No name (short Fic)

ทำไมใครๆก็ชอบบอกว่าผมยังเด็กเกินไปที่จะรักใครคนหนึ่ง แต่ผมเด็กแล้วผมผิดด้วยหรอ ผมก็มีหัวใจที่จะรักใครก็ได้ ถึงแม้ว่าคนๆนั้นเป็นผู้ชายก็ตาม...
 
แต่เราสองคนก็คงรักกันไม่ได้จริงๆ 
 
ผมควรจะเลือกคนที่เขารักผมสินะ...
 
     ผมเดินที่บ้าน มันเป็นบ้านที่ผมแชร์กับเพื่อนๆในมหาลัยอีก5คน ผมเปิดประตูบ้านเข้าไปแล้วพบกับ!
บ้านที่แสนจะวุ่นวาย... ~_~  คนในบ้านหันมามองผมกันเป็นตาเดียว ผมปิดประตูแล้วหันมาดูเลขที่บ้านที่อยู่ข้างๆ 402 มันก็ตรงกับในแผนที่นี่นา ทันใดนั้นประตูก็ถูกผลักออกมาจนเกือบจะชนหน้าผม
“มีอะไรหรือเปล่า” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างๆผม
“เอ่อ...ผมชื่อจุนฮง เป็นสมาชิกใหม่ของบ้านนี้ครับ” ผมโค้งแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
“อ๋อ...เข้ามาสิ พวกเรากำลังรอนายอยู่พอดี ฉันชื่อฮิมชานนะ”
     รอ รอหรอ แล้วเมื่อกี้มันคืออะไร???
     ผมเดินตามพี่ฮิมชานเข้ามาในบ้าน
“นี่ทุกคน นี่คือจุนฮงสมาชิกใหม่ของบ้าน จุนฮง นี่ยงกุก ยองแจ จงออบ แล้ว...แดฮยอนไปไหน”
“ไปข้างนอกมั้ง” คนที่ชื่อจงออบตอบคำถามของพี่ฮิมชาน
“งั้นช่างเถอะ นายก็นอนกับจงออบไปก็แล้วกัน”
“ยินดีต้อนรับนะรูมเมทคนใหม่” จงออบดึงมือผมไปจับ
“เอ่อ...เช่นกันฮะ” ผมดึงมือกลับมาอย่างช้าๆ
     ผมไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกนะ แต่มันแปลกนะการที่ผู้ชายจะจับมือกันในบางที
     ผมเดินลากกระเป๋าเข้ามาในห้องพร้อมกับเสก็ตบอร์ดคู่ใจของผม
“นายชอบเล่นเสก็ตบอร์ดหรอ” จงออบถามผมเหมือนกับเด็กที่เพิ่งเห็นของเล่นใหม่
“ใช่ฮะ” ผมตอบกลับไปอย่างสั้นๆ
“อีก20นาทีใกล้เวลาอาหารค่ำนะ ยังไงก็รีบๆลงไปก็แล้วกัน” จงออบเดินออกจากห้องไป
     ผมเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ วันนี้ผมร้อนมากเลย ผมเดินทางตั้งแต่เช้าจนตอนเย็น
     ผมออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว
     ผมเดินมาเช็ดผมอยู่หน้ากระจก ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกมา
“อ๊ากกกกกก!!!” เสียงของคนที่อยู่ที่อยู่หน้าห้องดังขึ้น
                 ...................
     มื้อเย็นวันนี้ทั้งมื้อก็พูดถึงแต่เรื่องผมกับพี่แดฮยอน
“ฉันว่าเราให้สองคนนี้เค้าคุยกันเองดีกว่า” พี่ยงกุกเสนอความคิดเห็นออกมา แล้วทุกคนก็เดินออกจากโต๊ะไปเหลือแต่ผม พี่แดฮยอน และจงออบ แล้วพี่ฮิมชานก็ลากจงออบออกไป
“เอ่อ...ฉันขอโทษนะที่เปิดประตูโดยไม่เคาะก่อน”
“ผมก็ขอโทษฮะ ที่ไม่ล็อคประตูให้ดีเอง”
     แล้วเราสองคนก็ต่างเงียบไป...
     แล้วพี่แดฮยอนก็ค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้พบ จนลมหายใจเรารดกัน แล้วพี่แดฮยอนก็ประกบปากจูบกับผม ตอนนี้ใจของผมเต้นแรงมาก ผมพยายามจะไม่ตื่นเต้นกับมัน เพราะกลัวอีกคนจะได้ยิน แล้วแดฮยอนก็ถอนจูบออกไปอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ...ฉันขอโทษนะ” แล้วแดฮยอนก็เดินออกไป ทิ้งไว้แค่ผมที่กำลังยืนมึน
แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันอีก เพราะพี่แดฮยอนไปอยู่ที่หอพักเพื่อน เพื่อที่พยายามจะหลบหน้าผมอยู่เกือบสัปดาห์
2 สัปดาห์ต่อมา...
ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่แดฮยอนมาหลบหน้าผมแบบนี้ ผมออกมานั่งอยู่ที่ริมระเบียงห้อง โดยมีจงออบนั่งอยู่ข้างๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่าจุนฮง”
“เปล่าฮะ ผมแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
“นายคิดถึงแดฮยอนใช่ไหม” คำพูดของจงออบทำให้ผมถึงกับสะดุดทันที
