[FIC SNSD]THIS LIFE...TO.HERชีวิตนี้...เพื่อเธอ{TAENY}

ภายในห้องที่มืดสนิท เงียบสงัดราวกับป่าช้า มีกลิ่นคาวของเลือดตลบอบอวลไปทั่วห้อง ภายในมีคน2คนกำลังนั่งคุยกันอยู่ข้างใน
“ฝากจัดการด้วยล่ะ…แทยอนฉันเชื่อใจเธอนะ” เธอคนนี้คือ คิม แทยอน นักฆ่าสาวที่ถูกแม่ทิ้งไว้เพราะพ่อของแทยอนหนีไปมีเมียน้อยแต่ครอบครัวควอนที่โด่งดังว่าเป็นตระกูลของนักฆ่าก็เก็บแทยอนมาเลี้ยงดูและฝึกให้เธอเป็นนักฆ่ามาตั้งแต่เด็ก
“อืม” ถึงคำที่พูดออกไปจะเป็นคำตอบสั้นๆที่ตอบตกลงว่าจะทำแต่ใช่ว่าเธอจะทำมันได้ลง เป็นคำพูดที่แฝงความเศร้าไว้อย่างมากมาย…
“ยูริ” เสียงเรียกของแทยอนทำให้ยูริหันมาสนใจอีกครั้ง
“เรียกยูลเถอะยังไงเราก็ถูกฝึกแล้วก็เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก”
“ยูล ฉันขอ…ทำงานนี้เป็นงานสุดท้ายได้ไหม” ควอน ยูริลูกสาว(?)ตระกูลควอน แต่ตอนนี้ถูกแต่งตั้งใหม่และกำลังดำรงตำแหน่งเป็นหัวหน้าของกลุ่มตะกูลควอน
“…” ยูริไม่ได้ตอบอะไรจนกระทั่งแทยอนเดินออกไป
“สิก้า เข้ามาสิ” เสียงของยูริดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง (ไรท์เตอร์: แหม่ทำเป็นเข้มนะควอน ยูริ  ยูริ:ก็หัวหน้าครอบครัวอ่ะ-///-)
“คะ?เรียกเจสเข้ามาทำไมหรอ” จอง เจสสิก้า(ควอน เจสสิก้า)เธอเป็นรุ่นน้องของยูริและแทยอนตอนสมัยปี2แต่ตอนนี้ก็เลื่อนสถานะมาเป็นแฟน(ภรรยา)แล้ว
“ช่วยแอบตามแทยอนไปหน่อยสิ” ยูริสังเกตเห็นปฏิกิริยาที่แปลกไปของแทยอนเลยไม่ค่อยจะแน่ใจว่างานจะสำเร็จหรือไม่
“อืม ไปเดี๋ยวนี้แหละ” แล้วร่างบางก็เดินออกไป
 
 
แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านบานกระจกใสเข้ามาในร้าน Coffe Shop กระทบกับใบหน้าขาวใส พร้อมกับตายิ้มของเจ้าของร้านที่เปล่งประกายดุจ(เห็ด)เพชร
กริ๊งๆๆ!!เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น
“ยินดีต้อนรับค่ะ”เสียงใสของเจ้าของร้านดังออกมาจากหลังร้าน
“เอาคาปูชิโน่ค่ะ”
“ค่ะ จะรับ…อ้าวแทแท”
“สวัสดี มิยอง” แทยอนกล่าวด้วยน้ำเสียงทะเล้นและฉีกยิ้มกว้างๆให้
“แท!บอกแล้วว่าอย่าเรียกชื่อนั้น” ทิฟฟานี่ใช้มือตบไปที่ไหล่บางเบาๆ
“ฮ่าๆ สบายดีไหมฟานี่” เธอคือ ฮวัง มิยอง หรือทิฟฟานี่ แต่ส่วนมากเธอจะให้เรียกฟานี่มากกว่าเพราะเธอบอกว่าชื่อมิยองมันดูโบราณ เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของแทยอนและดูเหมือนทิฟฟานี่จะแอบชอบแทยอนมานานแล้ว
“ก็สบายดี แล้วแทแทล่ะ”
“ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ช่วงนี้ทำงานหนักน่ะ” แทยอนกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“อ๋อ ถ้าเหนื่อยก็พักผ่อนมากๆนะ ฉันปะ..เป็น..” ทิฟฟานี่พูดติดๆขัดๆ กลัวว่าคำที่พูดออกไปจะทำให้ร่างเล็กเริ่มสงสัยในความรู้สึกของเธอที่มีให้เขา กลัวว่าความรู้สึกมันจะไม่ตรงกัน กลัวว่าเค้าจะเปลี่ยนไป และกลัวว่าเค้าจะเกลียดเธอ
“เป็น เป็นไรทำไมต้องพูดติดอ่างด้วยเธอนี่เบอะจริงๆเลย”
“ปะ..เป็นเพื่อนเธอไงเล่า ก็เป็นเพื่อนก็เลยห่วงสุขภาพเพื่อน มะ..มะ.มันผิดรึไง”
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่ ร่ายซะยาวเชียว” แทยอนนึกขันในตัวผู้หญิงคนนี้ ช่างปากไม่ตรงกับใจจริงๆ
“เฮ้อ~ช่างมันเถอะ แล้วที่ทำงานแทอยู่แถวนี้หรอไม่เคยเห็นเลย” ‘จะว่าไปแทแทนี่ทำงานอะไรน๊าทำไมเธอไม่เคยบอกฉันเลย’ ร่างบางคิดในใจพลางน้อยใจร่างเล็กไปด้วย
“ไม่หรอก วันนี้ฉันออกมา…” เมื่อได้ยินคำถามทำให้แทยอนต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ร่างเล็กพยายามที่จะหลีกเลี่ยงในการตอบคำถามให้เป็นความจริง ทว่าไม่นานก็เริ่มคิดออกแต่ก็โดนแทรกขึ้นมาก่อน
“ออกมา ออกมา…ไหนเหรอ” ทิฟฟานี่พูดแทรกขึ้นมาเพราะความอยากรู้
“อ๋อ ออกมาเดินเล่นน่ะ” ใครจะกล้าบอกล่ะว่าวันนี้ฉันต้องมาฆ่าคนที่ฉันรักอย่างเธอน่ะฮวัง ทิฟฟานี่
“ฟานี่ คืนนี้เธอว่าไหม”
“ว่างสิ ทำไมเหรอ” ‘สำหรับเธอฉันว่างเสมอแท’คำพูดในใจที่ไม่สามารถส่งไปให้คนตรงหน้าได้
“งั้นเจอกันที่บาร์ของไอ่ซูมันนะ ตอน4ทุ่ม วันนี้มันปิดร้านเลี้ยงรับเพื่อนเก่าน่ะ”
“ตกลงแล้วเจอกัน” ทิฟฟานี่ยิ้มรับด้วยความเต็มใจ
“อืม ส่วนค่าคาปูชิโน่ถือว่าเธอเลี้ยงฉันแล้วกันนะ ฮ่าๆๆบายย” แทยอนโบกมือให้แล้ววิ่งออกจากร้านไป เหลือแต่ร่างบางที่ตอนนี้ได้แต่ส่ายหัวกับความทะเล้นของอีกฝ่าย
ฉันจะต้องทำมันจริงๆน่ะเหรอ?...กับคนที่ฉันรักเนี่ยนะให้ตายเถอะแต่นี่มันก็เป็นงาน ถ้าฉันไม่ทำมันก็หมายความว่าฉันหักหลังยูล ตายแล้วเกิดใหม่มันคงจะง่ายกว่ามั้ง เมื่อขับรถมาถึงบ้านเธอก็รีบวิ่งขึ้นมาบนห้องแล้วเอนตัวลงบนที่นอน ร่างเล็กได้แต่พร่ำเพ้อแล้วพล็อยหลับไป
 
You better run run run run run 더는 못 봐 걷어차 줄래 ทอ-นึน มซ-บวา-กอ-ดอ-ชา จุล-แร You better run run run run run 날 붙잡아도 관심 꺼둘래 Hey นัล บุท-จา-บา-โด กวาน-ชิม-กอ-ดุล-แร Hey 더 멋진 내가 되는 날 갚아주겠어 잊지 마 ดอ มอซ-จิน แน-กา-ทเว-นึน-นัล-กา-พา-จู-เกส-ซอ อิช-จี-มา You better run run run run run 딱 걸렸어 약 올렸어 Run Devil Devil Run Run ตัก-กอล-รยอ-ซอ ยา-กอล-รยอ-ซอ Run Devil Devil Run Run 넌 재미없어 매너 없어 Run Devil Devil Run Run นอน แจ-มี-ออบ-ซอ แม-นอ-ออบ-ซอ Run Devil Devil Run Run 
เสียงเพลงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกให้คนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงใหญ่ให้ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล
“ฮัลโหล แท” เสียงปลายสายดังลอดออกมาจากโทรศัพท์เครื่องหรู
“ฮัลโหล~ฟานี่เหรอ” เสียงงัวเงียแสดงอาการของคนพึ่งตื่น
“ใช่แทใกล้ถึงยัง”
“ยังเลย แทพึ่งตื่นน่ะกำลังไปเดี๋ยวนี้แหละ อีก10นาทีน่าจะถึง”
“รีบมาล่ะ ซู ซัน ยุนแล้วก็น้องซอมาถึงแล้ว” ชเว ซูยอง,ลี ซุนกยูหรือซันนี่,อิม ยุนอา,ซอ จูฮยอนหรือซอฮยอนน้องเล็กของกลุ่ม ทุกคนทั้งหมดนี้เคยเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันตอนสมัยมัธยมปลายแล้วเป็นกลุ่มที่ฮอตที่สุดในโรงเรียน
“อืม” คุยเสร็จแทยอนก็กดวางสายไปแล้วเดินตรงไปที่รถมินิคูเปอร์ ร่างเล็กสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
 
 
“มาแล้วๆๆ” ทันทีที่ประตูเปิดออกคนภายในก็หันไปจับจ้องคนมาใหม่
“อ้าวไอ้แท มาๆๆกำลังดื่มอยู่เลย”
 
 
“อ๊าา ฉันไม่ไหวละซูผับแกมีห้องว่างเหลือมะเปิดให้หน่อยสิห้องนึงฉันค้างคืนที่นี่กับซอคืนนึง” ตอนนี้ยุนอาเริ่มจะเมาเต็มที่ เนื้อตัวและเสื้อผ้ามีกลิ่มแอลกอฮอล์ฉุน
“เหลือเซ้~ฉันก็จะไปเหมือนก๊านนเนอะซันเน้~ขอให้ได้กินกบนะไอ้เหม่งฉันไปกินกระรอกล่ะ” ซันนี่เริ่มรู้สึกเอือมระอากับคนรักของเธอ ถ้าเมาแล้วก็ต้องเป็นอย่างนี้ทุกทีจนบางครั้งเธอก็อยากจะเปลี่ยนร่างกับคนคนนี้บ้าง เธอลากร่างของคนที่สูงกว่าขึ้นบันไดไปช้าๆ
 “อ้าวทิ้งฉันกับฟานี่ได้ไงเนี่ย” จบประโยคทั้งสองคู่ก็เข้าห้องกันไปหมดแล้วเหลือแต่เพียง2สาว(?)ที่นั่งอยู่ข้างล่าง
“ไม่เป็นไรหรอก เราก็กลับกันได้แล้วแท” ทิฟฟานี่คนที่คอแข็งและมีสติที่สุดในกลุ่มพูด เมื่อเห็นว่าร่างตรงหน้าก็มีอาการมึนๆอยู่เหมือนกัน
“ยังอ่ะนี่ฟานี่…อยากรู้ไหมว่าฉันทำงานอะไร” อยู่ดีดีแทยอนก็พูดขึ้นมา ทั้งทีเมื่อหลายชั่วโมงก่อนดูเหมือนเขาพยายามจะเลี่ยงตอบเธอ
“อืม” คำตอบสั้นๆแต่แฝงความอยากรู้
“นักฆ่า” ทันทีที่น้ำเสียงเรียบเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าปกติราวกับกำลังบอกว่าเธอทำอาชีพเป็นพนักงานบริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง
“แทยอนเธออย่ามาพูดล้อเล่นกับฉันน่า” ทิฟฟานี่ยิ้มออกมากับคำตอบของอีกฝ่าย ก็จะเป็นไปได้อย่างไรล่ะในเมื่อคนตรงหน้าของเธอทั้งใจดีแล้วก็อ่อนโยนไม่มีทางทำอาชีพที่โหดร้ายและอำมหิตแบบนั้นได้หรอก
“และในคืนนี้ฉันได้รับหน้าที่ให้มาฆ่าเธอ” แทยอนไม่ได้พูดว่าเธอล้อเล่นหรือไม่ เธอยังพูดคงต่อไป ประโยคสุดท้ายมันเบาลงจนแทบไม่ได้ยินทุกอย่างเงียบกริบจนได้ยินเสียงลมหายใจติดๆขัดๆของทั้งสองและมันจะเงียบมากกว่านี้ถ้าไม่มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาก่อน
ปังง!เสียงปืนดังสนั่นขึ้นและกึกก้องไปทั่วห้องทำให้คนที่มึนอยู่สร่างเมาขึ้นมาทันที พร้อมกับสายตาที่หรี่ลงเพื่อมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญให้ชัดขึ้น
“แทยอนเธอไม่จำเป็นต้องบอกอาชีพของตัวเองให้เหยื่อรู้หรอกนะ” เสียงรองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้นกระเบื้องพร้อมกับเจ้าของร่างนั้นพูดขึ้นมา
“จะ.เจส…ทะ..เธอตายไปแล้วหนิ! ก็ตอนนั้นคริสมันหักอกเธอจนเธอต้องฆ่าตัวตายไม่ใช่เหรอ?!” ร่างที่ปรากฏตรงหน้าทำให้คนร่างเล็กถึงกับต้องตกตะลึง ก็ถ้าเจสสิก้าตายไปแล้ว…แล้วนี่ใครกันล่ะที่เธอกำลังถามอยู่คงไม่ใช่ผีหรอกนะ
“หึใช่แต่…เธอยังรู้ไม่หมดคิม แทยอนตอนนั้นยูลมาเจอฉันก่อนแล้วช่วยฉันเอาไว้ เขาดีกับฉันมาโดยตลอดจนฉันเริ่มหลงรักยูล คราวนี้แหละฉันจะตอบแทนยูล ยูลให้ฉันมาคอยติดตามเธอและฆ่าเธอได้ทุกเมื่อถ้าเธอคิดจะหักหลังพวกเรา แต่ฉันจะยังไม่ฆ่าเธอหรอกนะ เอาล่ะแทยอนเธอจะเลือกอะไรระหว่างอยู่กับพวกเราแล้วฆ่ายัยหมีขาวนั่นหรืออยู่ข้างยัยนั่นแล้วโดนกลุ่มตระกูลควอนไล่ฆ่า” เจสสิก้ายกยิ้มขึ้นราวกับเป็นผู้ชนะตอนนี้แทยอนก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ จะบีบหรือคลายก็ตายเหมือนกัน
“แล้วเธอล่ะเจส รักยูลไม่ใช่หรือไง เธอไม่อยากมีชีวิตธรรมดาที่คนๆนึงจะรักกับอีกคนนึงรึไง” คำตอบนั่นทำให้แทยอนเบาใจลงที่คนตรงหน้าไม่ใช่ผีแต่ก็ต้องกลับมาหนักใจเหมือนเดิมเมื่อมีคำถามถามกลับมา
“แทแท…” หลังจากที่เงียบไปนานน้ำใสๆก็เริ่มระรื่นเต็มใบหน้าอันขาวใสของทิฟฟานี่ ในที่สุดความจริงก็ปิดความคิดของเธอไม่ได้ คนที่เธอรัก…เป็นนักฆ่าจริงๆ
“เงียบแล้วหุบปาก!ฉันน่ะแค่มียูลก็ยอมเป็นได้ทุกอย่าง” เจสสิก้าตอบออกมาอย่างไม่คิดลังเล “งั้นแสดงว่าเธออยู่ข้างยัยนั่นใช่ไหม”
“ใช่..ฉันรักฟานี่ยังไงฉันก็ทำร้ายเธอไม่ลงหรอก”
“งั้นก็ตายกันไปทั้งสองแหละ” ปืนพกสั้นที่แนบไว้ตรงขาถูกหยิบขึ้นมาแล้วเล็งไปที่อกข้างซ้ายของแทยอน
ลาโลกนี้ซะเถอะ ปัง!!
