K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

                              ศูนย์วิจัยนานาชาติ บริเวณหลังโรงเรียน K shcool 
       จองเบเดินเข้าสถาบันวิจัยที่พ่อของแก้วเป็นเจ้าจองอยู่ ด้วยสีหน้าเครียดๆของเขา ทำเอารู้สึกเหมือนกับอะไรบางอย่างกำลังพุ่งพล่านออกมา ณ ตอนนั้นเอง เขารู้สึกเหมือนมีใครสักคนตามเขามาตั้งแต่ที่เขาก้าวเท้าออกจากหอ และด้วยบุคลิกที่ใจดีและไำม่ชอบสงสัยอะไร เขาจึงแกล้งทำเป็นไม่สนใจเสียงนั่น 
 " ใครกันนะ หวังว่าคงจะไม่ทำให้แผนของฉันเสียหรอกนะ " จองเบรำพึงอย่างเป็นห่วง เพราะถ้าเกิดเจ้าคนที่ตามเขามา กันทำอะไรไม่เข้าท่า มันอาจจะส่งผลร้ายต่อความคิดของเขาก็เป็นได้ 
 
                                ณ เวลาเดียวกัน 
 " ป๊อปปี้ นั่นมัน.. " ฟางชี้ไปที่หนุ่มปริศนาคนหนึ่ง ที่ดูเหมือนเขากำลังสะกดรอยตามจองเบอยู่ และเร่งเร้าป๊อปปี้ให้รีบตามหมอนั่นไป แต่ความที่เป็นสถาบันวิจัยนั้น จึงจะต้องมีหน่วยรักษาความปลอดภัย จึงทำให้งานของป๊อปปี้และฟาง ดูจะไม่ง่ายอย่างที่ตนคิด
 " รปภ.เต็มไปหมดเลย จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ? " ป๊อปปี้คิดหนัก ในขณะเดียวกันเขาก็กำลังคิดหาทางเข้าไปที่นั่นให้ได้
 
                                 ห้องผอ. k shcool พ่อของแก้ว
         จองเบเดินมาถึงที่หมาย เขาเดินเข้าไปห้องผอ.ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด และเมื่อเข้าห้องนั่นไป เขาก็พบกับพ่อของตน ไม่สิ คนที่สร้างตนขึ้นมาต่างหาก
 " ไงล่ะพ่อหนุ่มน้อย อย่าบอกนะว่า จะมาขอร้องเรื่องที่จะให้ฉันยอมรับเป็นลูกน่ะ " ผอ.โรงเรียนพูดขึ้น ด้วยท่าทีไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่
 " คือว่า.. พ่อครับ ตอนนี้ ผมรู้แล้วล่ะครับ ว่าพ่อสร้างผมขึ้นมาเพื่ออะไร " จองเบบอกกับพ่อของแก้ว
 " คิดจะพูดอะไรน่ะ พ่อหนุ่มน้อย " พ่อขอแก้วดูเชิงสักพัก
 " ตลอดเวลาที่พ่อเลี้ยงผมกับยัยแก้วน่ะ มีครั้งหนึ่งที่ผมโกรธจัดที่ยัยแก้วเอากล้องของผมไปเล่นจนพัง ก็เลยตียัยแก้วจนร้องไห้ใหญ่ พอพ่อรู้เข้า ก็เลยทุบตีผมเหมือนกับที่ผมทำกับยัยแก้ว ตอนนั้น ผมเสียใจมาก จนคิดว่าพ่อลำเอียง แต่ว่า ตอนนี้ผมรู้ดีครับที่ทำไมพ่อถึงสร้างผมขึ้นมาและสอนให้ผมทำอะไรให้สมบูรณ์แบบ ความจริงความสมบูรณ์แบบที่ผมเข้าใจมาโดยตลอดอาจจะผิดก็ได้ " จองเบเล่าถึงความรู้สึกของตน
