มาเฟียที่รักของฉัน

เมื่อถึงชลบุรี

โทโมะ- แก้วครับ ตื่นได้แล้ว ถึงแล้วนะ

แก้ว- อืม~ ถึงแล้วอ่อ?

โทโมะ- ครับๆ ไปนอนที่ห้องดีกว่านะ

แก้ว- อืมๆ

แล้วทั้งโทโมะห็อุ้มแก้วในท่าเจ้าหญิงเข้าไปในบ้านของโทโมะที่ชลบุรี

เช้ารุ่งขึ้น

แสงแดดส่องมาที่ร่างสูงและร่างบางที่นอนกอดกันอยู่บนเตียง พร้อมเสียงนกน้อยที่มาเกาะระเบียงหน้าห้อง วันนี้ร่ างบางตื่นขึ้นมาเป็นคนแรก

Khaw talk

อืม~ เอาตรงๆนะ หน้าตานายนี้ตอนนอนน่ารักดีจัง (แอบหื่น) ฉันแทบจะลืมเลยล่ะว่านายนี้เป็นมาเฟีย เขาดีกับฉันทุกอย่างตั้งแต่เขาประกาศว่าจะจีบฉัน มันทำให้ฉันใจฉันหวั่นไหวยังไงไม่รู้ แต่ต้องยอมรับเลยล่ะ ว่าความจริงฉันก็ชอบหมอนี้นะ แต่ตัวฉันยังไม่แน่ใจก็แค่นั้นเอง 

End Khaw talk

โทโมะ- จะกินกันหรือจะลักหลับดีล่ะห๊า~ จ้องขนาดนั้นอ่ะ (เมื่อร่างบางรู้ตัวว่าร่างสูงรู้ว่าแอบบมองก็แกล้งหลับ) 

แก้ว- คร๊อกกกกกกฟี้!ๆ

โทโมะ- หว๊า! สงสัยต้องลักหลับแทน แก้วยังไม่ตื่นนี้เนอะ

ไม่พูดเปล่าร่างสูงก็จูบที่ปากเรียวบาง เมื่อร่างบางข้างร่างเลยเคริ้มก็ลงไปซุกคอร่างบาง มือก็เริ่มซุกซนล้วงเข้าไปในเสื้อของร่างบางจนเจ้าของร่างสะดุ้งแล้วลืมตาขึ้นมา แต่ร่างสูงก็ยังไม่เลิกไซร้คอ มือก็เริ่มแกะกระดุมแล้วเลื่อนหน้าต่ำลงมาเรื่อยๆ พราง เคร้าทรวงอกไปมาโดยที่ยังไม่ถอดบรา เมื่อร่างบางมีสติก็ผลักร่างสูงออก

แก้ว- อ๊ะ~ พอแล้ว (เสียงเหนื่อย) ฉันตื่นอยู่โอเค ฉันแอบมอง พอแล้วนะ (สายตาอ้อนว้อน)

ร่างสูงมองหน้าร่างบาง แล้วลุกขึ้นมานั่งโดยที่ฉุดร่างบางมานั่งบนเตียงด้วย ก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

โทโมะ- รู้แล้วว่าแกล้ง แต่....มันหยุดไม่ได้แล้ว แก้วเป็นของโมะนะ โมะรักแก้วจริงๆ แก้วรักโมะไหม?

แก้ว- เอิ่ม....

แก้วยังนิ่งแล้วนั้งอยู่เงียบบนเตียง แล้วโทโมะก็ถอนหายใจ ทำให้แก้วเงยขึ้นมามองทันที

แก้ว- โมะคือ แก้ว....

