รักครั้งนี้ถูกเลือกให้เป็นเธอสินะ

ไม่สบายหรือป่าวนะ
 
 
Tomooo>>
 
 
 
ผมต้องรู้ความจริงให้ได้ ในเมื่ออยากจะมาเล่าที่บ้านก็จะพามา วันนี้ทางสะดวก หึหึ ผมรู้ดีที่แก้วมาบ้าน
 
เพราะต้องการให้มีคนช่วยและก็จะเลี่ยงไม่ตอบคำถามผม แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรผมได้หรอก เพราะ
 
ผมรู้ว่าวันนี้แม่และพี่สาวของแก้วไม่อยู่ รู้ได้ไงนะเหรอ ก็แม่แก้วนั่นแหละโทรมาบอกผมเอง 55+ ช่วย
 
ไม่ได้เพราะผมรู้แต่แก้วไม่รู้ ยังไงผมก็ต้องรู้ให้ได้ ออกไปคุยด้วยกันซะนาน ไม่ไปแค่ส่งฟางเอาของ
 
หรอก
 
 
 
“อยากรู้มั้ยว่าทำไมแก้วต้องออกไปกับฟาง” ก็อยากรู้นะสิ ถ้าไม่อยากรู้โมะก็คงไม่ถามแก้วหรอกนะ
 
 
 
“อยากรู้สิ บอกความจริงนะแก้วอย่ามาโกหกกัน ถ้าโมะรู้ความจริงแก้วโดนแน่” ใคร ๆ กูรู้ว่าแก้วไม่
 
ชอบพูดความจริง
 
 
 
“ก็....” อยู่ดี ๆ แก้วก็ประกบจูบมาที่ริมฝีปากของผม อึ้ง!!! ใครไม่อึ้งก็บ้าแล้ว แก้วไม่เคยทำแบบนี้ แต่
 
ผมก็มีความสุขดีนะ ในเมื่อแก้วสนองมาผมก็ต้องเสนอกลับไป ผมตอบรับความหวานละมุนจากจุมพิตที่
 
แก้วมอบให้กับผม ผมไม่รู้ว่ามันหวานแค่ไหน แต่ที่ผมรู้คือผมชอบ ตาของผมค่อย ๆ ปิดลงอย่างช้า ๆ
 
เพื่อที่จะได้รับรู้ให้ลึกซึ้งยิ่งกว่านี้ ผมเป็นผู้ชายผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะ  ทุกครั้งผมจะเป็นที่เริ่มก่อน
 
แต่ครั้งนี้กลับเป็นแก้ว แปลก ๆ จริง >///< แก้วจะให้แค่จูบจากผมงั้นเหรอ ผมไม่ยอมหรอกมาถึง
 
ขนาดนี้ก็ต้องมากกว่าจูบแล้วหล่ะ ผมไม่สนอะไรอีกต่อไปแล้ว ผมสนแค่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผม เธอ
 
สามารถทำให้ผมมีความสุขได้ขนาดนี้ ไม่หลงรักก็บ้าแล้ว
 
 
 
“อื้อ อื้อส์..”สงสัยคนตัวเล็กของผมคงหายใจไม่ออกแน่ เป็นฝ่ายเริ่มเองแท้ ๆ ผมให้แก้วได้พักหายใจ
 
ก่อน เดี่ยวลมจะไม่มีอากาศหายใจ ผมเริ่มที่จะเอาใบหน้าของผมเค้าไปใกล้กับคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า
 
ของผม และก็รู้ด้วยว่าคนตัวเล็กก็เขิน หึใจอ่อนได้แล้วนะแก้วใจ
 
 
 
“อื้อ...โมะแก้วหายใจไม่ออกพอแล้ว” ให้อากาศหายใจไป ยังไม่พออีกเหรอ อย่างนี้ต้องผายปอดแล้ว
 
หล่ะ 55+ ผมเริ่มประกบที่ริมฝีปากของแก้วอีกครั้ง คนตัวเล็กขัดขืนซะด้วย ก็หายใจไม่ออกก็ต้องผาย
 