 
 
 
“ทำบ้าอะไรของเธอห๊ะ ยัยหมีขั้วโลกเอ้ยย” กระบอกปืนได้เปลี่ยนทิศทางเพราะแรงผลักของ(หมี)ทิฟฟานี่แต่นั่นก็ทำให้ไปถูกเส้นเลือดใหญ่ของแทยอนเข้า
“อั่ก” เลือดได้เปรอะเปื้อนไปตามเสื้อผ้าที่ขาวสะอาดแต่ตอนนี้มันได้กลายเป็นสีเลือดแดงสดที่เหม็นคาวของเลือดและมันก็ออกมามากขึ้นเรื่อยๆ
“เห้ยย!แท..ฉะ..ฉัน.ขอโทษ”
“ไม่ใช่..ความ..ผะ.ผิดเธอสักหน่อย…มิยอง”
“แทๆๆ…ห้ามตายนะฉันรักเธอๆ” ทิฟฟานี่ทำอะไรไม่ถูกเธอได้แต่เขย่าตัวแทยอน แล้วคร่ำครวญอยู่อย่างนั้นพร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆของอีกคนจนหมดลง วินาทีนั้นน้ำตาของร่างบางก็เริ่มไหลออกมามากกว่าเดิม ริมฝีปากบางของทิฟฟานี่เลื่อนลงมาประทับกับริมฝีปากของอีกคนอย่างช้าๆแล้วเนิ่นนาน
“ถ้าโลกนี้ไม่มีเธอแล้ว…ฉันคงไม่อยากอยู่ต่อ” ร่างบางค่อยๆถอนจูบออกมา มือเรียวเอื้อมมือไปหยิบปืนกระบอกสั้นที่ตกไว้
ลาก่อนโลกอันแสนโหดร้าย…
ปัง!เสียงกระสุนปืนนัดสุดท้ายที่ชิงชีวิตของหญิงสาวไปดังขึ้น พร้อมกับร่างไร้วิญญาณที่ร่วงหล่นลงมานอนอย่างสงบนิ่ง…
ส่งท้ายค่ะ
มีคนหลายคนบอกว่าถ้าเราเลือกที่จะรักษาความรักไว้
                                    เราอาจต้องแลกเปลี่ยนกับชีวิตทั้งหมด
                                    วันที่ได้ความรักมาคือวันที่ทิ้งชีวิตไป…จะเป็นไปไม่ได้เชียวหรือ
                                    ถ้าฉันจะเก็บมันเอาไว้ทั้งสองอย่าง“ทั้งความรักและชีวิต”
……………………………………………………………………………………........................................................
จบแล้วหุหุ>,,< ไรท์เตอร์แต่งไปลงไปไม่รู้ลีดเดอร์จะอ่านรู้เรื่องกันบ้างมั้ย555(หวังว่ามันจะสนุกอยู่บ้างนะT^T) ยังไงก็ช่วยกันติชมหน่อยนะคะ เม้นไปเลยๆอย่าอ่านอย่างเดียวค่ะ เชื่อว่านักเขียนส่วนใหญ่ไม่ชอบนักอ่านเงาเนาะ [เผื่อคนไม่รู้นักอ่านเงาคือคนที่เข้ามาอ่านแล้วไม่เม้น]บางคนอาจสงสัยว่าเอ๊ะ!ทำไมเหมือนเคยอ่านในเด็กดีไม่แปลกค่ะไอ่ที่คุณเคยอ่านอาจเป็นอันเดียวกันเพราะเป็นคนคนเดียวกันแต่อยากเอามาลงที่นี่ด้วย555 ^[+++]^
ปล.จ่าสิกหนีไปตั้งแต่โดนหมีทับเอ้ยผลักละ(แอบมียูลสิกมาให้เห็น55)
ถ้าอยากอ่านสะดวกขึ้นตามไปอ่านที่http://writer.dek-d.com/i-am-ra-wit-sone/writer/view.php?id=927705ได้ค่ะ