เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 

หลังจากที่แก้วออกจากห้องฉุกเฉินมาแล้ว แก้วก็พักฟื้นที่ห้องผู้ป่วยพิเศษโดยมีป๊อปปี้ โทโมะ แคท แพท ผลัดกันมาเยี่ยม นี่ก็ผ่านไปห้าวันแล้ว ยัยฟางหายไปไหนนะ

 

"นี่ก็หลายวันแล้ว ทำไมแก้วไม่ห็นยัยฟางมาเยี่ยมแก้วเลยล่ะ"คำถามของแก้วถามขึ้นทำเอาคนป้อนข้าวอย่างโทโมะชะงัก ตั้งแต่ฟางสารภาพว่ารักป๊อปปี้ จริงอยู่ที่เขาเสียใจมากอยู่ และไม่ได้โทรหาฟางเลย เพราะเขามัวแต่ดูแลยัยแสบคนนี้ โทโมะหน้าเจื่อนจนแก้วสังเกตได้

 

"นี่ บอกชั้นมานะ ว่าเกิดอะไรขึ้น ชั้นว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่แน่ๆ"แก้วคาดคั้นคนหน้าหวานที่หลบตาตัวเอง

 

"กินข้าวเถอะน่าจะได้กินยา"โทโมะเปลี่ยนเรื่องคุย

 

 

"ตอบมานะ!"แก้วโวยวาย

 

 

"ก็ได้ๆ แก้วสารภาพกับชั้นว่าเค้าไม่ได้รักชั้นฟางเค้ามีคนที่อยู่ในใจอยู่แล้ว ชั้นเสียใจเลยไม่ได้โทรหาเค้าหลังจากวันนั้นที่มาเยี่ยม"โทโมะตอบตามตรง

 

"แล้วฟางรักใคร"แก้วถามต่อด้วยความสนใจ

 

"เอ่อ คือ"โทโมะกำลังจะตอบแต่ประตูถูกเปิดออก เป็นป๊อปปี้เดินเข้าห้องมา โดยมีแคทและแพทเดินตามเข้ามาติดๆ แก้วมองหน้าพี่ชายสลับกับโทโมะ

 

"ฟางล่ะ"แก้วถามทุกคน

 

"แหม น้องแก้วฟื้นมาก็ถามแต่นังกาฝากนั่น แพทมันน้อยใจแย่นะที่เพื่อนรักให้ความสำคัญกับคนใช้มากกว่า"แคทรีบกระแนะกระแหนแก้ว

 

"ฟางไม่ใช่คนใช้นะ คุณอาเลี้ยงยัยฟางมาเหมือนลูกสาวอีกคน จะเป็นคนใช้ได้ไง"แก้วออกโรงปกป้องฟาง

 

"ลูกแท้ๆก็ไม่ใช่ ลูกของคนที่ทำให้ป๊อปต้องเสียใจ แม้แต่คำว่าน้องสาวป๊อปก็ไม่อยากให้เป็นจริงมั้ยคะป๊อป"แคทพูด

 

"ไม่เป็นน้องสาวแต่กะจะเก็บไว้เป็นอย่างอื่นมากกว่า"โทโมะพึมพำกับตัวเอง

 

"พูดอะไรของนายห้ะ ว่าแต่เราเถอะทำไมต้องถามถึงยัยนั่นนักหนามีพี่มีเพื่อนๆคอยดูแลก็พอแล้วรึไง ถามถึงแต่คนอื่น"ป๊อปปี้หันขวับไปหาโทโมะก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องไปว่า

 

"ฟางไม่ใช่คนอื่นนะ"แก้วและโทโมะรีบพูดพร้อมกัน

 

 

"ก็ มาเยี่ยมกันหมดยกเว้นยัยนั่น ยัยนั่นไม่เคยเป็นแบบนี้ พี่ก็น่าะรู้นี่พี่ป๊อป"แก้วตอบแล้วหันไปถามพี่ชายตัวเองที่ทำสีหน้าเรียบเฉยจนแก้วหงงุดหงิด

 

 

"นี่ไม่มีใครคิดจะโทรตามยัยนั่นเลยหรอ คนหายทั้งคนนะ"แก้วโวยวายอีกครั้ง

 

 

"ก็ดี งั้นเอาโทรศัพท์มาให้แก้ว"แก้วขู่ทุกคน แต่ทุกคนนิ่ง

 

 

