Dear Friend แด่เธอ...เพื่อนรัก

เช้าวันต่อมา
 
แก้วเดินเข้ามาในห้องเรียน เห็นเพื่อนรักของเธอนั่งทำการบ้านอยู่จึงเอ่ยปากทักทาย
 
แก้ว : โทโมะ!!
 
โทโมะ : ....
 
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ แค่หน้า เขายังไม่หันมามองเธอเลย
 
แก้ว : โทโมะ!!
 
โทโมะ : ....
 
อะไรของเขาอีกเนี่ย แก้วเริ่มคิดในใจ
 
แก้ว : โทโมะ ได้ยินมั๊ย!!
 
โทโมะ : ....
 
หันหน้ามองแก้วทีนึง ก่อนก้มลงทำการบ้านต่อ
 
แก้ว : ได้ยินแก้วมั๊ย โทโมะๆๆๆๆ
 
เธอตะโกนใส่รูหูเขาอย่างดัง มีใครบ้างล่ะ ที่จะทนเสียงแหกปากของเธอได้
 
โทโมะ : อะไรครับ??
 
ตอบแบบไม่มองหน้า มือและตาก็ยังคงสนใจกับสมุดที่วางอยู่บนโต๊ะ
 
แก้ว : ฮึ่ย!! โมะเป็นอะไรไปอีกเนี่ย
 
โทโมะ : ก็ไม่ได้เป็นไรนี่ครับ
 
หันหน้ามาแล้วยิ้มกว้างๆให้แก้ว
 
แก้ว : หายไม่สบายรึยัง แล้วเมื่อวานกินยารึป่าว นอนเร็วรึป่าว แล้วก็....
 
โทโมะ : พอได้แล้วครับแก้ว โมะหายแล้วครับ กินยา นอนเร็ว ตามที่แก้วสั่งทุกอย่างเลยครับ
 
อมยิ้มแล้วขยี้หัวแก้วเบาๆด้วยความเอ็นดู
 
แก้ว : ดีมากๆๆ 
 
โทโมะ : แล้วทำไมวันนี้มาสายจังเลย
 
แก้ว : ตื่นสายน่ะ พอดีเมื่อคืนแก้วกลับดึกนิดนึง
 
โทโมะ : อืมหรอ
 
พยายามพูดกลบเกลื่อน เมื่อเธอพูดถึงเรื่องเมื่อคืนที่ไปกับเขามา
 
โทโมะ : แล้วเป็นไงบ้างล่ะ
 
แก้ว : ก็สนุกมากๆๆเลย พี่เขาน่ารักมากๆเลยด้วย อยู่ใกล้ๆแล้วแก้วรู้สึกอบอุ่นยังไงไม่รู้
 
โทโมะ : ตกลงชอบพี่เขาจริงๆใช่มั๊ย
 
โทโมะถามกลับด้วยท่าทีจริงจัง
 
แก้ว : ก็ใช่สิ ทำไมโมะถามงี้ล่ะ โมะก็รู้ไม่ใช่หรอ
 
โทโมะ : อืมๆ โทโมะรู้ รู้ดีอยู่แล้วแหล่ะ ขอโทษนะที่ถาม
 
ตอบเธอกลับด้วยท่าทางน้อยใจ และเดินลุกออกไปจากตรงนั้นทันที ทำเอาแก้วยืนแน่นิ่ง งงในท่าทีของเขาที่นับวันจะยิ่งแปลกไปเรื่อยๆ
 
 
โทโมะ : โทโมะรู้ว่าแก้วคิดยังไง แต่ที่โทโมะไม่รู้คือ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับใจตัวเองต่อไปดี
 
 
ตกเย็น
 
ป๊อป : อ้าว!! ไม่กลับบ้านวะไอ้โมะ
 
เอ่ยทักเพื่อนรักต่างห้อง ที่นานๆๆๆๆ จะมาหาเขาสักที เว้นก็แต่มีเรื่องทุกข์ใจเท่านั้นแหล่ะ
 
ป๊อป : ทำหน้าอย่างนี้ ฉันซวยอีกแน่เลยใช่มั๊ยเนี่ย
 
ป๊อปพูดดักคอ อย่างรู้ทัน
 
โทโมะ : ไม่ขนาดนั้นเว้ย ฉันก็แค่มาขอคำปรึกษา
 
ป๊อป : เรื่องแก้วอีกล่ะสิ
 
เห็นเพื่อนรักทำหน้าตาหมองเศร้าลงทันที
 
ป๊อป : รู้สึกยังไงบอกไปเลยดิวะ เก็บไว้ทำบ้าไร
 
โทโมะ : ฉันกลัว
 
ป๊อป : กลัวไรวะ
 
โทโมะ : กลัวเขาไม่เหมือนเดิม กลัวว่าความเป็นเพื่อนที่มีอยู่มันจะหายไป กลัวว่าเขาจะเกลียดฉัน กลัวๆๆๆ กลัวทุกอย่าง
 
