พี่น้องวุ่นวาย... กับลูกชายของเพื่อนแม่

"กิ่งอยู่ที่นี่หรอโทโมะ"แก้วถามโทโมะ

 

"โดนัท เดี๋ยวหนูกับดีโอไปรอพ่อกับพี่แก้วที่ร้านเบเกอรี่ก่อนนะลูก ระวังรถด้วย"โทโมะเอามือลูบหัว

โดนัท"ไปแก้ว"

 

[Special:'Kaew']

 

ฉันเดินเข้ามาในบ้านหลังไม่เล็กมากไม่ใหญ่มากแล้วไปเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง

 

"กรี๊ดดดดดดดดดด!!! กิ่ง กิ่งมาได้ไง อย่าเข้ามานะ"ผู้หญิงคนนั้นไหว้ฉันหงึกหงักๆ"โทโมะคุณพา

กิ่งมาทำไม ยัยนั่นตายไปแล้ว ให้เธอไปอยู่อย่างสุขคติเถอะ"

 

"อะไรนะ.. ตายแล้ว"ฉันหันหน้าไปมองโทโมะ

 

"พิม นี่ไม่ใช่กิ่ง นี่แก้วน้องสาวฝาแฝดของกิ่ง"โทโมะพูด

 

"แก้ว.. ไม่จริง ยัยแก้วไม่มีทางกลับมาแน่ๆ ยัยนั่นไปกับตาแก่!! แล้วต้องถูกทำไม่ดีไม่ร้ายจน

เสียคนแบบยัยกิ่งไปแล้ว!!"มินตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ใช่! ยัยนี่คือคนที่ชอบแกล้งฉันตอนที่อยู่

มูลนิธิ

 

"ตาแก่ที่เธอกำลังพูดถึง คือพ่อ..ของฉันนะ!"ฉันพูด

 

"พ่อ..พ่องั้นหรอ พ่อหรือผัวกันแน่!!"ถ้ายัยพิมยังพล่ามถึงพ่อของฉันไม่จบฉันไม่ทนแน่

 

"พอได้แล้วพิม! แก้วไม่ใช่คนแบบนั้น แก้วไม่เคยทำอะไรต่ำๆแบบนั้นเหมือนเธอหรอก!"โทโมะพูด

อย่างเหลืออด ยัยนี่ไปทำอะไรต่ำๆมางั้นหรอ

 

"ทำไมโทโมะพูดแบบนี้กับพิมล่ะคะ เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ"อะไรนะ!

 

"เราไม่ใช่สามีภรรยากัน ฉันบอกเธอแล้ว ฉันพร้อมจะตรวจเสมอว่าในร่างกายของเธอมีเลือดเนื้อเชื้อ

ไขของฉันอยู่หรือเปล่า"โทโมะพูด

 

"ใจร้ายย! คุณโทโมะใจร้าย แกนังแก้ว!"ยัยพิมเดินกรูเข้ามาทำท่าจะตบฉันแต่มีคนผลักออกไปซะ

ก่อน

 

"นี่ป้า! ฉันขอเตือนนะอย่ามาทำอะไรแม่ฉันอีกไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"โดนัทเข้ามาผลักพิมแล้ว

พูดจาน่ากลัว

 

"อ๋อ..นี่ลูกแกสินะ อายุไม่เท่าไหร่...ลูกโตจนหมาเลยตูดไม่ถึงอยู่แล้ว"พิมพูด

 

"ใช่! ลูกฉันเองแหละ"ฉันพูดอย่างเหลืออด

 

"แก้ว..."โทโมะเรียกชื่อฉันอย่างแผ่วเบา

 

"ลูกของฉัน.. กับโทโมะ"ฉันเดินเข้าไปควงแขนโทโมะแล้วมองไปที่พิม

 

"กรี๊ดดดดดดดด!"พิมกรี๊ดอีกแล้ว ทำอย่างอื่นเป็นมั้ยเนี่ย-_-!"ฉันไม่เชื่อ! โทโมะรักฉัน เขารักฉัน ไม่ใช่กิ่ง..แล้วก็ไม่ใช่แก! นังแพสยา"

 

"พิมพอสักที แก้ว!กลับเหอะ วันนี้บรรยากาศไม่ดี"โทโมะจูงมือฉันขึ้นรถไป แล้วดีโอกับโดนัทก็ตาม

มาด้วย

 

บนรถ และฝนก็ตกลงมา หนักด้วย-_-!

 

"ฉันต้องขอโทษแทนยัยพิมด้วยนะ"โทโมะพูด เฮ้อ..ฉันไม่อยากคิดเรื่องนี้แล้วล่ะนะ-_-!

