รักครั้งนี้ถูกเลือกให้เป็นเธอสินะ

Tomooo>>

 

 

 

 

ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยได้เจอกับผมสักเท่าไหร่ อยู่กับแก้วบ่อยละสิ ไม่รู้ว่าแก้วแอบบอกรักผมหรือป่าว

 

ผมว่าแก้วแอบบอกรักผมชัวร์..........ผมคงไม่ได้คิดไปเองนะ 55+  ผมกำลังซ้อมเต้นอยู่ไม่ได้มี

 

เวลาดูแก้วว่ายังอยู่หรือป่าว?? แล้วผมหันไปที่ที่แก้วนั่ง แก้วหายไปแล้วจริงๆ เป็นอย่างที่ผมคิดไว้

 

ไม่มีผิดเลย แล้วเจ้าตัวแสบของผมจะหายไปไหนอีกนะ คงแอบหนีไปนอนแน่ นึกแล้วมันน่าโมโห

 

นะครับ เวลานอนก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วยังไม่นอนอีก พอมาทำงานยังแอบมานอนอีก ผมละเหนื่อย

 

ใจๆ จริงมีแฟน แฟนก็ดื้ออีก แต่อย่าหวังว่าผมจะเลิกกับแก้ว ไม่มีทางหรอก....มันจะไม่มีวันนั้น

 

แน่นอน เพราะผมเจอแล้ว “แม่ของลูกผม” ผมจะบอกให้ว่าแม่ของลูกผมอ่ะ แสบนะ.........เอา

 

เวลานี้ไปหายัยตัวแสบของผมดีกว่า ผมพักจากการซ้อมแล้วนะ ผมไม่ได้อู้งานเลยนะ (บอกทำไม)

 

 

 

“โทโมะ ไปไหนวะ” จะเดินออกไปแล้วเชียวใครมาเรียกกัน จิ้งจกร้องทักหรือป่าว แล้วผมก็หันไป

 

ทางเสียกเรียกที่ได้ยิน

 

 

 

“ไปหาแก้ว ทำไมวะ” ผมขอโทษนะที่เมื่อกี้คิดว่าจิ้งจกร้องทัก ไม่ใช่เลยเป็นไอ่เขื่อนเพื่อนผมเอง

 

แหละ

 

 

 

“ไปด้วยดิวะ จะไปหาเฟย์ด้วย สงสัยต้องไปแอบนอนกับยัยแก้วแน่”

 

 

“อืม” แล้วผมก็เดินหาสองแสบกับเขื่อน ไปแอบนอนกันที่ไหนนะสองคนนี้

 

 

 

“ไอ่โมะ..ลองไปหาที่พิสดารมั้ยวะ บางที่สองสาวอาจจะไปที่นั้นก็ได้” ที่พิสดาร ความคิดดีนะ ดีๆ

 

 

ไม่ แปลกๆ แก้วใจคงชอบ อย่าไปบอกแก้วนะว่าผมนินทาแก้วไปตั้งหลายครั้ง

 

 

“แล้วที่ไหนหล่ะวะที่มันพิสดารไอ่เขื่อน”

 

 

 

 

“ก็ถึงบอกไงว่าให้ช่วยกันหา” เอ้า สรุปผมผิด เอ่อโอเค ยอมรับก็ได้ ถามก็ไม่ได้เหรอวะ

 

 

“เอ่อ.....ลองไปหาที่ที่มันนอนได้มั้ยวะ” ผมลองเสนอไอ่เขื่อนไป

 

 

 

“ก็ดีวะ....แล้วจะไปหาที่ไหนวะ

 

....................................................................................................................

 

เดี่ยวมาต่อให้อีกนะคะ .....

