My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ

เรื่อง My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ
 
 
 
 
     "แก้วคิดถึงพี่นะพี่กราฟ...ทำไมพี่ถึงทิ้งแก้วไปล่ะคะ...ไหนเราสัญญากันแล้วไงว่า..." เธอยังไม่ทันพูดจบก็สังเกตุเห็นใครสักคนที่แอบอยู่แถวต้นไม้ข้างหลังเธอ...ใครกันนะ...
 
      "เอ่อ...คุณหนูครับคุณผู้หญิงโทร.ตามแล้วนะครับ"
 
      จังหวะที่เธอกำลังจะย่องไปดูว่าเป็นมครกันนั้นคนรับรถประจำตระกูลของเธอก็มาขัดจังหวะเสียก่อน เธอถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินว่าแม่ของเธอโทร.มาตามเธอแล้ว...ได้เวลาแล้วสินะ
 
       "ค่ะ...ลุงพรไปรอที่รถก่อนแล้วกันนะคะ" เธอหมุนตัวกลับมาสนใจบุคคล?ที่เธอหามาแล้วนั่งลงอีกรอบพร้อมกับวางช่อดอกลิลลี่สีขาวแสนสวยนั่นลงตรงหน้าอัฐิ
 
       "แก้วไปก่อนนะคะ...แล้วว่างๆจะมาหาพี่กราฟใหม่นะคะ"
 
       เธอยิ้มเบาๆให้กับรูปภาพของพี่กราฟตรงหน้าแล้วลุกเดินออกไป...ได้เวลาแล้วสินะที่เธอจะต้องทำตามทางเลือกที่แม่เธอได้เตรียมไว้ให้...
 
 
  
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 
 
 
 
 
      "ยัยแก้วกลับมาแล้วหรอลูก...ม๊าเตรียมชุดสวยๆสำหรับคืนนี้ไว้ให้แล้วนะ"
 
      เมื่อขาของเธอก้าวเข้ามาได้เพียงก้าวเดียวแม่ของเธอก็ส่งเสียงเรียกพร้อมกับประโยคที่เธอไม่อยากได้ยินออกมา
 
      "แล้วเราจะไปกันตอนไหนคะ...แก้วจะได้เตรียมตัว" ประโยคหลังเธอเอ่ยเบาพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าอย่างเห็นได้ชัดเจน
 
      "โถ่แก้ว...ม๊าเลือกทางที่ดีที่สุดให้ลูกเสมอนะ" คนเป็นแม่ล่ะอ่อนใจเมื่อเห็นลูกสาวคนเล็กของตนกำลังแสดงสีหน้าเสมือนว่ากำลังจะถูกเชือด
 
      "ค่ะแก้วรู้..." เธอตอบเพียงแค่นั้นแล้วขอตัวออกมาจากแม่ของเธอ...ขอเวลาให้เธอได้ทำใจหน่อยแล้วกันนะ
  
      หลังจากที่เธอขอตัวออกมาจากแม่ของเธอ...เธอก็มานั่งเก็บตัวคนเดียวอยู๋ในห้องนอนของเธอ...ในสมองของเธอตอนนี้ขอบอกเลยว่าทุกเรื่องกำลังตีกันไปหมดถ้ามันระเบิดออกมาได้มันคงจะระเบิดออกแล้วล่ะ...เธอนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าตา...ข้างนอกเต็มไปด้วยตึกราบ้านช่องและสิ่งก่อสร้างอีกมากมาย...ไม่มีธรรมชาติหลงเหลืออยู่สักนิดเดียว...เธออยากจะหนีไปให้ไกลแสนไกลไปในที่ที่ล้อมรอบไปด้วยธรรมชาติผู้คนที่จริงใจไม่ใส่หน้ากากเข้าหากัน...และโลกมายาที่ถูกสร้างขึ้นมาเป็นสิ่งที่เธอเกลียดเป็นที่สุด!
 
      ตอนนี้เธอออยู่ในชุดราตรีสั้นสีชมพูอ่อนเหลือเข่าประมาณคืบนี่แหละชุดที่แม่ของเธอเตรียมไว้ให้...ใบหน้าถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางราคาแพงโทนอ่อนๆเพื่อให้รับกับชุดที่เธอสวมใส่อยู่...ทรงผมถูกดัดเป็นรอนๆแล้วรวบไว้ข้างหลังของเธอ...บัดนนี้เธอกลายเป็นตุ๊กตาที่ใครก็สามารถแต่งอะไรให้ไดโดยไม่เถียงสักคำ...
  
