เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 
“ปล่อยฟางนะคุณป๊อป”ฟางที่อยู่ในรถของป๊อปปี้ร้องโวยวาย เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มขับรถออกจากตัวเมืองไปเรื่อยๆ จนตอนนี้รอบๆทางมีแต่ต้นไม้ที่ทั้งมืดและเปลี่ยว
 
"นั่งไปเงียบๆ"ป๊อปปี้ที่โกรธจัดกลับเร่งเครื่องยนต์ให้ไวขึ้น
 
 
"คุณป๊อปจะพาฟางไปไหน มห้ฟางกลัลบ้านเถอะนะคะ"ฟางพยายามขอร้องอีกครั้ง
 
 
“เงียบบบ ถ้าไม่เงียบชั้นโยนเธอทิ้งแถวนี้แน่”ป๊อปปี้ขู่ฟาง จนสางร่างบางต้องหยุดร้องและนั่งลงนิ่งๆไม่พูดอีกตน รถของป๊อปปี้ขับมาถึงบ้านสวนหลังหนึ่งที่อยู่ห่างจากตัวเมืองไม่มาก ซึ่งเวลานี้ก็ถือว่าดึกแล้วจึงทำให้บรรยากาศรอบๆมืดจนน่ากลัว
 
“ลงมา”ทันที่ที่ถึงจุดหมายป๊อปปี้ก็ลงรถมาเปิดประตูด้านของฟางเพื่อให้เธอลง และเมื่อเห็นเธอนิ่งไม่ยอมลงเขาก็กระชากตัวเธออย่างแรงจนเธอไปกองกับพื้น
 
“โอ๊ยย”ฟางร้องก่อนจะทรุดลงกับพื้น ทำไมเค้าถึงทำร้ายแบบนี้กับเธอตลอดนะ
 
“สมน้ำหน้า พูดดีๆแล้วก็ไม่ลงมาเองนิ”ป๊อปปี้ที่จะเข้าไปดูอาการเธอแต่ลิ้วก็เปลี่ยนเป็นต่อว่าเธอแทนจนสาวร่างบางเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความน้อยใจ
 
“แล้วคุณพาฟางมาที่นี่ทำไม ปล่อยฟาง ฟางจะกลับบ้าน”ฟางลุกขึ้นหมายจะเดินไปที่ประตูบ้าน แต่ร่างสูงกระชากร่างบางเข้ามาแนบลำตัว
 
"ทำไมชั้นจะต้องฟังเธอด้วยห้ะยัยกาฝาก"ป๊อปปี้พูดนิ่มๆแต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจก่อนจะยิ้มเหยียดใส่ฟาง
 
"คุณเกลียดฟางไม่ใช่หรอ แล้วจะมายุ่งกับฟางทำไม"ฟางเริ่มร้องไห้อีกครั้งแล้วพูดขึ้น 
 
 
“หึ ปล่อยไปให้โง่ล่ะ ขืนเธอกลับไป คงไม่พาผู้ชายมาบ้านชั้นเป็น10คนหรอกหรอ อยู่นี่ล่ะ อยากจะรู้นักว่ามันจะทนได้มั้ยในที่ที่ไม่มีผู้ชายให้ออเซาะ”คำพูดเสียดสี แดกดันของป๊อปปี้ที่คอยทำร้ายฟางตั้งแต่ที่บ้าน ในรถระหว่างที่เดินทางมา ไม่มีเลยที่จะพูดกับเธอดีๆ ร่างบางค่อยร้องไห้ออกมาอย่าหนัก ไม่สิ เธอร้องไห้มาตลอดทางเลย ฟางร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดป๊อปปี้เริ่มหนักขึ้นๆ และสะอึกสะอื้น และจู่ๆเธอก็เป็นลมหมดสติ ทรุดลงไปในอ้อมกอดของป๊อปปี้ทันที
 
“นี่ ยัยกาฝากๆ อย่ามาสำออยนะ ชั้นไม่ใจอ่อนหรอก ยัยกาฝาก.........ฟาง ฟางชั้นไม่มีเวลามาเล่นตลอกนะ”ป๊อปปี้ที่ว่าฟางหวังให้เธอตื่น แต่ไม่มีแม้เสียงของร่างบาง เขาค่อยๆเรียกชื่อเธอ เมื่อเอามือไปอังหน้าผากพบว่าเธอตัวร้อนจี๋ ป๊อปปี้ไม่รอช้า อุ้มฟางเข้าไปในบ้านทันที
 
 
 
ร่างสูงวางร่างบางไว้บนเตียงอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเอากะละมังและผ้าชุบน้ำออกมาเพื่อเช็ดตัวเธออย่างเบามือ
 
“อย่าเป็นอะไรนะฟาง”คำพูดนี่แสนจะอ่อนโยนยากที่สาวร่างบางจะเคยได้ยิน หลุดออกมาจากปากคนใจร้ายอย่างป๊อปปี้ ชายหนุ่มเช็ดตัวหญิงสาวเสร็จก็หายเข้าไปเพื่อเอากะละมังไปเก็บและจัดการกับตัวเองที่เลอะคราบบลูเบอรี่พายที่ยัยตัวเล็กละเลงใส่หน้าเขา
 
ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดใหม่ พลางเอาผ้าขนหนูขยี้ผมตัวเอง ก่อนจะลงมานั่ง ข้างๆเตียงร่างบางที่นอนอยู่ ป๊อปปี้ค่อยๆโน้มตัวไปเอามืออังหน้าผากคนตัวเล็กว่าไข้ลดรึยัง ก่อนที่จะลูบผมร่างบางอย่างเบามือ จากนั้นชายหนุ่มก็เลื่อนหน้าลงไปจูบที่หน้าผากร่างบางอย่างอ่อนโยน ซึ่งเหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นเมื่อตอนที่ฟางและจินนี่ไปนอนที่คอนโดเขาแล้ว
 
 
“ยัยกาฝากหายไปไหนนะ”ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องนอนแล้วแปลกใจที่ไม่เห็นร่างบางอยู่ในห้อง พลันสายตาหันไปที่ริมระเบียงที่เปิดอยู่ ชายหนุ่มเดินไปทันที ก็พบว่าฟางนอนคดคู้หลับอยู่ตรงเก้าอี้ริมระเบียง เนื่องจากเป็นคนตัวเล็ก จึงนอนได้ไม่เป็นปัญหา แต่เขาจะยอมปล่อยให้เธอนอนตากยุงแบบนี้หรอ บ้าไปละ
 
“นี่ยัยกาฝากๆ ตื่นสิ”ป๊อปปี้ก้มลงเรียกคนตัวเล็กที่หลับไหลไม่ได้สติ
 
“แม่จ๋า”เสียงของฟางละเมอถึงแม่ทำเอาป๊อปปี้ชะงัก ยัยนี่คงคิดถึงแม่สินะ เมื่อเรียกแล้วไม่ยอมตื่นเขาจึงจัดการอุ้มคนตัวเล็กทันที ยัยนี่เบาชะมัด สงสัยต้องเลิกแกล้งยัยนี้ไปซักพักล่ะ ไม่งั้นมีหวัง เหลือแต่กระดูกแน่ๆ ให้ตายเถอะ ยัยนี่หลับลึกชะมัด อุ้มมาขนาดนี้ละ ป๊อปปี้คิดบ่นในใจต่อคนตัวเล็กที่อุ้มมา จากนั้นเขาก็วางฟางลงบนเตียงนอนอีกห้องนึงอย่างเบามือ ชายหนุ่มลูบหัวด้วยความเอ็นดู
 
“คุณป๊อปใจร้าย”ฟางละเมอถึงชายหนุ่มที่ลูบหัวอยู่ก็ชะงัก ใครใจร้ายกับใครก่อนล่ะยัยบ้า เท่าที่ดูๆไปยัยนี้ก็น่ารักดีแฮะ ไม่แปลกหรอกที่เจ้าโทโมะมันทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้
 
แต่ก่อนที่ร่างสูงจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น เขาค่อยโน้มหน้าลงไปจูบร่างบางที่นอนหลับอยู่อย่างอ่อนโยน ละค่อยๆถอนจูบนั้นขึ้นมา หลังจากนั้น คนตัวเล็กก็เริ่มขยับขึ้นมาแล้วสบตากับเขาทันที
 
 
 
 
“เราจะไม่มีวันเผลออีกเป็นครั้งที่3 จำไว้ป๊อปเราเกลียดเธอ"ชายหนุ่มถอนจูบมาเมื่อภาพวันเก่าๆหสนเข้ามา ก่อนจะเดินไปปิดประตูห้องแล้วพูดกับตัวเองเพื่อเตือนใจว่าอย่าเผลออีกเป็นอันขาด
 
.....................................................................................................................................
 
“พี่ป๊อป”แก้วกับโทโมะที่เปิดประตูเข้ามาในคอนโดห้องป๊อปปี้ ก็พบแต่ความว่างเปล่า ห้องถูกเก็บเรียบร้อย ไม่มีร่องรอยคนเข้ามาเลยตั้งแต่เมื่อคืน
 
“ไม่อยู่นี่แก้ว”โทโมะหลังจากหาที่ห้องนอนอีกห้องออกมาบอกแก้ว หญิงสาวกอดอกครุ่นคิด หายไปไหนนะ
 
“พอจะรู้รึเปล่าว่านอกจากที่นี่แล้ว ป๊อปปี้มีที่อยู่ที่ไหนอีกนะ”โทโมะถาม
 
“เยอะเลยล่ะ พ่อแม่พี่ป๊อปชอบซื้อบ้านพักตากอากาศไว้หลายที่”แก้วตอบแทนแล้วครุ่นคิด เยอะขนาดนี้จะมีที่ไหนบ้างเนี่ย
 
 
 
 
 
 
“อืมม”ฟางขยับตัวแล้วพบว่าเธอตื่นมาในที่ที่ไม่คุ้น ฟางค่อยๆลุกไปที่ริมหน้าต่าง ก็พบว่าเป็นบ้านสวนเพราะรอบๆมีสวนผลไม้และท้องร่องน้ำที่ติดกับแม่น้ำอีกที บรรยากาศดูเงียบสงบ เธออยู่ที่ไหนนะ พลันฟางนึกถึงคนใจร้ายที่พาเธอมาที่นี่เมื่อคืน แล้วเค้าหายไปไหนล่ะ หญิงสาวเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อสำรวจรอบๆบ้าน แต่แล้วท้องเข้ากรรมดันร้อง จึงเดินไปเรื่อยๆพาหาครัว
 
“หอมจัง”กลิ่นหอมของอาหารทำให้ฟางเดินตามทางมา แล้วก็พบว่าร่างสูงที่เธอกำลังตามหานั้นกำลังต้มซุปอยู่ ภาพที่เธอไม่เคยเห็น ผู้ชายใจร้ายอย่างเขา ที่ดีแต่ทำเธอเสียใจ กลับทำอะไรๆในมุมน่ารักแบบนี้เป็นด้วย
 
“ตื่นแล้วหรอ”ป๊อปปี้ที่หันไปเจอฟางยืนอยู่ก็ชะงักก่อนจะปรับเสียงให้เป็นปกติ เขาค่อยๆปิดแก๊สแล้วตักซุปร้อนๆใส่ถ้วยแล้วยื่นให้ฟาง
 
“กินซะ จะได้กินยา”ป๊อปปี้พูดพร้อมกับยื่นถ้วยซุปให้ แต่พอคนตัวเล็กเอื้อมมือจับ ก็รีบชักมือกลับเพราะมันร้อน แต่ที่ป๊อปปี้จับได้เพราะเขาใส่ถุงมืออยู่
 
“มานี่สิ”ป๊อปปี้วางถ้วยลงกับโต้ะแล้วก็ให้ฟางนั่งตรงข้ามกับเขา
 
“กินซะสิ ชั้นไม่ใส่ยาหรอกน่า หรืออยากให้ป้อน”ป๊อปปี้บอก ฟางตาโต รีบกินทันที แต่ต้องสำลัก จนป๊อปปี้ต้องเอาน้ำให้เธอดื่ม
 
“ยัยเบ้อะ ทำไมไม่เป่าเล่า มานี่”ป๊อปปี้ดึงชามซุปไปที่ตัวเอง จากนั้นก็ตักขึ้นมาเป่าแล้วยื่นให้ฟาง ฟางตาโตไม่เชื่อตัวเองในการกระทำที่เธอเห็น
 
“จะอึ้งอีกนานมั้ย ไม่อยากให้มาตายในบ้านหรอกน่า ถ้าไม่ยอมกิน ชั้นจะป้อนเธอด้วยปากชั้นนะ”ป๊อปปี้ขู่ฟางจึงรีบงับทันที อร่อยดีแฮะ ป๊อปปี้ป้อนซุปฟางจนหมดชาม จากนั้นเขาก็หายเข้าไปเอายามาให้เธอ โดยที่ฟางลุกเอาถ้วยไปล้างให้เขา นี่เธอฝันไปรึเปล่านะ ทำไมเขาดีกับเธอแบบนี้
 
“จะเหม่อให้น้ำมันท่วมครัวอีกนานมั้ย/ว้าย”ป๊อปปี้พูดขึ้นจากด้านหลังทำเอาฟางตกใจทำถ้วยหลุดมือแต่ดีที่ป๊อปปี้คว้าไว้ทัน ทำให้หน้าของสองคนชิดกันมาก และทั้งคู่ค่อยๆโน้มหน้าลงมาให้ใกล้กันมากขึ้นๆ
 
“เอายามาแล้ว ไปกินยาซะสิ”ป๊อปปี้ที่ได้สติก่อนบอกฟาง ฟางสะดุ้งก่อนจะรีบไปกินยาทันที ป๊อปปี้มองตามก่อนจะส่ายหน้าเพื่อเตือนว่าอย่าใจอ่อนเด็ดขาด
 
