Friend With Benefit เพื่อนกันฉัน(แอบ)รักเํธอ

 

 

 

“อืม...ให้โทโมะไปรับที่ไหนคะ...ครับได้ครับรอแปปเดียวนะ คิดถึงมากครับ”

 

 

 

 

 

            เสียงสนทนาเงียบลงพร้อมกับร่างที่นอนกอดเธอจากทางด้านหลังพลิกตัวลงจากเตียงไปแต่ก็ยังไม่วายจะมาทำให้เธอหวั่นไหวเพราะจุมพิตล่ำลาเมื่อครู่นั่น แก้วจำต้องฝืนข่มตาแสดงให้เขาเห็นว่าเธอหลับสนิทไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นทั้งที่ความจริงแล้วทุกสิ่งทุกอย่างยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทราวกับมีคนมาเปิดหนังม้วนเก่าฉายซ้ำไปมา

 

 

 

 

 

            สักพักนึงร่างสูงที่เคยนอนกอดเธออย่างแนบชิดเมื่อครู่ก็ออกจากบ้านไป แก้วรับรู้ได้เพราะเสียงประตูรั้วหน้าบ้านที่ดังขึ้น หญิงสาวจำต้องลุกขึ้นอย่างช้าๆเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไปแล้วจริงๆ...ไปหาแฟนเขาแล้วจริงๆ

 

 

 

ทำไมต้องสนใจกันล่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือไง?

 

 

 

 

 

            มือเรียวกอดผ้าห่มผืนหนาแน่นเพื่อปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้ น้ำตาที่เคยกลั้นอย่างสุดความสามารถไหลทะลักราวกับทำนบแตกอย่างไม่อาจห้ามได้ ร่างบางนั่งชันเข่ากับหัวเตียงพลางซบใบหน้าที่แปดเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาลงจรดหัวเข่า ร่างกายสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นจนหอบตัวโยน

 

 

 

“เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆแบบนี้มันจะจบลงซักที...” 

 

 

 

 

 

ทำไมต้องยอมเป็นที่ระบายให้กับผู้ชายคนนั้นด้วย...เขาไม่เคยเห็นค่า ไม่เคยรัก ไม่เคยใยดีเขาเหงาเขาก็มาหาพอเขาได้ในสิ่งที่ต้องการเขาก็ไป แล้วอีกนานแค่ไหนที่ต้องเป็นแบบนี้ อีกนานแค่ไหนที่จะได้หลุดพ้นจากนรกเสียที!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลฟาง..เมื่อไหร่จะกลับ แกกลับมาเร็วๆได้มั้ย” 

 

 

 

 

 

            นับตั้งแต่วันนั้นที่เขากลับออกไปหาคนรักของเขา ตกดึกโทโมะก็พาแฟนสาวของเขามานอนค้างด้วยกันที่บ้าน และคงไม่ต้องบอกว่า ‘นอนที่ไหน’ แก้วพอรู้สถานะของตัวเองดีเลยพยายามทำใจไม่คิดอะไร ไม่ว่าคนสองคนจะพลอดรักกันจนฉ่ำปอดแค่ไหนเธอก็จะพยายามไม่คิด

 

 

 

 

 

            แต่พอเอาเข้าจริงๆเป็นเธอเองนั่นแหละที่ทำใจไม่ได้ วันรุ่งขึ้นแก้วจึงรีบโทรหาฟางทันทีเพื่อสอบถามว่าเมื่อไหร่เธอจะกลับและคำตอบก็ดูจะเป็นที่น่าพอใจใช่หยอกเมื่อฟางบอกว่ากำลังจะกลับในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

 

 

 

“แหม คิดถึงฉันละซิ เอาน่าไม่เกินยี่สิบนาทีเตรียมกระโดดกอดฉันแรงๆได้เลย แค่นี้นะ”

 

 

 

 

            แก้ววางสายจากฟางลงด้วยอาการดีใจอย่างน้อยๆอยู่กับฟางก็ยังดีกว่าการที่ต้องเผชิญหน้ากับโทโมะเพียงลำพังถึงแม้เมื่อเช้านี้ผู้หญิงคนนั้นจะกลับไปแล้วก็เถอะ...แก้วก็ยังไม่พร้อมจะเจอโทโมะตอนนี้อยู่ดี มันทำใจยากใช่เล่นเลยนะกับการที่ต้องแกล้งเล่นละครเป็นเพื่อนที่แสนดีคอยยิ้มหวานต้อนรับแฟนเขาน่ะ

 

 

 

 

อยากจะทำอะไรก็ทำ ชีวิตของใครก็ของมัน เห้อ...