"จะเอาให้ไม่ให้ ถ้าไม่ให้ แก้วจะออกจากโรงบาลเดี๋ยวนี้ล่ะ"พูดจบแก้วไม่รอช้า กระชากสายน้ำเกลือออก ใจจริงแล้วเธอโครตเจ็บกับการกระทำตัวเองเลย แต่ทำบ้าทำมันและทำท่าจะลุกจนแผลที่ไม่หายดีนั้นช้ำและทำให้แก้วทรุดล้มลงจากเตียง โทโมะที่ใกล้สุดรีบเข้ามาช้อนร่างบางไว้ ตามด้วยป๊อปปี้ที่วิ่งมาดูน้องด้วยความตกใจ

 

"ทำบ้าอะไรของแกยัยแก้ว เดี๋ยวก็เจ็บหนักกว่านี้หรอก"ป๊อปปี้ดุ

 

"กับแก้วทุกคนยังห่วง แล้วฟางล่ะ ไม่ห่วงเค้าหรอ"คำถามของแก้วทำเอาสองหนุ่มที่ประคองร่างบางขึ้นเตียงตามเดิมสะอึก

 

"เอาโทรศัพท์มา"แก้วขู่อีกครั้ง

 

 

 

"ฮัลโหล ฟางนี่ชั้นนะ"ทันทีที่ติดแก้วก็รีบพูดทันที ทำเอาป๊อปปี้ที่ให้โทรศัพท์เธอไปเดินมาอยู่ใกล้ๆเพื่อฟังให้ชัดๆ ทำให้แคทที่มองอยู่นั้นแอบทำหน้าไม่พอใจ

 

"อ้าวเฟย์หรอ อะไรนะยัยนั่นไปอยู่หอแกหรอ นี่บอกยัยนั่นมาเยี่ยมชั้นนะ ไม่งั้นชั้นจะออกจากโรงบาลเดี๋ยวนี้แล้วจะบุกไปอาละวาดหอแก ไม่ต้องเอาเขื่อนมาอ้าง เออใช่โทโมะอยู่นี่ล่ะ มันก็เห็นด้วยว่าให้ฟางมาเยี่ยม ถ้าไม่มา พวกแกสองคนตาย!!!!!"แก้วขู่เพื่อนทางโทรศัพท์ทำเอาโทโมะแอบเหวอว่าเขาไปตกลงเออ ออเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

 

"ทำไมต้องขู่เขื่อนกับเฟย์กับบนั้นด้วยยัยโรคจิต"โทโมะว่า

 

"ถ้าไม่ขู่จะพามามั้ยล่ะ นายเป็นอะไรของนาย ชอบฟางไม่ใช่หรอ นี่คนที่นายชอบเลยนะไม่สนใจเลยรึไงว่าเป็นตายร้ายดียังไงน่ะ"แก้วหันขวับไปว่าโทโมะทำเอาป๊อปปี้ที่ได้ยินก็หน้าหงิกตามด้วยแพทที่เศร้าลงไปเมื่อได้ยินว่าโทโมะชอบฟาง

 

"พี่แคทจะไปหาคุณลุงไม่ใช่หรอเค้านัดเราทานข้าวกับท่านนิ อย่าลืมสิ นี่ก็เลทแล้ว นัดผู้ใหญ่ไว้แล้วไปสายมันไม่ดีนะคะ ไปเถอะป่ะๆ"แพทที่คิดว่าถ้าแคทยังอยู่ที่นี่มีหวังอาละวาดโรงบาลแตกแน่ๆเมื่อเห็นฟางมาและอีกอย่างเธอก็ไม่อยากิยู่ที่นี่มองภาพโทโมะกับฟางสักเท่าไหร่ แคทที่มีท่าทีฮึดฮัดแต่เมื่อพูดถึงลุงหมอของเธอเธอจึงยอมตามน้องสาวไป

 

 

 

 

 

ด้านของฟาง

 

"นี่ แกไปเยี่ยมแก้วหน่อยสิ ตอนนี้แก้วฟื้นแล้วนะ เนี่ยโวยวายใหญ่เลยจะให้แกมาเยี่ยมให้ได้ๆเนี่ยฟาง"เฟย์เดินมาบอกร่างบางที่ทอดสายตามองไปที่ระเบียง ตั้งแต่เธอเดินออกมาจากโรงพยาบาลเธอก็เจอกับเพื่อนสมัยเด็กอย่างเฟย์ และขอเฟย์มาพักด้วยระยะหนึ่ง