ปอดใช่มั้ยหล่ะ ไม่เคยดูละครกันหรือไง
 
 
 
“โมะ ก็บอกว่าหายใจไม่ออกไง” ก็กำลังช่วยอยู่นี่ไง ช่วยผายปอดนะ
 
 
 
“ก็ช่วยอยู่นี่ไง”
 
 
 
“ช่วยยังไง”
 
 
 
“ก็หายใจไม่ออกก็ต้องช่วยผายปอดไม่ใช่หรือไงแก้ว”
 
 
 
“บ้า>//< เดี่ยวจะโดน พอเลยมากไปแล้ว” 555 เขินเหรอตัวเอง ไม่ต้องเขินหรอก เราก็คน ๆ
 
เดียวกัน
 
 
 
“55 ไม่ต้องเขินหรอกแก้ว”
 
 
 
“ไม่ได้เขินเลย หิวข้าวแล้วอ่ะโมะ” เขินก็บอกมาเหอะ เปลี่ยนเรื่องเลยนะ
 
 
 
“เปลี่ยนเรื่องเหรอรู้อยู่นะ”
 
 
 
“ไม่ได้เปลี่ยนเรื่อง ออกไปกินข้างนอกกันมั้ยวันนี้ม๊าไม่อยู่นิ”
 
 
 
“อืม ตามใจเหอะไปกินที่ไหนดีหล่ะ” กินที่ไหนเหรอ คนรักกันเค้าก็ต้องไปกินอาหารที่โรแมนติก สินะ
 
ไปอาหารที่ริมแม่น้ำคงจะดี
 
 
 
“ไปกินอาหารริมแม่น้ำมั้ยแก้ว บรรยากาศดีนะ”
 
 
 
“ไม่ดีกว่า ไปกินกับเพื่อน ๆ ดีมั้ย” คนเค้าอุตสาห์อยากจะโรแมนติกกันสองคน เฮ้ออ เบื่อแก้วใจจริง ๆ
 
หาความโรแมนติกไม่ได้เลย
 
 
 
“เด็ก ๆ ม๊ากับมาแล้ว” คงไม่ได้ไปแล้วแหละ ก็ม๊ากับกิ่งมาแล้วนะสิ
 
 
 
“ม๊าจะไปก็ไม่บอกแก้วเลยนะ บอกแต่โมะอ่ะ” อย่าไปว่าคุณแม่เลยแก้ว เค้าคิดถูกแล้ว
 
 
 
“ก็เป็นแฟนกันบอกใครก็ไม่สำคัญหรอก” ใช่ครับ เป็นแฟนกันบอกใครก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย
 
 
 
“ค่ะม๊า ตามใจม๊าเหอะแต่แก้วหิวอ่ะ มีอะไรให้กินบ้าง”
 
 
 
“ม๊ารู้แล้วว่าต้องหิว ม๊าซื้อมาเพราะม๊าไม่ได้ทำกับข้าว โทโมะลูกเดี่ยวอยู่กินข้าวกันก่อนนะ”

 
 
 
“ครับ” ตอนนี้ผมยังไม่ได้กลับบ้านเลย หลังจากที่กินข้าวเสร็จกะจะกลับบ้าน แต่นึกขึ้นได้ว่าผมยังไม่ได้
 
รู้เรื่องของฟางเลย จนได้สินะ แพ้เธออีกแล้วแก้วใจ
__________________________________________________________________
เค้ากลัีบมาทำตามสัญญาแล้ว เย้ๆๆๆ (เงียบบบบ)
 
ขอโทษทีน๊า ที่หายไปเกือบจะนาน แต่อยากบอกว่าอยากอัพมาก
 
แต่ไม่มีเวลาเลย ต่อไปเราจะกลัีบมาอัพแล้วนะ แต่จะบ่อยหรือไม่บ่อย
 
ก็ขอ เม้น+โหวต กันสักนิดน๊ะจ๊ะ คิดถึงทุกคน คิดถึง พรุ่งนี้เป็นวันอะไรน๊า??