 

 

 

 

“สวัสดีที่รัก..คิดถึงจังไม่เจอตั้งสี่วันแหนะ!”  เสียงหวานสดใสดังขึ้นจากทางด้านหลังพียงแค่แก้ววางสายจากฟางไม่กี่นาที ร่างบางหันกลับไปมองยัยเพื่อนตัวแสบที่บอกเวลาเลทพื่อจะกลับมาเซอร์ไพร์ทเธออย่างดีใจก่อนจะกระโดดกอดร่างเล็กเต็มแรงจนฟางถึงกับสงสัย

 

 

 

“ฟาง...แกอย่าทิ้งฉันไปไหนอีกนะ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”

 

 

 

“เฮ้ๆๆๆ พูดดีๆนะที่รัก ใครทิ้งแกกัน โทโมะก็อยู่..เอ๊ะ! หรือมันทิ้งให้แกอยู่บ้านคนเดียว ไม่ได้ล่ะต้องไปด่า หมอนั่นอยู่หรือเปล่า!”  ฟางพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมแก้วถึงกระตือรือร้นให้เธอกลับมาเร็วๆนัก อ๋อ! สงสัยโทโมะคงทำตัวนิสัยไม่ดีหนีเที่ยวบ้านช่องไม่กลับแล้วปล่อยให้แก้วซึ่งเป็นผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียวงั้นสิ

 

 

 

 

ไม่ได้ๆๆ หน็อย...ไอ้บ้านี่แทนที่จะช่วยดูแลเพื่อน ว่าแล้วทำไมยัยแก้วถึงดูผิดปกติไป!

 

 

 

 

“ฟาง...เปล่าหรอก โทโมะก็นอนที่บ้านนี่แหละ แต่ฉัน...ฉัน...ฉันแค่คิดถึงแก”

 

 

 

“ฮะ? ฉันไปแค่ไม่กี่วันเองนะ”  สิ่งที่สงสัยเมื่อครู่อันตธานหายไปเมื่อแก้วบอกว่าโทโมะไม่ได้ทิ้งให้เธออยู่บ้านเพียงลำพัง ถึงยังไงฟางก็ยังติดใจอยู่ดีว่าทำไมแก้วดูไม่ค่อยสบายใจกับการไม่อยู่บ้านของเธอครั้งนี้เสียเหลือเกิน แก้วเป็นอะไร?

 

 

 

“ฟาง...”  เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนรักอย่างแผ่วเบาก่อนจะสวมกอดแนบแน่นอีกครั้ง ถึงจะยังไม่หายสงสัยกับอาการแปลกๆของเพื่อนแต่ฟางจำต้องหยุดความสงสัยเอาไว้ก่อนจะหันมากอดตอบเพื่อนรักเบาๆเป็นเชิงปลอบ

 

 

 

“โอเคๆ ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกัน เข้าบ้านเถอะเนอะที่รัก”  ฟางพยายามยิ้มสดใสแม้ในใจจะเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ก่อนจะจูงมือแก้วให้เข้าบ้านตามเธอไป

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกันเนี่ย!”

 

 

 

 

 

            ใบหน้าสวยหวานบูดบึ้งทันตาเห็น คิ้วเรียวขมวดผูกโบว์เข้าหากันแน่นก่อนจะหันไปหาแก้วเพื่อขอคำตอบกับ ‘สภาพห้อง’ ที่เป็นอยู่ตอนนี้...มีแต่ขวดแอลกอฮอลล์และขนมคบเคี้ยวอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด เพราะเมื่อคืนโทโมะกับแฟนของเขาจัดปาร์ตี้กันเล็กๆที่ห้องรับแขก พองานเลิกสภาพห้องเลยออกมาเละไม่เป็นท่า

 

 

 

“ฝีมือใครแก้ว? ฉันรู้ว่าไม่ใช่แก..แกไม่ดื่มเหล้า โทโมะใช่มั้ย? พาผู้หญิงมาค้างอีกล่ะสิ หึ!” 

