[Fic NC] LovelyPet! สัตว์เลี้ยงตัวน้อยคว้าหัวใจเจ้าชายเย็นชา

 
 
 
จากวันนั้นชีวิตซองจงเหมือนจะสงบ(?!) เพราะนอกจากเวลาเรียนแล้ว ตลอดเวลาที่อยู่โรงเรียน(ไอ้)พวกเจ้าชายก็แวะเวียนอย่างเสมอสม่ำ เช้า กลาง เย็น ยังชวนไปเรียนด้วยกับพวกเขา (จริงๆไม่ได้เรียกว่าชวนหรอก เรียกว่า ลากไปด้วยมากกว่า)
 
จนกลายเป็นประเด็นดังสุดๆในโรงเรียน ที่ว่า 'หนุ่มน้อยหน้าสวย คุม 6 หนุ่มเจ้าชายติดแจ"
ครั้งแรกที่ซองจงได้ยินประเด็นนี้ก็แทบอยากจะเดินไปด่าคนกุข่าว แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร
 
     โดยเฉพาะอูฮยอนกับโฮย่า ที่ออกอาการ สุดๆว่าชอบซองจงมาก ถึงขั้นอยู่ติดนึบไม่ยอมไปไหน มันคนละเรื่องกับแอลเลยจริงๆ เพราะหมอนั่นเอาแต่ห่างกับซองจง ดังกับที่สัญญาเอาไว้ว่าจะไม่รู้จักกัน
 
     เมื่อไรจะเลิกสักทีว่ะ!
 
ซองจงได้แต่นั่งถอนหายใจ ที่ต้องมาเรียนรวมกับพวกเจ้าชาย ทำได้ก็แค่ทำตัวดีๆ ไม่ดื้อกับพวกเขาก็เท่านั้น
 
     "ไปกินไอติมกับพวกฉันไหม" ซองกยูเอ่ยถามหลังจากที่เลิกเรียนคาบสุดท้าย
 
     "ไม่เป็นไรฮะ ขอบคุณ" ร่างบางพูดยิ้มๆ ก่อนจะรอให้พวกเจ้าชายออกไป ซองจงก็ฟุบหลับไปกับโต๊ะ
 
.
 
.
 
     05.40 PM
 
แอลขับรถกลับมาที่โรงเรียนอีกครั้งหลังจากที่รู้ตัวว่าลืม กระเป๋าตังค์ เลยขอพวกเพื่อนๆกลับมาก่อน เขาเดินขึ้นตึกมาที่ห้องพักพวกเขา พอเจอกระเป๋าตังค์ แอลก็ออกมาล็อคห้องตามปกติ
 
     แต่ที่ไม่ปกติก็คือ...
 
แอลเหลือบมองห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องเรียนของพวกเขา ที่ประตูห้องยังมีไฟเปิดสว่าง เหมือนมีคนอยู่ แต่พวกเขาก็ออกไปกินไอติมกันหมดแล้วนี่นา เว้นเสียแต่ว่า
 
เขาไม่คิดอะไรอีกผลักประตูห้องเข้าไปดู ก็เจอกับความเย็นเฉียบของแอร์ในห้อง ที่เปิดราวๆประมาณ 16 องศา สองเครื่อง ไฟในห้องเปิดสว่างโล่ง
 
     ไอ้ซองยอลแน่ๆ หมอนั่นชอบตั้งรีโมทแอร์ให้เร่งระดับความเย็นแอร์ทุกๆ 30 นาที จนมันเย็นเฉียบขนาดนี้ ถึงเเอลไม่ใช่คนขี้หนาวอะไร พอมาเจอแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน จึงเดินไปปิดแอร์ลงพร้อมกับปิดไฟ
 
จังหวะนั้นเองดวงตาคมก็เหลือบไปมองที่ห้อง ก่อนจะเดินไปใกล้ๆ
 
     เขาเห็นซองจงนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะหน้าห้อง
 
     แล้วมานอนอยู่ได้ไง เลิกเรียนตั้งนานแล้วนี่นา แถมแอร์ยังเย็นขนาดนี้
     
     "ซองจง.... ซองจง" พอเรียกร่างบางก็ยังไม่รู้สึกตัว แอลจึงเอามือแตะแขนแล้วเขย่าเบาๆ
 
     ตัวร้อนนี่ มานอนอยู่ห้องแอร์แบบนี้
 
แอลค่อยๆจับแขน และเลื่อนมือไปอังหน้าผากเพื่อสัมผัสอุณหภูมิความร้อนของตัว ปลุกแล้วก็ยังไม่ตื่น สงสัยจะไม่สบายจริงๆ
 
.
 
