K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

                                   
                                                  ห้อง 101 in k-chaos 
 
       หญิงสาวผมแดงนั่งอยู่ที่เตียงด้วยท่าทีดูเป็นกังวล เธอมองไปที่ชายหนุ่มมาดขรึม ซึ่งกำลังนั่งเขียนนิยายอยู่ที่โต๊ะส่วนตัวของเขา
 
      " นี่นายหน้าโหด เอาแต่นั่งเขียนนิยายทั้งวัน ไม่เบื่อบ้างหรือไง ? " แก้วเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า แต่ชายหนุ่มคนดังกล่าวยังคงนั่งเขียนนิยายของเขาต่อไป ราวกับว่า เสียงที่เอ่ยถามของเธอ เป็นเพียงเสียงเล็กๆที่แค่ลอยผ่านเข้าหูมาเท่านั้น 
 
      " นี่ ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ? " แก้วเริ่มหงุดหงิดกับท่าทีที่เมินเฉยของเขา แต่ด้วยอารมณ์และสีหน้าที่ดูเหมือนจะเก็บซ่อนความรู้สึกที่เจ็บปวดเอาไว้ แก้ว ได้เพียงแต่เฝ้ามองอย่างเงียบๆ ถึงแม้เธอจะตะโกนเรียกเขาให้ดังขึ้นเท่าไร แต่ก็มิอาจทำให้เขาผู้นั้นเสียสมาธิลงได้ เพราะเมื่อเขาคนนั้นได้ทำสิ่งใดลงไปแล้ว เขาจะไม่หยุดแม้มันจะล่วงเวลาไปนานสักแค่ไหนก็ตาม 
 
      " ยัยหัวแดง เธอไม่ไปหาพี่ชายหรือไง ? " ในที่สุด ชายหนุ่มก็เอ่ยปากขึ้น เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะรื่นหูสักเท่าไหร่
 
      " จะไปได้ยังไงล่ะ ก็ถูกพี่เกลียดเข้าแล้วนี่นา " แก้วพูดขึ้น ด้วยแววตาเศร้าๆ และเมื่อเห็นสีหน้าแบบนั้นของเธอแล้ว ยิ่งทำให้โทโมะดูจะตกใจกับสีหน้าแบบนั้นของแก้วเป็นอย่างมาก
 
      " เธอยัง .. " โทโมะเริ่มรู้สึกได้ว่า เธอยังคงคิดถึงคำพูดที่ดูโหดร้ายของพี่ชายฝาแฝดอยู่
 
      " ไม่มีอะไรหรอกน่า ว่าแต่ นายเขียนเสร็จแล้วหรอ ? " แก้วเอ่ยถามเขาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่า โทโมะผละออกจากสมุดส่วนตัวของเขา
 
      " ยังหรอก แต่ตอนนี้ ฉันยังคิดไม่ค่อยออกน่ะ สงสัย แรงบันดาลใจของฉันยังไม่มาล่ะมั้ง " โทโมะตอบหน้านิ่ง เขามองมาที่เธอด้วยสายตาที่เยือกเย็น
 
      " แรงบันดาลเหรอ เอ๊ะ!? แล้ว .. ไอ้แรงบันดาลใจที่ว่า มันคืออะไรกันหรอ " แก้วพูดขึ้นด้วยความสงสัย
 
      " นี่เธอ ไม่รู้จักแีรงบันดาลใจหรือไง ? " โทโมะมองมาที่แก้วอย่างแปลกใจ
 
      " ไม่อ่ะ " แก้วพูดหน้านิ่ง
 
      " เธอเนี่ยซื่อบื้อจริงๆเลยนะ แรงบันดาลใจก็คือสิ่งที่เป็นแรงกระตุ้นในยามที่เราคิดอะไรไม่ออกยังไงล่ะ "   โทโมะเริ่มอธิบายถึงความหมายของแรงบันดาลใจให้แก้วฟัง
 
      " สิ่งที่เป็นแรงกระตุ้นหรอ ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีน่ะ แต่ว่า แรงกระตุ้นที่นายบอกเนี่ย มันอยู่ตรงไหนกันล่ะ แล้ว .. สิ่งนั้นเนี่ย มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยหรอ ? " ดูเหมือนเธอจะยังงงกับคำพูดที่ฟังเข้าใจยากของโทโมะอยู่
 
      " แรงกระตุ้นน่ะ มันมีอยู่หลายประเภท ไม่สามารถบอกตายตัวได้หรอกนะ อย่างเช่น ถ้าฉันชอบปากกาสีดำแล้วล่ะก็ เวลาฉันที่คิดอะไรไม่ออกหรือทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา แต่ถ้ามองไปที่ปากกาสีดำแล้ว มันก็จะกลายเป็นแรงพลักดันให้ฉันนึกอะไรๆได้ยังไงล่ะ เพราะฉะนั้นแล้ว แรงบันดาลใจ ก็คือสิ่งที่อยู่รอบตัวเราไงล่ะ " โทโมะอธิบายอย่างละเอียด
 
      " นายเนี่ย ชอบพูดอะไรที่มันเข้าใจยากจังเลยนะ " แก้วเกาหัวตัวเอง พร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
 