โทโมะ- ฉันจะจะไม่ฝืนใจเธอถ้ายังไม่พร้อม แต่อยากให้รู้ว่า ฉันรักเธอนะ

ร่างบางสะอึกทันทีเมื่อร่างสูงบอกว่ารักตนเองพร้อมกับมองหน่าร่างสูงอย่างไม่เชื่อใจ เพราะคิดว่าเขาบอกรักก็แค่อยากเรื่องนั้นเท่านั้น ตอนที่เขาอยากได้ตัวเธอ พอพูดเสร็จร่างสูงก็ลุกออกจากเตียง แล้วมองหน้าร่างบางที่ยังนั่งอยู่บนเตียงซึ่งตอนนี้กำลัง สับสน...ตัวเอง

โทโมะ- หิวไหม?

ร่างบางยังคงเงียบ ทำให้ร่างสูงเริ่มไม่พอใจ

โทโมะ- หิวไหม?

ยังคงถามย้ำอีกรอบ แต่เสียงดังขึ้นจนร่างบางตกใจ แล้วพยักหน้า

โทโมะ- งั้นไปกินกัน (แล้วก็เอือมมือไปจับมือแก้วแล้วลงไปกินข้าว) 

ตอนกินข้าวต่างฝ่ายต่างเงียบ เมื่อทานเสร็จแล้วสูงก็จูงมือร่างบางไปที่สวนที่มีชิงช้าว่าอยู่กลางดง...ลินลี่สีขาว

Tomo talk

ตอนนี้ผมอยู่ที่สวน ซึ่งแม่ผมรักมาก ความเงียบเริ่มครอบครุมตัวเราทั้งสองคน ผมจึงตัดสินใจพูด สิ่งที่ผมอยากบอก

โทโมะ- แก้ว ถ้าฉันบอกว่า.....ฉันรักเธอ เธอจะรักฉันไหม แล้วถ้าฉันขอให้เธอใช่ชีวิตอยู่กับฉัน เธอจะอยู่ไหม

เมื่อผมพูดเสร็จ แก้วก็มองหน้าผม แล้วก้อมไปมองที่ดอกลินลี่ ท่าทาง...ผมคงหมดหวัง ผมจึงปล่อยมือเธอ แล้วไปที่ห้องทำงาน เมื่อผมเดินมาที่ประตู ผมมองเธอ เหมือนเธอจะยังยืนที่เดิม ผมจึงไปห้องทำงาน พร้อมใจที่หมอง เมื่อถึงที่ห้องทำงาน ผมลงนั่งที่โซฟา พร้อมนึกถึงตอนที่เจอเธอ ตอนที่รักเธอ ตอนที่จีบ แล้วตอนที่พยายามเคียร์งานที่ทำให้เสร็จเพื่อพาเธอมานี้ เพื่อที่จะขอเธอแต่งงานเพื่อที่จะให้เธอเป็นของผม แต่มันคงไม่มีแล้ว เธอคงไม่ได้รักผมเลย แล้วจากนี้ต่อไปผมคงไม่ได้เจอเธอแล้ว ผมคงอกหัก 

End Tomo talk

ผ่านไปสักพัก ด้านแก้ว 

Khaw talk

ฉันไม่คิดเลยว่าเค้าจะพูดมันมาจริงๆ แม้ว่าฉันจะเคยได้ยินเค้าพูดว่ารัก แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน มัน...กลับดูจริงจัง และ รู้สึกถึงคำนั้นจริง ฉันจะทำไง แล้วฉันควรที่จะบอกเค้าไหม ฉันยังไม่อยากเสียเขา แต่ฉันจะไปบอกอะไรเขาได้.....เอ๊ะ! เมื่อกี้ เขาขอฉันแต่งงานใช่ไหม? ฉันต้องไปหาเขา  

End Khaw talk

เมื่อร่างบางรู้ใจตัวเองก็วิ่งไปหาแม่บ้านที่ขอนข้างมีอายุ

แก้ว- เอิ่มคือตอนนี้ โทโมะเขาอยู่ไหนค่ะ?

