K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

 " กลับมาแล้ว .. " ชายหนุ่มผมแดงเดินขึ้นบันไดอย่างรีบเร่ง และตรงเข้าไปที่ห้อง 201 

                                       ห้อง 201 k-chaos 

 " ยัย-ขี้-เซา .. วันนี้พี่ซื้อขนมมาฝากเธอด้วยล่ะ เอ๊ะ !? " ทันทีที่เดินเข้าห้องมา สิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้า ทำเอาเขาแปลกใจเป็นอย่างมาก 

 " หลับอยู่ยังงั้นเหรอ ว่าแต่ คุณชายมาดขรึมผู้กักขังตัวเอง ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ ? " จองเบตั้งคำถามให้กับตัวเองทันที เมื่อเห็นโทโมะนอนอยู่ข้างๆเตียง แต่ืมือของเขาก็จับมือของแก้วไว้แน่น 

 " อะ .. จริงๆเลยนะ นี่นาย ! " ทันใดนั้นโทโมะก็ตื่นขึ้น แล้วเขาก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อหน้าของจองเบอยู่ห่างจากเขาแค่ 5 นิ้ว 

 " เอ๋ !? ตื่นแล้วเหรอครับ ขอโทษที่รบกวนนะ " จองเบบอกกับเขา 

 " นาย .. มาทำอะไรที่นี้ ? " โทโมะเอ่ยถาม ด้วยความสงสัย 

 " เรื่องนั้น ฉันน่าจะเป็นฝ่ายถามนายมากกว่านะ เอ .. ถ้าจำไม่ผิด ห้องนายอยู่ข้างล่างไม่ใช่เหรอ ? จริงสิ หรือว่านายคิดอะไรกับผู้หญิงที่นอนอยู่ตรงนั้นกันนา .. " จองเบพูดขึ้นอย่างกวนๆ พร้อมกับชี้ไปที่แก้ว 

 " เอาล่ะ ยัยขี้เซาตื่นขึ้นมาได้แล้วนะ พี่มีเรื่องสำคัญจะบอก " หลังจากที่แกล้งโทโมะเสร็จ เขาก็หันไปปลุกน้องสาวของเขาทันที 

 " ยัยนั่นไม่ตื่นหรอกนะ " โทโมะพูดขึ้นอย่างสุขุม  

 " เอ๊ะ !? ทำไมล่ะ ? " จองเบเอ่ยถาม 

 " ก็เธอไม่สบายน่ะสิ ! " โทโมะพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด

 " ป่วยยังงั้นเหรอ ? เอ๋ เข้าใจล่ะ " จองเบทำหน้าเหมือนจะเข้าใจ แต่ดูเหมือนว่า การกระทำของเขาจะต่างกับคำพูดอย่างสิ้นเชิง

 " นี่ พี่บอกให้ลุกขึ้นมายังไงล่ะ ! " จองเบยังคงเขย่าตัวของแก้วอย่างต่อเนื่อง

 " ฉันบอกว่าเธอไม่สบายไง ฉันไม่เข้าใจหรือไงวะ " โทโมะชักจะโมโห

 " ก็มันเรื่องสำคัญนี่นา " จองเบบอกกับเขา และในขณะที่ทั้งสองทะเลาะกันนั้น แก้วก็ตื่นขึ้น แต่ร่างกายของเธอยังคงอ่อนเพลียอยู่ 

 " พี่ นาย-หน้าโหด นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย " แก้วที่พอรู้สึกตัว ก็เอ่ยถามทั้งสองทันที 

 " เจ้านี่บอกว่า เห็นเธอป่วย เขาก็เลยอาสามาดูแลเธอน่ะ " จองเบชิงตัดหน้า ก่อนที่โทโมะจะพูด 

 " นี่ ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นเลยนะ ! " โทโมะรีบแก้ตัวอย่างไว 

 " เอ๋ !? จริงเหรอ นายคอยดูแลฉันจริงๆเหรอ ? " แก้วเอ่ยถาม พร้อมใบหน้าที่ดูตื่นเต้น 

 " อืม .. " โทโมะตอบสั้นๆ สายตาและใบหน้าของเขามองไปที่หน้าต่างของห้อง แต่ใจเขากลับหันมามองที่เธออย่างอธิบายไม่ได้

 " เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า " จองเบรีบตัดฉากเขินนั่น ก่อนจะพูดขึ้น ด้วยท่าทางร่าเริง 

 " ว่าแต่ มีเรื่องอะไรเหรอ ? " แก้วเอ่ยถามพี่ชายฝาแฝด 

 " พอดี รูปที่เธอส่งไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วน่ะ รู้สึกว่า จะถูกปฏิเสธซะแล้วนะ " จองเบยิ้มให้น้องสาว 

 " งั้นเหรอ ? " จากสีหน้าที่ดูร่าเริง ก็เปลี่ยนไปในทันที 

 " เธอ .. " โทโมะสังเกตุได้ทันทีว่า เธอกำลังรู้สึกอย่างไร 

 " แย่จังเลยนะ อุตส่าห์พยายามตั้งสองเดือน เธอเนี่ย ไร้ความสามารถจริงๆเลยนะ " จองเบเกาหัวตัวเอง พร้อมกับยิ้มให้เธอ ทั้งๆที่คำพูดของเขา น่าจะเรียกว่า เป็นคำสบประมาทซะมากกว่า 

 " นี่นาย ยัยนี่กำลังเศร้าอยู่นะ " โทโมะรีบเตือนทันที เพราะกลัวว่า คำพูดของเขา จะทำร้ายเธอไปมากกว่านี้ 

 " แล้วไงล่ะ สุภาษิตที่ว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น สงสัย ท่าจะโดนหลอกแฮะ จริงไหมล่า พยายามแทบตาย แต่สิ่งตอบแทน ก็คือความว่างเปล่าสินะ " จองเบบอกกับโทโมะ 

 " นี่แก มันจะมากเกินไปแล้วนะ " โทโมะชักจะทนฟังไม่ไหว เขาคิดว่า ยังไงก็อยากจะซัดหมอนี่ซะที 

 " พอได้แล้วล่ะ ! จริงอย่างที่พี่บอกนั่นแหละ ถึงจะพยายามมากแค่ไหน มันก็ไม่มีทางจะสำเร็จได้หรอก " แก้วพูดขึ้น ด้วยสีหน้าเศร้าๆ 

 " นี่เธอ .. " โทโมะหันไปมองแก้ว ด้วยความประหลาดใจ 

 " เข้าใจได้ก็ดีแล้วล่ะ งั้นพี่ไปก่อนนะ " จองเบพูดจบก็เดินออกไป 

 " (คิดอะไรของเธออยู่นะ ความพยายามที่สูญเปล่ายังงั้นเหรอ ฉันไม่เชื่อเรื่องพรรค์นั้นเด็ดขาด) " โทโมะมองหน้าของแก้วด้วยความแปลกใจ เขารู้ว่าเธอน่ะเสียใจ แต่ก็ไม่น่าจะยอมแพ้อะไรง่ายๆแบบนี้ 

                                           ติดตามได้ในตอนต่อไปจ้า