 " นี่ ถ้าอยากจะพูดอะไร เอาคราวหน้าก็แล้วกันนะ " พ่อของแก้วรีบจบเรื่อง และกำลังจะไล่จองเบให้กลับไป
 " ฟังผมก่อนเถอะครับ ความสมบูรณ์แบบของผมก็คือ.. การได้เป็นคนที่ปกป้องน้องสาว และช่วยเหลือเธอ พร้อมๆกับเป็นเพื่อนเธอแก้เหงาใช่ไหม่ล่ะครับ " จองเบบอกถึงความสมบูรณ์แบบที่เขาเข้าใจ
 " ใช่ ฉันสร้างนายขึ้นมา เพื่อเป็นเพื่อนคลายเหงาให้กับลูกสาวของฉัน แต่ไม่ได้หมายความว่า ฉันจะยอมรับนายเป็นลูกหรอกนะจองเบ คนที่ถูกสร้างจาก Copy System น่ะ ไม่ใช่นายคนเดียวหรอกนะ คนที่อยู่ข้างหลังนายก็ด้วย " พ่อของแก้วชี้ไปที่หนุ่มปริศนา ซึ่งยืนอยู่ข้างหลังของจองเบ
 " อะ โทโมะ ? แต่ว่า เขามีพ่อแม่ไม่ใช่หรอครับ จะเป็นคนที่เกิดจาก Copy System ได้ยังไงกันล่ะ " จองเบเอ่ยถามพ่อของแก้วอย่างสงสัย
 " จริงอยู่ว่า โทโมะถูกเลี้ยงดูจากเศรษฐีคู่นั้น แต่ว่า ที่จริงแล้วน่ะ พวกนั้นเป็นหมั๋นก็เลยมารับโทโมะไปเลี้ยงยังไงล่ะ แล้วก็ เขาก็เกิดจากยีนส์ในตัวของยัยแก้วด้วยนะ จะพูดให้ถูก เขาก็คือพี่ชายของแก้วอีกคนยังไงล่ะ " พ่อของแก้วบอกกับทั้งสอง
 " ไม่จริิงน่า โทโมะก็เกิดจากเครื่องนั่นด้วยยังงั้นเหรอ " ป๊อปปี้ที่ซุ่มดูเหตการณ์ เมื่อได้ยินที่พ่อของแก้วพูด เขาถึงกับตกใจเป็นอย่างมาก
 " แต่ว่า ทำไมหน้าของเขา จึงไม่เหมือนพวกเราเลยล่ะครับ " จองเบถามพ่อของแก้วอย่างแปลกใจ พร้อมกับชี้ไปที่หน้าของโทโมะ
 " อาจเป็นเพราะ เลือดที่ใช้ มันไม่พอน่ะสิ มันก็เลย กลายเป็นการทดลองที่ล้มเหลวไปซะได้ " พ่อของเขาบ่นขึ้นอย่างเซงๆ
 " เกินไปแล้วนะ ที่บอกว่าโทโมะเป็นผลการทดลองที่ล้มเหลวน่ะ " ฟางบอกกับป๊อปปี้อย่างเจ็บใจ
 " ฮึ จะพูดอะไรให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ นายอย่าคิดว่าฉันเป็นสิ่งประดิษฐ์ของนายหรอกนะ นับตั้งแต่นายยกฉันให้กับเศรษฐีพวกนั้นน่ะ " โทโมะกล่าวขึ้น อย่างไม่สนใจอะไร
 " นี่เรา มีชะตากรรมเดียวกันกับโทโมะเหรอเนี่ย แต่ว่า ทำไมเขายังควบคุมอารมณ์ไว้ได้ล่ะ " จองเบมองหน้าของโทโมะอย่างสงสัย
 " ยังหยิ่งยโสเหมือนเดิมเลยนะเจ้าบ้า ดีแล้วล่ะ ที่มาพร้อมกันแบบนี้ ฉันจะทำให้พวกนายไำด้รู้ถึงพลังที่แท้จริงของ Copy System " พ่อของแก้วบอกกับทั้งสองอย่างชอบใจ
