ออฟฟิตจิตป่วน.. กวนหัวใจยัยเด็กฝึกงาน

"กลับมาแล้วค่า...."ฉันพูดแล้วรีบพุ่งเข้าไปหาคุณพ่อคุณแม่ทันที 

 

"เป็นไงบ้างจ้ะลูก ทำงานวันแรกสนุกมั๊ย"แม่ของฉันถาม

 

"ก็ดีนะคะ แต่แก้วไม่ชอยอีตาบ้านั่นเลย"

 

"อีตาบ้านั่น.. ใครกัน"พ่อของฉันถาม

 

"ก็นายโทโมะลูกของผู้บริหารคนเก่าไงคะ แก้วละไม่ชอบขี้หน้ามันจริงๆ"

 

"ระวังไว้เถอะ.. โบราณเค้าว่า เกลียดอะไรจะได้อย่างงั้น"

 

"แล้วตอนนั้นแม่เกลียดพ่อมั๊ยคะ"

 

"ไม่นี่จ้ะ แม่กับพ่อรักกัน เนาะพ่อเนาะ"แม่พูดแล้วหันไปซบพ่อ

 

"ใช่แล้วจ้ะแม่จ๋า"พ่อพูดพลางลูบหัวแม่เบาๆ

 

"โอย~~ จะอ้วก จะสวีตกันก็เชิญในห้อง"

 

"งั้นแม่ขอไปนอนก่อนนะพ่อ"

 

"จ้ะๆ เดินดีๆนะ"

 

"แล้วพ่อไม่ตามไปนอนละ เผื่อแก้วจะได้น้องมาแก้เหงา"

 

"เอ้.... ไอ้ลูกคนนี้นี่"

 

"อ่า... ล้อเล่นน้าพ่อ..."

 

"เออ.. พ่อคะ แก้วขอถามอะไรหน่อย"

 

"อะไรล่ะลูกว่ามาเลย"

 

"พ่อรู้จักผู้บริหารคนเก่าที่เป็นพ่อของนายโทโมะใช่มั๊ยคะ"

 

"ใช่ลูก.. ทำไมหรอ"

 

"แก้วอยากรู้ว่าทำไมตอนนี้เค้าไม่มาบริหารแล้ว"

 

"แก้วจะถามไปทำไมล่ะ"

 

"ก็แก้วคิดว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะไม่ว่าแก้วจะถามใคร ก็ไม่มีใครตอบแก้วเลย ทุกคนพยายามปัดๆไปเรื่องอื่นตลอด"

 

"เค้าคงไม่อยากให้แก้วรู้ล่ะมั้ง"

 

"แต่แก้วอยากรู้.. และพ่อต้องบอกแก้ว"

 

"แก้ว พ่อว่าแก้วอย่าไปยุ่งกับเรื่องนี้ดีกว่านะ พ่อไท่อยากให้แก้วต้องเจ็บตัว พ่อกลัวว่าถ้าแก้วคิดจะยุ่งกับเรื่องนี้จะมีคนคิดร้ายกับแก้ว เหมือนที่คนอื่นๆโดน อย่า-พูด-ถึง-เรื่อง-นี้อีก!!!!!!!!!!! "

 

อ้าว.. ไรอ่ะ ฉันผิดด้วยหรอ ที่จะอยากรู้เรื่องนี้ แล้วทำไมฉันถึงจะรู้ไม่ได้ ฉันว่า... เรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนพิรอด เอ้ย! เงื่อนงำอะไรแน่ๆ