 

 

 

          ไม่ใช่เพราะฟางรู้มาจากใครอะไรทั้งนั้นสิ่งที่เธอคาดเดาล้วนแต่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทั้งสิ้น วีรกรรมเจ้าชู้เสเพลของเพื่อนชายนี่ชักออกลายมากขึ้นทุกวัน ฟางคิดอย่างหวั่นวิตก...หรือว่าที่แก้วแสดงออกว่าไม่อยากอยู่บ้านกับโทโมะเป็นเพราะเพื่อนชายตัวแสบจะทำอะไรแก้วเข้าให้

 

 

 

“ใช่”

 

 

 

 

 

“แล้วนี่อย่าบอกนะว่าที่แกอยากให้ฉันกลับเร็วๆเพราะโทโมะ..ทำอะไรแก...ใช่มั้ย ไอ้โทโมะแกตาย!”  ไม่ทันรอให้แก้วตอบคำถาม ฟางก็เดินดุ่มๆไปเคาะประตูห้องที่ปิดสนิทของโทโมะนานเข้าพอเจ้าของห้องไม่เปิด สาวมาดร้ายใจร้อนอย่างฟางจำเป็นที่จะต้องใช้กุญแจเปิดห้องอย่างถือวิสาสะ

 

 

 

“ไอ้โทโมะ! ไอ้เพื่อนเลวแกทำแบบนี้ได้ยังไง ไอ้บ้าๆๆๆ!”  ทันทีที่เห็นร่างสูงนอนหลับสนิทอย่างไม่สร่างเมาฟางก็รีบกระโจนขึ้นไปยืนบนเตียงเขาแล้วจัดการระดมทุบตีอีกฝ่ายอย่างแค้นใจ ถึงแก้วร้องห้ามยังไงก็ไม่ฟังจนโทโมะรู้สึกตัวได้เพราะถูกประทุษร้ายอย่างหนัก

 

 

 

“เห้ย! อะไรกันว่ะ แก้ว...ฟาง! เธอทำบ้าอะไรเนี่ยมาทุบตีฉันทำไม?” โทโมะเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิดเมื่อเห็นแก้วยืนจับแขนฟางเอาไว้แน่นเป็นการห้าม แค่นี้ก็รู้แล้วว่าฝ่ามือหนักๆนั่นเป็นของใครถ้าไม่ใช่...ฟาง!

 

 

 

“ฉันทำแค่นี้ยังน้อยไปนะไอ้บ้าโทโมะ ไอ้เรื่องผู้หญิงน่ะจะพามานอนค้างอ้างแรมอะไรฉันไม่เคยว่า หรือแกจะมั่วจะคั่วไม่เลือกที่ฉันก็ไม่เคยสน แต่ฉันเคยบอกแกแล้วไงว่ากับเพื่อน...อย่ามายุ่ง! แล้วนี่อะไร แกทำบ้าอะไรลงไปรู้ตัวมั้ย หา!”

 

 

 

 

“ฟางพอเถอะ...ฟังฉันก่อน”

 

 

 

“พูดบ้าอะไรฟาง? ฉันไปทำอะไรใครพูดเหมือนฉันไปข่มขืนใครอย่างนั้นแหละ”

 

 

 

“ก็แล้วมันไม่ใช่หรือไง! ก็แกไม่ใช่เหรอที่รังแกแก้วจนยัยแก้วต้องโทรหาให้ฉันรีบกลับเพราะไม่อยากอยู่กับไอ้ผู้ชายเฮงซวยอย่างนาย นี่! ฉันขอบอกไว้เลยนะว่าแกต้องรับผิดชอบ ฉันไม่ปล่อยให้แกรังแกแก้วฟรีๆแน่ ถึงจะเป็นเพื่อน ฉันก็ไม่เว้น!”   ฟางหอบหายใจหนักเมื่อรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับการออกแรงแต่เช้า ดวงตาคมปลาบตวัดมองแก้วทันทีเพราะคิดว่าแก้วเป็นคนบอกฟางเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับเธอ

 

 

 

“ว่าไงนะ!” เสียงเข้มเอ่ยถามอย่างตกใจไม่แพ้กัน

 

 

 

“มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะฟาง ...”