 

"แกไปเยี่ยมหน่อยเถอะ ไม่งั้นนะมันจะออกจากโรงบาลมาแหกอกชั้นกับแฟนแน่ๆ น้าาา ฟาง เห็นแก่พวกเราเถอะนะๆ"เฟย์ตื้อฟางไปเรื่อยๆ

 

"ไปน่ะไปเยี่ยมอยู่แล้วแต่ไปยังไงไม่ให้เจอเค้าน่ะสิ ยาก"ฟางพูดถึงป๊อปปี้อย่างน้อยใจ เฟย์มองเพื่อนสาวแล้วพอรู้ว่าคือป๊อปปี้ เพราะตามที่เข้าใจมาตั้งแต่เด็กๆ ป๊อปปี้คือคนที่ชอบแกล้งให้ฟางร้องไห้เสมอ ผู้ใหญ่กว่าแท้ๆชอบแกล้งแต่เล็กจนโต

 

"เอาน่า เอาเป็นว่าชั้นกับเขื่อนไปด้วยละกัน ถ้าหมอนั่นมานะ ชั้นให้เขื่อนต่อยหน้าหมอนั่นให้เลยคอยดู"เฟย์พูดแล้วยิ้มเเป้นจนเห็นลักยิ้มของเธอ ทำเอาแฟนหนุ่มที่นั่งข้างถึงกับเหวอ

 

"ตัวเอง จะดีหรอถ้าหมอนั่นต่อยหน้าเค้ากลับล่ะตัวเองจะมีแฟนหน้าตาขี้เหร่เลยนะ"เขื่อนปิดหนังสือแล้วเอาหน้าซบไหล่แฟนสาวแล้วถูไปมาออดอ้อน

 

"ถึงตัวเองจะขี้เหร่เท่าไหร่เค้าก็รักตัวเองนะ เพราะตัวเองคือพ่อกบน้อยของเข้าไง รักเขื่อนน้าาาา"เฟย์สวมกอดแฟนหนุ่มแล้วจับแก้มแฟนหนุ่มไปมา ฟางมองภาพคนรักกันแล้วยิ้ม แต่ก็อดน้อยใจตัวเองไม่ได้กับเรื่องของเธอ เห้อ จะมีสักวันไหมนะ ที่ป๊อปปี้จะรักเธอบ้าง

 

 

 

 

โรงพยาบาล

 

"แก้วววว ชั้นเอาฟางมาแล้วววว ห้ามไปอาละวาดชั้นนะยะ"เฟย์ที่เปิดประตูลากฟางและแฟนหนุ่มของเธอเข้ามาโวยวายใส่ร่างบางที่นอนบนเตียงคนไข้ โดยมีโทโมะนั่งปอกแอปเปิ้ลให้เธอกินอยู่

 

"โหๆๆๆๆ ไอ่โมะเดี๋ยวนี้นี่คนป่วยโรงบาลนี้เค้าดูแลกันเองแล้วหรอแหม่ๆๆ รึว่าซ้อมไว้ดูแลคุณภรรยาในอนาคต"เขื่อนร้องแซวเพื่อน

 

"ทะลึ่งละ ถ้าไม่ใช่เพราะหมอนี่นอนน้อยละหลับในชั้นคงไม่เป็นแบบนี้หรอก ดังนั้น มาเป็นทาสดูแลชั้นจนกว่าจะหายซะ"แก้วร้องห้ามพลางส่งสายตาอาฆาตใส่โทโมะ

 

"สวัสดีโมะ"ฟางที่วางกระเช้าผลไม้แล้วทักชายหนุ่ม

 

"หายไปไหนมา รู้มั้ยว่าเวลาเธอหายไปยัยแสบนี่น่ะใช้ชั้นจนอ่วมเลยนะ"โทโมะขยี้หัวฟางแล้วบ่น ทำให้ฟางรู้สึกได้ว่าเขาทำใจได้แล้ว ฟางจึงยิ้มกลับให้โทโมะ

 

"โทโมะไม่โกรธฟางแล้วหรอ"ฟางที่เห็นโทโมะกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ยิ้มออกมา

 

