K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

                                ห้อง 102 k-chaos หอคนเพี้ยน 
     ภายในห้องที่เต็มไปด้วยชั้นวางหนังสือมากมาย มีชายหนุ่มคนหนึ่ง กำลังนั่งอ่านหนังสือพวกนั้นอย่างตั้งใจ สีหน้าที่เคร่งเครียด บ่งบอกถึงความมุ่งมั่นของเขา 
 " ป๊อปปี้ ทำอะไรอยู่อ่ะ ? " ณ เวลานั้นเองหญิงสาวร่างบางก็เปิดประตูห้องของเขาเข้ามา และเอ่ยทักเขา พร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน 
 " ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่น่ะ " ป๊อปปี้ตอบกลับมา 
 " เอ๋ !? ทำไมไม่ลงไปกินข้าวล่ะ เดี๋ยวก็หิวหายกันพอดี " ฟางพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง 
 " เรื่องนั้น ไ่ม่สำคัญหรอกน่า ! " ป๊อปปี้บอกกับฟางอย่างเย็นชา ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป 
 " นาย .. งั้น อ่านหนังสือเสร็จแล้ว ก็รีบๆลงมาซะล่ะ " ฟางพูดจบ ก่อนจะยืนคอยเพื่อรอคำตอบจากเขา แต่ดูเหมือนว่า ป๊อปปี้จะไม่สนใจคำพูดของฟางเลยสักนิด 
 " งั้น ฉันไปล่ะนะ " เมื่อทนรอไม่ไหว ฟางจึงรีบเดินออกไป 
 " ขอโทษนะฟาง แต่ว่าฉัน ไม่มีเวลาอีกแล้วนะ " หลังจากที่ฟางเดินออกไป ป๊อปปี้ก็พูดขึ้นด้วยแววตาเศร้าๆ 
 
                                ห้องอาหาร k-chaos
 " อ้าวพี่ฟาง ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ มีเรื่องอะไรหรือป่าว ? " ทันทีที่เห็นใบหน้าที่ดูเป็นกังวลของพี่สาว เฟย์จึงอดไม่ได้ที่จะถามเธอ  
 " ก็ป๊อปปี้น่ะสิ พักนี้ เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องน่ะ พี่ก็เลย รู้สึกเป็นห่วงเขานิดหน่อย " ฟางบอกสาเหตุ 
 " ก็มีพ่อเป็นถึงผู้อำนวยการโรงพยาบาลนี่นา ลูกชายก็ต้องตั้งใจเรียนเป็นธรรมดาน่ะนะ " เขื่อนบอกกับพวกเขา เพื่อให้คลายความกังวลนั่นออกไป
 " ฉันว่าไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ยัยฟาง เธอเป็นเพื่อนสนิทกับหมอนั่นนี่ เธอน่าจะรู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้างนะ " เคนตะไม่เชื่อที่เขื่อนพูด เขาจึงตัดสินใจเอ่ยถามฟางถึงเรื่องของป๊อปปี้
 " เอ่อ .. " ฟางเริ่มพูดไม่ออก เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มจากจุดไหนก่อน 
 " รู้อะไรก็บอกมาเถอะน่า พี่ฟาง " เฟย์คาดครั้นฟางทันที 
 " คือว่า ... ป๊อปปี้น่ะ ที่จริงแล้ว เขาไม่ได้อยากจะเรียนเก่งหรือเป็นอะไรแบบนั้นหรอก แต่เป็นเพราะว่า ... " ฟางเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้พวกเขาได้ฟัง 
 
