Bad plan แผนร้ายกับดักรัก
เขียนโดย 
PoohGarrrrr
วันที่ 26 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.51 น.
แก้ไขเมื่อ 26 เมษายน พ.ศ. 2556 20.35 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"อ้าว...แก้วจะไปไหนน่ะ!"เซฟเรียกเธอที่กำลังเดินออกนอกร้านแต่ตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะตอนนี้ที่นี้มันอันตรายเกินกว่าที่เธอจะอยู่ได้
ให้ตายเถอะ!ทำไมเธอถึงดูเหมื่อนผู้ร้ายที่กำลังโดนตำรวจไล่ล่านะ!
..
.
จิบ จิบ จิบ
เสียงนกที่เกาะอยู่บนต้นไม้ต่างร้องออกมาเสียงดังอย่างน่ารำคาญแต่สำหรับเธอ เธอคิดว่านี้คือเสียงเพลงอันไพเราะที่สามารถกล่อมเธอให้หลับได้อย่างสบาย
"ที่นี้คือสวรรค์ชัดๆเลย!!"เธอพูดแล้วสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอดก่อนจะหลับตาลง
เส้นผมสวยๆที่ยาวมาถึงกลางหลังกำลังพลิวไหวไปตามแรงลมที่พลัดผ่าน หน้าสวยๆที่กำลังหลับตาพริ้มโดยมีแว่นตาหนาปิดบังอยู่รอบคอบตาไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอลดลงไปแม้แต่น้อย เขามองเธออย่างหลงไหล มองเธออย่างละสายตาไปไม่ได้ ไม่ว่าเธอจะทำตัวเชยหรือเฉิมขนาดไหนหรือทำให้ตัวเองเปลี่ยนไปขนาดไหน เธอคิดว่าเขาจะจำเธอไม่ได้งั้นเหรอ เขาไม่เคยลืมเธอแม้แต่เสี้ยววินาที เธอแค่เปลี่ยนการแต่งตัวเปลี่ยนทรงผมแค่นี้ทำไมเขาจะจำเธอไม่ได้ อาจจะใช่ที่ว่าคนอื่นอาจจะจำเธอไม่ได้แต่สำหรับเขา ต่อให้เธอเปลี่ยนไปขนาดไหนยังไงเขาก็ยังจำเธอได้เสมอ...
เขาเดินเข้าไปหาเธอโดยที่เธอไม่รู้ก่อนจะนั่งลงแล้วมองหน้าสวยๆของเธอที่กำลังหลับตาอย่างไม่รู้เรื่องอะไร
...ได้โปรด อย่าทำเป็นไม่รู้จักฉัน...
"อื้อ...0_0รุ่นพี่โทโมะ!!"เธอที่รู้สึกเหมื่อนมีใครมานั่งอยู่ข้างๆก็เลยลืมตาขึ้นมาและพบกับบุคคลที่ทำเธอแทบช็อค
"...เอ่อ...หน้าของฉันมีอะไรหน้าตกใจงั้นเหรอห๊ะ!ถึงเรียกชื่อฉันซะเสียงดัง"เขานั้นก็มีอาการตกใจไม่แพ้เธอเหมื่อนกันที่อยู่ก็ลืมตาขึ้นมาจนเขาแทบทำตัวไม่ถูก
...ยัยบ้าจะลืมตาทำไมไม่บอกเขาก่อนกันห๊า!!!...
"ปะ...เปล่าค่ะแล้วพี่มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะค่ะ"นี้เธอกับเขาอยู่ในระยะที่ใกล้กันมากไปแล้วนะ มันรู้สึกแปลกๆนะจากคนที่แทบไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน 3 ปีอยู่ดีๆก็มานั่งใกล้กันขนาดนี้ เธอควรจะทำตัวยังไงดี
"ฉันเกียดความวุ่นวายและเสียงดังน่ะ"
"เอ๋...พี่ชอบความสนุกไม่ใช่เหรอค่ะ.."ฉึก!เธอถามอะไรเขาออกไปน่ะ ทำไมอยู่เธอถึงพูดแบบนั้น เขาจะจับผิดได้มั้ยนะ
"...เธอ...ทำไมเธอ...ถึงรู้ล่ะ"เขาหันไปถามเธอที่กำลังก้มหน้างุด
...เธอยังไม่ลืมเขา เธอยังจำเขาได้อยู่...