ป๊อป : ใจเย็นเว้ย
 
พยายามจะพูดปลอบโยน ให้เพื่อนใจเย็นลง
 
ป๊อป : ฉันเข้าใจแกนะ แต่ถ้าแกพูดออกไป  ใครจะไปรู้ บางทีแก้วอาจจะมีความรู้สึกดีๆให้กับแกก็ได้นะ เอาน่าๆๆ ลองพูดมันออกไป ไม่เสียหายอะไรหรอก
 
โทโมะ : ฉันไม่กล้า ฉันกลัว
 
ป๊อป : อย่างน้อยถ้าแกโชคร้ายจริงๆนะ ก็อาจแค่เสียเพื่อนไป แต่มันก็ดีกว่าเสียใจที่ไม่ได้บอกรักคนที่เรารักไปทั้งชีวิตนะเว้ย
 
ทั้งคืนนั้นโทโมะกับป๊อปปี้ก็นั่งคุยกันที่โรงเรียน (?) จนดึกดื่นมืดค่ำก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป
 
 
 
วันต่อมา
 
แก้ว : โทโมะ
 
โทโมะ : ค้าบบบบ
 
แก้วทักโทโมะตามปกติ ส่วนโทโมะก็ขานรับคำทักทายตามปกติ
 
แก้ว : แก้วหิวอ่ะ โมะเลี้ยงข้าวแก้วหน่อยนะ
 
พูดพลางกอดแขนโทโมะแล้วส่งสายตาวิงวอนชวนสงสารให้ น่ารักขนาดนี้ ใครจะปฏิเสธได้ลงล่ะ
 
โทโมะ : ได้เลยๆ แต่มีข้อแม้นะ
 
แก้ว : อะไรหรอ??
 
โทโมะ : แก้วห้ามกินเยอะนะ
 
แก้ว : ไม่เอาอ่ะแก้วหิว แก้วจะกินเยอะๆเลยคอยดู
 
โทโมะ : ฮ่าๆๆ ไปกันเร็ว
 
แล้วทั้งคู่ก็เดินทางมาจนถึงโรงอาหารของโรงเรียน แต่ระหว่าทางก็พบเข้ากับ....
 
ป้อง : น้องแก้วครับ
 
แก้ว : พี่ป้อง
 
ทั้งคู่หันไปตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก โทโมะก็เดินแยกออกไปทันทีอย่างรู้หน้าที่ ว่าไม่ควรจะอยู่เป็นก้าง
 
แก้ว : มะ...มีอะไรหรอคะ
 
ป้อง : คือว่าพี่มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะครับ พรุ่งนี้เย็นเจอกันที่เดิมแล้วกันนะครับ
 
แก้ว : ค่ะๆ
 
ป้อง : เจอกันครับ
 
พูดจบก็เดินจากไปทันที ในขณะที่แก้วยืนอึ้งสักพัก ก่อนจะตั้งสติได้และรู้ว่าต้องไปเล่าให้เพื่อนรักของเธอฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้
 
แก้ว : โทโมะๆๆๆๆๆ
 
โทโมะ : หืม??
 
แก้ว : โทโมะ รู้มั๊ยพี่ป้องคุยอะไรกับแก้ว
 
โทโมะ : ....
 
ส่ายหัวไปมา
 
แก้ว : พี่เขานัดแก้วไปคุยเรื่องอะไรก็ไม่รู้อ่ะโทโมะ
 
โทโมะ : ระ....หรอ
 
ขนาดยังไม่รู้นะว่าจะไปคุยเรื่องอะไร อาการหนักซะแล้ว
 
 
โทโมะ : อีกแล้วหรอวะเนี่ย เขาพัฒนาไปไกลแล้วนะ แล้วแกล่ะวะไอ้โมะ ไม่บอกเขาไปซะทีวะ ปากแข็งอยู่ได้เนี่ย
 
 
แก้ว : ไม่ดีใจกับแก้วสักหน่อยเลยหรอ
 
โทโมะ : ดีใจสิๆ ดีใจด้วยนะ
 
แก้ว : แก้วดีใจที่สุดเลย
 
โทโมะ : ....
 
เมื่อแก้วพูดจบก็กระโดดกอดคอโทโมะเพื่อนรักด้วยความดีใจแบบสุดๆ ในขณะที่อีกฝ่าย กอดตอบด้วยใบหน้าที่อมทุกข์
 
......................................................................................................................
จุ๊บๆ =3=