My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ

เรื่อง My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ
 
 
 
 
     "แก้ว!!"
 
     เสียงประตูถูกเปิดขึ้นแล้วตามด้วยเสียงกระวนกระวายของพี่สาวเธอแต่มันไม่ได้ทำให้เธอตกใจแต่อย่างใด เวลานี้คงไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้ช็อคได้เท่ากับเรื่องนั้นแล้วล่ะ...
  
     "คะ..."
 
     เธอขาดรับเบาๆแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟ เมื่อทุกอย่างในห้องสว่างพี่สาวของเธอก็ออกอากาศตกตะลึงเมื่อได้เห็นใบหน้าของน้องสาวตน...แทบดูไม่ได้
 
 
     "เราไหวมั้ย..." เธอลูบศรีษะของน้องสาวแล้วกดลงมาเพื่อให้ไหล่ของตัวเองที่ระบาย
 
  
     "ต้องไหวสิค่ะ" น้องสาวเธอตอบเพียงแค่นั้นแต่ก็ก้มลงไปฝากน้ำตาไว้บนไหล่ของพี่สาว
 
 
      "เจ๊รู้ว่าแกไม่ไหวหรอก...ปล่อยออกมาเหอะ"
  
 
      ทั้งห้องเหลือแต่เพียงเสียงสะอื้นของเธอที่ซบใบหน้าสวยหวานลงบนไหล่ของพี่สาว แรงสะอื้นเป็นเครื่องบ่งบอกได้ดีว่าตอนนี้น้องสาวของกำลังเสียใจแค่ไหน..แน่สิเป็นใครก็คงรับไม่ไหวหรอกขนาดเธอที่ว่าเข้มแข็งแต่ถ้าเจอเรื่องแบบนี้เธอก็อาจจะเป็นหนักกว่าน้องเธอก็เป็นได้....
 
 
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
     สองอาทิตย์มานี่ร่างบางยังคงมีสภาพไปต่างไปจาก...วันนั้น...เธอรู้ว่าเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทุกคนต้องคอยกังวลไปด้วย...เธอเองก็ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เหมือนกัน ชีวิตต่อจากวันนี้เธอยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นเช่นไรถ้าเธอต้องแต่งงานกับใครก็ไม่รู้...แต่ถ้าแม่ของเธอเห็นว่ามันเป็นทางเลือกที่ดีแล้วล่ะก็...เธอคงปฏิเสธไม่ได้...
  
      "ยัยแก้วจะไปไหนน่ะ" เสียงพี่สาวของเธอเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะก้าวขึ้นรถไปไหนแต่เช้า...แถมยังใส่ชุดสีดำอีก
 
     "เอ่อ...แก้วจะไปวัดน่ะคะ" คำตอบของเธอทำให้พี่สาวถึงกับบางอ้อ...ใช่เธอคงจะไปหาพี่กราฟ(ของเธอ)นั่นแหละ...
 
     "เฮ้ย~เจ๊ล่ะไม่รู้จะทำอย่างไงดี...เรานี่มัน...ช่างเหอะรีบๆกลับหน่อยแล้วกันนะ" พี่สาวของเธอบอกอย่างหมดหนทางที่จะรั้งเธอไว้เลยต้องปล่อยให้เลยตามเลยเพราะไหนวันนี้เธอก็ต้อง...
 
     "ค่ะ...แก้วจะรีบไปรับกลับค่ะ" เธอรับคำแล้วก้าวขึ้นรถไปแต่ยังไม่วายที่พี่สาวของเธอจะส่งเสียงเตือนให้รู้ว่าเย็นนี้เธอจะต้องทำอะไร...
 
     "แก้ว...เรื่องเย็นนี้เราคงไม่ลืม" เธอพยักหน้าเบาๆเป็นเครื่องบ่งบอกได้ดีว่าเธอคงไม่มีทางลืมหรอกแน่สิ...ถ้าลืมแม่เธอคงเอาตายเลยล่ะ
 
     เมื่อรถคันหรูได้เคลื่อนตัวออกจากบ้านของเธอ...ภายในรถก็เต็มไปด้วยความเงียบ...ถ้าไม่เงียบแล้วเธอจะคุยกับใครล่ะคนรับรถรึไงบ้าสิ! เธอหยิบIPATเครื่องโปรดออกกดเช็คหาร้านดอกไม้ใกล้ๆแถวนี้เพราะเธอยังไม่ได้ซื้อดอกไม้เลย...
 