     พี่ยงกุก พี่ยองแจ หรือแม้กระทั่งผมก็เคยโดนแดฮยอนจูบมาแล้วทั้งนั้นแหล่ะ แต่เขาก็ไม่เคยหลบหน้าแบบนี้นะ ถึงแดฮยอนจะดูเหมือนจะเจ้าชู้ แต่เขาก็รักใครรักจริงนะ”
ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่คนเกือบทั้งบ้านโดนพี่แดฮยอนจูบมาหมดแล้ว
“งั้นนายช่วยนัดแดฮยอนให้มาเจอกับผมที่สวนสาธารณะได้ไหม”
“ถ้านายอยากเจอเขาจริงๆ เราก็จะนัดให้นะ”
“ขอบใจนะ” ผมดึงตัวจงออบเข้ามากอดแล้วก็เดินออกมา
     ผมรีบปั่นจักรยานออกมายังสวนสาธารณะ
     ผมเดินไปหลบอยู่หลังกระดานลื่นของเด็กเล่น แล้วผมก็เห็นแดฮยอนเดินเข้ามาพอดี ผมจึงเดินเข้าไปหาอีกคน
“จุงฮง...” แดฮยอนพยายามจะเดินหนีแต่ถูกผมดึงแขนไว้
“เดี๋ยวสิ...ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่”
“ฉันไม่มีเรื่องที่จะต้องคุยกับนาย” แดฮยอนพยายามที่จะแกะมือผมออก ผมจึงดึงอีกคนเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
“ทำไมพี่ต้องหนีผมด้วย”
“ปล่อยฉันนะ” คนในอ้อมกอดของผมพยายามที่จะดิ้น
“พี่ตอบผมก่อนสิ ทำไมพี่ต้องหนีหน้าผมด้วย”
“ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อย”
“ผมไม่ปล่อยจนกว่าพี่จะตอบคำถามผม” ผมรัดกอดให้แน่นขึ้น
“ฉันขอโทษที่ฉันจูบกับนายไปวันนั้น ฉันคิดว่าฉันไม่ควรทำกับนายแบบนั้น ฉันไม่อยากให้ใครมองว่านายแปลกที่มาคบกับผู้ชายแบบนี้ และนายก็คงไม่ได้รักฉันหรอก” น้ำตาของคนที่อยู่ในอ้อมกอดเริ่มไหลออกมา
“มันไม่แปลกหรอกที่เราจะรักกับใครสักคน ถึงแม้ว่าเขาเป็นเหมือนเราก็ตาม ผมรักพี่นะ”
“ไม่ เรามันห่างกันเกินไป นายยังเด็กมากที่จะรักกับใครสักคน”
“ทำไม ทำไมใครๆก็ชอบมองว่าผมเด็ก ผมเด็กแล้วไง เด็กมันรักใครไม่เป็นหรือไง ถึงผมจะเด็ก แต่ผมก็มีหัวใจนะ” น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมา
“ฉันขอโทษนะ ฉันรักกับนายไม่ได้จริงๆ”
“ทำไมหล่ะ ทำไม!” ผมแทบจะตะโกนใส่คนที่อยู่ตรงหน้า
“ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว! แล้วคนๆนั้นก็คือยู ยองแจ!ได้ยินไหม!” ประโยคนั้นทำให้ผมถึงกับชะงัก ผมเดินออกมา สายฝนเริ่มเทลงมาจากฟ้า ผมปั่นจักรยานท่ามกลางสายฝนจนมาถึงหน้าบ้าน ผมเดินเข้าไปในห้องทั้งๆที่ยังตัวเปียกอยู่
     ผมปล่อยหมัดใส่ประตูห้องที่อยู่ตรงหน้า ผมไม่รู้สึกเจ็บด้วยซ้ำ แต่ผมเจ็บใจมากกว่าที่ทำไมเขาไม่ได้รักผม แล้วทำไมเขาต้องมาจูบผมด้วย แล้วอีกอย่างทำไมเขาต้องถึงหนีหน้าผมด้วยเหตุผลแค่นี้
“พอได้แล้ว!” จงออบเข้ามาดึงแขนผมไว้
“ปล่อยนะ” ผมพยายามที่จะชกหมัดเข้าไปอีกครั้ง แต่ก็ถูกจงออบดึงไว้
“ฉันบอกให้หยุดไง ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย อย่าทำร้ายตัวเองเพราะคนๆเดียวเซ่”
“นายไม่เคยรักใคร นายก็ไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน ที่เห็นคนที่เรารักไปรักกับคนอื่น”
“ทำไมฉันจะไม่รู้หล่ะ ฉันก็เจอแบบนั้นเหมือนกัน”
“หมายความว่าไง”
“ฉันรักนายนะจุนฮง” จงออบสวมกอดผมจากด้านหลัง ใจของผมเริ่มเต้นแรง  แล้วหน้าของผมก็เริ่มร้อนผ่าว
“เอ่อ....” ผมพูอะไรไม่ออกจริงๆ
“ฉันรักนายนะ ฉันไม่อยากให้นายเสียใจแบบนี้” จงออบกอดผมแน่นขึ้นอีก ผมจึงหันหน้าไปหาแล้วใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่อีกคนไว้
“นายรักฉันจริงๆหรอ”
“อือ...”
“ขอบคุณนะ ที่รักกัน” ผมเลื่อนลงไปจูบอีกคนที่อยู่ตรงหน้า เราทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่ม จูบที่แสนหวานนั้นทำให้ผมลืมเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่แดฮยอน  ผมควรจะรักกับคนที่เขารักผมแล้วสินะ ^ ^   
******************