 

 

 

“ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนมัน แกไม่ต้องเป็นห่วงไอ้คนไร้ความรับผิดชอบแบบนี้หรอก..อะไร เป็นเพื่อนกันแท้ๆทำไมถึงคิดทำเรื่องบ้าๆแบบนี้กับเพื่อนได้ลงคอ ถามจริงเถอะโทโมะ นายมีหัวใจอยู่หรือเปล่า...คิดบ้างมั้ย ว่าแก้วกับนายเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กจนโต เห็นแก้วสวยหน่อยเป็นไม่ได้สำนึกผิดชอบชั่วดีมันคงแตกกระเจิงเวลาที่ฉันไม่อยู่บ้านใช่มั้ย...”  ฟางถลาเข้าไประดมทุบที่แผงอกของเขาอีกระลอกจนแก้วต้องตามมารั้งตัวไว้แต่ฟางก็ยังไม่ยอมหยุด

 

 

 

“ฉันคิดผิดจริงๆที่มองว่านายเป็นคนดีพอ ถึงจะเสเพลเรื่องผู้หญิงไปบ้างแต่ฉันก็มั่นใจมาตลอดว่านายจะไม่คิดอะไรกับเพื่อนอย่างฉันกับแก้ว แต่วันนี้มันทำให้ฉันได้เห็นทุกอย่าง เหอะ...อย่าว่าแต่เพื่อนเลย คลำไม่มีหางนายก็เอาหมดแล้วใช่มั้ย!”

 

 

 

“พอซะทีฟาง...เลิกบ้าได้แล้วฉันไม่ได้ทำอะไรแก้วทั้งนั้น แล้วฉันก็ไม่เข้าใจว่าเธอไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน ฉันไม่ได้ข่มขืนรังแกหรือย่ำยีอะไรแก้วทั้งนั้น เธอมันเพ้อเจ้อไปเอง ถ้าไม่เชื่อเธอถามเพื่อนรักเธอดูสิ...ว่าฉันทำอะไรเขาไปบ้าง บอกไปสิ...แก้ว”   นัยน์ตาคู่คมจ้องมองเธออย่างคาดคั้นจนแก้วไม่อาจพูดอะไรออกไปได้

 

 

 

 

 

            คำพูดของเขาบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่มีค่าอะไรในสายตาเขาเลย ถึงแม้จะผิดหวังในตัวโทโมะแค่ไหนแก้วก็จำเป็นต้องบอกความจริงซึ่งเป็นเรื่องหลอกลวงสำหรับฟาง อาจจะดูเข้าข้างเขาไปนิดกับการที่ต้องโกหกฟางแต่แก้วก็เลือกที่จะทำ อย่างที่ฟางบอก...เป็นเพื่อนจะมาคิดอกุศลกับเพื่อนได้ยังไง เราโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว

 

 

 

เธอมันน่าสมเพชที่สุดเลยแก้ว ยอมให้เรื่องบ้าๆแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง!

 

 

 

 

“เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน...แม้แต่นิดเดียว”  ร่างบางตัดสินใจพูดออกไปอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างอึดอัดสับสนภายในหัวใจ ยิ่งเห็นโทโมะฉายรอยยิ้มเยาะใส่ฟางแก้วก็ยิ่งเจ็บปวด ดูเขาไม่แคร์ความรู้สึกเธอเลยสักนิด เขามองเรื่องที่ฟางสร้างขึ้นเป็นเพียงเรื่องตลกทั้งที่สิ่งที่ฟางพูดเป็นความจริงทุกประการ

 

 

 

เขาทำได้ยังไง เขามีความสุขบนความทุกข์ของฉันได้ยังไง!

