ความรักงั้นหรอ..ตลกสิ้นดี!!

ที่สนามแข่งรถ มีรถสวยๆราคาแพงมากมายจอดเรียงรายกันอยู่เต็มไปหมดเนื่องจากวันนี้มีการแข่งรถเกิดขึ้นซึ่งคน

ที่จัดการเรื่องทั้งหมดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกซะจาก ควอน ยูริ คุณหนูที่รักการแข่งขัน ไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันแบบ

ไหนหรือประเภทใด เธอก็สามารถทำมันได้ดีหมดทุกอย่าง และดีเยี่ยมด้วยซ้ำไป

"ยูริ! วันนี้เธอมาช้ากว่าเวลานะยะ" เจสสิก้าเอ่ยขึ้นอย่างคลายกังวล เพราะเนื่องจากการแข่งขันของเพื่อนเธอใกล้

จะเริ่มในเร็วๆนี้แล้ว แต่ดูท่าทางของคนแข่งจะไม่มีความกังวลใดๆเลยซักนิดเดียว

"ชั้นไปยิงปืนมาน่ะ เลยสายไปหน่อยนึง" ร่างบางยิ้มออกมาอย่งร้ายกาจก่อนที่จะมองไปยังคู่แข่งที่กำลังเตรียมตัว

อยู่ที่ซุ้มของตัวเองอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ยูริหันกลับมามองเจสสิก้าอีกครั้งพร้อมกับที่เจสสิก้าหันมามองเธอเช่นกัน

"วันนี้ได้มีรถสวยๆคันใหม่ขับแน่ยัยเจส"

"ย่ะ! แม่คนเก่ง" และแล้วการแข่งขันก็เริ่มขึ้น รถแข่งของทั้งสองเร่งเครื่องใส่กันอย่างไม่ลดละ เสียงเครื่องยนต์ที่

ดังสนั่นบ่งบอกได้ว่าทั้งคู่พร้อมที่จะแข่งแล้ว สาวสวยหุ่นดีเดินออกมายืนอยู่ระหว่างรถทั้งสองพร้อมกับผ้าสีขาวผืน

เล็กเพื่อเป็นการส่งสัญญาณเริ่มการแข่งขัน ผ้าที่อยู่ในมือของสาวสวยคนนั้นปลิวไปตามสายลมพร้อมกับรถแข่งทั้ง

สองคันเคลื่อนที่ออกจากจุดสตาร์ทอย่งว่องไว เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่นทั่วสนามสร้างความตื่นเต้นให้แก่ผู้ชมอย่าง

มากเลยทีเดียว รถสองคันขับคู่ขนานกันมาด้วยความเร็ว 350 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ยูริกำลังจะเร่งความเร็วเพิ่มไป

อีกก็รู้สึกแปลกๆกับรถของตัวเองขึ้นมา

"ยูริ!! รถของแกถูกตัดสายเบรค รีบออกมาจากรถเร็วเข้า!!" เสียงของเจสสิก้าดังขึ้นจากสมอลทอร์คที่เสียบหูของ

ยูริเอาไว้ ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความตกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองคู่แข่งที่แสยะยิ้มให้และเร่งเครื่องนำไปก่อน

ร่างบางปล่อยคันเร่งเพื่อให้ความเร็วลดลงมาก่อนจะเปิดประตูและกระโดดออกมาอย่างไม่คิดชีวิต รถแข่งของเธอ

พุ่งตรงไปยังข้างทางและชนเข้ากับปูนที่ใช้กั้นอย่างแรง ยูรินอนหายใจหอบถี่อยู่ข้างสนามก่อนที่สติของเธอจะดับ

วูบไปในทันที เจสสิก้ารีบวิ่งเข้ามาในสนามแข่งเพื่อมาดูเพื่อนของตัวเอง

"ยัยยูล!..ยูริ!! ควอน ยูริ!!!"

ยุนอา ทงเฮ และเจสสิก้านั่งอยู่หน้าห้องไอซียูด้วยความกังวลและว้าวุ่นใจ เพราะคุณหนูจอมวีนเหวี่ยงได้เข้าไปใน

ห้องนั้นนานมากแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีหมอหรือพยาบาลคนไหนออกมาจากห้องนั้นเลยซักคนเดียว

"ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ล่ะ" ยุนอาหันมาถามเจสสิก้าที่นั่งหายใจระรัวอยู่อย่างตกใจและกลัว ทงเฮจึงเข้ามา

ห้ามแฟนสาวเอาไว้เพราะกลัวว่าเจสสิก้าจะสติกระเจิงไปมากกว่านี้ และซักพักหมอก็ออกมาจากห้องนั้น

"มะหมอคะ เพื่อนชั้นเป็นยังไงบ้างคะ?"