"ใครจะไปโกรธลงล่ะ ฟางน่ารักขนาดนี้ ถึงไม่ได้เป็นแฟนเราก็เป็นเพื่อนกันได้นิ ดีซะอีกฟางอยู่ด้วยยัยโรคจิตจะได้เลิกใช้โทโมะเป็นทาสสักที"โทโมะยิ้มด้วยความเอ็นดูแต่ก็อดที่จะนินทาแก้วไม่ได้

 

"แน่ะๆ นินทาชั้นเรอะ ฟางโทษฐานหนีชั้นไม่ยอมมาเยี่ยมชั้นตั้งหลายวัน เอานี่ไปล้างให้หน่อยสิ อยากกิน"แก้วบอกให้โทโมะเอาแอปเปิ้ลและองุ่นให้ฟางแล้วบอกให้ไปล้างในห้องน้ำ ทันทีที่ฟางเข้าไป โทโมะและแก้วก็รีบลุกลี้ลุกลนจะออกจากห้องจนเขื่อนและเฟย์งงกับคนป่วยทั้งสอง

 

"เห้ยๆ รีบร้อนอะไรวะเนี่ย"เขื่อนทัก

 

"ออกจากห้องนี้ไปก่อนเหอะน่า เดี๋ยวเล่าให้ฟัง"โทโมะตอบ ทั้งคู่รีบออกจากห้องไป

 

"แล้วชั้นล่ะๆ"แก้วโวยวายเพราะเธอไปไหนลำบากเพราะมีสายน้ำเกลืออยู่

 

"มานี่ จับสายน้ำเกลือดีๆนะ"โทโมะอุ้มแก้วแล้วให้เธอลากเสาน้ำเกลือตามออกไปนอกห้องทันที

 

 

 

 

"ไฟอยู่ไหนเนี่ย"ฟางที่ปิดประตูเอาจานผลไม้วางแล้วคลำหาไฟ พอเปิดได้ต้องตกใจ เมื่อเห็นใครบางคนนั่งอยู่ที่ชักโครก

 

"คะ คุณป๊อป"ฟางร้องตกใจรีบเปิดประตู ป๊อปปี้ที่ไวกว่ารวบเธอไปกอดไม่ให้เธอไปไหน

 

"เดี๋ยว จะรีบออกไปหาโทโมะขนาดนั้นเลยหรอไงฮะ"ป๊อปปี้พูด

 

"ปล่อยฟาง ฟางจะออกไปหาเพื่อนฟางข้างนอก"ฟางขัดขืนชายหนุ่มยิ่งล๊อคแน่น

 

"ป่านนี้พวกนั้นออกไปด้านนอกหมดแล้ว ออกไปจ้างให้ก็ไม่เจอหรอก"ป๊อปปี้ตอบ ฟางอึ้ง

 

"นี่พวกคุณหลอกฟาง"ฟางน้อยใจ

 

"หลอกบ้าอะไร แผนยัยแก้วล้วนๆ"ปีอปปี้ตอบตามจริง ยัยนั่นคิดแผน แต่ที่น่าแปลกใจ โทโมะทำไมต้องช่วยยัยแก้วคิดอผนให้เขากับฟางเจอกันด้วยนะ แฟนกันไม่ใช่หรอ

 

"แล้วคุณยอมทำทำไม เกลียดฟางไม่ใช่หรอคะ ฟางมันยัยกาฝากของชีวิตคุณนิ"ฟางทุบอกชายหนุ่มเพื่อให้เขาปล่อย

 

"เกลียด แต่ไม่ปล่อย และไม่ให้เธอหนีไปากชีวิตชั้นหรอก นี่คิดจะมาทำลายความสุขชั้นละหนีไปไม่ง่ายหน่อยหรอฮะ"ป๊อปปี้พูดแก้ตัวด้วยคำพูดเจ็บๆตามเดิม

 

"ทำแบบนี้ฟางก็เจ็บเกินพอแล้วนะคะคุณป๊อป คุณน่ะมันคนใจร้าย คุณทำร้ายฟางทั้งตัวทั้งหัวใจมาตลอด ฟางเป็นคนมีความรู้สึกมีหัวใจนะคะ เท่านี้ฟางเจ็บเกินพอจนฟางจะรับมันไม่ไหวแล้ว ต้องการให้ฟางตายใช้มั้ยคุณถึงจะพอใจ ต้องการแบบนั้นใช่มั้ย ฮืออออ"ฟางระเบิดอารมณ์ออกมาน้อยใจคนที่เธอรักพลางทุบอกป๊อปปี้และสะอึกสะอื้น ป๊อปปี้มองร่างบางที่ร้องไห้ในอ้อมกอดแลวอึ้ง แต่ก่อนที่จะทำอะไร ฟางที่ร้องไห้มากจนหน้ามืด เซล้มไปซบอกป๊อปปี้ทันที