.
 
     "เอ่อ ขอโทษนะครับ ลี ซองจง พักอยู่ห้องไหนครับ"
 
     "อ้อ ห้อง 603 ค่ะ "
 
     "ขอบคุณนะครับ"
 
แอลยิ้มเป็นเชิงขอบคุณให้เคาน์เตอร์ ก่อนจะกลับมาที่รถและล้วงเอากุญแจห้องในกระเป๋าเรียนของซองจง ก่อนจะอุ้มร่างบางเข้าไปในคอนโด
 
     "ให้ดิฉันช่วยไหมค่ะ" พนักงานที่เคาน์เตอร์ถามขึ้นมา ระหว่างที่เดินผ่านและเห็นว่าแอลถือกุญแจห้องไว้ในมือ
 
     "ครับ"
 
พนักงานพาแอลขึ้นลิฟต์มา และระหว่างทางนั้นแอลก็เหลือบมาร่างบางที่ซบอกของเขาอยู่ไม่ยอมตื่น
 
     ตัวเบาดีแฮะ
 
     "แฟนเหรอค่ะ หลับดูน่ารักจัง" พนักงานสาวทักขึ้นมา เรียกสติจากร่างสูงให้เลิกจ้องใบหน้าสวยนั่น
 
     "ปะ เปล่าครับ เพื่อน พอดีเขาไม่สบายผมเลยพามาส่ง"
 
     "เป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะค่ะ"
 
ไม่นานก็มาถึงที่ห้องซองจง พนักงานสาวไขกุญแจห้องให้ ก่อนจะขอตัวกลับลงไป แอลเข้าไปในห้องนอนและค่อยๆ วางร่างบางลงที่เตียงนอน พร้อมกับห่มผ้าให้เรียบร้อย
 
     'แฟนเหรอค่ะ หลับน่ารักจัง'
 
จู่ๆ ประโยคที่พนักงานสาวพูดมันก็แวบเข้ามาในหัวแอล เขาก้มลงมองตามที่พนักงานสาวพูด และจ้องหน้าสวยๆของอีกคน
 
แต่ก็ได้ยิิ้มๆ เพราะเขาไม่รู้ว่าจะกลับเลยหรือเปล่า เพื่อความแน่ใจอีกที เขาจึงก้มหน้าลงไปใกล้ เสยผมหน้าที่บังผากตัวเองขึ้น พร้อมกับทาบหน้าผากตัวเองวางลงหน้าผากร่างบางอีกครั้ง
 
      ตัวยังร้อนอยู่
 
ลมหายใจอุ่นเพราะไอร้อนของซองจงผ่อนกระทบใบหน้าของอีกคนเป็นระยะๆ รู้สึกร้อนขึ้นมาเลยทันที
 
 
 
ผ่านไปอีกสักพักใหญ่ๆ ซองจงก็ตื่นขึ้นมา ด้วยพิษไข้ที่มีอยู่ ถึงกับปวดหัว ตัวร้อน ดวงตาสวยที่บวมมองไม่เห็นก็พยายามมองให้รู้ว่าที่ๆเขาอยู่คือที่ไหน
 
     ห้องเรานี่เอง
 
พอรู้ว่านอนอยู่ที่ห้อง ความสงสัยก็แล่นเข้ามาทันทีว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วใครเป็นคนพามา
ซองจงพยุงตัวขึ้นนั่ง แต่ก็แทบอยากจะล้มลงไปนอนต่อ มองไปที่นาฬิกาก็เห็นว่า สามทุ่มแล้ว
 
ร่างบางเดินเซออกมาจากห้องนอน ตอนนี้สงสัยสุดๆว่าใครเป็นคนพาเขากลับมา
 
     มีแอลคนเดียวที่รู้ว่าเราอยู่ที่นี่!
 
