รักร้ายๆมัดหัวใจคุณชายมาเฟีย

 
ในบ้าน
"อ้าวแก้ว ทานอะไรหรือยัง "
"ยังเลยจ๊ะฟาง แล้วนี่ฟางกลับมาเมื่อไหร่"
"เมื่อกี้นี้เองจ๊ะ  แก้ว ฟางว่าเราไปหาไรทานกันดีกว่าน่ะ  จะได้เดินเที่ยวกันด้วยเลยน่ะ"
"อื้ม ก็ดีเหมือนกันน่ะ  เบื่อๆอ ยู่พอดี"
"จ๊ะ งั้นไปกัน "  เดินออกไป
 
ห้าง
"เฟร์  ถามไรหน่อยดิ "
"อะไรหรอ"
"พี่จินนี่เป็นอะไรกับโทโมะหรอ"
"อ๋ออ  พี่จินนี่เป็นเพื่อนพี่โมะน่ะ  สนิทกันมากเลยน่ะ  ทำไมหรอ"
"แล้วฟางรู้หรือป่าวว่าพี่โมะของฟางอ่ะ แอบชอบพี่จินนี่"
"รู้ซิ รู้มานานแล้วด้วลล่ะ  แต่ฟางว่าพี่จินนี่คงจะมีแฟนไปแล้วมั่ง"
"แล้ว  กำลังจะพูดต่อแต่พิมมาขัด"
"อ้าวววว  นี่มาเที่ยวกันหรอจ๊ะ"
"ไปเถอะแก้ว ฟางเหม็นขี้หน้าคนแถวนี้อ่ะ"
"นี่นังฟาง แกพูดกับชั้นให้ดีๆหน่อยน่ะ  ระวังเถอะชั้นได้เป็นสะใภ้บ้านแกเมื่อไหร่ชั้นจะจัดการแกเป็นคนแรกเลย"
"หึ แล้วชั้นจะรอ แต่ชั้นว่าคงจะไม่มีวันนั้นหรอก"
"หึ แกอย่าพึ่งเอะใจไปเลยจ๊ะฟาง เพราะยังไงชั้นก็จะต้องได้เป็นสะใภ้จำไว้"
"แล้วเทอแน่ใจได้ไงว่านายโทโมะจะรักเทอ   ชั้นจะบอกให้เอาบุญน่ะยัยพิมดีด ว่าคนที่เทอรักนักรักหนาเนี่ยเค้ามีคนที่เค้ารักอยู่แล้ว  ส่วนเทอมันก็แค่คู่หมั่นแค่ในนามเท่านั้นแหละ เลิกยุ่งกับโทโมะได้แล้ว "
"อ๊ายยยย โมะเค้ารักชั้นคนเดียว เค้าไม่มีวันไปรักคนอื่นหรอก  แกเอาอะไรมาพูด  "
"ชั้นก็เอาความจริงมาพูดไง"   
"ใช้ พี่โมะเค้ารักพี่จินนี่  ไม่ใช้เทอ จำไว้"
"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย  นังจินนี่หรอ  มันเป็นใครห๊ะ พวกแกบอกชั้นมาน่ะ อ๊ายยยยยยย"
 
"เอะโทโมะค่ะ นั้นน้องแก้วกับน้องฟางนิค่ะ"  เดินเข้าไปหา
 
"น้องฟางน้องแก้ว  ทำไรกันอยู่จ๊ะ"
"พี่จินนี่ "
"อ๋อออ นังนี่หรอจินนี่ หน้าตาก็งั้นๆแหละ  แกกล้าดียังไงมาแย่งโทโมะของชั้นห๊ะ  "
"อะไรของเทอ ชั้นไม่รู้เรื่อง"
"เหอะ ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อหรอกน่ะ  แกมันนังหน้าด้าน แย่งแฟนชาวบ้าน"
"นี่เทอ พูดให้ดีๆหน่อยน่ะ ชั้นไปเกี่ยวไรด้วยห๊ะ   ฟางแก้ว ยัยนี่เป็นใคร"
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นห๊ะ  จินนี่เป็นไงบ้างครับ"
"โมะค่ะ  นังจินนี่มันเป็นใครค่ะ  มันจะแย่งโมะไปจากพิม"
"โอ๊ยยยยยยย รำคาน วันๆแย่งแต่ผู้ชาย  นี่ยัยพิมดีดเทอหยุดสร้างปัญหาซักที  ผู้ชายเค้าไม่เหลียวตามามองแล้วยังจะหน้าด้านตามตื้อเค้าอีก  แล้วไม่ต้องกรี๊ดน่ะ กรี๊ดเมื่อไหร่เทอโดนตบแน่  ส่วนนายพาพี่จินนี่ออกไปก่อน สวนยัยนี่ชั้นจัดการเอง "  
"อื้มๆ  ไปครับจินนี่ "  เดินออกไป
"โมะค่ะ โมะรอพิมด้วย  อ๊ายยยยยยยย"
เพี้ยะ!!
"อ๊ายยยยย นังแก้วแกตบชั้น"
"ชั้นบอกเทอแล้วว่าอย่ากรี๊ดให้ชั้นได้ยิน  มานี่ "  ลากพิมไปที่ลานจอดรถ
 
ลานจอดรถ
"นังแก้ว ชั้นเจ็บน่ะ ปล่อย"
"ชั้นขอเตือนเทอไว้ก่อนเลยน่ะ ว่าเลิกยุ่งกับโทโมะซะ " 
"ไม่  ชั้นต้องได้โทโมะจำไว้"
เพี้ยะ!!
"จะเลิกไม่เลิกห๊ะ  ไม่เลิกแกโดนอีกแน่  ชั้นชักจะหมดความอดทนแล้วน่ะ  " 
"แกนังแก้ว  แกอยากตายหรือไงหีะ " 
"ทำไม  แกจะทำไรชั้น  จนตรอกอย่าแกเนี่ยน่ะ  จะสู้อะไรชั้นได้  กลับไปเปิดโรงงานพิมดีดไป"
"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย "
เพี้ยะ!!
"เอ่ออออ  แก้วฟางว่าพอเถอะ " 
"นี่มันยังน้อยไปฟาง  ยัยนี้อ่ะด้าน  ตบแค่นี้ไม่ตายหรอก   ว่าไงแกจะเลิกยุ่งกับโทโมะมั้ยห๊ะ " 
"ไม่!!"
"ชั้นจะถามเทอเป็นครั้งสุดท้าย  จะเลิกไม่เลิก  "
"ไม่"!!
"ไม่เลิกใช่มั้ย  หึ ได้   ฟางจับมัน"
"ได้จ๊ะ"    จับพิมไว้
เพี้ยะ!! เพี้ยะ!! เพี้ยะ  !!
"อ๊ายยยนังบ้า  เจ็บน่ะ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย"
"ไง  เจ็บหรอ ถ้าเจ็บก็เลิกยุ่งกับโทโมะซะ  ไม่งั้นอย่าหาว่าชั้นไม่เตือน"
"อ๊ายยยยยยยยยยย  เลิกก้ได้  อ๊ายยยยย  ปล่อยชั้น ปล่อย   ฮืออออออออออออ"
"ไปซะ แล้วอย่ามาให้ชั้นเห็นหน้าอีก  ถ้าชั้นเห็นหน้าเทอเมื่อไหร่    เทอ ต า ย"
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------