 

"ฟาง เป็นอะไรน่ทำใจดีๆไว้นะ"ปีอปปี้ตกใจประคองร่างบางในอ้อมกอดออกมาจากห้องน้ำแล้วพาไปนั่งที่โซฟาทันที แล้ววิ่งไปเปิดกระเป๋าฟางที่มียาดมเอามาให้หญิงสาวดมโดยที่เขาไม่ยอมปล่อยฟางออกจากอ้อมกอดเลย

 

"ฟางไม่เป็นไรหรอกค่ะ ปล่อยฟางเถอะ"ฟางฝืนตัวเองลุกแล้วก็ไม่มีแรงล้มลงไปในอ้อมกอดป๊อปปี้อีกครั้ง

 

"ไม่เป็นไรได้ไงแบบนี้ นี่คือคำสั่งนอนพักซะไม่งั้นชั้นจะ ชั้นจะ ปล้ำเธอตรงนี้ล่ะ"พูดจบป๊อปปี้ก็กระโจนเข้าหาฟางที่หลับตาปี๋แล้วดันหน้าป๊อปปี้ออก

 

"ฟางจะนอนพักค่ะ นอนเดี๋ยวนี้เลย"ทันทีที่ฟางพูดจบ ป๊อปปี้ก็ผละออกจากเธอมานั่งข้างๆตามเดิมจากนั้นก็ดันหัวให้ฟางมานอนหนุนตักเขาทันที ฟางอึ้งหน้าแดงกับการกระทำของชายหนุ่ม

 

"คะ คุณป๊อป"ฟางที่นอนตักร่างสูงมองหน้าป๊อปปี้ ชายหนุ่มสบตาเล็กน้อยก็เบือนหน้าหนี

 

"วันนี้ขี้เกียจหาเรื่องทะเลาะหรอกน่า หลับซะไม่งั้นชั้นปล้ำเธอนะ"ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่องมาขู่ ฟางรีบหลับตาเพื่อให้ตัวเองหลับทันที ปีอปปี้มองก้แอบยิ้ม ยัยต๊องเอ้ยยย ป๊อปปลุบหัวฟางเบาๆสองสามทีก่อนตัวเขาเองก็หลับไปเหมือนกัน

 

 

 

 

นอกห้อง

 

"ห้ะ อะไรนะ สองคนนั้นเค้ารักกันหรอกหรอ"เฟย์ตกใจฟังเรื่องจากโทโมะและแก้ว

 

"ฟางบอกชั้นว่ารักป๊อปปี้ แต่หมอนั่นชั้นไม่รู้อ่ะ"โทโมะสารภาพ

 

"สำหรับพี่ป๊อปชั้นว่า เก็กงี้ไม่นานหรอกน่า โดนอ้อนๆ หยอดๆไปหน่อยเดี๋ยวก็ละลายเองล่ะน่า ภูเขาน้ำแข็งในใเขาอ่ะ"แก้วสรุป

 

"ละทีนี้พวกเราจะไปอยู่ไหนกันล่ะ"เขื่อนถาม

 

"เอางี้ไปห้องชั้นละกัน ข้างๆห้องยัยแก้วนี่เอง เพราะชั้นเริ่มไม่ไหวละ หนักชะมัด นั่งกินนอนกินเยอะสิท่า"โทโมะสรุปแต่ไม่วายเหน็บคนที่เขาอุ้มอยู่

 

"หนอยย หนักใช่มั้ยนี่แนะๆ ไม่ต้องบ่น อุ้มเข้าห้องไปเลย ไป!!"แก้วได้ทีเอามืออีกข้างที่ไม่ถือเสาน้ำเกลือกอดคอโทโมะเพื่อกดน้ำหนักก่อนจะสั่งชายหนุ่มไปเปิดประเพื่อให้เขา เขื่อนและเฟย์เข้าไปพักชั่วคราวก่อนนั่นเอง

 

 

 

 

ช่วงนี้ยุ่งๆเลยอัฟช้า แต่อย่าพึ่งหายกันไปไหนน้าาาา จะรีบมาอัฟให้บ่อยๆเลยยยย