     หลังจากวันนั้นเธอก็สอบถามพี่สาวตัวดี?ของเธอว่าพี่กราฟอยู่ที่(วัด)ไหน...พอเธอได้คำตอบที่ต้องการเธอก็ดูจะมีรอยยิ้มขึ้นมาเพียงแค่วันเดียวแล้ววันต่อเธอก็ต้องกลับไปเศร้าเหมือนเดิมเมื่อได้รู้ข่าวมาว่าเธอจะไปดูตัวกับคนที่แม่ของเธอเลือกมาให้...โยที่เธอก็คัดค้านไม่ได้ ช่างเหอะชีวิตที่เหลือของเธอจะเป็นอย่างไงก็ช่างมันเหอะ
 
     "ลุุงพรค่ะ...จอดร้านดอกไม้ข้างหน้าด้วยนะคะ"
 
     เธอเงยหน้าขึ้นมาบอกคนขับรถประจำตระกูลของเธอ...แล้วเธอก็มองไปตามท้องถนน...เช้านี้รถไม่ค่อยติดเสียเท่าไรอาจเป็ฯเพราะเธอออกมาตั้งเช้าเกินไปก็ได้มั้งแต่ก็ดีแล้วล่ะเธอน่ะ...เกลียดเวลารถติดที่สุด!
  
     ตอนนี้เธอกำลังเดินเลือกดอกไม้นานาชนิด มันละลายตาของเธอไปหมดจนเธอเลือไม่ถูกเลย...ร้านนี้เป็ร้านดอกไม้ขนาดเล็ๆตกแต่งด้วยสีขาวเรียบสนิทไม่มมีลวดลายอะไรโดยจะเน้นให้เห็น เธอเลยไปเรื่อยๆจนไปสะดุดตากับดอกไม้ชนิดหนึ่งนั่นคือ...
 
     "ชอบดอกลิลลี่สีขาวหรอครับ" เสีงนุ่นทุ้มแต่แฝงไปด้วยความสุภาพเอ่ยมาจากข้างหลังของเธอส่งผลให้เจ้าต้องหันไปอย่างเสียไม่ได้
 
     "ค่ะ...ช่วยจัดช่อให้ด้วยนะคะ"
 
     เธอหันไปมองบุคคลเมื่อกี้ที่มาถามเธอแต่เธอรู้สึกคุ้นๆหน้าเค้าอยู๋เหมือนกันแต่นึกไม่ถูก...ก็เธอไม่ค่อยจะสนใจคนอื่นที่ไม่ใช่ญาติแล้วก็คนที่เธอให้ความสำคัญอยู่แล้วนิ
 
     "อ้าวคุณ..." ผู้ชายคนนั้นเอ่ยทักเธอทำให้เธองงๆเข้าไปใหญ่เสียอีก...เธอไปรู้จักเค้าตั้งแต่เมื่อไรกันนะ
 
      "คุณรู้จักฉันด้วยหรอคะ" เธอเอ่ยถามอย่าสงสัย...ขออย่าเป็นพวกมาทำตัวสนิทสนมหน่อยเลย...ถ้าไม่รู้จักกันนะเธอจะสั่งสอนเรื่องมารยาทให้ซะเลยคอยดูสิ
 
      "โถ่...อะไรกันครับลืมผมแล้วหรอ555" ผู้ชายคนนั้นพูดแบบติดตลกแต่เผอิญว่าเธอไม่ได้ขำด้วยสักนิด! แต่เธอก็ไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรเพียงแต่เดินเลี่ยงออกมาที่เคาว์เตอร์
 
      "คุณค่ะ...ขอดอกลิลลี่สีขาวช่อนึงค่ะ" เธอเอ่ยบอกผู้หญิงที่นั่งอยู๋ที่หน้าเคาว์เตอร์แทนที่ผู้ชายคนนั้น
 
     "รอสักครู่นะคะ..."
 
     ผู้หญิงคนนั้นบอกเธอแล้วเดินไปหยิบดอกลิลลลี่สีขาวมาจัดช่อตามที่เธอต้องการ...ระหว่างที่รอเธอก็นั่งมองไปรอบๆร้านแต่ยังไม่วายมีคนมาก่อกวนอารมณ์เธออีก
 
     "นี่คุณ...ผมชื่อโทโมะนะครับ"
 
     เธอเมินหน้าหนีในใจพาวนาขอให้ได้ช่อดอกไม้ที่สั่งไว้เสียที เธอไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆเลย ไม่งั้นเธอคงต้องหมดความอดทนกับคนตรงหน้าแน่ๆ!
 