 

"อืม..ช่างมันเถอะ ฉันไม่เป็นไรหรอก^^"ฉันฝืนยิ้มให้โทโมะ

 

"ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรนะแก้ว อยากถามก็ถามมาเถอะ"โทโมะมองหน้าฉัน

 

"เกิดอะไรขึ้นกับกิ่ง"ฉันตั้งคำถามแรก

 

"หลังจากที่คลอดลูกเธอก็ลาจากไปพร้อมกับคำสั่งเสีย ให้ฉันหาเธอให้เจอ และให้เธอดูแล

หลาน"อย่างงี้นี่เอง.. เหมือนฉันเป็นตัวตายตัวแทนเลยเนอะ พอไม่มีกิ่งฉันเลยมีค่า ฉันเป็นได้แค่นี้

ของนายใช่มั้ยโทโมะ...

 

"แล้วเรื่องของนายกับพิมล่ะ"ฉันถามต่อ จริงๆมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันหรอก ฉันไม่มีสิทธิที่

จะถามเรื่องนี้หรอก

 

"ในวันนึงฉันตื่นขึ้นมาเจอพิมนอนอยู่ข้างๆฉันโดยที่ฉันไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยด้วย"โทโมะพูด

 

"นายก็เลย.."

 

"เรื่องนี้ฉันรับผิดชอบไม่ได้หรอกแก้ว.. ถ้าฉันรับผิดชอบพิม ชีวิตยัยนั่นจบแน่"

 

"ทำไม"

 

"เธอคิดว่าแม่ฉันเป็นคนยังไงหรอแก้ว"โทโมะถามฉัน

 

"ท่านก็ต้องเป็นคนใจดีและอบอุ่นมากแน่ๆ"ไม่เห็นจะต้องคิดอะไรมาก

 

"ใช่.. แต่แม่ฉันรู้จักพิม แค่วันแรกที่กิ่งกับพิมเข้ามาในบ้านฉัน พิมทะเลาะกับกิ่งเรื่องห้อง ฉันจัดให้

กิ่งกับพิมนอนห้องระดับเดียวกับพวกฉันพี่ๆน้องๆ แต่พิมไม่ยอมให้กิ่งมานอนห้องนั้นและสั่งให้กิ่งไป

นอนห้องคนใช้ คุณแม่ฉันไม่ยอมบอกให้กิ่งไปนอนห้องเดิม พิมด่าแม่ฉันโดยไม่รู้ว่าท่านคือใคร แม่

ฉันโกรธมาก สั่งไล่พิมออกจากบ้าน"

 

"แต่กิ่งยังอยู่ที่บ้านนายใช่มั้ย"โทโมะพยักหน้า

 

"แต่อยู่ได้ไม่นานหรอก"โทโมะพูดก่อนที่สายตาของเราจะไปจ๊ะเอ๋กับใครเข้า น้องเฟย์ กับคุณเขื่อน

นี่นา มาทำอะไรตรงนี้ เหมือนหนีอะไรมา"นั่นใช่เขื่อนกับน้องเธอหรือเปล่าน่ะ"

 

"ฉันว่าพวกเขากำลังเดือดร้อนนะ นายไปรับพวกเขามาดีกว่า ดูท่าไม่อยากอยู่ตรงนั้นเท่าไหร่"ฉัน

พูดโทโมะก็จอดรถ"ขึ้นมาเลยค่ะ!"

 

"สวรรค์ทรงโปรด"คุณเขื่อนพูดแล้วยิ้มแก้มปริ"ขอบคุณพวกพี่ทั้งสองมากๆ"

 

"เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย"ฉันถาม

 

"คือเราหลงทางน่ะค่ะพี่แก้ว หมอนี่บอกว่าจะพาเฟย์ไปชมคฤหาสน์ที่สวยที่สุดในเมืองนี้น่ะค่ะ"น้อง

เฟย์ตอบแล้วทำหน้าเบื่อโลกเซ็งๆ

 

"อ๋อ.. คฤหาสน์ทองคำ"โทโมะพูด"มรดกของพ่อที่ระบุไว้ในพินัยกรรมว่า ใครสามารถเจอสมบัติใน

นั้นก็เอาไปได้เลย"

 

"ใครหมายถึงทั้งโลกเลยเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว!"น้องเฟย์พูด

 

"จะไปมั้ยล่ะเดี๋ยวฉันพาไป"คุณโทโมะหันมามองหน้าฉัน

 

"ไป"เขื่อนพูด

 

[End Special : 'Kaew']

 

11/10/2013

[Merin_zZ]

 

บางทีไรเตอร์อาจไม่ได้แต่งอีกนานเลย แต่จะพยายามมาอัพบ่อยๆนะคะ^^