 

 

 

 

“อะไรนะ แก้ว...ถ้าไม่อย่างนั้นทำไมแกถึงบอกให้ฉันรีบกลับบ้าน ไม่ใช่เพราะแกไม่อยากอยู่กับโทโมะหรอกเหรอ ฉันคิดว่าโทโมะมันข่มเหงแกเวลาฉันไม่อยู่ บังเอิญรู้สันดานกันดีเลยคิดแบบนั้น” ฟางหันไปกระแทกเสียงใส่อีกฝ่ายที่ยืนทำหน้าเยาะใส่เธอกับแก้วอย่างอารมณ์ไม่ดี

 

 

 

“เปล่าหรอก ฉันแค่คิดถึงแกจริงๆ แกอย่าลืมสิว่าแกไม่เคยไปไหนนานเกินวันเลยนะ ฉัน...ฉันแค่คิดถึงแก ไม่มีใครทำอะไรฉันทั้งนั้น”

 

 

 

“เป็นไง กระจ่างแจ้งแจ่มชัดหรือยัง...วันหลังถ้ากลับมาแล้วไม่รู้เรื่องอะไรก็ควรจะซักถามให้ละเอียดก่อนจะมาคาดโทษคนอื่นเขาแบบนี้แล้วกัน ฉันไม่บ้าพอจะปล้ำ ‘เพื่อนตัวเอง’ หรอกนะ “

 

 

 

“ใครจะไปไว้ใจนายได้ ขืนนายเมาหน้ามืดตามัวทำอะไรต่อมิอะไรแก้วขึ้นมาตอนฉันไม่อยู่ขึ้นมาว่าไง?”  ฟางยังคงไม่ยอมแพ้ ก็รู้ว่าตัวเองปิดที่ไม่ยอมซักถามรายละเอียดให้ดีกว่านี้เพราะมัวแต่ใจร้อนวู่วามไปหน่อย แต่ท่าทางกวนประสาทของโทโมะก็ทำให้เธอหัวเสียได้ไม่น้อยเหมือนกัน

 

 

 

“ไม่หรอก โทโมะไม่หน้ามืดทำอะไรฉันทั้งนั้นแหละเขาก็อยู่กับแฟนเขา ฉันก็อยู่ของฉัน เราต่างคนต่างอยู่ไม่มีทางจะมาข้องแวะกันในเรื่องแบบนั้นแน่ๆ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่แกอยู่หรือไม่อยู่ก็ตาม ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันกับโทโมะก็เพื่อนสนิทกันไม่มีวันเป็นอื่นไปได้ ไม่ว่าจะวันนี้ ตอนนี้ หรือในอนาคต...และต่อๆไป” 

 

 

 

 

 

            แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ดวงตาหวานเศร้าจับจ้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างมีความหมายและโทโมะก็สะท้านทุกครั้งที่คำพูดเจือน้อยใจของแก้วหลุดลอดออกมาให้ได้ยิน เมื่อพูดจบ..แก้วก็หุนหันเดินออกจากห้องไปทันที ร้อนถึงฟางต้องเดินตามออกไปด้วย

 

 

 

“พูดแล้วนะจะไม่ยุ่งกับแก้ว...รักษาคำพูดด้วย!”  นิ้วเรียวชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษส่งผลให้โทโมะเงียบงันไปโดยปริยาย เขาสังหรณ์ใจถึงคำพูดของแก้วเมื่อครู่ แก้วพูดเหมือนจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับเขายังไงยังงั้น ดวงหน้าคมคายฉายไปด้วยริ้วรอยของความกังวลอย่างเห็นได้ชัด

 

 

 

ถ้าฟางรู้เรื่องระหว่างเขากับแก้วขึ้นมาละก็...ไม่อยากจะคิดเลยว่าเรื่องมันจะจบอีท่าไหน!

 

 

 

 

 

 

“แก้ว แก้ว!...เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”  ฟางกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามแก้วที่หลบเข้ามาภายในห้องนอนของเธอกับฟางก่อนจะล็อกประตูห้องให้เรียบร้อยเพื่อไถ่ถามบางอย่าจากแก้ว

 

 

 

“ไม่มีอะไรจริงๆนะฟาง แกเชื่อฉันเหอะ”

 

 

 

“ฉันไม่เชื่อ มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่ฉันไม่อยู่ บอกมา...โทโมะทำอะไรแกหรือเปล่า? โอเค อาจจะไม่ใช่เรื่องที่ฉันเข้าใจผิดเมื่อกี๊แต่ฉันหมายถึงเรื่องอื่น...โทโมะทำอะไรให้แกไม่สบายใจหรือเปล่า?” 

