มาเฟียก็มีหัวใจ

รุ่งเช้าที่สดใสภายในห้องสีขาว เตียงสีชมพูอ่อนลายลูกไม้สีดำ ซึ่งลายลูกไม้สีดำนั้นแสดงถึงความทุกข์ที่หญิงสาวมีอยู่ คือเรื่องในอดีตของหญิงสาวนั่นเอง 
 
ย้อนกลับไปเมื่อ 10 ปีก่อน
 
ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ เสียงวิ่งที่รีบร้อนลุกลี้ลุกลนเหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่างซึ่งแน่นอนว่ามันอันตรายอย่างมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่วิ่งด้วยความรีบร้อนขนาดนี้
 
"โอ๊ย"เสียงชายปริศนาคนหนึ่งที่ถูกยิงด้วยกระสุน 2-3 ลูกตรงหน้าท้องและขา ล้มลงเพราะวิ่งหนีต่อไปไม่ไหว
 
"มึงนะมึง"เสียงชายคนนึงพูดออกมาด้วยความสมเพชชายปริศนาคนนี้
 
"อย่าทำผมเลยนะครับ ต่อไปผมจะไม่ยุ่งกับเรื่องของคุณอีกแล้ว"ชายปริศนาถึงกับยกมือไหว้ชายที่เป็นมาเฟียคนนี้
 
"คนที่รู้ความลับกูมันต้องตาย"ชายคนดังกล่าวพูดพร้อมกับหยิบปืนออกจากกระเป๋า
 
"อย่าๆอย่ายิงผม"ชายปริศนาร้องขอความเมตตาจาก มาเฟียแต่ดุเหมือนจะไม่เป็นผล
 
"มึงตาย!" ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังขึ้น
 
"อ๊ากกกก"ชายปริศนาได้ขาดใจตาย ณ สถานที่นั้น
 
"พวกมึงเอาศพมันไปทิ้ง"มาเฟียสั่งอย่างไม่ใยดีแล้วขึ้นรถกลับบ้าน
 
ย้อนกลับมา ณ ปัจจุบัน
 
"พ่อๆ พ่อ พ่อขา"หญิงสาวละเมอถึงพ่อตัวเองที่โดนฆ่าตายในอดีต
 
"เป็นไรพี่ฟาง"น้องสาวรีบวิ่งมาดูพี่สาวตนเองด้วยความเป็นห่วง
 
"พ่อ!"หญิงสาวตะโกนเรียกคำสั้นๆแต่ได้ความหมายออกมา ครั้งสุดท้ายก่อนจะลืมตาตื่นด้วยความตกใจอย่างรวดเร็ว
 
"พี่ฟางพ่อเราไม่อยู่แล้วนะ"น้องสาวบอกกับพี่สาวที่ละเมอ
 
"เพราะพวกมาเฟีย เพราะมัน"หญิงสาวพูดออกมาจากความรู้สึกและความรักที่มีต่อพ่อของตนเอง
 
"พี่ฟาง...เฟย์ว่าอย่าไปยุ่งเลยเราอยู่แบบนี้แหละดีแล้ว"น้องสาวบอกกับพี่สาวด้วยความเป็นห่วงและไม่อยากให้พี่สาวจากไปก่อนวัยอันควร
 
"ก็ได้พี่จะไม่ยุ่ง"หญิงสาวบอกกับน้องแล้วนอนต่อ
 
 

 
เดี๋ยวผมมาอัพต่อนะคร้าบ
เม้นเยอะๆนะคร้าบ