     "ฉันไม่ได้ถามนะคะ...เอ่อ...อีกนานมั้ยค่ะพอดีว่าฉันรีบน่ะค่ะ" เธอบอกแค่นั้นแล้วหันกับมาเร่งผู้หญิงที่กำลังจัดช่อดอกไม้ให้เธออยู่...เมื่อไรจะเสร็จ
 
     "นี่ค่ะ..." ผู้หญิงคนนั้นยื่นช่อดอกไม้ให้เธอ เธอเองก็รับมาโดยไม่ลืมยื่นธนบัตรเป็นค่าดอกไม้
 
     "นี่เดี๋ยวสิครับผมยังไม่ได้รุ้จักคุณเลยจะรีบไหนล่ะครับ"
 
     ผู้ชายที่ตามก่อกวนเธอรั้งข้อมือเธอไว้...สะบัดเท่าไรก็ไม่ออกเป็นปิงรึไงกันนะ!...ตอนนี้เธอก้มดูนาฬิกาที่บ่งบอกว่าเธอกำลังจะไปสายแล้วรถก็อาจจะติดเพราะเธอมัวแต่มาเสียเวลากับเค้าเนี๊ยแหละ
 
    "นี่คุณค่ะ...ฉันไม่รู้คุณต้องการจะสื่ออะไรนะคะคุณถึงได้ตามมาก่อกวนชีวิตฉันน่ะคะ" เธอร่ายยาวอย่างอารมณ์เสีย..ถ้าเธอไปสายขึ้นมานะ...นายนี่ตายแน่! 
 
     "ต้องการจะสื่ออะไรน่ะหรอ...ผมชอบคุณนะ...ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอครับต่อไปผมจะได้เรียกถูก"
 
     "ไม่ต้องรู้หรอกค่ะเพราะคงไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว...ฉันขอตัวนะคะพอดีว่ามีธุระ" เธอสะบัดแล้วเร่งฝีเท้าให้ถึงรถเร็วที่สุดแต่ดูเหมือนว่าเค้าเองก็จะไม่เลิกรานะ...เป็นบ้ารึไงนะ!
 
     "ธุระอะไรกันครับ...ท่าทางจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ" เค้าไล่มองตัวเธอตั้งแต่ศรีษะไปจนถึงรองเท้า...ชุดสีดำ...ช่อดอกไม้...คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอน่ะจะไปไหน
 
     "ธุระก็คือธุระค่ะ...คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอค่ะ" เธอตัดบทแล้วขึ้นรถของเธอออกไปเลยโดยไม่ลืมหันกลับไปมองเค้าด้วยสายตาที่แสนจะรำคาญ... 
 
     กว่าเธอจะมาถึงวัดก็สายแล้วเพราะเค้านั้นไม่อย่างนั้นเธอคงมาถึงตั้งนานแล้วล่ะ...ตอนนี้เธอก็ยืนอยู่ที่หน้าที่เก็บอัฐิของพี่กราฟ...พอเห็นรูปของพี่กราฟปุ๊ปตัวเธอก็ทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้อนทันที...คงไม่ต้องบอกว่าตอนนี้น้ำตานองเต็มหน้าเธอไปเรียบร้อยแล้ว...เะอค่อยๆเอามือแสนนุ่มของตัวเองไล่ตามตามกรอบรูปของพี่กราฟ...
  
     "แก้วคิดถึงพี่นะพี่กราฟ...ทำไมพี่ถึงทิ้งแก้วไปล่ะคะ...ไหนเราสัญญากันแล้วไงว่า..." เธอยังไม่ทันพูดจบก็สังเกตุเห็นใครสักคนที่แอบอยู่แถวต้นไม้ข้างหลังเธอ...ใครกันนะ...
 
     "เอ่อ...คุณหนูครับคุณผู้หญิงโทร.ตามแล้วนะครับ" จังหวะที่เธอกำลังจะย่องไปดูว่าเป็นมครกันนั้นคนรับรถประจำตระกูลของเธอก็มาขัดจังหวะเสียก่อน เธอถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินว่าแม่ของเธอโทร.มาตามเธอแล้ว...ได้เวลาแล้วสินะ
 
     "ค่ะ...ลุงพรไปรอที่รถก่อนแล้วกันนะคะ" เธอหมุนตัวกลับมาสนใจบุคคล?ที่เธอหามาแล้วนั่งลงอีกรอบพร้อมกับวางช่อดอกลิลลี่สีขาวแสนสวยนั่นลงตรงหน้าอัฐิ
  
     "แก้วไปก่อนนะคะ...แล้วว่างๆจะมาหาพี่กราฟใหม่นะคะ"
 
     เธอยิ้มเบาๆให้กับรูปภาพของพี่กราฟตรงหน้าแล้วลุกเดินออกไป...ได้เวลาแล้วสินะที่เธอจะต้องทำตามทางเลือกที่แม่เธอได้เตรียมไว้ให้...
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------อ่าเราอัพแล้วเด้ออออเรื่องนี้ไม่รู้ว่ายังมีคนติดตามอยุ๋รึเปล่า5555แต่เราก็จะอัพขอเม้นเยอะๆด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะคะในตอนหน้าเอ๊ะ!หรือว่าจะเรื่องหน้าน๊าาาาต้องรอดูเม้นเรื่องนี้ก่อนแล้วกัน5555บ๊ายบายค่ะ