BECAUSE OF YOU.เพราะเธอคือลมหายใจ...
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.35 น.
แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 11.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
13)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความBECAUES OF YOU เพราะเธอคือลมหายใจ (NC)
ตอนที่13
“ฟางรักพี่ป๊อป!” เสียงหวานตะโกนก้องไปทั่วทั้งชั้นทำงาน เรียกทุกสายตาให้มองหญิงสาวเป็น
ตาเดียว หากแต่เธอไม่สนใจ เท้าเล็กๆวิ่งตามหลังแกร่งของสามีหนุ่มที่หยุดนิ่งอยู่กับที่ ลำแขนเรียวเสลา
โอบกอดรอบเอวสอบ ก่อนจะซบใบหน้าลงบนแผ่นหลังแกร่ง มีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้นที่หลุดลอดออกมาจาก
เรียวปากอิ่ม
“ปล่อยพี่เถอะฟาง ตอนนี้เราอาจจะจำเรื่องราวได้ไม่หมด ถ้าฟางรู้เรื่องทั้งหมดเมื่อไร ฟางจะไม่พูดแบบนี้
อีกเลย”มือหนาพยายามแกะข้อมือเล็กที่ยึดกันไว้แน่น
“ไม่ เค้าไม่ปล่อย ฮึก พี่ป๊อปเอาอะไรมาตัดสินความรักของฟาง เรื่องราวที่ผ่านมาอย่างนั้นหรอ...ฮึก ฟาง
จะบอกให้นะ ว่าฟางไม่ใส่ใจมันสักนิด ฟางเชื่อหัวใจตัวเอง ถ้าฟางบอกว่ารักพี่ป๊อป ฟางจะไม่ชายตามองใครอีก
ฟางเพิ่งยี่สิบสี่นะ จะปล่อยให้ฟางเป็นแม่หม้ายตั้งแต่อายุเท่านี้เลยหรือไง”น้ำเสียงหวานเจือสะอื้นพูดกับแผ่นหลัง
แกร่งที่ยังคงนิ่งราวกับก้อนหิน ทำให้เธอต้องเดินอ้อมจากด้านหลังไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“ถ้าไม่พูด ฟางจะแปลว่าเราดีกันแล้วนะ ห้ามหนีฟางไปไหนอีก...ต่อให้พี่ป๊อปจะฆ่าฟางให้ตายฟางก็จะ
ไม่หนีไปไหน...สัญญากับฟางได้ไหมว่าเราจะไม่ทิ้งกัน”
“แต่พี่มันเลว”
“ฟางชอบคนเลว”เสียงหวานตอบกลับมาทันควัน เรียกเสียงแซวของพนักงานให้ดังขึ้นรอบตัวทันที
“แต่พี่ไม่ชอบเด็กเอาแต่ใจ”เสียงเข้มเอ่ยอย่างหยอกล้อ เรียกรอยยิ้มหวานจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี
ร่างเล็กโผเข้ากอดร่างแกร่งทันที น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มไหลรินลงมาอย่างไม่อายใคร
“เสียใจ ฮึก ได้แล้วห้ามทิ้ง ฮึกๆ”ป๊อปปี้หัวเราะในลำคอเบาๆกับความน่ารักของภรรยาตัวน้อย ก้มใบหน้า
ลงสูดดมความหอมจากผมนุ่มสลวยของเธอ
“พอแล้ว ดูซิร้องไห้อย่างกับเด็กอนุบาล”ชายหนุ่มผละจากร่างเล็กของภรรยาสาวก่อนจะกรีดนิ้วเช็ด
น้ำตาออกจากใบหน้าแสนหวาน
“เอ๊ะ เค้าโตแล้วนะ”มีเพียงเสียงหัวเราะของชายหนุ่มเท่านั้นที่ดังขึ้น มือหนาเอื้อมจับมือเล็กของภรรยา
สาวก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์ ไหนๆวันนี้ก็โล่งใจที่สุดในรอบสองเดือนแล้ว ขอโดดงานสักวันจะเป็นไรไป...
“ผมว่าพวกคุณทำงานดีกว่านะครับ”ชายหนุ่มไม่ทิ้งคราบเจ้านายจอมโหด ตะโกนบอกพนักงานที่มองตาม
เขาและฟาง พนักงานต่างรีบทำหน้าที่ของตัวเองทันควันก่อนประตูลิฟต์จะปิดลง พร้อมๆกับเสียงกรี๊ดของพนักงาน
หญิงทั้งชั้นเมื่อลับสายตาของเจ้านายจอมโหด มือหนาบรรจงใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาออกจากแก้มนวลของหญิง
สาว
“บอกให้คนอื่นทำงานแล้วตัวเองก็โดดงาน”เสียงหวานกระเซ้าสามีหนุ่มที่เพิ่งจะถอดมาดเจ้านายจอมโหด
ไปหยกๆหลังจากอยู่กับเธอเพียงสองคน
“เดี๋ยวนี้หัดประชด เดี๋ยวเถอะ”
“กล้าทำร้ายผู้หญิงหรอ”
“ไม่อีกแล้วล่ะ”รอยยิ้มแสนอบอุ่นถูกแต้มบนริมฝีปากหยักลึก ลำแขนแกร่งโอบกระชับเอวบาง ก่อนจะก้าว
ออกจากลิฟต์ไปที่รถยนต์คันโปรด...