"กะ...ก็...เอ่อ..คือเพื่อน...ใช่ค่ะเพื่อนของฉันเขาชอบพี่มากก็เลยชอบเอาเรื่องของพี่มาเล่าให้ฉันฟังเป็นประจำน่ะค่ะ"เธอจะรอดมั้ยเนีย
"งั้นเหรอ...นี้!ไปนั่งรถเล่นเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"
"เอ๋...เอ่อ..แต่นี้มันจะ 6โมงเย็นแล้วนะค่ะ"เขาไม่สบายหรือเปล่าอยู่ดีๆก็มาชวนเธอไปเที่ยว
"เธอกลัวฉันหรือไง"
"ปะ...เปล่าค่ะ"เขาจะให้เธอกลัวเขาได้ยังไงในเมื่อเธอน่ะรักเขา
"งั้นก็ไปสิ"เขาพูดแล้วดึงมือเธอลุกขึ้นแบบไม่ให้เธอตั้งตัวจนเธอเซเกือบล้มแต่ว่า...เธอน่าจะล้มสิ!ทำไมเธอถึงได้สวมกอดเขาแบบนี้ล่ะ
...ทำไมเธอไม่ล้มนะ-///-...
"เอ่อ...ระวังหน่อยสิ-///-"เขาพูดกับเธอแล้วหันหน้าหนี
...เห็นเขานิ่งๆยังงี้ เขาก็เขินเป็นนะ...
"เอ่อ...ขอโทษค่ะรุ่นพี่"เธอรีบขอโทษแล้วผละออกจากเขาก่อนจะก้มลงเก็บของใส่กระเป๋า
"เรียกฉันว่าพี่โทโมะดีกว่านะ...สาวน้อย"!!!!!!สาวน้อย!อะไรกันทำไมเขาถึงพูดประโยคนี้ออกมา
"เอ่อ...ค่ะ"
..
.
รถหรูคันสีดำกำลังแล่นไปตามท่องถนนที่มีแสงไฟจากหลอดไฟฟ้าของหลวงและแสงจากรถยนต์บวกกับท่องฟ้าที่กำลังจะมืด จะว่าไปมันก็ดูโรแมนติกไม่ใช่เล่นเลยนะ
"เอ่อ...พี่ค่ะ...พี่จะพาฉันไปไหนเหรอค่ะ"เธออดที่จะถามเขาไม่ได้เพราะเธอนั่งอยู่บนรถคันนี้มานานมากแล้วทำไมยังไม่ถึงสักที
"เลี่ยวเข้าซอยหน้านี้ก็ถึงแล้วล่ะ"เขาพูดแล้วเลี่ยวเขาไปตามซอย เอ๊ะ! ทางนี้มันไปบ้านของเขาไม่ใช่เหรอ แล้วเขาจะพาเธอมาทำไม
"พี่กำลังจะพาฉันไปไหนกันแน่ค่ะ"เธอถามเขาแต่เขาแค่หันมายิ้มให้เธอแล้วเลี่ยวรถเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ไม่สิ!จะเรียกว่าคฤหาสท์ก็ได้นะ แต่ถ้าบ้านหลังนี้เป็นเพียงแค่คฤหาสท์เธอจะไม่ตกใจสักนิดถ้าไม่ติดว่าคฤหาสท์นี้เป็นบ้านของเขา !!
"ถึงแล้วล่ะ"เขาพูดแล้วดับเครื่องยนต์ก่อนจะมองหน้าเธอซึ่งแน่นอนว่าเธอก็มองหน้าเขา
สายตาที่บ่งบอกถึงความคิดถึง ความโหยหา ความรัก ของทั้งคู่กำลังประสานกัน ต่อให้ตอนนี้แผ่นดินไหวก็ไม่สามารถให้ทั้งคู่ละสายตาไปจากกันได้
...อย่ามองเขาด้วยสายตาแบบนั้นได้มั้ย...
"เอ่อ...พี่ค่ะ...ทะ...ที่นี้ที่ไหนค่ะ"พอเธอรู้ตัวว่าเธอกับเขาจ้องตากันนานเกินไปเลยหันหน้าไปทางอื่นแล้วถามเขาว่าที่นี้ที่ไหนทั้งๆที่เธอเองก็รู้อยู่กับใจว่าที่นี้คือบ้านของเขาเอง
"เอ่อ...อืม บ้านฉันเองแหละ ไปกันเถอะ"เขาพูดแล้วเปิดประตูออกไปโดยมีเธอเปิดประตูตามลงมาก่อนจะเดินเข้าไปข้างในตัวบ้านด้วยกัน เธอจำลายละเอียดที่นี้ได้ทุกอย่างเพราะตอนที่เธอกับเขารักกันเขามักจะชวนเธอมาเล่นที่บ้านอยู่บ่อยๆจึงไม่แปลกที่เธอจะรู้ทุกซอกทุกมุมของบ้าน
ที่นี้ยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยนะ...ทุกอย่างยังเหมื่อนเดิม ตั้งแต่ทางเขาบ้านจนถึงห้องรับแขก เขายังคงชอบสีส้มเหมื่อนเดิม ทุกอย่างในบ้านหลังนี้เลยต้องเป็นสีส้มไปตามที่เขาชอบ ยังเอาแต่ใจเหมื่อนเดิม
"พี่โมะ!!!!ทำไมวันนี้กลับบ้านอ่ะ"ระหว่างที่โทโมะกำลังพาฉันเดินไปที่โซฟาหลังบ้านหรือที่ส่วนตัวของเขานั้นแหละก็มีคนมาเรียกขัดจังหวะพอดี ซึ่งเดาได้ไม่อยากว่าใครถ้าไม่ใช่'โทจิ'น้องชายจอมซนของเขา
"ทำไม...ฉันจะกลับบ้านไม่ได้เหรอ"เขาหันไปถามน้องชายจอมซนที่ยืนอยู่ตรงบันได
"เปล่าหรอก...ก็ปกตินานๆทีพี่ถึงจะกลับมาบ้าน...โอ๊ะ!!แล้วผู้หญิงคนนั้นใครกันครับพี่"โทจิลงมาจากบันไดแล้วเดินตรงมาหาฉัน
"นี้!!แกจะไปไหนก็ไป...นี้เพื่อนของฉัน!"เขาพูดแล้วดึงมือเธอให้เดินตามเขาไป
"เหอะ!เพื่อน? แล้วทำไมต้องทำท่าทางหึงด้วย!"