“ทำไมคุณไม่พาฟางกลับล่ะคะ พามาอยู่ที่นี่ทำไม”ฟางพูดขึ้นหลังจากที่เดินตามร่างสูงขึ้นบันไดมา จนร่างสูงหงุดหงิด
 
“นี่อยากกลับไปหาไอ่โทโมะนั่นมากเลยรึไงฮะ”ป๊ออปี้พูดจบก็คว้าตัวร่างมามาชิดอกทันที
 
“ฟางแค่อยากกลับบ้าน คุณป๊อปคุณจะขังฟางแบบนี้ไม่ได้นะ”ฟางร้องด้วยความเจ็บ
 
“ขังได้สิ ในเมื่อเธอคือสาเหตุที่ทำจินนี่ตาย ชั้นก็มีสิทธิ์ทำอะไรกับเธอก็ได้เพื่อเป็นการลงโทษเธอ”ป๊อปปี้ว่า ฟางน้อยใจอีกแล้วนะ ทำไมต้องเข้าใจว่าเธอทำร้ายจินนี่ เป็นสาเหตุให้คุณจินนี่ตายด้วย ฟางสะบัดตัวหลุดแล้ววิ่งขึ้นไปบนบันได แต่ป๊อปปี้วิ่งตามไปอย่างรวดเร็วและคว้าตัวฟางไว้ ทำให้ฟางไปกระแทกใส่ชั้นวางของหน้าห้อง ทำให้ข้าวของที่ถูกเรียงไว้นั้นเริ่มสั้นเพราะแรงกระแทก ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นไปมองอย่างตกใจ
 
“ฟางระวัง”สิ้นเสียงของป๊อปปี้ เขาผลักร่างฟางออกไปไม่ให้แจกันใบโตตกใส่เธอ ส่งผลให้ร่างของป๊อปปี้โดนแจกันเต็มๆ
 
 
เพล้ง
 
 
เสียงแจกันกระทบที่หัวป๊อปปี้อย่างแรงจนแตก ร่างของชายหนุ่มล้มฟุบลงไปทันที
 
“คุณป๊อปๆ ฮือ เลือด”ฟางที่ได้สติรีบวิ่งไปเขย่าตัวชายหนุ่ม ก่อนจะตกใจเพราะที่หัวของป๊อปปี้มีแต่เลือดก่อนจะร้องไห้ กอดชายกนุ่มแน่นกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะ น้ำเย็นๆ กินซะหน่อยจะได้สดชื่น”แก้วเอาโค้กกระป๋องแนบที่หน้าโทโมะที่นั่งเหม่ออยู่ในรถเพื่อ ปลุกชายหนุ่ม ชายหนุ่มสะดุ้งก่อนจะรับมันมาดื่ม
 
“พี่ชั้นถึงจะร้ายแต่ก็ไม่คิดจะฆ่าใครตายหรอกน่า”แก้สปลอบใจโทโมะ เพราะเธอรู้ดีว่าป๊อปปี้ไม่ใจร้ายถึงขั้นฆ่าใครได้หรอก ที่เขาร้ายเพราะแค่อยากประชดเท่านั้น
 
“หรือไม่แน่ ฟางอาจเป็นคนแรก”เมื่อเห็นชายหนุ่มไม่เลิกอคติกับพี่ชายเธอ จึงเอื้อมไปบิดแก้มหนุ่มหน้าหวานคนนี้อย่างมันไส้ ชายหนุ่มร้องโอ้ย ก่อนจะเอื้อมไปหยิกแก้มแก้วอย่าวเอาคืน ทั้งคู่อยากกันไปมาจนหลุดหัวเราะทั้งคู่
 
“ไง หัวเราะได้ละนี่ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ตราบใดที่นายอยู่กับชั้น ต่อให้พี่ป๊อปเอาฟางไปซ่อนถึงภูเขาหิมาลัยชั้นก็พานายไปได้”แก้วพูดแล้วยืดอกรับประกัน โทโมะมองคนตัวเล็กอย่างหมั่นไส้แล้วผลักหัวเบาๆ
 
“เว่อร์ละๆ”โทโมะยิ้มให้แก้ว ก่อนจะขับรถออกจากปั๊มเพื่อตามหาบ้านพักตากอากาศที่ต่างๆของป๊อปปี้ต่อทันที
 
 
 
วันนี้อยู่บ้านทั้งวันเลยฟินเอาลงนะ อย่าลืมเม้นกะโหวตให้เราเยอะๆนะ ขอบคุณล่วงหน้าน้ะ