอถึงจะเชื่อว่าชั้นรักเธอ รักจากใจ ไม่ได้เพราะต้องการรับผิดชอบเพราะเธอท้องหรือยังไงเลย หรือต้องให้ชั้นตายเธอถึงจะเชื่อว่าชั้นรักเธอ”โทโมะที่อึดอัดมาตลอดก็ระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยความน้อยใจแก้ว
 
“ก็ดี ถ้านายแน่จริงนายก็ทำ นี่ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นไปล่ะ”แก้วตกใจกับที่โทโมะบอกแต่ก็ยังวางฟอร์มทำเป็นไม่สนใจเดินหนีโทโมะไป
 
“ก้ได้ถ้านั่นคือความต้องการของเธอ”โทโมะยิ้มเศร้าๆก่อนจะเดินหนีไป แก้วหันกลับไปมอง โธ่เว้ย ไม่น่าปากไวเลย แก้วนึกเจ็บใจตัวเองก่อนจะนั่งอยู่ที่สวนหย่อมตรงนั้นเพื่อทบทวนสิ่งต่างๆที่โทโมะทำให้เธอมาตลอด
 
 
 
 
 
“อ้าว คุณแก้วไปไหนละเนี่ย สงสัยหิวตามเคย”ฟางเดินเช็ดผมออกจากห้องน้ำมามองที่โซฟาที่ว่างเปล่าแล้วยิ้มนึกถึงแก้ว ก่อนจะหันไปหาป๊อปปี้ที่เตียงต้องตกใจสุดขีดเมื่อป๊อปปี้หายไปจากเตียง
 
“คุณป๊อป บ้าจริง พยาบาลๆ”ฟางเรียกชื่อป๊อปปี้ก่อนจะคว้าปุ่มเรียกพยาบาลมาเพื่อกด
 
“ชั้นก้หิวเหมือนกันไม่สงสารชั้นเลยหรอ/ว้ายย”ป๊อปปี้ที่หลบหลังม่านก่อนเดินมากระซิบที่หูฟางจากด้านหลังทำเอาฟางตกใจมากร้องว้ายแล้วเผลอผลักป๊อปปี้จนทั้งคู่ล้มลงไปที่โซฟาโดยที่ฟางล้มทับตัวป๊อปปี้อยู่
 
 
“โอ๊ยยยย เจ็บนะ เจ็บแผล”ป๊อปปี้ร้อง ฟางตกใจรีบจัดท่าให้ป๊อปปี้นั่งดีๆ
 
“คะ คุณป๊อปฟางขอโทษค่ะๆ ฟางไม่ได้ตั้งใจ”ฟางรีบดูแผลป๊อปปี้ทันที
 
“อย่างนี้ต้องทำโทษ อย่าให้ได้ออกจากโรงบาลนะ เธอไม่ได้นอนแน่”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบหอมแก้มฟางฟอดใหญ่จนฟางร้องพลางตีแขนป๊อปปี้
 
“ว่าแต่ คุณป๊อปฟื้นเมื่อไหร่คะ เมื่อกี้นี้ยังหลับไม่ตื่นอยู่เลย”ฟางถามขณะอยู่ในอ้อมกอดของป๊อปปี้
 
“เอาความจริงนะ ความจริงแล้ว ชั้นฟื้นมาซักพักละล่ะ แต่อยากแกล้งคนแถวนี้เลยแกล้งหลับไปอีกหน่อย โอ๊ยเจ็บ”ป๊อปปี้สารภาพยิ้มๆ ก่อนจะถูกฟางบิดจนหูแทบหลุด
 
 
“นี่แน่ะ คนแล่ห์ ฟื้นละก็ไม่บอกเค้าแถมยังจะแกล้งเค้าอีก นี่ตื่นมาก็แกล้งเค้าเลยนะ ป่วยแท้ๆยังจะมาแกล้งอีก มันน่าจิ้มแผลให้ทะลุเลยดีมั้ย”ฟางบ่นยาว
 
 
“โอ๊ย ปล่อยก่อนจ้ะๆ ไม่จิ้มๆ ไม่โกรธสิ แหม ถ้าชั้นไม่แกล้งหลับต่อละชั้นจะรู้หรอว่าเธอรักชั้นมากแค่ไหน ถึงกับยอมทำทุกอย่างจนตัวเองไม่ได้พักแบบนี้น่ะ”ป๊อปปี้ร้องขอให้ฟางเลิกบิดหูตัวเองก่อนจะอุ้มฟางมานั่งตักตัวเองแล้วพูดพลางลูบหัวฟางอย่างอ่อนโยน
 
“ก็คุณป๊อปป่วยอยู่ฟางก็ต้องดูแลอะไรที่ฟางทำได้ฟางก็ทำสิคะ ไม่งั้นคุณฟื้นมาล่ะ งานบานเบอะแน่นอน”ฟางบอก
 
“จ้าเมียจ๋า แบบนี้มันน่าให้รางวัลจริงๆ เอาตอนนี้เลยมั้ย รอออกจากโรงบาลไม่ไหวละ”ป๊อปปี้พูดจบก็ดันฟางลงโซฟาก่อนจะขึ้นคร่อมทันที
 
“อ๊ายยย ไม่เอานะคุณป๊อป นี่มันโรงบาลรอออกจากโรงบาลก่อนนน”ฟางดันตัวป๊อปปี้ทันที
 
 
ตรู้ดดดดด
 
 
เสียงโทรศัพท์ของฟางดังขึ้นทำเอาป๊อปปี้ถึงกับเซ็งแต่ก็ยอมปล่อยฟางลุกไปรับโทรศัพท์แต่โดยดี
 
“ค่ะ ฟางพูดค่ะ อะไรนะคะ”ฟางรับโทรศัพท์มาและต้องตกใจแทบจะทำโทรศัพท์ตกพื้น
 
“เกิดอะไรขึ้นหรอฟาง”ป๊อปปี้สังเกตท่าทางตกใจของฟางถามขึ้น
 
 
“โทโมะค่ะ หมอโทรมาบอกฟางว่าโทโมะรถคว่ำตอนนี้อาการเป็นตายเท่ากัน”ฟางบอกเสียงสั่น ปีอปปี้ตกใจตัวชา
 
 
 ใกล้จบเเล้วขอเม้นกับโหวตเยอะๆน้า เดี๋ยวกำลังปั่นอีกเรื่องนึงอย่าลืมไปอ่านด้วยนะทุกคนน