ร่างเล็กของฟางถูกวางลงบนเตียงหนานุ่ม ก่อนร่างสูงจะเดินจากไป มือหนาเปิดประตูตู้เสื้อผ้า
ก่อนจะหยิบเนคไทด์เส้นหนึ่งและเดินมาหาฟาง
“อะไรคะ”
“เนคไทด์เส้นนี้ฟางซื้อให้พี่เอง แต่ตอนนั้นพี่ไม่เคยจะใส่”
“ฟางจำไม่ได้”เขายิ้มให้คนตัวเล็ก ก่อนจะยกร่างเล็กขึ้นนั่งซ้อนตักโอบลำแขนรอบเอวบางจรดจมูกลงบน
แก้มนวลเบาๆ
“ฟางเคยฝันไหมว่าพี่ปฏิเสธรักฟาง”
“ค่ะ”เขายิ้ม ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ และเอ่ยบอกเล่าเรื่องราวในอดีตระหว่างเขาและเธอ
“พี่ปฏิเสธรักฟางเพราตอนนั้นพี่มีคนรักอยู่แล้ว”
“นอกใจฟางหรอ!”เขาหัวเราะเบาๆเมื่อเสียงหวานสวนขึ้นทันควัน
“ฟังก่อนสิครับ รู้ไหมว่าตอนที่ฟางรู้ความจริงฟางก็พูดประโยคเดียวกันนี้เลย”เขาหลุดยิ้มเมื่อใบหน้าแสน
หวานเห่อแดงขึ้นมา
“เพราะพี่มีคนรักอยู่แล้วพี่ถึงไม่อยากจะยอมรับหัวใจตัวเอง ตอนนั้นพี่ไม่เชื่อว่าพี่จะรักเด็กที่อายุห่างกันมาก
ถึงเก้าปี”
“แล้วตอนนี้คนรักของพี่ป๊อปอยู่ไหนคะ”
“เธอจากไปแล้ว”
“ไปไหนคะ เธอทิ้งพี่ป๊อปไปหรอ”ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยคำถามเงยขึ้นสบตาเขา เขาส่ายหน้าเบาๆ
ก่อนจะเอ่ย
“ไม่ครับ เธอฆ่าตัวตายน่ะ”
“ทำไมล่ะคะ”เธอถามอย่างสนอกสนใจ
“เพราะพี่เอง พิมเป็นเด็กกำพร้า ชีวิตของเธอไม่เคยมีใครนอกจากพี่ ตอนนั้นเราทะเลาะกัน แต่พี่ตามง้อ
จนสำเร็จให้แหวนเธอไว้ และสัญญาว่าจะพาเธอไปกราบคุณพ่อคุณแม่ หละจากนั้นเราก็จะแต่งงานกัน แต่...”
“เพราะว่าฟาง ฟางอ้างว่าตัวเองท้อง เราเลยได้แต่งงานกัน”
“ฟางจำได้”
“ค่ะฟางจำได้”มือเล็กยกขึ้นคลึงขมับน้อยๆ ใบหน้าสวยหวานเริ่มไม่สู้ดีนัก เขาเลยกะไว้ว่าวันนี้จะหยุด
เพียงเท่านี้ก่อน
“จำได้เท่านี้ก็เก่งมากแล้ว ไว้วันพรุ่งนี้เราค่อยมาทบทวนกันใหม่เนอะ”หญิงสาวเพียงแต่พยักหน้าเบาๆ
เขาอุ้มร่างเล็กวางไว้บนเตียง ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบอบบาง
“นอนพักก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขอไปปิดประตูหน้าต่างก่อน ฝนตกหนักเชียว”
“ค่ะ”เขาก้มลงกดจูบตรงหน้าผากมน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน สายตาคมทอดมองสายฝนที่เท
กระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย เสียงฟ้าร้องดังกัมปนาท และสายฟ้าที่ฟาดลงมาบนท้องฟ้ามืดมิดอย่างน่าหวาด
กลัว มันทำให้เขาอดนึกถึงวันนั้นที่เมรุไม่ได้ แค่ย้อนนึกไปว่าเธอต้องหวาดกลัวและเจ็บตัวมากแค่ไหน เขาก็แทบ
จะบั่นหัวตัวเองที่กล้าทำร้ายให้เธอต้องเจ็บปวดถึงขนาดนั้น หากวันนั้นโชคไม่ได้เข้าข้างคนเลวอย่างเขา ก็อาจจะ
ไม่มีหญิงสาวตัวเล็กคนที่กุมหัวใจของเขาไว้ทั้งดวง
“กรี๊ดดดดดดดดดด”
..................................................................................................................................
จะจบแล้ว เหลืออีกสี่ตอน ติดตามด้วยน้าา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