     ไม่จริงหรอก หมอนั่นออกไปกับพวกเจ้าชายตั้งแต่เลิกเรียนแล้วนะ
 
ดวงตาสวยบังเอิญมองไปที่โต๊ะกินข้าว ก็ไปเจอกับถ้วยใบหนึ่งที่มีจานปิดอยู่ข้างบน และก็ถุงห่ออะไรสักอย่าง วางอยู่คู่กัน ไม่ปล่อยให้ความสงสัยเกิดขึ้นอีก เดินไปดูทันที
 
    ข้าวต้มกุ้ง กับ ยา
 
ความรู้สึกแปลกๆเริ่มเกิดขึ้นกับร่างบาง แอลเป็นพาเขากลับมาที่คอนโด พร้อมกับทำข้าวต้มและยาไว้ให้ ทำไมกัน! เขาทำแบบนั้นทำไม!
 
     ไม่ใช่แค่เพราะเราป่วย....แน่ๆ
 
     
     'ฮยองไม่ต้องหยุดมาก็ได้นี่นา กลับไปเรียนเถอะ ผมอยู่คนเดียวได้' ร่างบางพูดนอยๆนอนอยู่บนเตียงเพราะพิษไข้ แต่ก็ยังไม่โดดเดี่ยว เพราะแฟนของเขาก็ได้หยุดเรียนมาเฝ้าไข้ให้
 
     'อยู่คนเดียวได้ยังไง ดูสิ เป็นไข้ตั้ง 29 องศา อวดเก่งนักชอบออกไปตากฝน' ร่างสูงชูปรอทวัดไข้ขึ้นมา ไม่วายยังดีดหน้าผากทำโทษ
 
     'ง่าาาา มันสนุกอ่ แต่ผมก็สระผมแล้วนะ' ร่างบางยู่ปากงอนใส่ แต่ก็โดนอีกคนขยี้หัวจนผมนุ่มฟูทั้งหัว
 
     'สระผมแล้วไงล่ะ ไข้ก็ยังกินอยู่ดี ฮยองถึงหยุดมาดูนี่ไง คนสวยผู้บอบบาง' แต่ก็ยังไม่วายลูบแก้มใสๆแดงๆด้วยพิษไข้นั่นอีกที
 
     'ผมสวยเหรอ....ในสายตาฮยองน่ะ' ร่างบางกระชิบข้างหูร่่างสูง
 
     'สวยสิ' พูดจบ ร่างสูงก็ยกถ้วยข้าวต้มมาจะป้อนให้ร่างบาง
 
     'อะไรน่ะฮยอง ข้าวต้มเหรอ'
 
     'ใช่ข้าวต้มกุ้ง ฮยองทำเองนะ กินสิ"
 
     'ผมอยากกินข้าวผัดง่า ไม่เห็นต้องกินข้าวต้มเลย'
 
     'พูดมากอีกล่ะ นายไม่สบายก็ต้องกินข้าวต้มสิ อีกอย่างฮยองก็ทำเป็นแค่นี้เอง' ร่างสูงพูดน้ำเสียงปนน้อยใจ
 
     'ผมล้อเล่นน่า! ผมกินข้าวต้มอยู่แล้วล่ะ ดูสิ ฝีมือจะอร่อยสู้หน้าคนทำไหม อย่าเพิ่งงอนผมนะคนดี" ร่างบางกอดแขนอีกคนเพื่อปลอบใจ และยิ้มหวานให้เพื่อขอบคุณ
 
     'ฮะๆๆ งั้นฮยองป้อนให้นะ'
 
ถึงมันจะเป็นสิ่งเดียวที่แอลทำได้ แต่เขาก็ทำอร่อยมากด้วย พอซองจงหายป่วยก็กลับกลายเป็นเขาซะเองที่ป่วยบ้าง เพราะเอาแต่เฝ้าไข้กันตลอด
 
 
     อะไรน่ะ! ไม่เอา! ไม่คิดๆๆๆๆๆ
 
ซองจงสะบัดหัวตัวเองไปมาเพื่อไล่ความจำเหล่านี้ออกไป พยายามไม่นึกถึงมันอีก
 
     ก็แค่ข้าวต้มที่ซื้อมาเท่านั้นแหละ!
 
