look only at me {daragon or skydragon}

 
Event 4 [past] : ความทรงจำของฉัน {2}
 

 
ชื่อ : ฮันฮยอกแจ
อายุ :  16
อาชีพ : นักธุรกิจ
ลักษณะนิสัย : เป็นคนที่ภายนอกจะดูเย็นชาแต่ภายในอ่อนโยนอาการแบบนี้มักจะปรากฏกับคนรักของเขาเท่านั้นนะ
 
-      4     -
 
“อ้าว..ดาร่า..ฮันฮยอกแจมาหาลูกนะ”
“ค่ะ…”
“ฮันฮยอกแจ..มีอะไรหรอ??มาแต่เช้าเลย”
“เอ๋อ..ฉันมีธุระกับเธอนะ”
“ธุระอะไรหรอ??นายถึงได้มาเช้าซะขนาดนี้อ่ะ”
“งั้น…คุณพ่อครับคุณแม่ครับผมขออนุญาตพาเธอออกไปทำธุระก่อนได้ไหมครับ??”
“เอ๋??”
“เรื่องนั้นนะ..คือ..พ่อค่ะ” แม่ของดาร่ากำลังลังเลอยู่เกี่ยวกับเรื่องของฮันฮยอกแจ
“เอาเป็นว่า “ได้”ล่ะกันนะ ”
 
10 นาทีผ่านไป
 
 
“นิ..ฮันฮยอกแจนายจะพาฉันไปไหนน่ะ??”
“ดาร่า..เรียกฉันว่า “แจ” ก็พอแล้วล่ะ”
“อะ..อืม..แจ”
“ผ่านไปกี่ปีแล้วน่ะที่ฉันไม่ได้ไปเที่ยวบนเกาะนามิเลยอ่ะ” แจพูดออกมาท่าทางเขาคงจะคิดถึงเกาะนั้นมากเลยสินะ
“’งั้นสินะ..งั้นนายก็เลยจะพาฉันไปเกาะนามิงั้นสินะ”
“เธอเนี่ยนะ..เดาถูกเสมอเลยน่ะ”
“ก็เราเป็นแฟนกันนินะ..ซานดาร่า ปาร์ค”
“อะไของนายเนี่ย..เลี่ยนจังเลยนะแจ -///-”
“เปล่าหรอก…ฉันแค่คิดถึงที่ๆนั้นที่เราได้พบกันครั้งแรกเมื่อ 3 ปีก่อนนะ ^ ^ เด็กน้อย”
“ดะ..เด็กน้อย!!!! ฮัน-ฮยอก-แจ” ฉันพูดเน้นชื่อเขาเสียงสูงเพราะเขาพูดราวกับว่าฉันยังไม่โตเลยอย่างงั้นแหละ
“ไง..ดาร่าเธอคิดเหมือนกันไหม??”
“ความคิดของฉันนะหรอ??”
“อืม..เวลานั้นฉันคิดถึงจังเลยนะ พอนึกถึงเพลงๆนั้น มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า “ฉันยังรักเธอ””
“นิ..นายนะร้องเพลงตามฉันทำไมกันห๊ะ!!!”
“นิ..ฉันเป็นแฟนกับเธอได้ยังไงกันเนี่ย..แม่เด็กน้อย ^ ^” เขาพูดก่อนที่จะยิ้มออกมาราวกับเจ้าชายในนิทานเลย
“ไปกันได้แล้ว…เด็กน้อย”
“เอ๋??”
“ฮัน-ฮยอก-แจ!!!!”
 
ณ  เกาะนามิ
 
 
“สายลม…พื้นหญ้า…ต้นไม้(ของขวัญจากปลายฟ้า)มันเป็นต้นไม้ของเรา ”
“ดาร่า..หืม??อะไรของนายเนี่ยแจ??”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..โปรดจำเอาไว้นะว่า “ฉันคนนี้จะรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง””
“อะไรกัน..นายเป็นอะไรไปแจ..”ฉันเผลอไปแล้วสินะ..ฉันเผลอร้องไห้ออกมาจนได้สินะ ฉันไม่อยากที่จะให้เขาได้เห็นความอ่อนแอของฉันเอาเสียเลย
“เธอร้องไห้หรอ??ซานดาร่า??”
“ปะ..เปล่า”
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น…ฉันสัญญาว่า”ฉันคนนี้จะยังเป็นฉันคนเดิมของนายเสมอ” ฉันอยากบอกนายนะว่า
“ฉันรักนายนะ” ”
“ดาร่า…”
“เรามาสัญญาพร้อมกันที่นี้..ที่แห่งนี้เป็นความทรงจำที่ฉันจะไม่ลืมมันเป็นอันขาดเลย”
 
เปลี่ยนไปแล้วสินะ..ฮันฮยอกแจ
 
    본적있나요?? (Have you seen??)
 
 
 
8 เดือนผ่านไป
 
“คุณหนูครับ..มีคนขอพบคุณหนูครับ”
“บอกไป “ผมไม่ว่าง” ”
“ตะ..แต่คุณหนูครับ-”
“ลุงครับไม่มีแต่อะไรทั้งสิ้น!!!”
“คะ..ครับคุณหนู”
“เออ..คุณผู้หญิงครับช่วยกลับไปก่อนได้ไหมครับ??”
“ไม่ค่ะ..แจ..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนายสัญญากับฉันไว้แล้วไม่ใช่หรอ??”
“คะ..คุณหนู”
“ดาร่า…เธอ”
“กลับไปซะ..แล้วอย่ากลับมาที่นี้อีกเป็นอันขาดน่ะ ถ้าเธอกลับมา…-”
“แจ..ทำไมนายถึงเปลี่ยนไปได้..ฮึก..ฮึก”
“ดาร่าอะไรๆย่อมเปลี่ยนแปลงกันได้ทั้งนั้น”
“แจ…”
“ไปซะ..อย่ากลับมาอีกก็แล้วกันฉันรำคาญ”
“ฉะ..ฉันไม่กลับฉันจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้จนกว่านายจะออกมาด่า..ว่า..ก็แล้วแต่นาย” นิ..ฉันทำอะไรโง่ๆไปนะ
“หึ..ก็แล้วแต่นะ..บอกไว้ก่อนนะฉันจะไม่ช่วยเธอแม้แต่ปลายเล็บของเธอเลยเพราะเธอมัน…-”
“ใช่..ฮยอกแจฉันผิดที่ไปหาควอนจียง..แต่เขาเป็นเพียงแค่เพื่อนสนิทของฉันก็เท่านั้น…เรา..-”
“เพื่อนสนิทอย่างนั้นหรอ??ถ้าเป็นเพื่อนสนิททำไมมันต้องห้ามฉันเข้าใกล้เธอ ห้ามฉัน…ทั้งๆที่เราเป็นแฟนกันอย่างนั้นหรอ??เธอชอบให้คนมากีดกันความรักของเรามากใช่ไหมได้!!!ในเมื่อเธอเป็นคนเลือกเองงั้นก็จบมันตรงนี้แหละ”
“ปัง!!!!!!!!!!!” ฮยอกแจปิดประตูอย่างแรงก่อนที่ฝนจะตกลงมาพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลรินออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
“จบแล้วสินะ..จบแล้ว..มันจบแล้ว”หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ข่าวของเขาอีกเลยนับแต่นั้นมา . . .