 " พลังที่แท้จริงยังงั้นเหรอ " จองเบรำพึงในใจ
 " คนที่ถูกสร้างจากไอ้นี้น่ะ ไม่มีวันหลุดพ้นไปจากชะตากรรมนั่นได้หรอกนะ " พ่อของแก้วพูดขึ้นด้วยสีหน้ามีเล่ห์นัย
 " ชะตากรรม " ฟางบ่นขึ้น
 " หรือว่า.. " ดูเหมือนจองเบจะนึกอะไรขึ้นมาได้
 " รู้ตัวเร็วจังเลยนะ จริงอยู่ที่ Copy System เป็นเครื่องจักรที่สมบูรณ์แบบ แต่ด้วยยีนส์ที่ได้จากตัวต้นแบบ ที่จำเป็นต้องสร้างโปรตีนและแคลเซียมภายในระยะเวลาอันสั้นนั้น มันมีผลเสียอยู่อย่างนึงนะ " พ่อของแก้วบอกกับทั้งสอง
 " สิ่งนั้นก็คือ นาโนไวรัสที่อยู่ภายในเซลล์ " จองเบพูดขึ้นก้วยใบหน้าเศร้าๆ
 " บิงโก! นาโนไวรัสน่ะ มักจะเสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะความผิดปกติเวลาสร้าง " พ่อของแก้วบอกถึงปัญหาของคนที่ถูกสร้างจาก Copy System
 " คืออะไรน่ะป๊อปปี้ " ฟางถามป๊อปปี้ ที่ซุ่มดูอย่างใกล้ชิด
 " ไม่รู้เ้หมือนกัน " ป๊อปปี้ตอบกลับมา
 " โทโมะ หรือว่านาย.. " จองเบมองไปที่หน้าขอโทโมะ
 " ยังหัวไวเหมือนเดิมนี่นา " พ่อของแก้วกล่าวชม
 " แล้ว.. จะเกิดอะไรกับโทโมะล่ะครับ " จองเบเอ่ยถามพ่อของแก้ว
 " คำตอบมีหนึ่งเดียว ก็ตายยังไงล่ะ นาโนไวรัสที่เสื่อมสภาพน่ะ มันจะกลืนกินเซลล์ทั้งหมดในร่างกาย ก่อนจะเข้าไปทำลายหัวใจของคนๆนั้นจนตายยังไงล่ะ " พ่อของแก้วกล่าวขึ้นอย่างชอบใจ
 " ห่ะ เรื่องแบบนั้น " จองเบตกใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะมองไปที่หน้าของโทโมะอย่างเห็นใจ
 " ฉันไม่สนอยู่แล้วล่ะ แล้วก็ ฉันน่ะ ไม่ได้ตายง่ายดายขนาดนั้นหรอกนะ " โทโมะกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา
 " พ่อครับ ผมรู้นะ ว่ามีทางรักษาเขาน่ะ "จองเบหันไปขอร้องพ่อของแก้วทันที
 " ที่จริง ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่นายดูสีหน้าของมันดิ มันยอมรับซะที่ไำหนล่ะ " พ่อของแก้วชี้ไปที่หน้าของโทโมะอย่างไม่พอใจ
 " โทโมะ นายรีบขอร้องซะสิ ไม่งั้นนายจะ.. " จองเบเร่งเ้ร้าโทโมะเต็มที่
 " ฉันไม่ได้เป็นหมาจนตรอกเหมือนกับนายหรอกนะ ฉันไม่มีวันยอมรับคนๆนี่เป็นพ่อเด็ดขาด ! " โทโมะมองหน้าของผอ.โรงเรียนอย่างโกรธแค้น
 
                                         จบไปอีกตอนนะจ้า ยังไงก็ฝากติดตาด้วยล่ะกัน