.
 
.
 
     "ซองจงไม่มาเรียนเหรอเนี่ย!" อูฮยอนโวยวายในห้องเรียน
 
    "นั่นดิ อย่างน้อยก็น่าจะบอกกัน" โฮย่าเสริม
 
    "พวกนายจะนอยอะไร เด็กนั่นมีสิทธิ์จะไปไหนก็ได้ อาจจะไม่สบาย อาจจะมีธุระ อาจจะมีเดทอะไรแบบนี้"ซองกยูพูดพลางส่วมแว่นตาอ่านหนังสือ ตั้งแต่ที่พวกเจ้าชายพาซองจงมาเรียนด้วยก็ดูเหมือนจะขยันเรียนขึ้นมากจนน่าแปลกใจ (?!)
 
     "เดทเหรอ! นายอย่าลืมสิ ว่านายเองก็ชอบเด็กนั่น ขืนมีเดทจริงๆพวกนายก็ตกกระป๋อง ใช่ไหมยอล" ดงอูพูดพลางหันไปหาซองยอลที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ข้างๆ
 
     "...ถามแอลดีกว่านะ" เหมือนทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้แก้ ทุกคนหันไปมองแอลที่นั่งเล่นเกมส์อยู่หลังห้อง ไม่สนใจอะไร และเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยิน
 
    "ทำไมว่ะ แอลเกี่ยวอะไร" อูฮยอนถามขึ้นมางงๆ
 
    "ฉันก็ไม่รู้ บางทีหมอนั่นอาจจะมีอะไรปิดบังอยู่ และเราคาดไม่ถึงก็ได้"
 
    "ยังไง?" ซองกยูถามอย่างสงสัย
 
    "ก็แบบ... จะรวบซองจงไว้ไง คือแสดงออกให้พวกเราเห็นว่าไม่มีอะไร แต่ลับหลังอาจจะซุ่มจีบเด็กนั่นก็ได้"
 
    "ฉันไม่ได้ซุ่มจีบอะไรใคร! และฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับเด็กนั่น" 
 
แอลพูดพร้อมกับยืนขึ้นมา แน่นอนว่าเขาได้ยินทุกอย่าง แต่ที่ผ่านมาก็แค่ทำเป็นไม่สนใจเท่านั้น แต่ถ้าจะรวมหัวนินทากันแบบนี้
 
     "นายคิดว่าฉันดูไม่ออกรึไง ซองจงน่ารักขนาดนั่น จะไม่ชอบไม่สนใจเลยเหรอ"ซองยอลหันไปคุยด้วย
 
     "ฉันจะชอบไม่ชอบมันก็เรื่องของฉัน ฉันไม่ได้แย่งพวกนายจีบก็แล้วกัน"
 
     "งั้นนายก็ยอมรับแล้วสินะ...ว่านายจีบเด็กนั่นเหมือนกัน"ซองยอลรีบพูดตัดหน้าทันที
 
     "เอ่อ ทำไม!"
 
     "ก็แค่นั้นแหละ" ซองยอลกระตุกยิ้มขึ้นมา รู้สึกเหมือนชนะคนทั้งห้องเลยหรือยังไง
 
     "งั้นก็บอกไว้ก่อนก็แล้วกัน เด็กนั่นอาจจะชอบฉันมากกว่านายก็ได้ ลี ซองยอล คนแบบนาย ไม่เหมาะหรอก" และก็เหมือนจุดชนวนระเบิดลูกใหญ่ทิ้งไว้ให้ซองยอลแก้บ้าง 
 
     คิม มยองซู : เสมอ : ลี ซองยอล
 
แต่ถึงจะพูดแรงใส่กันยังไง พวกเขาก็ไม่เคยวางมวยใส่กัน เพราะยังไงพวกเขาก็มองว่า 'แค่จีบคนๆเดียว ไม่ได้ก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาให้เลย'
***********************************************************************
 
จบไปอีกตอนนนนน! 555 ตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าแอลจะชอบซองจง?! รึเปล่านะ หรือซองจงจะไปชอบเจ้าชายคนอื่น ก็รออ่านนะค่ะ ช่วยติชมให้กำลังใจกันด้วย ^^ ขอบคุณค่า # Inspititclub - writer