"คนไข้ปลอดภัยดีครับ แต่ว่ากระดูกที่แขนข้างขวาของเธอแตกเล็กน้อย ทำให้ต้องใส่เฝือกเอาไว้น่ะครับ นอกนั่นก็

มีแค่แผลถลอกปลอกเปลิกนิดหน่อย" ทั้งสามคนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ นับว่าเป็นนี่บุญของยูริจริงๆ

เพราะเธอกระโดดออกจากรถที่แล่นด้วยความเร็วสูง แต่กลับเป็นแค่กระดูกแขนหักเท่านั้นเอง

"แล้วเราจะเยี่ยมเธอได้เมื่อไหร่ แล้วที่ไหนครับหมอ?" ทงเฮถามขึ้นอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงซะจนออกนอกหน้า

แต่ยุนอากับเจสสิก้าก็ไม่ได้รู้สึกผิดสังเกตอะไรเพราะเธอทั้งสองก็มัวแต่ห่วงเพื่อนที่อยู่ในห้องไอซียูเช่นกัน

"ห้องพักพิเศษห้อง 405 ครับ แต่ผมว่าพวกคุณมาเยี่ยมเธอวันพรุ่งนี้จะดีกว่านะครับ"

"ขอบคุณค่ะหมอ / ขอบคุณครับหมด" ทั้งสามคนพูดขึ้นพร้อมกันก่อนที่หมอจะขอตัวเพื่อไปตรวจคนไข้รายอื่นๆ

ยุนอาและเจสสิก้ามองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ทงเฮมองทั้งสองสาวและยิ้มออกมานิดๆ

ก่อนที่ทั้งสามคนจะแยกย้ายกันกลับบ้านเพื่อไปนอนพักผ่อนเอาแรงมาเยื่อยมคุณหนูจอมวีนเหวี่ยงอย่าง ควอน ยูริ

ในวันพรุ่งนี้เช้า

แจจุงนั่งดูแลนิโคลที่(แกล้ง)นอนซมเพราะอาการป่วยอยู่ในห้องนอนอย่างเป็นห่วง เค้าได้รับโทรศัพท์จากกยูริซึ่ง

เค้าก็ไม่รู้ว่าเธอไปมีเบอร์เค้ามาจากไหน เธอบอกว่านิโคลไม่สบายหนักมากอยากให้เค้ามาช่วยดูแล แต่พอมาถึงก็

ไม่เจอกยูริอยู่ที่นี่เสียแล้ว เค้าจึงต้องดูแลนิโคลอยู่คนเดียว

"เป็นไงบ้างครับนิโคล ดีขึ้นบ้างรึเปล่าครับ?" สาวร่างบางพยักหน้าเล็กน้องก่อนจะยิ้มให้แจจุงอย่างนึกขอบคุณ

"ขอบคุณแจจุงมากนะคะ ที่อุตส่าห์มาดูแลนิโคล"

"อย่าพูดคำว่าอุตส่าห์สิครับ คนรักไม่สบายผมก็ต้องมาดูแลอยู่แล้ว" แจจุงพูดพร้อมกับกุมมือของนิโคลเอาไว้เบาๆ

และยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

"แจจุงคะ พรุ่งนี้ถ้านิโคลหาย คุณานิโคลไปเที่ยวหน่อยได้มั๊ยคะ" นิโคลเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ร่างสูงก็

อมยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

"คุณอยากไปไหนบอกผมได้เลยครับ ผมพาไปทุกที่เลย"

"ขอบคุณค่ะแจจุง" จิโคลก็ยิ้มออกมาบางๆ ประธานหนุ่มโค้งตัวมาเพื่อจะจุมพิตที่หน้าผากของคนรักเบาๆ แต่ทว่า

กลับมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน เค้าผละออกจากเธอและเดินไปรับโทรศัพท์ข้างนอกโดยไม่รู้เลยว่านิโคลกำลัง

อารมณ์ไม่ดีกับการรบกวนที่ผิดเวลา

"ว่าไงไอฮีชอล! มีอะไรรึเปล่า?"

[คุณยูริเกิดอุบัติเหตุ]

"ว่างไงนะ!!" แจจุงถึงกับต้องทวนคำพูดของเพื่อนเพราะคิดว่าตัวเองหูฝาดไป

[คุณยูริเกิดอุบัติเหตุโว๊ยยยย] แต่เค้าได้ยินไม่ผิดเพี้ยน คำพูดของฮีชอลเหมือนกับครั้งแรกทุกประการ ร่างสูงแทบ

สติหลุดเมื่อได้ยินแบบนั้น ขายาวๆก้าวเดินไปทางประตูด้วยความไม่รู้ตัว

"แจจุงคะ! คุณจะไปไหน!!"

"ปังงง!" นิโคลเดินออกมาเรียกเค้าด้วยความสงสัยแต่ไม่ทันเสียแล้ว ตัวของแจจุงหายไปจากห้องนี้โดยที่รองเท้า

ของเค้ายังอยู่ด้วยซ้ำ นิโคลมองประตูด้วยความไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินไปกวาดข้าวของลงกับพื้นด้วยความโมโห

จบด้วยเสียงกรีดร้องอีกหนึ่งทีเพื่อระบางสิ่งที่อัดอั้นเอาไว้ในใจ

ตอนนี้แต่งเองตกใจเอง ไม่รู้คิดได้ไงถึงแต่งแบบนี้ 5555555

แอบขำแจจุงที่เดินออกจากห้องนิโคลไปโดยไม่ได้ใส่รองเท้า

ติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ คิคิ