..
.
"เอ่อ...เมื่อกี้ฉันขอโทษแทนน้องชายฉันด้วยนะ"เขาพาเธอเข้ามาในบ้านหลังเล็กที่อยู่ตรงหลังบ้านก่อนจะพูดขอโทษเธอแทนน้องชาย
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"เธอบอกกับเขาส่วนเขานั้นก็เดินไปหาอะไรมาให้เธอทานส่วนเธอนั้นก็เดินสำรวจบ้านหลังเล็กของเขา
แปลกจังบ้านหลังใหญ่ทุกอย่างเป็นสีส้มแต่ทำไมบ้านหลังเล็กหลังนี้ถึงมีแต่สีเขียวนะ มันควรจะเป็นสีส้มสีที่เขาชอบสิ ไม่ใช่สีเขียว...สีที่เธอชอบ
ตุบ!!!
ระหว่างที่เธอกำลังเดินสำรวจภายในตัวบ้านก็ได้ยินเสียงของหล่นดังมาจากห้องๆหนึ่งซึ่งแน่นอนว่าเธอต้องเดินไปดู พอเธอเปิดประตูเขามาในห้องที่ของตกเธอก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเจอผีอีก เพราะห้องนี้เป็นห้องนอนของเขาแต่เธอจะไม่ตกใจเลยถ้าเป็นเพียงห้องนอนของเขา แต่นี้มัน!!อะไรกัน!!ทำไมภายในห้องนอนของเขาถึงมีแต่รูปของเธอเต็มไปหมด
"นี้...มัน...อะไรกันเนีย..."
ปึก!
อยู่ดีๆเธอก็เดินไปเตะกล่องสีดำกล่องหนึ่งคาดว่าน่าจะเป็นกล่องที่ตกลงมา แต่เอ๊ะ!ทำไมในกล่องนี้ถึงมีรูปของเธอกันล่ะ
"นะ...นี้มัน..."พอเธอเปิดฝากล่องออกเธอก็พบกับรูปถ่ายของเธอมากมายและจดหมาย ดอกกุหลาบ หรือสิ่งของต่างๆเต็มไปหมดซึ่งของเหล่านี้เธอจำมันได้แม่นยำเลยล่ะ เพราะมันเป็นของที่เธอซื้อให้เขาในเทศกาลสำคัญๆต่างๆ
...เขายังเก็บสิ่งของเหล่านี้ไว้อีกเหรอ...
"พี่ยังเก็บมันไว้อีกเหรอค่ะ..."ให้ตายเถอะ!!น้ำตาอย่ามาไหลเอาตอนนี้สิ
เอ๋...สมุดอะไรน่ะ?
14/2/2010
'วันนี้เธอกับผมเราสองคนได้ให้ของขวัญชิ้นแรกกันด้วยเนื่องในโอกาสวันวาเลนไทน์ ผมน่ะเขินแทบบ้ากว่าจะกล้าเอาของขวัญไปให้เธอ ผมให้สร้อยรูปหัวใจกับเธอ ส่วนเธอน่ะก็ให้สร้อยกับผมเหมื่อนกันเพียงแต่สลักคำว่าTOMOเอาไว้ ซึ่งก็เป็นชื่อของผมนั้นแหละ ใจเราจะตรงกันอะไรขนาดนั้นนะ'
"ฮึก...พี่จำรายละเอียดของเราสองคนได้หมดเลยเหรอ ฮึก"ได้โปรดเถอะน้ำตาอย่าไหลออกมาเลยนะ
...ถ้าวันนี้เธอเห็นแก่ตัวกว่านี้ เราสองคนคงได้รักกัน...
.
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