      " เฮ้อ ... ชั่งเถอะ ถึงบอกอะไรไป สมองของเธอก็ไม่รับรู้อยู่ดี " โทโมะบ่นขึ้นอย่างเซงๆ
 
      " (ชิ! อย่าให้ฉันฉลาดบ้างก็แล้วกัน) " แก้วมองหน้าของโทโมะอย่างเจ็บใจ แต่เธอก็ได้แค่คิดเท่านั้น
 
 
 
                                                  ห้อง 204 in k-chaos
 
      ก๊อก .. ก๊อก ~ เสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบของหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนเธอจะมีเรื่องเร่งด่วนและต้องสำคัญมากๆ สำหรับการมาเยือนครังนี้
 
      " นั่นใครน่ะ ? " ชายหนุ่มผมแดงที่อยู่ด้านในเอ่ยถาม เมื่อเขาได้ยินเสียงคนเคาะประตู
 
      " ฉันเอง " หญิงสาวคนดังกล่าวพูดขึ้น  
 
      " เธอเองหรอ เข้ามาสิ " เมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาว จองเบจึงรู้ได้ทันทีว่า คนๆนั้นเป็นใคร จากนั้นเขาจึงรีบเปิดประตูให้ผู้มาเยือนทันที
 
      " มีเรื่องอะไรเหรอ ถึงได้มาที่นี้ ? " จองเบเอ่ยถามด้วยความสงสัย
 
      " คือว่า .. วันนี้ฉันไปหาพ่อของนายมาน่ะ " ฟางบอกถึงเรื่องที่เธอไปสถานีวิจัยมา
 
      " พ่องั้นเหรอ เธอพูดเรื่องอะำไรน่ะ ฉันไม่เข้าใจ ? " จองเบแปลกใจกับคำพูดของฟางเป็นอย่างมาก เขาคิดว่าฟางไม่น่าจะรู้เรื่องสถานีวิจัยนั่น
 
      " นายอย่าพูดให้มันอ้อมค้อมมากเลยน่า พ่อของนายน่ะ เป็นผอ.โรงเรียน k-chaos ชื่อว่า ปาร์ค ชอนชู ไม่ใช่เหรอ " ฟางเริ่มหมดความอดทน กับคำพูดที่ไม่ตรงกับคำถามของเธอ เธอจึงบอกไปว่า เธอรู้เรื่องพวกนั้นหมดแล้ว
 
      " เธอต้องการอะไรจากฉัน ? " เมื่อความลับของเขาถูกล่วงละเมิด จองเบจึงเปลี่ยนสีหน้าทันที และเอ่ยถามถึงเจตจำนงค์ที่ทำให้เธอ มาหาเขาถึงที่นี่ 
 
  " ทำไมนายไม่บอกไปว่า นายก็เป็นลูกของเขาเหมือนกันล่ะ มาเก็บตัวอยู่แบบนี้ คิดว่าจะเปลี่ยนอะไรได้หรือไง " ฟางเอ่ยถามเขาถึงเรื่องที่ถูกพ่อรังเกียจ
 
      " ทำไม่ได้หรอก เขาไม่มีวันเข้าใจหรอกนะ " จองเบบอกกับฟาง
 
      " เอ๊ะ!? ทำไมล่ะ ? " ฟางไม่เข้าใจความหมายของเขา
 
      " ก็เพราะ .. ไม่สมบูรณ์แบบน่ะสิ เพราะฉันไม่สมบูรณ์แบบ พ่อก็เลยไม่ยอมรับฉัน " แทนที่เขาจะโกรธพ่อของตน แต่กลับโทษตัวเองอย่างหน้าตาเฉย จองเบก้มหน้าลง อย่างรู้ว่า คนที่ผิดจริงๆ ก็คือ ตัวของเขานั่นเอง
 
      " ไม่สมบูรณ์แบบงั้นเหรอ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ แต่ว่า มนุษย์ทุกคนในโลกน่ะ ไม่มีใครเกิดมาแล้วมีครบทุกอย่างหรอกนะ ไม่ว่านาย ฉัน หรือ พ่อของนายก็ตาม เราทุกคนต่างก็ไม่สมบูรณ์แบบเหมือนกัน ฉันขอถามนายหน่อยก็แล้วกัน คำว่าสมบูรณ์แบบที่นายพูดถึงน่ะ มันหมายความว่ายังไงกันแน่ ? " ฟางพยายามวิเคราะห์คำพูดที่จองเบบอกกับเธอ 
 
      " ความหมายของคำว่าสมบูรณ์แบบยังงั้นเหรอ .. " ยิ่งคิดก็ยิ่งงง ณ ตอนนี้ เขาเหมือนกับคนหลงทางคนหนึ่ง ที่ไม่สามารถจะหาทางออกได้เลย แล้วคำว่าสมบูรณ์ของเขานั้น มันคืออะไรกันแน่นะ ถ้าไม่สมบูรณ์แบบก็จะไม่ถูกยอมรับยังงั้นเหรอ ทุกชีวิต จะต้องสมบูรณ์แบบอย่างที่เขาว่าไว้หรือป่าว ยังไงก็ พบกับคำตอบได้ ในตอนต่อไปจ้า