      และไม่นานนักเธอกับครอบครัวก็มาถึงร้านอาหารสไตล์โมเดิล...ออกแนวตะวันตกหน่อยๆบรรยากาศเงียบสงบใช่ได้เลย...ร้านนี้เหมาะแก่บุคคลที่ต้องการจะมาคุยธุรกิจหรือเรื่องที่เป็นส่วนตัวมากกว่าเรื่องสัพเพเหระซะมากกว่า...พูดง่ายๆคือเหมาะสำหรับไวคนทำงานหรือผู้ใหญ่หน่อยๆ
 
      "ทางนั้นค่ะ..." นั่นเป็นเสียงแม่ของเธอเองสงสันคงจะเจอกับ...ครอบครัวนั้นแล้วมั้ง...เฮ้อ~
 
      "ยิ้มหน่อยสิยัยแก้ว...ป๊าเห็นเราเอาแต่ทำหน้านิ่งมาทั้งวันแล้วนะ^^"
 
      คนเป็นพ่อหันมาฉีกยิ้มกว้างเพื่อเป็นตัวอย่างให้แก่ลูกสาวคนเล็กส่วนคนโตน่ะหรอ...รายนั้นน่ะนะยิ้มทั้งจนจะเป็นบ้าไปแล้ว...แต่จะให้เธอฝืนยิ้มได้อย่างไงกันนะ
  
      "แก้วจะพยายามค่ะ" พูดจบเธอก็ค่อยๆระบายยิ้มออกมาหน่อยพอให้พ่อของเธอเห็นบ้าง...
 
      "สวัสดีค่ะคุณพี่..." แม่ของเธอเอ่ยทักทายกับผู้หญิงวัยไล่เลี้ยกับแม่ของเธอก่อนที่ครอบครัวของเธอจะนั่งลงตรงข้ามกับครอบครัวนั้น
 
      "สวัสดีค่ะคุณน้อง...คนนี้ใช่มั้ยคะ" ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยถามแม่ของเธอแล้วแบบมือมาตรงทางที่เธอยืนอยู่
 
      "ใช่ค่ะ...แก้วสวัสดีค่ะคุณป้าสิลูก" แม่ของเธอแนะนำให้เธอควรจะทักทายผู้หญิงคนนั้น
 
      เธอหันไปสังเกตุเห็นผู้ชายน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอหรืออาจจะแก่ไม่เกินปีสองปีนั่งอยู่...คนนี้สินะ...เธอคิดในใจแค่นั้นก่อนจะสังเกตุเห็นว่าเค้ากำลังนั่งก้มเล่นโทรศัพท์เครื่องหรูของตนอย่างไม่สนใจโลกภายนอกหรือแม้กระทั่งคนในครอบครัวของตนเอง...ถ้าให้เดานะเค้าก็คงมีสภาพไม่ต่างจากเธอมากนักหรอกถูกบังคับนั่นแหละ...เจอคนหัวอกเดียวกันแล้วไงล่ะ
  
      "ตาเขื่อน...ตาเขื่อน!...นี่ตาเขื่อน!!"
 
      เมื่อเห็นว่าคนเป็นแม่เกิดอาการโวยวายนิดๆเค้าจนเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ของตนขึ้รแล้วพบว่าตอนนี้มีผู้คนที่มาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้นั่งอยู่เต็มโต๊ะไปหมด
 
       "ครับแม่..."
 
      เค้าเอ่ยขานรับเสียงผู้เป็นแม่เบาๆแล้วสัง้กตุเห็นผู้หญิงร่างบางๆแต่สูงขาวนั่งอยู่ตรงข้ามกับเค้าเอง...สงสัยจะเป็นคนนี้มั้ง...น่ารักซะด้วยนิสัยคงเรียบร้อยแต่...
 
      "สวัสดีคุณน้าทั้งก่อนสิลูก"
 
      เค้าไปตามที่มือของผู้เป็นแม่แบไปทางชายหญิงคู่นึงอายุก็น่าจะราวๆพ่อแม่ของเค้าเอง...ก่อนจะเห็นผู้หญิงอีกคนที่นั่งติดกับผู้หญิงที่เค้าบรรยายไปเมื่อกี้...คนนี้ดูแข็งแกร่งแห๊ะสงสัยจะเป็นพี่น้องดูต่างกันชะมัดเลย...
 
       "สวัสดีครับ"
 
       "นี่น้องแก้วจ๊ะ...คนที่แม่บอก" เมื่อถูกเอ่ยถึงตัวนั่นก็ทำให้เธอสะดุ้งขึ้นมานิดๆ...เวลานี้เธออยากจะหายตัวได้เสียจริงๆเลย
 
      "สวัสดีค่ะ" เธอยกมือไหว้ผูชายคนนั้นอย่างรู้หน้าที่...ไม่ต้องบอกก็พอรู้ว่าเธอควรจะทำตัวอย่างไง
 
      "สวัสดีครับ" เค้าเอ่ยสวัสดีเธอเหมือนกันแต่ต่างกันตรงที่เค้าไม่ได้ยกมืิฃอไหว้เธอ...ก็เธอเด็กกว่านิหน่า
 
      "ทั้งคู่จ๊ะ...ทางผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายอยากจะให้พวกหนูหมั้นกันหนูจะว่าอะไรมั้ยจ๊ะ"
 
      เมื่อได้ยินประโยคของครอบครัวตรงข้ามเป็นคนเปิดประเด็นก็ทำให้เธอสะดุ้งอีกรอบจนพี่สาวเธอหันมาดุทางสายตา
 