 

 

 

 

            ดวงตาเรียวรีจับจ้องมองเพื่อนรักที่คล้ายกับจำเลยของเธอไปโดยปริยายอย่างต้องการคำตอบ ฟางไม่โง่พอที่จะดูไม่ออกว่าแก้วผิดปกติไป ความเป็นจริงแล้วแก้วต้องร่างเริง พูดเก่ง และก็ไม่มีทางทำหน้าหมองเศร้าในเวลาที่เธอเพิ่งกลับมาเซอร์ไพร์ทแบบนี้ด้วย นั่นล่ะ! ฟางถึงจับได้ถึงความผิดปกติของเพื่อนรัก

 

 

 

 

อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนโต ถ้าฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเพื่อนเลยก็อย่ามาเรียกฉันว่าเพื่อนเถอะ!

 

 

 

“ฉันแค่ไม่ชอบตอนที่เขาพาแฟนมาที่บ้าน แค่นั้น...”  ก็ยอมรับว่าที่พูดออกไปนั้นคือคำโกหกเพื่อที่ฟางจะไม่มาซักไซ้ไล่เรียงอะไรกับเธออีกแต่อีกใจมันก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆยามที่พูด ไม่ชอบเลยสักนิดเวลาที่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นน่ะ

 

 

 

“ไม่ชอบ?”  ฟางถวนคำตอบของแก้วอย่างงงๆ ปกติโทโมะก็ออกจะทำแบบนี้บ่อยๆและแก้วก็ไม่เคยบ่นว่าไม่ชอบหรือมีปัญหาเลยสักครั้ง

 

 

 

“แค่เสียงดังกัน ฉันหนวกหูน่ะเลยเบื่อๆ”

 

 

 

“อ้อ...”  ฟางลากเสียงยาวอย่างเข้าใจแต่ก็ยังไม่วายจะถามต่อ “แล้วแฟนมันมาระรานอะไรแกหรือเปล่า ประมาณนี้?”

 

 

 

“เปล่านะ...อย่างที่บอก เขาอยู่กับแฟนของเขา ฉันอยู่ของฉัน เราต่างคนต่างอยู่น่ะ”

 

 

 

“แล้วไป..”  ฟางลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกจนแก้วต้องตั้งคำถามขึ้น

 

 

 

 “ทำไมเหรอ แกคิดอะไรอยู่”

 

 

 

“เปล๊า...ฉันก็นึกว่าแฟนมันมาหาเรื่องแก แล้วก็...คิดว่าแกกำลังหึง ฮ่าๆ ฉันนี่เพ้อเจ้ออย่างที่โทโมะมันว่าจริงๆนั่นแหละ แกจะหึงมันได้ยังไง ..เนอะ”  ประโยคหลัง ฟางหันมาถามแก้วที่นั่งเงียบอยู่อย่างอารมณ์ดี และเรื่องทุกอย่างก็คลี่คลายเป็นอันว่าแก้วอยากให้ฟางกลับมาเร็วๆเพราะรำคาญที่โทโมะพาแฟนมาทำเสียงดังที่บ้าน แค่นี้...จบ!

 

 

 

 

          ไม่มีอะไรมากกว่านั้นอย่างที่ฟางเข้าใจ คิดได้แบบนั้นฟางก็ขอตัวเข้าไปอาบน้ำทั้งที่ยังรู้สึกตลกกับตัวเองที่ทำตัวเป็นยัยบ้าตามไปอาละวาดโทโมะด้วยความเข้าใจผิด ทิ้งให้แก้วนั่งอยู่บนเตียงกว้างคนเดียวอย่างโล่งใจระคนเศร้าใจ

 

 

 

ให้ฟางเข้าใจแบบนั้นล่ะดีแล้ว ลองถ้าฟางได้รู้ว่าเมื่อคืนก่อนแก้วไม่ได้นอนบนเตียงนี้คนเดียวสิ...เป็นเรื่องแน่!

 

 

 

 

---

 

เจ๊ฟาง(ด่า)จัดเต็ม -,-

จะอัพตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนุกลืมงิ