ไฟแค้น

       Fang Talk

       ฉันเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำแล้วมานั่งลงที่เตียงนอนของตัวเอง ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นสร้อยคอล็อคเก็ตเส้นหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ฉันวางผ้าเช็ดผมลงแล้วเอื้อมมือไปหยิบสร้อยล็อคเก็ตนั้นขึ้นมาดูพร้อมกับเปิดล็อคเก็ต นาฬิกาทางซ้ายมือยังคงหมุนเวียนไปตามหน้าที่ของมัน ส่วนทางขวามือปรากฎภาพของเด็กหญิงและเด็กชายกำลังยิ้มให้กัน ภาพแห่งความทรงจำมากมายไหลวนเวียนอบอวลไปทั่วห้องนอนสีขาวสวย

       ฉันกุมสร้อยนั้นไว้ในมือแล้วเดินออกไปที่ระเบียงภายในห้องของตัวเอง สายตาทอดมองไปที่บ้านหลังข้างๆ ที่ไม่มีคนอยู่มานับสิบปีแต่ยังคงสภาพดีอยู่เพราะพ่อของฉันเป็นคนจ้างคนไปทำความสะอาดและตัดหญ้าที่นั่นเป็นประจำ

       แต่ถึงคุณพ่อของฉันจะไม่ให้คนไปทำความสะอาดจนมันเก่าและโทรมแค่ไหน แต่สำหรับฉันมันยังเป็นบ้านที่สวยเสมอและเต็มไปด้วย     ความทรงจำ...

      เด็กหญิงและเด็กชายคู่หนึ่งกำลังวิ่งหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะร่า แต่ระหว่างที่เล่นกันอยู่ เด็กหญิงก็สะดุดขาตัวเองจนล้มไป เลือดที่หัวเข้าของเธอไหลซิบออกมา

      'ฮือๆๆๆ ฮึก ฮือๆๆ' เด็กหญิงนั่งร้องไห้อย่างเจ็บปวด เด็กชายเห็นอย่างนั้นจึงรีบวิ่งตรงเข้ามาหาเธอ

      'ฟางอย่าร้องไห้สิ เจ็บมากเหรอ'

      'ฮึก ฟางเจ็บ ฮือๆๆๆ'

      'ไม่ร้องนะคนดี แค่นี้ไม่เจ็บน่า เลิกร้องไห้ได้แล้ว' เด็กชายเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาจากแก้มใสของเธอออกไป

      'แต่ฟางเจ็บ ฮึก ไม่ให้ร้องได้ไงล่ะ'

      'งั้น... ถ้าพี่ให้ขี่หลัง ฟางจะหยุดร้องไห้ได้รึเปล่าน้า'

      'พี่จะให้ฟางขี่หลังจริงๆเหรอ'

      'จริงสิ แต่เราต้องหยุดร้อง'

      'อือ สัญญา ฮึก' เด็กหญิงเช็ดน้ำตาของตัวเองออกและหยุดร้องไห้

      'โอเค งั้นลุกขึ้นเลย' เด็กชายยืนขี้นก่อนจะหันหลังแล้วย่อตัวให้คนตัวเล็กขึ้นมาบนหลัง เด็กหญิงจึงลุกขึ้นแล้วเอาแขนโอบรอบคอเด็กชายไว้ ก่อนจะค่อยๆขึ้นไปขี่หลังเด็กชาย

      'ฮี้ๆๆๆ วันนี้เจ้าหญิงอยากไปไหนครับ เดี๋ยวม้ารับใช้จะพาไปส่งถึงที่เลย'

      '555+ อืม...เจ้าหญิงอยากเที่ยวรอบบ้านเลย'

      'โหฟาง รอบบ้านนี่มันไกลเหมือนกันอยู่นา'

      'ฮึก ฮึก!' หญิงสาวตั้งท่าจะร้องอีกครั้งเมื่อเด็กชายตั้งท่าว่าจะไม่ทำตามคำร้องของเธอ

      'โอเคๆๆ งั้นจับให้แน่นๆน้าเจ้าหญิง!'

      เด็กชายบอกเด็กหญิงแล้ววิ่งไปรอบๆบ้าน เด็กหญิงหัวเราะร่าอย่างมีความสุขและกระชับอ้อมแขนที่โอบรอบคอเด็กชายให้แน่นขึ้นไปอีกเพราะว่ากลัวจะตก

      และหลังจากที่ทั้้งคู่เล่นกันจนเหนื่อยแล้วก็ไปนั่งพักด้วยกันที่ศาลานั่งเล่นที่บ้านของเด็กชาย ก่อนที่เด็กชายจะถอดสร้อยที่เค้าชอบใส่และพกติดตัวตลอดออกมาอยู่ตรงหน้าเด็กหญิง

      'ฟาง เก็บสร้อยนี้ไว้นะ มันจะเตือนว่าพี่อยู่กับฟางตลอดเวลา'

      'แต่สร้อยนี่พี่รักมากไม่ใช่เหรอ พี่จะให้ฟางทำไม'

      'มันจะคอยบอกไงว่าพี่จะอยู่กับฟางเสมอ พี่จะดูแลและปกป้องฟางเสมอนะ เวลาที่ฟางเหงาหรือไม่มีใครฟางก็จะมีพี่มีสร้อยนี่อยู่กับฟางเสมอ'

      'ขอบคุณนะค่ะพี่ ฉันชอบมันที่สุดเลย' หญิงสาวเปิดดูสร้อยล็อคเก็ตก่อนที่จะใส่สร้อยนั้น ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข...

      "พี่อยู่ที่ไหนกันนะ พี่ป๊อป..." ฉันพึมพำกับตัวเองเมื่อนึกถึงเจ้าของสร้อยเส้นนี้ ก่อนจะใส่สร้อยคอไว้เพื่อคลายความคิดถึงที่มีต่อเจ้าของสร้อย

      สายตาที่ยังทอดมองไปที่บ้านหลังข้างๆ ก็ต้องสะดุดกับร่างหรือเงาของคน หรือว่าจะเป็นขโมย!?!

      ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งลงมาที่ชั้นล่างแล้วหยิบไม้กวาดออกมาแล้วปีนกำแพงข้ามไปบ้านอีกหลังทันที ไอหัวขโมยนั่นอยู่ไหนกันนะ? ฉันเดินถือไม้กวาดพลางกวาดสายตามองไปทั่วเพื่อหาตัวคนร้าย

      แล้วฉันก็เห็นเงาตะคุ่มที่เดินไปทางหน้าบ้าน ทำให้ฉันรีบเดินตามมันไปทันที แต่จู่ๆเงาที่ฉันเดินตามมาจู่ๆก็หายไปไหนไม่รู้...

      "อุ๊บ!" ปากของฉันถูกปิดด้วยฝ่ามือหนา ฉันได้แต่ร้องอู้อี้ๆๆในลำคอ นี่มันอะไรกัน...!

      Fang Talk END

ไม่ได้มาอัพเรื่องนี้นานมากกกกกกกกก

แต่ตอนนี้มาอัพแล้วน้า ^^

ใครกันที่มาปิดฟาง เป็นโจรจริงเหรอ???

โปรดติดตาม! ฝากฟิคเรื่องนี้และอีกสองเรื่องด้วยน้า ^^

ยังเก็บรักนั้น อยู่ในหัวใจ <3