      "ไม่ค่ะ/ไม่ครับ" เธอและเค้าเอ่ยพร้อมกันแต่สีหน้าทั้งคู่กับแสดงอาการเบื่ออย่างเห็นได้ชัด
 
      หลังจากที่พูดคุยกันได้ไม่นานทั้งสองครอบครัวก็แยกย้ายกันกับบ้าน...ทิ้งไว้แต่เธอกับเค้าให้ทานข้าวด้วยกันเพียงลำพังโดยอ้างเหตุผลว่า...'จะได้สนิทกันมากขึ้น'...เหอะ!เชื่อเลยทานข้าวมื้อเดียวคงจะสนิทกันได้หรอกนะ...เธอก็อยู่ส่วนเธอ...เค้าก็อยู่ส่วนเค้าไปแล้วกัน
 
      "นี่ใจคอน้องแก้วไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอครับ" กลายเป็นเค้าที่จะต้องทำลายความเงียบนั้นลงด้วยตัวเอง...น้องแก้วหรือว่าที่คู่หมั้นของเค้านั่งนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาใดๆทั้งสิ้น
 
      "ไม่อ่ะค่ะแก้วชอบความเงียบ..." เธอตอบเพียงแค่ก่อนจะก้มหน้าเขี่ยอาหารในจานไปเรื่อยๆ
 
      "น้องแก้วนี่ก็แปลกดีนะครับฮะๆพี่ชักจะชอบแล้วสิ"
 
      เมื่อได้ยินประโยคเธอถึงกับทำช้อนส้อมที่อยู่ในมือล่วงลงไปขอบๆจานเลยทีเดียว...พูดอะไรกันน่ะเจอกันครั้งเดียวนะ...เพลย์บอยรึเปล่าเนี๊ย
 
      "ฮะๆอย่ามองหน้าพี่แบบนั้นสิ...พี่มีแฟนไม่ต้องกลัว" เธอทำหน้าสงสัยนิดๆแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปเพราะเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า...ที่เธอไม่อยากยุ่ง
 
      "ค่ะ..."
 
      เธอตอบรับเพียงเบาๆเพราะกำลังงงกับผู้ชายตรงหน้าว่าต้องการจะสื่ออะไรกันแน่...อยู่ดีๆก็มาบอกว่ามีแฟน...บอกแล้วมันจะช่วยอะไรได้
 
      "น้องแก้วไม่ต้องกลัวพี่หรอก...พี่ไว้ใจได้เอาเป็นว่าพี่รู้แล้วกันว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับพี่แล้วพี่ก็ไม่ได้คิดอะไรกับเรา"
 
      "ค่ะแก้วก็พอดูออก"
 
      บอกแล้วว่าเธอน่ะไม่ได้โง่ซะหน่อยการที่ผู้ชายคนนั้นออกตัวแรงว่ามีแฟนแล้วนั้นก็หมายถึงว่าเค้าจะต้องรักผู้หญิงคนนั้นมากแน่ๆไม่อย่างจะบอกทำไม...ส่วนมากผู้ชายก็มักจะชอบบอกว่าตัวเองโสดไม่ใช่รึแต่พี่เขื่อนกลับบอกว่ามีแฟนแล้วสงสัยคงจะรักกันมากด้วยสินะ...น่าอิจฉาจัง
 
      "แล้วเรา...หน้าตาดีนะดีมากด้วยคงจะมีแฟนแล้วล่ะสิ"
 
      คำถามของเค้าทำเอาเธออึ้งไปหลายวินาทีอยู่เหมือนกัน...แฟนหรอ...เธอไม่มีหรอกแล้วก็ไม่ได้ว่าจะมีด้วย...ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเธอน่ะรออยู่คนเดียวคนนั้นก็...
 
      "ไม่มี...หรอกค่ะ" เธอเอาหลังมือปาดน้ำตาที่เพิ่งไหลออกเล็กน้อยแต่ฝืนยิ้มจางให้เค้า...ซึ่งแค่นี้เค้าก็พอรู้แล้วเธอคงผ่านอะไรบ้าง...ในเรื่องความรัก
 
      "พี่ว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันเหอะ...ดูท่าทางเราจะไม่ค่อยไหวกับเรื่องนี้"
 
      เค้าเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วงจริงอยู๋ที่เค้าไม่ได้คิดกับเกินไปกว่าพี่น้องแต่เค้าก็สามารถห่วงเธอได้เหมือนกัน...เธออ่อนแอเกินกว่าที่เค้าคิดไว้ในบางเรื่องแต่ในขณะเดียวกันเธอก็เข้มแข็งในเรื่องที่เค้าไม่ได้คิด...
 
 
 
 
  
 
...ruktomokaew...
 
 
 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------บทที่4สำหรับเรื่อง...เอ่อ...เราทำให้ใครหลายผิดหวังหรือทายผิดรึเปล่าน๊าาาาาาาา5555คู่หมั้นแก้วไม่ใช่โทโมะนะคะ5555เรื่องจะเริ่มคลี่คลายและสร้างปม?เอ๊ะอย่างไงในตอนหน้าแล้วนะคะ