                                10 ปีก่อน บ้านป๊อปปี้ 
     เมื่อก่อนน่ะ ป๊อปปี้เป็นเด็กที่ร่าเริง และมักจะเป็นที่ยอมรับของเพื่อนๆเสมอ 
 " โอ้ย !! " เด็กคนนึงร้องขึ้น หลังจากที่ถูกผึ้งต่อย 
 " เป็นอะไรหรือป่าว ? " เด็กอีกคนเดินเข้ามาดูอาการของเขา 
 " ป๊อปปี้ ฉันโดนเจ้านี้มันต่อยเอาน่ะ สงสัยฉันคงไม่รอดแน่เลย " เด็กคนนั้นพูดขึ้นอย่างหมดหวัง
 " อะไรกัน นายอย่ากลัวไปเลยน่า ทาไอ้นี่ก็หายแล้วล่ะ " ป๊อปปี้ใช้ยาหม่องทาที่แผลนั่นอย่างช้าๆ 
 " เอาล่ะ อีก 2 วัน นายก็หายแล้วล่ะ " ป๊อปปี้ยิ้มให้กับเด็กคนนั้น 
 " นายเนี่ย เก่งจังเลยนะ " เด็กคนนั้นกล่าวชม 
     ถึงแม้จะมีความสามารถ แต่ความสามารถนั่นก็เหมือนกับดาบสองคม ใช่แล้วล่ะ เมื่อมีคนชอบก็ต้องมีคนเกลียดเป็นธรรมดา แต่ดูเหมือนว่า จะมีพวกอิจฉาในความสามารถของป๊อปปี้เยอะจนไม่อาจจะบรรยายได้ จากความเกลียดชังเริ่มเปลี่ยนเป็นการดูถูก รวมทั้งทางบ้านก็อยากจะให้ป๊อปปี้เรียนเก่งๆ ความหวังดีของท่านแปลเปลี่ยนเป็นความกดดันให้กับเขา สุดท้ายแล้ว ป๊อปปี้จึงต้องเลือก ระหว่างการเรียนให้เก่ง กับ การทำให้เพื่อนเข้าใจ ก็แน่ล่ะ ทั้งสองอย่าง ต่างก็มีจุดบกพร่องเหมือนกัน ถ้าเขาเลือกที่จะเรียนให้เก่ง ก็จะทำให้เพื่อนของเขาอิจฉามากขึ้น แต่ถ้าเลือกที่จะทำให้เพื่อนๆเข้าใจ ก็อาจทำให้พ่อของเขาผิดหวัง ตอนนี้ฉันคิดว่า เขาอาจจะเลือกทางแรกอยู่ก็ได้ แต่ฉันกลัวว่า เขาอาจจะถูกเพื่อนๆเกลียดชังเขาอีก ...  ฟางเล่ารายละเอียดทุกอย่างให้พวกเขาได้รู้ถึงความกลุ้มใจของป๊อปปี้  
 " แล้วถ้าเลือกทั้งสองอย่างล่ะ " จากนั้นจองเบก็เดินเข้าไปสมทบกับพวกเขา 
 " นาย .. " เฟย์ตกใจทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามา 
 " หมายความว่ายังไงวะไอ้จองเบ ที่ให้เลือกทั้งสองอย่างน่ะ " เขื่อนเอ่ยถามด้วยความสงสัย 
 " ไม่ว่าเรื่องอะไรหรือจะยากแค่ไหน ถ้าไม่ทำให้มันสมบูรณ์แบบล่ะก็ ก็ไม่มีทางเอาชนะความกังวลนั่นได้หรอก " จองเบชี้นำพวกเขา ด้วยน้ำเสียงกวนๆ
 " ป๊อปปี้ไม่ใช่นายนะ เขาไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นได้หรอก " เฟย์คัดค้านอย่างสุดๆ
 " ก็ไหนเธอบอกว่า ถ้าพยายามแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไร ก็สามารถทำได้ไม่ใช่เหรอ ? " จองเบพูดขึ้น ถึงเรื่องเมื่อวาน
 " เอ่อ .. " เฟย์ชักจะเถียงไม่ออก เพราะเรื่องที่เขาพูดมันเป็นความจริงทั้งหมด 
 " เขาก็พูดมีเหตุผลนะเฟย์ แต่ว่า จะทำได้จริงๆเหรอเรื่องนั้นน่ะ " ฟางดูเหมือนจะเข้าใจความคิดของจองเบ แต่ว่า การที่จะทำแบบนั้นได้ จะต้องอาศัยพลังบางอย่างแน่ๆ 
 " ขึ้นอยู่กับเธอตั้งหากล่ะ เธอเท่านั้นคือคำตอบของปัญหานี้ " จองเบชี้ไปที่ฟาง  
 " เอ๊ะ !? ฉันเหรอ " ฟางเริ่มแปลกใจมากขึ้น เมื่อได้ยินคำพูดของเขา 
 " แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ฟางล่ะ " เฟยเอ่ยถามอย่างสงสัย 
 " ถ้าบอกก็ไม่สนุกน่ะสิ " จองเบพูดจบก็ออกจากกลุ่มไป
 " อะไรของหมอนั่นน่ะ " เขื่อนพูดขึ้นอย่างแปลกใจ
 " ยังไงก็ ลองเชื่อหมอนั่นดูสักหน่อยก็คงไม่เสียหายหรอกมั้ง " เคนตะบอกกับทุกคน
 " ว่าแต่ พี่ฟางคือตัวช่วยที่สำคัญ หมอนั่นหมายถึงอะไรกันนะ " เฟย์ยังคงสงสัยสัยคำพูดที่เป็นปริศนาของเขา
 " (ป๊อปปี้ ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จะช่วยนายให้ได้นะ) " ฟางถึงนึกเขา ด้วยสีหน้าที่มีความหวัง 
 
                                           ติดตามตอนหน้าจ้า