K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

                              
                                             โรงเรียน K school 
 
 " ดูยัยผมแดงนั่นสิ เหมือนผู้ชายยังไงไม่รู้ " นักเรียน A พูดขึ้น 
 " จริงด้วยสิ เป็นทอมหรือป่าววะ ? " นักเรียน B พูดตาม 
 " สงสัยคงจะกินยาผิดล่ะนะ " นักเรียน C ปิดท้าย 
 " ฉันล่ะเบื่อไข่ตุ๋นของยัยถั่วเน่านี่จริงๆเลย " เขื่อนบ่นด้วยใบหน้าเซงๆ 
 " อยากตายมากสินะ นายน่ะ " เฟย์ต่อว่าอย่างโมโห 
 " เฮ้อ .. เลิกทะเลาะกันซะทีเถอะ " เคนตะรีบห้าม 
 " ว่าแต่ เธอหายแล้วเหรอ ? " ป๊อปปี้เอ่ยถามแก้ว ที่นั่งอยู่ข้างๆฟาง 
 " ก็โอเคแล้วล่ะ ว่าแต่้หมอนั่นล่ะ ไม่มาด้วยเหรอ ? " แก้วถามกลับไป 
 " หมอนั่น ใครกันล่ะ " ป๊อปปี้ไม่เข้าใจความหมาย  
 " ก็คนหน้าขาวๆ หน้าโหดๆนั่นไง " แก้วบอกลักษณะของคนที่เธอถามหา 
 " โทโมะน่ะเหรอ มันไม่มาหรอกนะ " ป๊อปปี้บอกกับแก้ว 
 " เอ๊ะ !? ทำำไมล่ะ " แก้วถาม อย่างสงสัย 
 " ก็มันไม่อยากมาไง " เขื่อนอธิบาย 
 " แล้วทำไมถึงไม่อยากมาล่ะ " แก้วพูด 
 " เรื่องนั้น ฉันก็ไม่รู้หรอก ทำไมเธอไม่ลองไปถามมันเองล่ะ " เขื่อนเสนอทางแก้ 
 " จริงด้วยสิ " ว่าแล้วก็รีบออกจากห้องไป  
 " นี่แก้ว เธอจะไปไหนของเธอน่ะ ? " ฟางรีบตะโกนเรียก
 " คงจะกลับไปที่หอล่ะมั้ง " เคนตะบอก
 " ยัยนี่ ท่าทางจะชอบโทโมะเอามาก " เฟย์พูดขึ้น
 " ไม่มีทางหรอกยัยถั่วเน่า ก็เมื่อเช้านี้ยังทะ .. อุ๊บ ! " เขื่อนเกือบพลั้งปากออกไป
 " เมื่อเช้านี้ทำไมห่ะ " เฟย์รีบถาม เมื่อเขื่อนแสดงพิรุจออกมา 
 " เอ่อ .. อ่อ ! ก็สองคนนั่นน่ะ ทะเลาะกันเรื่องไข่ตุ๋นของเธอยังไงล่ะ " เขื่อนแก้ตัวออกไป
 " นี่นายว่างมากใช่ไหม ? " เฟย์เริ่มมีน้ำโห 
 " สู่สุคติเถอะ เพื่อนเขื่อน " เคนตะอวดพรจากใจจริง
 " วิชาลับของไอ้เขื่อน เขียดกระโดดดดด ! " สิ้นสุดเสียงของเขื่อน เขาก็รีบเผ่นออกไปอย่างรวดเร็ว
 " อย่านี่นะ ไอ้เขียดคางยาว ! " เฟย์รีบตามเขื่อนไปอย่างรวดเร็ว
 " เฮ้อ .. ขออย่าให้โลกเสื่อทรามไปกว่านี้เลย " เคนตะบ่นขึ้น พร้อมกับมองไปที่เพดานของห้อง
 
 
                                        k-chaos หอคนเพี้ยน 
      k-chaos ในช่วงกลางวันนั้น ถือว่าเป็นที่ที่เงียบมาก เนื่องจากเหล่าผู้อาศัยจะต้องไปโรงเรียนกัน และนั่นก็เป็นช่วงเวลาที่ชายหนุ่มผู้รักสันโดด จะได้ออกมาเยี่ยมชมบรรยากาศด้านนอกซะที 
 " นั่นใครน่ะ ? " โทโมะพูดขึ้นอย่างสงสัย เพราะสมาชิกของหอน่าจะไปเรียนกันหมดแล้ว แต่เขากับเห็นชายคนนึง กำลังทำอะไรบางอย่างหน้าบอร์ดของหอ
 " หวัดดี คุณชายมาดขรึม " จองเบทักทายอย่างเป็นมิตร
 " ทำไมนายถึงได้มาอยู่ที่นี้ เฮ้ย ! นั่นมัน ... " โทโมะเอ่ยถาม แต่พอเห็นบอร์ดของหอ เขาถึงกลับตกใจเป็นอย่างมาก
 " ต่อจากนี้ไป นายคือคนดูแลน้องสาวฉัน นั่นล่ะภารกิจของนาย " จองเบมอบหน้าที่ให้กับเขา
 " ฮึ ! ไม่คิดว่านายจะไร้สาระได้ขนาดนี้ " โทโมะพูดขึ้นอย่างเย็นชา
 " เอ๊ะ !? " จองเบแปลกใจกับท่าทีของเขาเป็นอย่างมาก
 " คิดว่าฉันจะทำตามหรือไง นายน่ะประเมินฉันต่ำเกินไปแล้วนะ " โทโมะกล่าวอย่างเยือกเย็น
 " งั้นเหรอ ? นายต่างหากที่ประเมินฉันต่ำน่ะ ฉันรู้ข้อมูลของนายหมดแล้วล่ะ " จองเบเริ่มเปลี่ยนอารมณ์ของเขาทันที
 " อืม .. น่าสนใจนิ ที่แท้นายก็มีใบหน้าแบบนี้เองเหรอ ? " โทโมะกล่าวชม แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจกับท่าทางของชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าอยู่ดี
 " (ไอ้หมอนี่ ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเลย) " จองเบคิดหนัก เขาเริ่มไม่มั่นใจว่า จะควบคุมชายที่ตรงหน้าเขาได้
 " ที่จริงแล้วน่ะ ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องนาย " จองเบเริ่มอ่อนข้อให้
 " ว่ามาสิ ถ้ามันเป็นเรื่องที่ช่วยได้ ฉันก็จะยอมให้ " โทโมะยอมรับข้อตกลง 
 " ฉันอยากจะให้นาย ช่วยดูแลน้องสาวของฉันจะได้ไหม ? " จองเบยังคงขอร้องให้เขาทำให้สิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามไม่ชอบ 
 " ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าสิ่งที่นายขอน่ะ ฉันทำให้ไม่ได้ " โทโมะยืนกรานสุดฤทธิ์ 
 " ยัยแก้วน่ะ ก็เหมือนกับนายนะ สิ่งที่นายเห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เธอเป็นก็ได้ ถึงเธอจะดูร่างเริงแบบนั้น แต่ข้างในของเธอน่ะ ไม่มีใครรู้หรอก แม้แต่ฉันก็ตาม " จองเบอธิบายถึงตัวตนของน้องสาวฝาแฝด 
 " ใครจะเป็นยังไงก็ชั่ง ฉันไม่สนเรื่องแบบนั้นอยู่แ้ล้ว " โทโมะพูดขึ้นอย่างไม่สนใจ 
 " คงจะเป็นเรื่องยาก ที่จะทำให้นายทำเรื่องแบบนั้นสินะ " จองเบพูดขึ้นอย่างหมดหวัง 
 " นายก็รู้อยู่แล้วนี่ " โทโมะตอบสั้นๆ
 " ทำอะไรกันอยู่หรอ ? " ทันใดนั้น แก้วก็มาถึงพอดี
 " อ่อ ! พอดีโทโมะเขาอาสาจะปลุกเธอทุกเช้าน่ะ " จองเบยิ้มให้กับน้องสาว และพยายามจะควบคุมอารมณ์ของตัวเอง
 " ไม่เอาหรอก ฉันกลัวเขาจะปล้ำฉันอีก " แก้วตอบหน้านิ่ง 
 " นี่เธอ ! ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ " โทโมะเริ่มแสดงอาการหงุดหงิดออกมา 
 " เอาน่า โทโมะ ไม่เห็นต้องโมโหเลยนี่นา ยัยแก้วก็แค่ล้อเ่ล่นเท่านั้นเอง " จองเบพยายามทำให้โทโมะเย็นลง 
 " เหอะ ! ฉันล่ะเบื่อพวกนายจริงๆ ถ้าคิดจะรบกวนฉันอีก ก็รีบๆไส้หัวไปซะ " โทโมะต่อว่าทั้งสองอย่างโมโห ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องของเขาไป 
 " อะไรของหมอนั่นน่ะ " แก้วพูดขึ้นอย่างสงสัย 
 " ว่าแต่ เธอจะกลับมาทำไมล่ะ ไม่ไปเรียนหรือไง ? " จองเบถามน้องสาวของตน 
 " ทีแรกฉันกะจะมาคุยกับหมอนั่นน่ะ แต่ตอนนี้ ฉันคิดว่า จะไปถ่ายรูปซะหน่อย " แก้วบอกกับพี่ชาย
 " ยัยแก้ว เธอน่ะเป็นผู้หญิงนะ จะไปสนิทกับผู้ชายแบบนั้นมันไม่น่าเกลียดไปหน่อยหรอ ? " จองเบกล่าวเตือน 
 " ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ! " แก้วตะครอกใส่ ก่อนจะเดินจากไป
 " นั่นสินะ " จองเบเปลี่ยนจากหน้ายิ้มเป็นหน้าเศร้าทันที
 
                                         โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า