 

เรามาต่อแล้ว เราคิดถึงทุนคนนะ ปิดเทอมแล้วจะมาบ่อย ๆ จะพยายาม

 

 

 

 

“ลองหาที่เงียบเงียบดีมั้ยวะ กูหวังว่าคงจะหาเจอ”  

 

 

 

“ความคิดดีเลยเพื่อน....เฟย์จ๋าถ้าเจอเขื่อนจะกอดให้หนำใจเลยคอยดู แสบนัก”

 

 

 

“โมะ” ใครเรียกผม แล้วไอ่เขื่อนหายไปไหน ทำไมไม่เรียกผมไปตามด้วย

 

 

 

“โมะ โมะ ยืนเหม่ออะไร เบลเรียกตั้งนาน” ทุกคนคงแปลกใจกันใช่มั้ยว่าเค้าป็นใคร มาจากไหน

 

(แต่ผมเต็มใจเล่าครับ) ผมบอกเลยว่าเบลคือคนพิเศษที่สุดของผม ผมไม่เคยลืมเธอเลย เธอกลับ

 

มาหาผม กลับมาหาผม เธอจะกลับมาหาผมทำไม กว่าผมจะลืมเธอได้ ผมทรมานแทบตาย ที่ผม

 

แกล้งแก้ว ก็เพราะอยากหาอะไรทำคลายเคลียด ทุกคนอาจจะคิดว่าทำไมผมถึงทำอย่างนั้นกับแก้ว

 

ได้ ผมคงตอบได้เลยว่าไม่รู้ เพราะตลอดเวลาที่ผมอยู่กับแก้ว แก้วทำให้ผมลืมผู้หญิงที่ผมรักมาก

 

ที่สุด และไม่คิดจะรักใครเลย ไม่เปิดใจให้ใครเลยด้วยซ้ำ แล้ววันนี้เธอกลับมา เธอกลับมาทำให้ผม

 

หวั่นไหว แม้ระยะเวลาสั้น เธอกลับมาทำให้ผมใจสั่น เธอกลับมาทำให้ผมอยากกอดเธอ อยาก

 

ปกป้องเธอ อยากดูแลเธอเหมือนครั้งที่ผ่านมา ผมคิดว่ามันต้องมีโอกาส

 

 

 

“เบล กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมยิ้มทันที่เมื่อเห็นเบล ยิ้มแบบที่ยอมแล้ว ยอมให้ผู้หญิงคนนี้กลับมา

 

ทำร้ายผม ผมยอมให้ผู้หญิงคนนี้ หลอกผม ผมยอม คุณคงเข้าใจผมใช่มั้ย ที่ผมเป็นอย่างนี้

 

 

 

“เบลพึ่งลงจากเครื่องมา ก็มาหาโมะ คิดถึงนะ”  ทุกคนได้ยินมั้ย เบลบอกคิดถึงผม

 

 

 

“อืมโมะก็เหมือนกัน ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ” ผมตื่นเต้นเป็นบ้าเลย

 

 

 

“สวยใช่มั้ยละ ไม่ต้องชมหรอกอันนี้เบลรู้ ใครๆเขาก็บอก”

 

 

 

“555 เป็นไงไป แต่ความสวยของเบล โมะยังหาไม่เจอเลย”

 

 

 

“โมะบ้าน้อยใจนะ งอลแล้ว ให้ง้อแป๊ปเดียวด้วย ให้ไว” เบลก็ยังเป็นเบลน่ารักเหมือนเดิม และยิ่ง

 

เธอเป็นอย่างนี้ทำให้ผมหวั่นไหว ผมจะมีโอกาสคืนดีกลับเบลมั้ย ช่วยลุ้นกันหน่อย

 

 

 

“555 โอเค เริ่มยังไงดีหล่ะ”

 

 

 

 

“ไอ่โมะ เจอแก้วกับเฟย์จ๋าแล้ว” เสียงเรียกไอ่เขื่อนมาแต่ไกล ขัดอยู่ได้ แต่เอ๊ะเจอแก้วแล้ว แก้ว

 

แก้ว แก้ว??

__________________________________________________________

 

อย่าพึ่งว่าเรานะ ทำไมเป็นแบบนี้ หวานเกินไปมันไม่สุนกหรอกว่ามั้ย (แต่เราคิดอย่างนั้นนะ)

 

เม้น + โหวต รอเราหน่อยนะ จะมาอัำพให้ ยังไม่รู้ตอนจบของเรื่องเลย

 

เราเข้ามาดูคอมเม้น ช่างน้อยเหลือเกิน แต่เราก็จะอัพ เรามันดื้อ 55 อาจช้าหน่อย 

 

รักทุกคนนะ เลยอย่้างแกล้งเล็กน้อย พอให้นิยายมีสีสัน