รักร้ายๆมัดหัวใจคุณชายมาเฟีย

ในบ้าน

"อ้าวแก้ว ทานอะไรหรือยัง "

"ยังเลยจ๊ะฟาง แล้วนี่ฟางกลับมาเมื่อไหร่"

"เมื่อกี้นี้เองจ๊ะ  แก้ว ฟางว่าเราไปหาไรทานกันดีกว่าน่ะ  จะได้เดินเที่ยวกันด้วยเลยน่ะ"

"อื้ม ก็ดีเหมือนกันน่ะ  เบื่อๆอ ยู่พอดี"

"จ๊ะ งั้นไปกัน "  เดินออกไป

ห้าง

"เฟร์  ถามไรหน่อยดิ "

"อะไรหรอ"

"พี่จินนี่เป็นอะไรกับโทโมะหรอ"

"อ๋ออ  พี่จินนี่เป็นเพื่อนพี่โมะน่ะ  สนิทกันมากเลยน่ะ  ทำไมหรอ"

"แล้วฟางรู้หรือป่าวว่าพี่โมะของฟางอ่ะ แอบชอบพี่จินนี่"

"รู้ซิ รู้มานานแล้วด้วลล่ะ  แต่ฟางว่าพี่จินนี่คงจะมีแฟนไปแล้วมั่ง"

"แล้ว  กำลังจะพูดต่อแต่พิมมาขัด"

"อ้าวววว  นี่มาเที่ยวกันหรอจ๊ะ"

"ไปเถอะแก้ว ฟางเหม็นขี้หน้าคนแถวนี้อ่ะ"

"นี่นังฟาง แกพูดกับชั้นให้ดีๆหน่อยน่ะ  ระวังเถอะชั้นได้เป็นสะใภ้บ้านแกเมื่อไหร่ชั้นจะจัดการแกเป็นคนแรกเลย"

"หึ แล้วชั้นจะรอ แต่ชั้นว่าคงจะไม่มีวันนั้นหรอก"

"หึ แกอย่าพึ่งเอะใจไปเลยจ๊ะฟาง เพราะยังไงชั้นก็จะต้องได้เป็นสะใภ้จำไว้"

"แล้วเทอแน่ใจได้ไงว่านายโทโมะจะรักเทอ   ชั้นจะบอกให้เอาบุญน่ะยัยพิมดีด ว่าคนที่เทอรักนักรักหนาเนี่ยเค้ามีคนที่เค้ารักอยู่แล้ว  ส่วนเทอมันก็แค่คู่หมั่นแค่ในนามเท่านั้นแหละ เลิกยุ่งกับโทโมะได้แล้ว "

"อ๊ายยยย โมะเค้ารักชั้นคนเดียว เค้าไม่มีวันไปรักคนอื่นหรอก  แกเอาอะไรมาพูด  "

"ชั้นก็เอาความจริงมาพูดไง"   

"ใช้ พี่โมะเค้ารักพี่จินนี่  ไม่ใช้เทอ จำไว้"

"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย  นังจินนี่หรอ  มันเป็นใครห๊ะ พวกแกบอกชั้นมาน่ะ อ๊ายยยยยยย"

"เอะโทโมะค่ะ นั้นน้องแก้วกับน้องฟางนิค่ะ"  เดินเข้าไปหา

"น้องฟางน้องแก้ว  ทำไรกันอยู่จ๊ะ"

"พี่จินนี่ "

"อ๋อออ นังนี่หรอจินนี่ หน้าตาก็งั้นๆแหละ  แกกล้าดียังไงมาแย่งโทโมะของชั้นห๊ะ  "

"อะไรของเทอ ชั้นไม่รู้เรื่อง"

"เหอะ ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อหรอกน่ะ  แกมันนังหน้าด้าน แย่งแฟนชาวบ้าน"

"นี่เทอ พูดให้ดีๆหน่อยน่ะ ชั้นไปเกี่ยวไรด้วยห๊ะ   ฟางแก้ว ยัยนี่เป็นใคร"

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นห๊ะ  จินนี่เป็นไงบ้างครับ"

"โมะค่ะ  นังจินนี่มันเป็นใครค่ะ  มันจะแย่งโมะไปจากพิม"

"โอ๊ยยยยยยย รำคาน วันๆแย่งแต่ผู้ชาย  นี่ยัยพิมดีดเทอหยุดสร้างปัญหาซักที  ผู้ชายเค้าไม่เหลียวตามามองแล้วยังจะหน้าด้านตามตื้อเค้าอีก  แล้วไม่ต้องกรี๊ดน่ะ กรี๊ดเมื่อไหร่เทอโดนตบแน่  ส่วนนายพาพี่จินนี่ออกไปก่อน สวนยัยนี่ชั้นจัดการเอง "  

"อื้มๆ  ไปครับจินนี่ "  เดินออกไป

"โมะค่ะ โมะรอพิมด้วย  อ๊ายยยยยยยย"

เพี้ยะ!!

"อ๊ายยยยย นังแก้วแกตบชั้น"

"ชั้นบอกเทอแล้วว่าอย่ากรี๊ดให้ชั้นได้ยิน  มานี่ "  ลากพิมไปที่ลานจอดรถ

ลานจอดรถ

"นังแก้ว ชั้นเจ็บน่ะ ปล่อย"

"ชั้นขอเตือนเทอไว้ก่อนเลยน่ะ ว่าเลิกยุ่งกับโทโมะซะ " 

"ไม่  ชั้นต้องได้โทโมะจำไว้"

เพี้ยะ!!

"จะเลิกไม่เลิกห๊ะ  ไม่เลิกแกโดนอีกแน่  ชั้นชักจะหมดความอดทนแล้วน่ะ  " 

"แกนังแก้ว  แกอยากตายหรือไงหีะ " 

"ทำไม  แกจะทำไรชั้น  จนตรอกอย่าแกเนี่ยน่ะ  จะสู้อะไรชั้นได้  กลับไปเปิดโรงงานพิมดีดไป"

"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย "

เพี้ยะ!!

"เอ่ออออ  แก้วฟางว่าพอเถอะ " 

"นี่มันยังน้อยไปฟาง  ยัยนี้อ่ะด้าน  ตบแค่นี้ไม่ตายหรอก   ว่าไงแกจะเลิกยุ่งกับโทโมะมั้ยห๊ะ " 

"ไม่!!"

"ชั้นจะถามเทอเป็นครั้งสุดท้าย  จะเลิกไม่เลิก  "

"ไม่"!!

"ไม่เลิกใช่มั้ย  หึ ได้   ฟางจับมัน"

"ได้จ๊ะ"    จับพิมไว้

เพี้ยะ!! เพี้ยะ!! เพี้ยะ  !!

"อ๊ายยยนังบ้า  เจ็บน่ะ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย"

"ไง  เจ็บหรอ ถ้าเจ็บก็เลิกยุ่งกับโทโมะซะ  ไม่งั้นอย่าหาว่าชั้นไม่เตือน"

"อ๊ายยยยยยยยยยย  เลิกก้ได้  อ๊ายยยยย  ปล่อยชั้น ปล่อย   ฮืออออออออออออ"

"ไปซะ แล้วอย่ามาให้ชั้นเห็นหน้าอีก  ถ้าชั้นเห็นหน้าเทอเมื่อไหร่    เทอ ต า ย"

--------------------------------------------------------------------------------------------------