แม่บ้าน- คุณแก้วค่ะคุณโทโมะอยู่ที่ห้องทำงาน เดินขึ้นบันไดชั้น2 ตรงไป ฝั่งขวาที่เป็นทางยาวค่ะ ดิฉันฝากเอานมไปให้คุณโทโมะด้วยนะค่ะ ช่วงนี้คุณหนูโหมงานเพื่อมาที่นี้เลยเหนื่อยไปหน่อยค่ะ ฝากดูและคุณหนูด้วยนะค่ะ

เมื่อแก้วรู้สถานที่ก็รับนมที่แม่บ้านให้แล้วขอบคุณก่อนที่จะตรงไปห้องทำงาน พร้อมจิตใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก

ตุบๆ ร่างบางตีประตูก่อนที่จะเปิดเข้าไปทันที

โทโมะ- แก้ว มีอะไรหรอ?

ร่างสูงพูดขึ้นมาแต่หน้ายังไม่เงยขึ้นมามองร่างบาง

แก้ว- นายโทโมะ ฉันมีเรื่องมาบอก(เสียงเรียบๆปนความเหนื่อย )(พร้อมเดินเข้าไปวางนมแล้วยืนด้านหน้าโต๊ะ)

โทโมะ- ฟังจากเสียงคงเป็นเรื่องของเราใช่ไหม? (เมื่อพูดเสร็จร่างสูงก็เงยหน้าขึ้นมามองแก้ว)

แก้ว- นายรู้! (โทโมะพยักหน้าพร้อมกับทำหน้าเศร้า)

โทโมะ- งั้นเราก็เลิกกันเถอะในเมื่อที่เธอคิดอย่างนั้น เธอตั้งใจมาพูดนิ

แก้ว- ไม่ใช่นะ

โทโมะ- อย่ามารักษาน้ำใจฉันเลย!!! เธอมาเพื่อนพูดนิ!! เธอไม่รักฉันแล้วคบกันทำไม สงสารฉันใช่ไหมล่ะที่รักเธอข้างเดียว สนุกใช้ไหม?!!!!

แก้ว- ไม่ใช่อย่างนั้น (เริ่มร้องไห้) นายเข้าใจผิด ฮึก! ฉันคะ..แค่จะมาบอกความรู้สึกที่มีกับนาย!! ความจริงฉันก็รักนาย ฮึก! ตั้งแต่ไหนไม่รู้ แต่....ฉันยังไม่มั้นใจ แต่ที่ฉันมั่นใจคือฉันไม่อยากเสียนาย!! ฉันแค่อยากมาตอบตกลงว่า ฉันยินดีที่จะแต่งงาน! ฮึก ฮือ! ฉันไม่ได้อยากมาเลิก!! นายเข้าใจไหม! ว่าฉันรักนาย รักๆๆนาย!! ฮึก ฮือ!!(ร้องไห้หนักขึ้น) แต่มันคงไม่ใช่แล้ว นายคงหมดรักฉันแล้ว 

คำพูดที่พูดออกมาจากแก้ว ทำให้โทโมะอึ้งมาก เพราะไม่คิดว่าเธอจะรักเขาเหมือนกัน เมื่อเขาตั้งสติได้ก็เดินไปกอดเธอ 

โทโมะ- แก้ว ฉันขอโทษ! ฉันคิดว่าเธอไม่รักฉัน! เราแต่งงานกัน

แก้วกอดโทโมะแน่น พร้อมร้องไห้ออกมา ปากก็พร่ำบอกว่ารักเขาคนเดียว จนเวลาผ่านมาแก้วก็หลับคาอกโทโมะ

 ....................................................................................................................................

 คือไม่สบายอ่ะตอนนี้ อาจไม่อัพสักวันนะค่ะ ไข้ขึ้น  แต่ตอนนี้มี Nc แค่0.0000001% เอง 555555  Nc. เน่าๆ  เม้น โหวต หน่อยสิ ม๊วบๆ รักคนอ่าน 5555555